Οι Κεντρικές Τράπεζες δεν μπορούν να σώσουν μόνες τους χρηματοπιστωτικό σύστημα και οικονομίες
Την άποψη ότι το διεθνές τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο με μία νέα κρίση, εκφράζει σε άρθρο του στο Project Syndicate, o Kenneth Rogoff, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Harvard και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ.
Όπως τονίζει «μία δεκαετία μετά από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής διαβεβαιώνουν διαρκώς ότι το σύστημα είναι πολύ πιο ασφαλές σήμερα.
Οι γιγάντιες τράπεζες που βρίσκονται στο επίκεντρο της κατάρρευσης έχουν μειώσει τα ριψοκίνδυνα στοιχήματά τους και όλοι - οι επενδυτές, οι καταναλωτές και οι κεντρικοί τραπεζίτες - εξακολουθούν να είναι σε εγρήγορση.
Οι ρυθμιστικές αρχές εργάστηκαν σκληρά για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη διαφάνεια και υπευθυνότητα στον τραπεζικό κλάδο.
Αλλά είμαστε, όντως, ασφαλείς;
Κανονικά, κάποιος θα έλεγε «ναι».
Το είδος της πλήρους εμφάνισης της συστημικής παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε πριν από μια δεκαετία δεν ήταν μια τυπική ύφεση.
Η πολύ χαμηλότερη συχνότητα των συστημικών κρίσεων αντικατοπτρίζει δύο πραγματικότητες: οι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής ανταποκρίνονται με μεταρρυθμίσεις για να αποτρέψουν την επανάληψή τους και συνήθως αναγκάζουν τους επενδυτές, τους καταναλωτές και τους πολιτικούς για πολύ καιρό να ξεχάσουν τον τελευταίο.
Δυστυχώς, δεν ζούμε σε κανονικές εποχές.
Η διαχείριση κρίσεων δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτόματο πιλότο. Τα καλά νέα είναι ότι οι βασικές κεντρικές τράπεζες, σε γενικές γραμμές, έχουν άριστο προσωπικό και ηγετική θέση.
Τα κακά νέα είναι ότι η διαχείριση κρίσεων αφορά ολόκληρη την κυβέρνηση, όχι μόνο τη νομισματική αρχή.
Και εδώ υπάρχει αρκετό περιθώριο αμφιβολιών.
Βεβαίως, αν η επόμενη κρίση είναι ακριβώς όπως η τελευταία, οποιοσδήποτε υπεύθυνος χάραξης πολιτικής μπορεί απλώς να ακολουθήσει το playbook που δημιουργήθηκε το 2008 και η απάντηση θα είναι τουλάχιστον εξίσου αποτελεσματική.
Αλλά τι γίνεται αν η επόμενη κρίση είναι τελείως διαφορετική, όπως λέγεται, μια σοβαρή κυβερνοπαρακολούθηση ή μια απροσδόκητα ταχεία άνοδος των παγκόσμιων πραγματικών επιτοκίων, που θα πλήξει σημαντικά τις εύθραυστες αγορές για υψηλού κινδύνου χρέος;
Μπορεί όλοι να πούμε ειλικρινά ότι η κυβέρνηση του αμερικανικού προέδρου Donald Trump έχει την ικανότητα και την εμπειρία να αντιμετωπίσει μια μεγάλη κατάρρευση;
Είναι δύσκολο να το γνωρίσεις, γιατί η μόνη πραγματική κρίση που έχουν βιώσει οι Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι στιγμής κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Trump είναι, η ίδια η προεδρία του Trump.
Ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, J. Powell, και η ομάδα του είναι πρώτης τάξεως, αλλά ποιοι θα είναι οι άλλοι ενήλικες στην αίθουσα αν απειληθεί μια εξωτερική οικονομική κρίση;
Η Fed δεν μπορεί να αρχίσει να κάνει τα πάντα από μόνη της. χρειάζεται πολιτική και οικονομική υποστήριξη από την υπόλοιπη κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, η Fed έχει λιγότερα περιθώρια ελιγμών από ό, τι είχε το 2008, επειδή οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις Dodd-Frank του 2010 περιόρισαν σημαντικά την ικανότητά της να διασώσει ιδιωτικά ιδρύματα, ακόμη και αν ολόκληρο το σύστημα θα μπορούσε διαφορετικά να καταρρεύσει.
Ή ίσως ο Steven Mnuchin, ο οποίος παρήγαγε κινηματογραφικές ταινίες στο Χόλιγουντ πριν γίνει υπουργός Οικονομικών των Η.Π.Α., μπορεί να χρησιμοποιήσει τις ιδέες του ενεργού ρόλου του στην ταινία «Rules Don’t Apply»;
Η Ευρώπη έχει θέματα παρόμοια ή χειρότερα.
Με τον λαϊκισμό που τροφοδοτεί βαθιά δυσπιστία και διαχωρισμούς, η οικονομική ανθεκτικότητα είναι σχεδόν σίγουρα πολύ χαμηλότερη από ό,τι πριν από μια δεκαετία.
Απλά κοιτάξτε το Ηνωμένο Βασίλειο, το άλλο μεγάλο παγκόσμιο οικονομικό κέντρο, όπου η πολιτική ελίτ έφερε τη χώρα στην άκρη του γκρεμού που λέγεται Brexit.
Μπορεί πραγματικά να αναμένεται ότι θα χειριστεί ικανοποιητικά μια οικονομική κρίση που απαιτεί σκληρές πολιτικές αποφάσεις και ευκίνητη σκέψη;
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει την τύχη να έχει πολύ καλό προσωπικό στο δημόσιο ταμείο αλλά και στην κεντρική του τράπεζα, αλλά ακόμη και οι καλύτεροι δεν μπορούν να το επιτύχουν παρά μόνο αν δεν τους καλύψουν οι πολιτικοί.
Εν τω μεταξύ, η βαθιά διαίρεση στην κατανομή των βαρών στην ευρωζώνη θα δυσχεράνει την εφαρμογή μιας έντονης πολιτικής για την αντιμετώπιση ενός σοβαρού άγχους.
Μια σημαντική άνοδος των παγκόσμιων πραγματικών επιτοκίων, για παράδειγμα, θα μπορούσε να προκαλέσει όλεθρο στις βαλκανικές αγορές χρεογράφων της ευρωζώνης.
Οι αρμόδιοι για τη χάραξη πολιτικής έχουν δίκιο να δηλώσουν ότι έχουν σημειωθεί βελτιώσεις στο σύστημα από το 2008.
Ωστόσο, οι αποσπασματικές μεταρρυθμίσεις που έχουν τεθεί σε εφαρμογή δεν επαρκούν για το πιο απαραίτητο: απαιτώντας από τις τράπεζες να αντλούν μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησής τους μέσω της έκδοσης μετοχών (ή με την επανεπένδυση μερισμάτων ), όπως ισχυρίστηκαν οι οικονομολόγοι Anat Admati του Stanford και Martin Hellwig του Ινστιτούτου Max Planck.
Δυστυχώς, ένα αμείλικτα αυξανόμενο χρηματοπιστωτικό σύστημα, σε συνδυασμό με ένα ολοένα και πιο τοξικό πολιτικό περιβάλλον, σημαίνει ότι η επόμενη μεγάλη οικονομική κρίση μπορεί να έρθει νωρίτερα από ό, τι νομίζετε.
www.bankingnews.gr
Όπως τονίζει «μία δεκαετία μετά από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής διαβεβαιώνουν διαρκώς ότι το σύστημα είναι πολύ πιο ασφαλές σήμερα.
Οι γιγάντιες τράπεζες που βρίσκονται στο επίκεντρο της κατάρρευσης έχουν μειώσει τα ριψοκίνδυνα στοιχήματά τους και όλοι - οι επενδυτές, οι καταναλωτές και οι κεντρικοί τραπεζίτες - εξακολουθούν να είναι σε εγρήγορση.
Οι ρυθμιστικές αρχές εργάστηκαν σκληρά για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη διαφάνεια και υπευθυνότητα στον τραπεζικό κλάδο.
Αλλά είμαστε, όντως, ασφαλείς;
Κανονικά, κάποιος θα έλεγε «ναι».
Το είδος της πλήρους εμφάνισης της συστημικής παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε πριν από μια δεκαετία δεν ήταν μια τυπική ύφεση.
Η πολύ χαμηλότερη συχνότητα των συστημικών κρίσεων αντικατοπτρίζει δύο πραγματικότητες: οι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής ανταποκρίνονται με μεταρρυθμίσεις για να αποτρέψουν την επανάληψή τους και συνήθως αναγκάζουν τους επενδυτές, τους καταναλωτές και τους πολιτικούς για πολύ καιρό να ξεχάσουν τον τελευταίο.
Δυστυχώς, δεν ζούμε σε κανονικές εποχές.
Η διαχείριση κρίσεων δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτόματο πιλότο. Τα καλά νέα είναι ότι οι βασικές κεντρικές τράπεζες, σε γενικές γραμμές, έχουν άριστο προσωπικό και ηγετική θέση.
Τα κακά νέα είναι ότι η διαχείριση κρίσεων αφορά ολόκληρη την κυβέρνηση, όχι μόνο τη νομισματική αρχή.
Και εδώ υπάρχει αρκετό περιθώριο αμφιβολιών.
Βεβαίως, αν η επόμενη κρίση είναι ακριβώς όπως η τελευταία, οποιοσδήποτε υπεύθυνος χάραξης πολιτικής μπορεί απλώς να ακολουθήσει το playbook που δημιουργήθηκε το 2008 και η απάντηση θα είναι τουλάχιστον εξίσου αποτελεσματική.
Αλλά τι γίνεται αν η επόμενη κρίση είναι τελείως διαφορετική, όπως λέγεται, μια σοβαρή κυβερνοπαρακολούθηση ή μια απροσδόκητα ταχεία άνοδος των παγκόσμιων πραγματικών επιτοκίων, που θα πλήξει σημαντικά τις εύθραυστες αγορές για υψηλού κινδύνου χρέος;
Μπορεί όλοι να πούμε ειλικρινά ότι η κυβέρνηση του αμερικανικού προέδρου Donald Trump έχει την ικανότητα και την εμπειρία να αντιμετωπίσει μια μεγάλη κατάρρευση;
Είναι δύσκολο να το γνωρίσεις, γιατί η μόνη πραγματική κρίση που έχουν βιώσει οι Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι στιγμής κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Trump είναι, η ίδια η προεδρία του Trump.
Ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, J. Powell, και η ομάδα του είναι πρώτης τάξεως, αλλά ποιοι θα είναι οι άλλοι ενήλικες στην αίθουσα αν απειληθεί μια εξωτερική οικονομική κρίση;
Η Fed δεν μπορεί να αρχίσει να κάνει τα πάντα από μόνη της. χρειάζεται πολιτική και οικονομική υποστήριξη από την υπόλοιπη κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, η Fed έχει λιγότερα περιθώρια ελιγμών από ό, τι είχε το 2008, επειδή οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις Dodd-Frank του 2010 περιόρισαν σημαντικά την ικανότητά της να διασώσει ιδιωτικά ιδρύματα, ακόμη και αν ολόκληρο το σύστημα θα μπορούσε διαφορετικά να καταρρεύσει.
Ή ίσως ο Steven Mnuchin, ο οποίος παρήγαγε κινηματογραφικές ταινίες στο Χόλιγουντ πριν γίνει υπουργός Οικονομικών των Η.Π.Α., μπορεί να χρησιμοποιήσει τις ιδέες του ενεργού ρόλου του στην ταινία «Rules Don’t Apply»;
Η Ευρώπη έχει θέματα παρόμοια ή χειρότερα.
Με τον λαϊκισμό που τροφοδοτεί βαθιά δυσπιστία και διαχωρισμούς, η οικονομική ανθεκτικότητα είναι σχεδόν σίγουρα πολύ χαμηλότερη από ό,τι πριν από μια δεκαετία.
Απλά κοιτάξτε το Ηνωμένο Βασίλειο, το άλλο μεγάλο παγκόσμιο οικονομικό κέντρο, όπου η πολιτική ελίτ έφερε τη χώρα στην άκρη του γκρεμού που λέγεται Brexit.
Μπορεί πραγματικά να αναμένεται ότι θα χειριστεί ικανοποιητικά μια οικονομική κρίση που απαιτεί σκληρές πολιτικές αποφάσεις και ευκίνητη σκέψη;
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει την τύχη να έχει πολύ καλό προσωπικό στο δημόσιο ταμείο αλλά και στην κεντρική του τράπεζα, αλλά ακόμη και οι καλύτεροι δεν μπορούν να το επιτύχουν παρά μόνο αν δεν τους καλύψουν οι πολιτικοί.
Εν τω μεταξύ, η βαθιά διαίρεση στην κατανομή των βαρών στην ευρωζώνη θα δυσχεράνει την εφαρμογή μιας έντονης πολιτικής για την αντιμετώπιση ενός σοβαρού άγχους.
Μια σημαντική άνοδος των παγκόσμιων πραγματικών επιτοκίων, για παράδειγμα, θα μπορούσε να προκαλέσει όλεθρο στις βαλκανικές αγορές χρεογράφων της ευρωζώνης.
Οι αρμόδιοι για τη χάραξη πολιτικής έχουν δίκιο να δηλώσουν ότι έχουν σημειωθεί βελτιώσεις στο σύστημα από το 2008.
Ωστόσο, οι αποσπασματικές μεταρρυθμίσεις που έχουν τεθεί σε εφαρμογή δεν επαρκούν για το πιο απαραίτητο: απαιτώντας από τις τράπεζες να αντλούν μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησής τους μέσω της έκδοσης μετοχών (ή με την επανεπένδυση μερισμάτων ), όπως ισχυρίστηκαν οι οικονομολόγοι Anat Admati του Stanford και Martin Hellwig του Ινστιτούτου Max Planck.
Δυστυχώς, ένα αμείλικτα αυξανόμενο χρηματοπιστωτικό σύστημα, σε συνδυασμό με ένα ολοένα και πιο τοξικό πολιτικό περιβάλλον, σημαίνει ότι η επόμενη μεγάλη οικονομική κρίση μπορεί να έρθει νωρίτερα από ό, τι νομίζετε.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών