Ο Macron είχε σχεδιάσει την ομιλία του, για να επηρεάσει τις διαπραγματεύσεις για τις μετα-εκλογικες συμμαχίες στη Γερμανία
Το σχέδιο του γάλλου προέδρου Emmanuel Macron για τη μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης είναι πολύ φιλόδοξο, αλλά αξιόπιστο, εάν η Γερμανία συμφωνήσει με αυτό, υποστηρίζει ο καθηγητής του London School of Economics, Philippe Legrain, σε άρθρο του στο Project Syndicate.
Αλλά ενώ η Γερμανία θα διαπράξει ένα μνημειώδες στρατηγικό σφάλμα, εάν δεν ασχοληθεί σοβαρά με τις προτάσεις του Macron, η πρόσφατα εγχώρια πολιτική κατάσταση θα περιπλέξει τα πράγματα.
Σε μια φιλόδοξη, γεμάτη όραμα ομιλία στη Σορβόννη αυτήν την εβδομάδα, ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron παρουσίασε το σχέδιό του για την αντιμετώπιση του ξενοφοβικού εθνικισμού στην Ευρώπη.
Θέλει να οικοδομήσει μια «κυρίαρχη, ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη», όπου οι πολίτες θα αισθάνονται την πίστη στην ιδέα μίας Ευρώπης.
Η ομιλία του Macron ήταν μια ευπρόσδεκτη έκκληση σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που αντιμετωπίζει πολλές κρίσεις και απειλές.
Αλλά στο κρίσιμο και αμφιλεγόμενο ζήτημα του καθορισμού της ευρωζώνης, οι προτάσεις του ήταν απογοητευτικές.
Και θα προσπαθήσει σκληρά να κερδίσει χρόνο έναντι των πιο επιφυλακτικών ευρωπαίων ομολόγων του, κυρίως της Γερμανίδας καγκελάριου Angela Merkel, της οποίας το περιθώριο ελιγμών περιορίστηκε από τα άσχημα ποσοστά του κόμματός στις ομοσπονδιακές εκλογές του περασμένου Σαββατοκύριακου.
Ωστόσο, ο Macron έκανε μία ισχυρή, θετική υπόθεση για μία ανανεωμένη ΕΕ.
Αυτή η ΕΕ αγκαλιάζει την παγκοσμιοποίηση και την καινοτομία, προστατεύοντας ταυτόχρονα και τους Ευρωπαίους, βοηθώντας τους να προσαρμοστούν σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο.
Προωθεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και τις αξίες σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η Αμερική και η Κίνα.
Και ενισχύει την ασφάλεια σε μια εποχή αυξανόμενου ρωσικού ρεβανισμού, ισλαμικής τρομοκρατίας και αμερικανικής απεμπλοκής υπό τον Πρόεδρο Donald Trump.
Ο Macron συνδύασε τις μεγάλες ιδέες με πολλές συγκεκριμένες προτάσεις για στενότερη συνεργασία στον τομέα της άμυνας, της μετανάστευσης, του περιβάλλοντος, της καινοτομίας, της εκπαίδευσης και πολλά άλλα.
Ακόμα καλύτερα, περιέγραψε μια πολιτική στρατηγική για να δει τις προτάσεις του να υλοποιούνται.
Ο Macron πιστεύει ότι, αν το πετύχει, μια «εξερχόμενη» Βρετανία «μπορεί να ξαναβρεί μια μέρα τη θέση της» σε μια αναδιαρθρωμένη ΕΕ, μαζί με νέα μέλη από τα Δυτικά Βαλκάνια.
Σύμφωνα με το σχέδιο του Macron, κάθε κράτος μέλος της ΕΕ θα διεξάγει δημοκρατικά συνέδρια για τη συζήτηση των προτεραιοτήτων των πολιτών.
Οι ιδέες τους θα τροφοδοτούν μία ευρύτερη διαδικασία, που θα περιλαμβάνει τα θεσμικά όργανα και τις κυβερνήσεις της ΕΕ που επιθυμούν να αναβαθμίσουν την Ευρώπη.
Οι συμμαχίες των κυβερνήσεων θα ενταχθούν στη συνέχεια ταχύτερα, με έναν ανανεωμένο γαλλο-γερμανικό «μοχλό» να οδηγεί τη διαδικασία προς τα εμπρός.
Η μπάλα βρίσκεται τώρα στο γήπεδο της Γερμανίας.
Η Ευρώπη θα μπορούσε πολύ καλά να υποκύψει στον εθνικισμό εάν αποτύχει το σχέδιο του Macron.
Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τη Γερμανία, μια χώρα της οποίας η οικονομική επιτυχία, η πολιτική ταυτότητα και η ασφάλεια βασίζονται σε μία ισχυρή, λειτουργική ΕΕ.
Ο Macron είναι ο πιο φιλογερμανός γάλλος πρόεδρος που μπορεί να φανταστεί (η Γερμανία) και έχει ενισχύσει την αξιοπιστία του ακολουθώντας δύσκολες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και αποκαλύπτοντας έναν συνετό προϋπολογισμό. Η Γερμανία θα διαπράξει μνημειώδες στρατηγικό λάθος εάν δεν ασχοληθεί σοβαρά με τις προτάσεις του.
Δυστυχώς, η εσωτερική πολιτική της Γερμανίας μόλις έγινε πιο δύσκολη.
Ο Macron είχε σχεδιάσει την ομιλία του, για να επηρεάσει τις διαπραγματεύσεις για τις μετα-εκλογικες συμμαχίες εκεί, με την ελπίδα ότι η Angela Merkel θα χρησιμοποιήσει την τέταρτη και πιθανή τελική της θητεία, για να θεσπίσει τολμηρές ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Ο Macron βασιζόταν επίσης ότι η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU) της Merkel, θα διατηρήσει τον μεγάλο συνασπισμό της με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και τον ηγέτη τους, τον πρώην Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Martin Schulz.
Αλλά οι γερμανοί ψηφοφόροι είχαν άλλα σχέδια.
Το CDU και η Χριστιανική Κοινωνική Ένωση (CSU), έχασαν τη στήριξή τους και το SPD προσπάθησε τόσο άσχημα, ώστε αποφάσισε να επιστρέψει στην αντιπολίτευση.
Την ίδια στιγμή, η άκρα δεξιά, αντι-ΕΕ εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) εισέβαλε στο Bundestag με το 13% των ψήφων και δεσμεύτηκε να «κυνηγήσει» τη Merkel.
Αποδυναμωμένη τώρα από πολιτική άποψη, πρέπει να προσπαθήσει να συνενώσει έναν συνασπισμό που περιλαμβάνει τόσο τους Πράσινους, οι οποίοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την ομιλία του Macron όσο και τους Ευρωπαίους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP).
Και ενώ η AfD επιτίθεται στο δεξιό της πλευρό, οι αντίπαλοί της μέσα στο κόμμα της θα χτυπήσουν για να την διαδεχτούν.
Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμη και μικρές συμβιβαστικές λύσεις θα είναι πολιτικά μεγάλες.
Τα σχέδια μεταρρύθμισης της ευρωζώνης του Macron θα είναι το επίκεντρο της διαμάχης.
Θέλει να δημιουργήσει έναν προϋπολογισμό για την ευρωζώνη, ο οποίος θα χρηματοδοτείται από έσοδα εταιρικών φόρων.
Ο κοινός προϋπολογισμός, ο οποίος θα κάνει επενδύσεις και θα παράσχει μία ασφάλεια κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης, θα επιβλέπει ένας υπουργός Οικονομικών της ευρωζώνης, ο οποίος θα αναφέρεται στους εκπροσώπους των χωρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Ωστόσο, η Γερμανία είναι σκεπτική για το τι βλέπει ως "ένωση μεταβίβασης", στην οποία οι φορολογούμενοι της, θα δώσουν χρήματα σε χώρες που έχουν αποδιοργανωθεί και δεν έχουν αναδιαμορφώσει τις οικονομίες τους.
Η Merkel θα προτιμούσε ένα μικρό κοινό ταμείο για να βοηθήσει τις κυβερνήσεις των κρατών μελών να εφαρμόσουν δύσκολες μεταρρυθμίσεις, όχι ένα ολοκληρωτικό δημοσιονομικό σταθεροποιητή.
Και ενώ ο Macron προωθεί έναν υπουργό οικονομικών που θα είναι ομόλογος του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Mario Draghi, η Merkel θα προτιμούσε ο ρόλος του να περιορίζεται στην επιβολή της εθνικής δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Ο κίνδυνος τώρα είναι ότι ο Macron να επιτύχει μόνο ένα πρότυπο προϋπολογισμού της ευρωζώνης, σε αντάλλαγμα για ακόμη αυστηρότερους ελέγχους των εθνικών προϋπολογισμών, οι οποίοι θα αποδειχθούν οικονομικά επιβλαβείς και πολιτικά «δηλητηριώδεις».
Επίσης, θα χάσει την ευκαιρία να εγκριθούν οι μεταρρυθμίσεις που πραγματικά χρειάζεται η ευρωζώνη.
Αυτές περιλαμβάνουν βαθύτερη ολοκλήρωση της χρηματοπιστωτικής αγοράς, μία ευκολότερη διαδικασία καταγραφής των τραπεζικών και κρατικών χρεών, μεγαλύτερη δημοσιονομική ευελιξία και πιο ισορροπημένους μηχανισμούς οικονομικής προσαρμογής.
Η πιο ελπιδοφόρα ιδέα του Macron είναι να «δώσει την Ευρώπη πίσω στους πολίτες της».
Μία ελλιπής, τεχνοκρατική ΕΕ χρειάζεται τολμηρούς ηγέτες, πολιτικούς επιχειρηματίες, λαϊκά κινήματα και περισσότερα πειράματα με τη συνειδητή δημοκρατία για την αλλαγή. Ο Macron πρότεινε και τα τέσσερα, ενώ έχει δίκιο να επισημάνει ότι η γραφειοκρατία της ΕΕ φαίνεται συχνά απόμακρη, ανεμπόδιστη και αναποτελεσματική.
Αλλά δικαίως απορρίπτει τα δημοψηφίσματα που προτείνονται στους πολίτες με τις απλοϊκές δυαδικές επιλογές.
Τα μεγάλα, ανοικτά δημοκρατικά συνέδρια που πρότεινε για το πρώτο εξάμηνο του 2018 θα μπορούσαν να εισάγουν νέες ιδέες σε μία γεμάτη συζήτηση, να παράσχουν νομιμοποίηση για τολμηρές μεταρρυθμίσεις και να ασκήσουν πίεση στις ανυποχώρητες κυβερνήσεις.
Τα συνέδρια θα μπορούσαν επίσης να προωθήσουν νέα πολιτικά κινήματα όπως το La République En Marche! του Macron, που θα μπορούσε να φέρει φρέσκα πρόσωπα στην πολιτική, να ανοίξει κλειστά, διεφθαρμένα κομματικά συστήματα και να αρχίσει να ανοικοδομεί την εμπιστοσύνη του κοινού στους πολιτικούς.
Θα μπορούσαν επίσης να δώσουν στο Macron περισσότερη δύναμη για να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις του, με υποψηφίους σε εθνικές εκλογές και εκλογές σε επίπεδο ΕΕ.
Η φιλοδοξία του Macron είναι μεγάλη, αν όχι υπερβολική.
Αλλά και οι προκλήσεις της Ευρώπης.
Ο Macron μπορεί να προσπαθεί να επιτύχει πάρα πολύ ταυτόχρονα, αλλά μια πιο δημοκρατική, δυναμική και ενωμένη ΕΕ είναι ένα βραβείο για το οποίο αξίζει να αγωνιστεί.
www.bankingnews.gr
Αλλά ενώ η Γερμανία θα διαπράξει ένα μνημειώδες στρατηγικό σφάλμα, εάν δεν ασχοληθεί σοβαρά με τις προτάσεις του Macron, η πρόσφατα εγχώρια πολιτική κατάσταση θα περιπλέξει τα πράγματα.
Σε μια φιλόδοξη, γεμάτη όραμα ομιλία στη Σορβόννη αυτήν την εβδομάδα, ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron παρουσίασε το σχέδιό του για την αντιμετώπιση του ξενοφοβικού εθνικισμού στην Ευρώπη.
Θέλει να οικοδομήσει μια «κυρίαρχη, ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη», όπου οι πολίτες θα αισθάνονται την πίστη στην ιδέα μίας Ευρώπης.
Η ομιλία του Macron ήταν μια ευπρόσδεκτη έκκληση σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που αντιμετωπίζει πολλές κρίσεις και απειλές.
Αλλά στο κρίσιμο και αμφιλεγόμενο ζήτημα του καθορισμού της ευρωζώνης, οι προτάσεις του ήταν απογοητευτικές.
Και θα προσπαθήσει σκληρά να κερδίσει χρόνο έναντι των πιο επιφυλακτικών ευρωπαίων ομολόγων του, κυρίως της Γερμανίδας καγκελάριου Angela Merkel, της οποίας το περιθώριο ελιγμών περιορίστηκε από τα άσχημα ποσοστά του κόμματός στις ομοσπονδιακές εκλογές του περασμένου Σαββατοκύριακου.
Ωστόσο, ο Macron έκανε μία ισχυρή, θετική υπόθεση για μία ανανεωμένη ΕΕ.
Αυτή η ΕΕ αγκαλιάζει την παγκοσμιοποίηση και την καινοτομία, προστατεύοντας ταυτόχρονα και τους Ευρωπαίους, βοηθώντας τους να προσαρμοστούν σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο.
Προωθεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και τις αξίες σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η Αμερική και η Κίνα.
Και ενισχύει την ασφάλεια σε μια εποχή αυξανόμενου ρωσικού ρεβανισμού, ισλαμικής τρομοκρατίας και αμερικανικής απεμπλοκής υπό τον Πρόεδρο Donald Trump.
Ο Macron συνδύασε τις μεγάλες ιδέες με πολλές συγκεκριμένες προτάσεις για στενότερη συνεργασία στον τομέα της άμυνας, της μετανάστευσης, του περιβάλλοντος, της καινοτομίας, της εκπαίδευσης και πολλά άλλα.
Ακόμα καλύτερα, περιέγραψε μια πολιτική στρατηγική για να δει τις προτάσεις του να υλοποιούνται.
Ο Macron πιστεύει ότι, αν το πετύχει, μια «εξερχόμενη» Βρετανία «μπορεί να ξαναβρεί μια μέρα τη θέση της» σε μια αναδιαρθρωμένη ΕΕ, μαζί με νέα μέλη από τα Δυτικά Βαλκάνια.
Σύμφωνα με το σχέδιο του Macron, κάθε κράτος μέλος της ΕΕ θα διεξάγει δημοκρατικά συνέδρια για τη συζήτηση των προτεραιοτήτων των πολιτών.
Οι ιδέες τους θα τροφοδοτούν μία ευρύτερη διαδικασία, που θα περιλαμβάνει τα θεσμικά όργανα και τις κυβερνήσεις της ΕΕ που επιθυμούν να αναβαθμίσουν την Ευρώπη.
Οι συμμαχίες των κυβερνήσεων θα ενταχθούν στη συνέχεια ταχύτερα, με έναν ανανεωμένο γαλλο-γερμανικό «μοχλό» να οδηγεί τη διαδικασία προς τα εμπρός.
Η μπάλα βρίσκεται τώρα στο γήπεδο της Γερμανίας.
Η Ευρώπη θα μπορούσε πολύ καλά να υποκύψει στον εθνικισμό εάν αποτύχει το σχέδιο του Macron.
Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τη Γερμανία, μια χώρα της οποίας η οικονομική επιτυχία, η πολιτική ταυτότητα και η ασφάλεια βασίζονται σε μία ισχυρή, λειτουργική ΕΕ.
Ο Macron είναι ο πιο φιλογερμανός γάλλος πρόεδρος που μπορεί να φανταστεί (η Γερμανία) και έχει ενισχύσει την αξιοπιστία του ακολουθώντας δύσκολες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και αποκαλύπτοντας έναν συνετό προϋπολογισμό. Η Γερμανία θα διαπράξει μνημειώδες στρατηγικό λάθος εάν δεν ασχοληθεί σοβαρά με τις προτάσεις του.
Δυστυχώς, η εσωτερική πολιτική της Γερμανίας μόλις έγινε πιο δύσκολη.
Ο Macron είχε σχεδιάσει την ομιλία του, για να επηρεάσει τις διαπραγματεύσεις για τις μετα-εκλογικες συμμαχίες εκεί, με την ελπίδα ότι η Angela Merkel θα χρησιμοποιήσει την τέταρτη και πιθανή τελική της θητεία, για να θεσπίσει τολμηρές ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Ο Macron βασιζόταν επίσης ότι η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU) της Merkel, θα διατηρήσει τον μεγάλο συνασπισμό της με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και τον ηγέτη τους, τον πρώην Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Martin Schulz.
Αλλά οι γερμανοί ψηφοφόροι είχαν άλλα σχέδια.
Το CDU και η Χριστιανική Κοινωνική Ένωση (CSU), έχασαν τη στήριξή τους και το SPD προσπάθησε τόσο άσχημα, ώστε αποφάσισε να επιστρέψει στην αντιπολίτευση.
Την ίδια στιγμή, η άκρα δεξιά, αντι-ΕΕ εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) εισέβαλε στο Bundestag με το 13% των ψήφων και δεσμεύτηκε να «κυνηγήσει» τη Merkel.
Αποδυναμωμένη τώρα από πολιτική άποψη, πρέπει να προσπαθήσει να συνενώσει έναν συνασπισμό που περιλαμβάνει τόσο τους Πράσινους, οι οποίοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την ομιλία του Macron όσο και τους Ευρωπαίους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP).
Και ενώ η AfD επιτίθεται στο δεξιό της πλευρό, οι αντίπαλοί της μέσα στο κόμμα της θα χτυπήσουν για να την διαδεχτούν.
Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμη και μικρές συμβιβαστικές λύσεις θα είναι πολιτικά μεγάλες.
Τα σχέδια μεταρρύθμισης της ευρωζώνης του Macron θα είναι το επίκεντρο της διαμάχης.
Θέλει να δημιουργήσει έναν προϋπολογισμό για την ευρωζώνη, ο οποίος θα χρηματοδοτείται από έσοδα εταιρικών φόρων.
Ο κοινός προϋπολογισμός, ο οποίος θα κάνει επενδύσεις και θα παράσχει μία ασφάλεια κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης, θα επιβλέπει ένας υπουργός Οικονομικών της ευρωζώνης, ο οποίος θα αναφέρεται στους εκπροσώπους των χωρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Ωστόσο, η Γερμανία είναι σκεπτική για το τι βλέπει ως "ένωση μεταβίβασης", στην οποία οι φορολογούμενοι της, θα δώσουν χρήματα σε χώρες που έχουν αποδιοργανωθεί και δεν έχουν αναδιαμορφώσει τις οικονομίες τους.
Η Merkel θα προτιμούσε ένα μικρό κοινό ταμείο για να βοηθήσει τις κυβερνήσεις των κρατών μελών να εφαρμόσουν δύσκολες μεταρρυθμίσεις, όχι ένα ολοκληρωτικό δημοσιονομικό σταθεροποιητή.
Και ενώ ο Macron προωθεί έναν υπουργό οικονομικών που θα είναι ομόλογος του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Mario Draghi, η Merkel θα προτιμούσε ο ρόλος του να περιορίζεται στην επιβολή της εθνικής δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Ο κίνδυνος τώρα είναι ότι ο Macron να επιτύχει μόνο ένα πρότυπο προϋπολογισμού της ευρωζώνης, σε αντάλλαγμα για ακόμη αυστηρότερους ελέγχους των εθνικών προϋπολογισμών, οι οποίοι θα αποδειχθούν οικονομικά επιβλαβείς και πολιτικά «δηλητηριώδεις».
Επίσης, θα χάσει την ευκαιρία να εγκριθούν οι μεταρρυθμίσεις που πραγματικά χρειάζεται η ευρωζώνη.
Αυτές περιλαμβάνουν βαθύτερη ολοκλήρωση της χρηματοπιστωτικής αγοράς, μία ευκολότερη διαδικασία καταγραφής των τραπεζικών και κρατικών χρεών, μεγαλύτερη δημοσιονομική ευελιξία και πιο ισορροπημένους μηχανισμούς οικονομικής προσαρμογής.
Η πιο ελπιδοφόρα ιδέα του Macron είναι να «δώσει την Ευρώπη πίσω στους πολίτες της».
Μία ελλιπής, τεχνοκρατική ΕΕ χρειάζεται τολμηρούς ηγέτες, πολιτικούς επιχειρηματίες, λαϊκά κινήματα και περισσότερα πειράματα με τη συνειδητή δημοκρατία για την αλλαγή. Ο Macron πρότεινε και τα τέσσερα, ενώ έχει δίκιο να επισημάνει ότι η γραφειοκρατία της ΕΕ φαίνεται συχνά απόμακρη, ανεμπόδιστη και αναποτελεσματική.
Αλλά δικαίως απορρίπτει τα δημοψηφίσματα που προτείνονται στους πολίτες με τις απλοϊκές δυαδικές επιλογές.
Τα μεγάλα, ανοικτά δημοκρατικά συνέδρια που πρότεινε για το πρώτο εξάμηνο του 2018 θα μπορούσαν να εισάγουν νέες ιδέες σε μία γεμάτη συζήτηση, να παράσχουν νομιμοποίηση για τολμηρές μεταρρυθμίσεις και να ασκήσουν πίεση στις ανυποχώρητες κυβερνήσεις.
Τα συνέδρια θα μπορούσαν επίσης να προωθήσουν νέα πολιτικά κινήματα όπως το La République En Marche! του Macron, που θα μπορούσε να φέρει φρέσκα πρόσωπα στην πολιτική, να ανοίξει κλειστά, διεφθαρμένα κομματικά συστήματα και να αρχίσει να ανοικοδομεί την εμπιστοσύνη του κοινού στους πολιτικούς.
Θα μπορούσαν επίσης να δώσουν στο Macron περισσότερη δύναμη για να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις του, με υποψηφίους σε εθνικές εκλογές και εκλογές σε επίπεδο ΕΕ.
Η φιλοδοξία του Macron είναι μεγάλη, αν όχι υπερβολική.
Αλλά και οι προκλήσεις της Ευρώπης.
Ο Macron μπορεί να προσπαθεί να επιτύχει πάρα πολύ ταυτόχρονα, αλλά μια πιο δημοκρατική, δυναμική και ενωμένη ΕΕ είναι ένα βραβείο για το οποίο αξίζει να αγωνιστεί.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών