Η Fed δεν ήταν ποτέ υγιής - Ήταν πάντα ένα διεφθαρμένο ίδρυμα, που έγινε πιο διεφθαρμένο και απειλή για την ευημερία

Έχει αρχίσει και διασπείρεται σαν ιός η ιδέα πως η Federal Reserves, παρότι ξεκίνησε ως ένα πραγματικά υγιές ίδρυμα, έχει πλέον διαφθαρεί…  
Σύμφωνα με δύο επιφανείς οικονομολόγους, γνωστούς για την αναλυτική τους λαμπρότητα και τη γνώση τους για τις αγορές, η γραφειοκρατική Ομοσπονδιακή Επιτροπή Ανοιχτής Αγοράς (FOMC) της Fed είναι η πηγή για όλες τις φούσκες που έχουν δημιουργηθεί ως τώρα, για όλα τα δεινά που κατατρύχουν οικονομίες και αγορές.
Οι Peter Schiff και David Stockman σφυροκοπούν ανελέητα τη Fed για το γεγονός πως δεν έχει ιδέα, για το ότι είναι διεφθαρμένη και, συνεπώς, αποτελεί απειλή για την υλική και πνευματική μας ευημερία.
Έχουν συγγράψει μπεστ σέλερ για την κατάσταση της οικονομίας στα οποία κατηγορούν τις νομισματικές πολιτικές της Federal Reserve.
Ωστόσο, περιέργως, στις συστάσεις τους δεν κάνουν λόγο για κατάργηση…
Θέλουν μεταρρύθμιση και κατάργηση της ομοσπονδιακής τράπεζας.
Σε κάθε περίπτωση πιστεύουν ότι η Fed στα σπάργανά της ήταν ένα ίδρυμα συμβατό με τις ελεύθερες αγορές.
Peter Schiff γράφει: «Ο ρόλος μιας κεντρικής τράπεζας είναι περιορισμένος: να ελέγχει το νόμισμα ώστε να διατηρεί τις τιμές και τα επιτόκια αρκετά σταθερά.
Αυτό το είδος κεντρικής τράπεζας θα μπορούσα να είχα υποστηρίξει.
Αλλά η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν λειτούργησε ποτέ με αυτόν τον τρόπο, και πιθανότατα δεν είχε σκοπό να το κάνει.
Ποτέ δεν έπρεπε να εμπιστευτούμε τη Fed ότι θα σεβαστεί τα όριά της.
Ο απόλυτος καταστροφέας του δολαρίου ΗΠΑ ήταν το Federal Reserve System, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν ο θεματοφύλακας του νομίσματος.
Η αρχική ιδέα της Fed ήταν καλή: να παρέχει ένα ενιαίο νόμισμα που να υποστηρίζεται από χρυσό».
Στη «Μεγάλη Παραμόρφωση», ο David Stockman λέει ότι «το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα, επομένως, προοριζόταν να είναι μια «τράπεζα του τραπεζίτη» και όχι ένας πράκτορας της εθνικής οικονομικής διαχείρισης.
Αυτός ο ιδρυτικός χάρτης έχει κυριολεκτικά εξαλειφθεί από τις σύγχρονες συζητήσεις».
Στο τέλος, ο Stockman απαριθμεί διάφορα βήματα που πιστεύει ότι πρέπει να γίνουν για να αποφευχθεί η καταστροφή.

Γιατί δημιουργήθηκε η Fed;

Πριν από τη Fed, ο αριθμός των μη εθνικών τραπεζών αυξανόταν σταθερά, όπως και το ποσοστό τους επί του συνόλου των τραπεζικών καταθέσεων.
Μέχρι το 1896 ο αριθμός των μη εθνικών τραπεζών είχε αυξηθεί στο 61% και το μερίδιό τους στις καταθέσεις στο 54%.
Μέχρι το 1913 αυτοί οι αριθμοί είχαν αυξηθεί σε 71% και 57%, αντίστοιχα.
Έτσι, η ισχύς της Wall Street εξασθενούσε.
Επίσης, μειώθηκε από μια νέα τότε τάση, σύμφωνα με την οποία οι επιχειρήσεις χρηματοδοτούσαν την ανάπτυξη των κερδών τους, και όχι από δανεικά κεφάλαια.
Τα τραπεζικά επιτόκια ήταν πολύ υψηλά για πολλά εγχειρήματα.
Στη συνέχεια, υπήρξε το μακροχρόνιο πρόβλημα με τους καταθέτες.
Εκείνοι θα άφηναν τα χρήματά τους στην τράπεζα, πιστεύοντας ότι θα ήταν διαθέσιμα κατόπιν ζήτησης, και οι τράπεζες θα γυρνούσαν και θα τα δάνειζαν.
Εάν υπάρξει bank run, η τράπεζα θα μπορούσε να κλείσει τις πόρτες της (ή να λάβει εξαίρεση από την κυβέρνηση).
Έτσι, από την οπτική της Wall Street, υπήρχαν προβλήματα ανταγωνισμού από τις μη εθνικές τράπεζες, η προτίμηση της βιομηχανίας για λιτότητα έναντι του χρέους και η εκνευριστική τάση του κοινού να πανικοβάλλεται και να τρέχει στις τράπεζες.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση, τέσσερις εκπρόσωποι της J.P. Morgan, ο John D. Rockefeller, και ο Kuhn, Loeb, μαζί με τον γερουσιαστή Nelson Aldrich και τον βοηθό γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών A. Piatt Andrew, συναντήθηκαν κρυφά στο καταφύγιο του Morgan στο Jekyll Island της Τζόρτζια τον Νοέμβριο του 1910.
Οι τραπεζίτες αυτοί διαχειρίζονταν περίπου το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πλούτου.
Με επικεφαλής τον Paul Warburg του Kuhn, Loeb, επινόησαν ένα τραπεζικό καρτέλ που έγινε νόμος στα τέλη του 1913.
Οι νομισματικές εξουσίες - η Wall Street - πούλησαν το σχέδιο στο κοινό ως μέσο ελέγχου της τεράστιας δύναμης της Wall Street.
Πώς δεσμεύτηκε η Wall Street; Δεν συμφώνησε.
Διορίζοντας τραπεζίτες της Wall Street στο Συμβούλιο της Federal Reserve και στη σημαντικότερη θέση του νέου συστήματος, τον κυβερνήτη της Fed της Νέας Υόρκης, αύξησαν την επιρροή της Wall Street.

Αρχικά υπήρξαν αυτές τις εξελίξεις:

1 Η Fed μονοπώλησε την έκδοση όλων των τραπεζογραμματίων.
Οι εθνικές και κρατικές τράπεζες μπορούσαν να εκδίδουν μόνο καταθέσεις και οι καταθέσεις έπρεπε να εξαργυρωθούν σε χαρτονομίσματα και χρυσό της Fed.

2 Όλες οι εθνικές τράπεζες εισήχθησαν στη Fed και τα αποθεματικά τους έπρεπε να διατηρηθούν ως καταθέσεις όψεως στη Fed.

3 Οι αμερικανικές τράπεζες έστελναν τον χρυσό των καταθετών τους στη Fed και λάμβαναν σε αντάλλαγμα χαρτονομίσματα της Fed.
Στη συνέχεια, όταν το κοινό έκανε αναλήψεις, τους παραδίδονταν χαρτονομίσματα της Fed, αντί για χρυσά νομίσματα.
Η αχρηστία των χρυσών νομισμάτων όχι μόνο ενθάρρυνε τον πληθωρισμό, αλλά διευκόλυνε και τη δήμευση αργότερα.

4 Με τη συγκέντρωση του χρυσού και των τραπεζικών αποθεμάτων, η Fed διπλασίασε την πληθωριστική δύναμη των τραπεζών μειώνοντας το υποχρεωτικό αποθεματικό από 5:1 σε 10:1. Με περισσότερες διαθέσιμες πιστώσεις, οι τράπεζες μπορούσαν να μειώσουν τα επιτόκιά τους.

Οι τράπεζες παραβιάζουν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των καταθετών τους

«Το κλειδί για την επιτυχία των ελεύθερων αγορών είναι η καθιέρωση και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας.
Η κυβερνητική νομοθεσία δεν αναγνώρισε ποτέ το δικαίωμα των καταθετών στην περιουσία τους, δηλαδή τις καταθέσεις τους.
Ο Alan Greenspan στο διάσημο δοκίμιό του του 1966 γράφει:
“Δεδομένου ότι σπάνια συμβαίνει ότι όλοι οι καταθέτες θέλουν να αποσύρουν όλο το χρυσό τους ταυτόχρονα, ο τραπεζίτης πρέπει να διατηρεί μόνο ένα κλάσμα των συνολικών καταθέσεων του σε χρυσό ως αποθεματικά.
Αυτό δίνει τη δυνατότητα στον τραπεζίτη να δανείσει περισσότερο από το ποσό των καταθέσεών του σε χρυσό”.
Παρατηρήστε τη γλώσσα: “ο τραπεζίτης πρέπει να κρατήσει μόνο ένα κλάσμα επί των συνολικών καταθέσεών του”.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο αντίκτυπος αυτής της πρότασης αν ο Greenspan είχε πει: “Ο τραπεζίτης πρέπει να κρατήσει μόνο ένα μέρος της περιουσίας των πελατών του, το οποίο του εμπιστεύτηκαν για φύλαξη”».
Όπως παρατήρησε ο Rothbard, μια τράπεζα που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της για καταθέσεις είναι απλώς αφερέγγυα, όχι καταχραστής.
Μετά τη βρετανική απόφαση στο Foley v. Hill. . .
Το 1848, τα δικαστήρια των ΗΠΑ θεωρούν ότι τα χρήματα που αφήνονται σε έναν τραπεζίτη είναι, «προπάντων τα χρήματα του τραπεζίτη, τα οποία πρέπει να τα κάνει ό,τι θέλει».
Αυτό ισχύει ακόμα κι αν ο τραπεζίτης εμπλέκεται σε «επικίνδυνη κερδοσκοπία».
Έτσι, σύμφωνα με το κράτος δεν μπορεί να υπάρξει υπεξαίρεση επειδή τα χρήματα ανήκουν στην τράπεζα, όχι στον καταθέτη. (The Jolly Roger Dollar, κεφ. 4)

Μια «Τράπεζα τραπεζίτη» χωρίς κυβέρνηση

Η επιθυμία για την τράπεζα ενός τραπεζίτη δεν είναι άστοχη εφόσον είναι αποσυνδεδεμένη από την κυβέρνηση:
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ του Πολέμου του 1812 και του Εμφυλίου Πολέμου, οι τραπεζικές συναλλαγές αποκεντρώθηκαν σε κρατικές τράπεζες που εξέδιδαν τραπεζογραμμάτια που μπορούσαν να εξαργυρωθούν σε χρυσά ή ασημένια νομίσματα.
Ένα από τα σημαντικότερα σημεία αυτής της περιόδου ήταν η ανάπτυξη ενός γραφείου συμψηφισμού στη Βοστώνη, που ονομαζόταν Suffolk Bank.
Σχηματισμένο από εξέχοντες εμπόρους, το Σύστημα Suffolk επέτρεψε στις τράπεζες της Νέας Αγγλίας να δέχονται χαρτονομίσματα άλλων τραπεζών.
Τα μέλη του συστήματος έπρεπε να διατηρήσουν ένα επαρκές αποθεματικό στο Suffolk.
Το Suffolk δεν μπορούσε να προστατέψει τις τράπεζες από τον πληθωρισμό, αλλά μπορούσε να τις αφαιρέσει από τη λίστα των εγκεκριμένων τραπεζών και να κάνει τα χαρτονομίσματά τους να τυγχάνουν διαπραγμάτευσης με discount.

Συμπέρασμα

Η Federal Reserve δεν ήταν ένα υγιές ίδρυμα που διεφάρη.
Ήταν πάντα ένα διεφθαρμένο ίδρυμα και έγινε πιο διεφθαρμένο.
Ο Ron Paul έχει τη σωστή προσέγγιση:
Βάλτε τέλος στις κεντρικές τράπεζες και αποκαταστήστε τη νομισματική ελευθερία…

www.bankingnews.gr