Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, στην Ευρώπη, η αντίθεση στο ΝΑΤΟ και στις αυτοκτονικές πολιτικές της ΕΕ έχει περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό σε σημείο και σχεδόν έχει καταστεί μονοπώλιο του εθνικιστικού λόγου
Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τη σύγκρουση στην Ουκρανία προς όφελός τους και απώτερος στόχος τους δεν είναι μόνο η αποδυνάμωση της Ρωσίας αλλά και η εξάλειψη του ανταγωνιστικού ρόλου που θα μπορούσε να έχει γεωπολιτικά η Ευρώπη, κάτι που όμως θα έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση των εθνικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη.
Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει ο γνωστός γεωπολιτικός αναλυτής και ερευνητής Uriel Araujo ο οποίος σε ανάλυσή του στον ιστότοπο South Front ξετυλίγει το κουβάρι των αμερικανικών κινήσεων προ και μετά του πολέμου στην Ουκρανία.,
Όπως επισημαίνει τόσο το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και το ΝΑΤΟ έχουν αποστείλει τεράστιες ποσότητες όπλων στην Ουκρανία.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden προσπαθεί να διατηρήσει τον δυτικό συνασπισμό αρραγή, αλλά δύσκολα τα καταφέρνει λόγω εσωτερικών προβλημάτων (τόσο στην ΕΕ όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες).
Η σύγκρουση στην Ουκρανία επιδεινώνει την ενεργειακή κρίση της Ευρώπης και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Ουάσιγκτον πυροδότησε αυτή τη σύγκρουση.
Ο καθηγητής πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου του Σικάγο John Mearsheimer έχει αναφερθεί εκτενώς για το πώς οι πολιτικές διεύρυνσης του ΝΑΤΟ όλα αυτά τα χρόνια και η στρατηγική του να απομακρύνει την Ουκρανία από την τροχιά της Ρωσίας ενσωματώνοντάς την στην πολιτική Δύση είναι η ίδια η ρίζα της σύγκρουσης που ξεκίνησε το 2014 – και 8 χρόνια μετά, αυτό εξακολουθεί να ισχύει.
Ο ξεχασμένος πόλεμος στο Donbass
Για σχεδόν 8 χρόνια, η σύγκρουση του Donbass ήταν ο ξεχασμένος πόλεμος της Ευρώπης, παρόλο που τον Απρίλιο του 2021 το Κίεβο κλιμάκωσε τη βία εκεί για άλλη μια φορά, με την πλήρη υποστήριξη της Ουάσιγκτον.
Από το 2014, το ΝΑΤΟ με επιθετικές κινήσεις περικυκλώνει τη Ρωσία (ακόμη και στην Αρκτική) και τα κράτη μέλη του στέλνουν τεράστιες αποστολές όπλων στην Ουκρανία.
Εν τω μεταξύ, η Δύση υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον, συμπεριλαμβανομένων των ομίλων μέσων ενημέρωσης, έχει εξωραΐσει το ακροδεξιό πρόβλημα της Ουκρανίας και την κραυγαλέα νεοναζιστική φύση του Συντάγματος Azov, καθώς και τις μαζικές δολοφονίες του Κιέβου, τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις πολιτικές γενοκτονίας και τον σοβινιστικό εθνικισμό με στόχο τους Ρώσους.
Για παράδειγμα, στις 18 Φεβρουαρίου, πριν από την έναρξη της τρέχουσας ρωσο-ουκρανικής στρατιωτικής σύγκρουσης (24 Φεβρουαρίου), το Κίεβο ξεκίνησε μια εκστρατεία βομβαρδισμού στο Donbass, με στόχο μη στρατιωτικές υποδομές, πλήττοντας ακόμη και ένα νηπιαγωγείο στο Lugansk. Κατά ειρωνικό τρόπο, την προηγούμενη εβδομάδα, η Μόσχα είχε αποσύρει τα στρατεύματά της από την περιοχή κοντά στα σύνορα, κάτι που θα έπρεπε να είχε αποκλιμακώσει τις εντάσεις – αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου, σε μια σειρά προκλήσεων, το στρατιωτικό προσωπικό της Ουκρανίας συχνά παραβίαζε την εκεχειρία στο Donbass και βομβάρδιζε την περιοχή για να υποκινήσει τις τοπικές πολιτοφυλακές να απαντήσουν, παρέχοντας έτσι ένα πρόσχημα για μεγαλύτερη ουκρανική επιθετικότητα ενώ το ΝΑΤΟ συνέχιζε να στέλνει όπλα και μισθοφόρους στο Κίεβο.
Casus belli
Όλα αυτά, μπορεί κανείς να υποστηρίξει, κλιμακώνονταν στο σημείο να γίνουν δυνητικά casus belli για τη Ρωσία. Και εδώ είμαστε σήμερα.
Είτε είναι κανείς επικριτικός για την απόφαση της Μόσχας να ξεκινήσει τη στρατιωτική της εκστρατεία είτε όχι, όλα τα παραπάνω αποτελούν μέρος του ευρύτερου πλαισίου που θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου.
«Γιατί τότε οι ΗΠΑ έπαιξαν έναν τόσο αποσταθεροποιητικό ρόλο και τα υποστήριξαν όλα αυτά;» διερωτάται ο Araujo.
Η γεωπολιτική της Ουάσιγκτον είναι συνυφασμένη με τη γεωοικονομία και τα ενεργειακά συμφέροντα.
Η επίμονη εκστρατεία των Ηνωμένων Πολιτειών κατά του Nord Stream και κατά οποιασδήποτε ρωσο-ευρωπαϊκής συνεργασίας για το φυσικό αέριο είναι μέρος αυτού.
Το αμερικανικό LNG και η Πράσινη Ατζέντα
Τα γεωενεργειακά συμφέροντα είναι ένα από τα κύρια ζητήματα και οι κινητήριες δυνάμεις του 21ου αιώνα και η Ουάσιγκτον διεξάγει έναν σε μεγάλο βαθμό μονομερή οικονομικό πόλεμο μέσω κυρώσεων και νομοθετικών μέτρων.
Ο στόχος της ήταν πάντα να αγοράζουν οι Ευρωπαίοι αμερικανικό LNG, το οποίο είναι πιο ακριβό, στην πραγματικότητα, παρόλο που η Ρωσία βρίσκεται κυριολεκτικά στο «κατώφλι» της ηπείρου.
Η αλήθεια είναι ότι η ενεργειακή κρίση της Ευρώπης από την αρχή έχει εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα.
Επιπλέον, η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ «Πράσινη Ατζέντα» που σαρώνει την αφρικανική ενεργειακή ασφάλεια βλάπτει επίσης τους Ευρωπαίους.
Θα μπορούσε κάλλιστα να υποστηρίξει κανείς ότι ο οικονομικός πόλεμος της Ουάσιγκτον δεν διεξάγεται μόνο εναντίον της Μόσχας, αλλά στην πραγματικότητα και εναντίον των ίδιων των Ευρωπαίων συμμάχων της.
Διχασμός και διάλυση της Ευρώπης
Αν αυτό ακούγεται υπερβολικό θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι το πρόσφατο επιθετικό πακέτο επιδοτήσεων των 369 δισεκατομμυρίων δολαρίων του Biden (που πλήττει την Ευρώπη) έχει περιγραφεί από τον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron ως ένα ζήτημα που θα μπορούσε να «διχάσει τη Δύση».
Διπλωμάτες της ΕΕ φέρεται να είπαν ότι η αμερικανική πρωτοβουλία «αλλάζει τα πάντα» σε σημείο να κάνει ορισμένους από αυτούς να ρωτούν «είναι η Ουάσιγκτον ακόμα σύμμαχός μας ή όχι;». Ο επικεφαλής της βιομηχανίας της ΕΕ Thierry Breton δήλωσε μάλιστα ότι το πακέτο του Biden αποτελεί μια «υπαρξιακή πρόκληση» για την ευρωπαϊκή οικονομία και βιομηχανία. Η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου καταρρέει επίσης λόγω του ενεργειακού ζητήματος και ενώ η ύφεση στοιχειώνει την Ευρώπη.
Ο Philip Pilkington, διάσημος Ιρλανδός οικονομολόγος έχει γράψει για το πώς η Ευρώπη μετά τους αγωγούς Nord Stream αντιμετωπίζει πιθανή αποβιομηχάνιση.
Εάν το υψηλό ενεργειακό κόστος, που σχετίζεται με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία, καθιστά την ευρωπαϊκή βιομηχανία μη ανταγωνιστική, το πακέτο επιδοτήσεων της Ουάσιγκτον αποτελεί το καρφί στο φέρετρό της.
Σε αυτό το σενάριο, η βιομηχανία της Ευρώπης μπορεί να «αφανιστεί από Αμερικανούς αντιπάλους», όπως είπαν οι δημοσιογράφοι του Politico Jakob Hanke και Barbara Moens.
Καθώς οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να απορροφήσουν το ευρωπαϊκό βιομηχανικό δυναμικό, οι χώρες της ΕΕ θα αντιμετωπίσουν αυξανόμενη ανεργία, πληθωρισμό και μείωση του βιοτικού επιπέδου.
Κοινωνική αναταραχή και άνοδος των εθνικιστών
Αυτό το σενάριο προμηνύει κοινωνική αναταραχή. Τον Απρίλιο 2022, η υποψήφια για την προεδρία της Γαλλίας Marine Le Pen είχε δεσμευθεί για την αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ, εάν εκλεγόταν.
Εν μέσω ενός ιδιαίτερα κρύου χειμώνα και με τις ενεργειακές τιμές στα ύψη, συνάγεται το συμπέρασμα πως η ακροδεξιά στην Ευρώπη θα αποκτήσει ολοένα και μεγαλύτερη πολιτική επιρροή, καθώς κεφαλαιοποιεί με επιτυχία την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Μόλις στις 8/12 η Le Pen χαρακτήρισε ανόητη την Ευρώπη που άρχισε έναν ενεργειακό πόλεμο με τη Ρωσία, χωρίς να διαθέτει ενέργεια.
«Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, στην Ευρώπη, η αντίθεση στο ΝΑΤΟ και στις αυτοκτονικές πολιτικές της έχει περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό σε σημείο και σχεδόν έχει καταστεί μονοπώλιο του εθνικιστικού λόγου», υποστηρίζει ο Araujo.
Εξάλλου σε μία σειρά ευρωπαϊκές χώρες, τα εθνικιστικά κόμματα είτε είναι στις πρώτες θέσεις είτε συμμετέχουν και σε κυβερνήσεις (Σουηδία, Ουγγαρία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία κλπ).
Μένει να δούμε πώς θα ανταποκριθούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ στις νέες εξελίξεις, καθώς η πραγματικότητα ενός αμερικανικού οικονομικού πολέμου εναντίον της ΕΕ γίνεται τόσο καθαρή που κανείς δεν μπορεί πια να την αρνηθεί.
www.bankingnews.gr
Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει ο γνωστός γεωπολιτικός αναλυτής και ερευνητής Uriel Araujo ο οποίος σε ανάλυσή του στον ιστότοπο South Front ξετυλίγει το κουβάρι των αμερικανικών κινήσεων προ και μετά του πολέμου στην Ουκρανία.,
Όπως επισημαίνει τόσο το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και το ΝΑΤΟ έχουν αποστείλει τεράστιες ποσότητες όπλων στην Ουκρανία.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden προσπαθεί να διατηρήσει τον δυτικό συνασπισμό αρραγή, αλλά δύσκολα τα καταφέρνει λόγω εσωτερικών προβλημάτων (τόσο στην ΕΕ όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες).
Η σύγκρουση στην Ουκρανία επιδεινώνει την ενεργειακή κρίση της Ευρώπης και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Ουάσιγκτον πυροδότησε αυτή τη σύγκρουση.
Ο καθηγητής πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου του Σικάγο John Mearsheimer έχει αναφερθεί εκτενώς για το πώς οι πολιτικές διεύρυνσης του ΝΑΤΟ όλα αυτά τα χρόνια και η στρατηγική του να απομακρύνει την Ουκρανία από την τροχιά της Ρωσίας ενσωματώνοντάς την στην πολιτική Δύση είναι η ίδια η ρίζα της σύγκρουσης που ξεκίνησε το 2014 – και 8 χρόνια μετά, αυτό εξακολουθεί να ισχύει.
Ο ξεχασμένος πόλεμος στο Donbass
Για σχεδόν 8 χρόνια, η σύγκρουση του Donbass ήταν ο ξεχασμένος πόλεμος της Ευρώπης, παρόλο που τον Απρίλιο του 2021 το Κίεβο κλιμάκωσε τη βία εκεί για άλλη μια φορά, με την πλήρη υποστήριξη της Ουάσιγκτον.
Από το 2014, το ΝΑΤΟ με επιθετικές κινήσεις περικυκλώνει τη Ρωσία (ακόμη και στην Αρκτική) και τα κράτη μέλη του στέλνουν τεράστιες αποστολές όπλων στην Ουκρανία.
Εν τω μεταξύ, η Δύση υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον, συμπεριλαμβανομένων των ομίλων μέσων ενημέρωσης, έχει εξωραΐσει το ακροδεξιό πρόβλημα της Ουκρανίας και την κραυγαλέα νεοναζιστική φύση του Συντάγματος Azov, καθώς και τις μαζικές δολοφονίες του Κιέβου, τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις πολιτικές γενοκτονίας και τον σοβινιστικό εθνικισμό με στόχο τους Ρώσους.
Για παράδειγμα, στις 18 Φεβρουαρίου, πριν από την έναρξη της τρέχουσας ρωσο-ουκρανικής στρατιωτικής σύγκρουσης (24 Φεβρουαρίου), το Κίεβο ξεκίνησε μια εκστρατεία βομβαρδισμού στο Donbass, με στόχο μη στρατιωτικές υποδομές, πλήττοντας ακόμη και ένα νηπιαγωγείο στο Lugansk. Κατά ειρωνικό τρόπο, την προηγούμενη εβδομάδα, η Μόσχα είχε αποσύρει τα στρατεύματά της από την περιοχή κοντά στα σύνορα, κάτι που θα έπρεπε να είχε αποκλιμακώσει τις εντάσεις – αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου, σε μια σειρά προκλήσεων, το στρατιωτικό προσωπικό της Ουκρανίας συχνά παραβίαζε την εκεχειρία στο Donbass και βομβάρδιζε την περιοχή για να υποκινήσει τις τοπικές πολιτοφυλακές να απαντήσουν, παρέχοντας έτσι ένα πρόσχημα για μεγαλύτερη ουκρανική επιθετικότητα ενώ το ΝΑΤΟ συνέχιζε να στέλνει όπλα και μισθοφόρους στο Κίεβο.
Casus belli
Όλα αυτά, μπορεί κανείς να υποστηρίξει, κλιμακώνονταν στο σημείο να γίνουν δυνητικά casus belli για τη Ρωσία. Και εδώ είμαστε σήμερα.
Είτε είναι κανείς επικριτικός για την απόφαση της Μόσχας να ξεκινήσει τη στρατιωτική της εκστρατεία είτε όχι, όλα τα παραπάνω αποτελούν μέρος του ευρύτερου πλαισίου που θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου.
«Γιατί τότε οι ΗΠΑ έπαιξαν έναν τόσο αποσταθεροποιητικό ρόλο και τα υποστήριξαν όλα αυτά;» διερωτάται ο Araujo.
Η γεωπολιτική της Ουάσιγκτον είναι συνυφασμένη με τη γεωοικονομία και τα ενεργειακά συμφέροντα.
Η επίμονη εκστρατεία των Ηνωμένων Πολιτειών κατά του Nord Stream και κατά οποιασδήποτε ρωσο-ευρωπαϊκής συνεργασίας για το φυσικό αέριο είναι μέρος αυτού.
Το αμερικανικό LNG και η Πράσινη Ατζέντα
Τα γεωενεργειακά συμφέροντα είναι ένα από τα κύρια ζητήματα και οι κινητήριες δυνάμεις του 21ου αιώνα και η Ουάσιγκτον διεξάγει έναν σε μεγάλο βαθμό μονομερή οικονομικό πόλεμο μέσω κυρώσεων και νομοθετικών μέτρων.
Ο στόχος της ήταν πάντα να αγοράζουν οι Ευρωπαίοι αμερικανικό LNG, το οποίο είναι πιο ακριβό, στην πραγματικότητα, παρόλο που η Ρωσία βρίσκεται κυριολεκτικά στο «κατώφλι» της ηπείρου.
Η αλήθεια είναι ότι η ενεργειακή κρίση της Ευρώπης από την αρχή έχει εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα.
Επιπλέον, η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ «Πράσινη Ατζέντα» που σαρώνει την αφρικανική ενεργειακή ασφάλεια βλάπτει επίσης τους Ευρωπαίους.
Θα μπορούσε κάλλιστα να υποστηρίξει κανείς ότι ο οικονομικός πόλεμος της Ουάσιγκτον δεν διεξάγεται μόνο εναντίον της Μόσχας, αλλά στην πραγματικότητα και εναντίον των ίδιων των Ευρωπαίων συμμάχων της.
Διχασμός και διάλυση της Ευρώπης
Αν αυτό ακούγεται υπερβολικό θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι το πρόσφατο επιθετικό πακέτο επιδοτήσεων των 369 δισεκατομμυρίων δολαρίων του Biden (που πλήττει την Ευρώπη) έχει περιγραφεί από τον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron ως ένα ζήτημα που θα μπορούσε να «διχάσει τη Δύση».
Διπλωμάτες της ΕΕ φέρεται να είπαν ότι η αμερικανική πρωτοβουλία «αλλάζει τα πάντα» σε σημείο να κάνει ορισμένους από αυτούς να ρωτούν «είναι η Ουάσιγκτον ακόμα σύμμαχός μας ή όχι;». Ο επικεφαλής της βιομηχανίας της ΕΕ Thierry Breton δήλωσε μάλιστα ότι το πακέτο του Biden αποτελεί μια «υπαρξιακή πρόκληση» για την ευρωπαϊκή οικονομία και βιομηχανία. Η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου καταρρέει επίσης λόγω του ενεργειακού ζητήματος και ενώ η ύφεση στοιχειώνει την Ευρώπη.
Ο Philip Pilkington, διάσημος Ιρλανδός οικονομολόγος έχει γράψει για το πώς η Ευρώπη μετά τους αγωγούς Nord Stream αντιμετωπίζει πιθανή αποβιομηχάνιση.
Εάν το υψηλό ενεργειακό κόστος, που σχετίζεται με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία, καθιστά την ευρωπαϊκή βιομηχανία μη ανταγωνιστική, το πακέτο επιδοτήσεων της Ουάσιγκτον αποτελεί το καρφί στο φέρετρό της.
Σε αυτό το σενάριο, η βιομηχανία της Ευρώπης μπορεί να «αφανιστεί από Αμερικανούς αντιπάλους», όπως είπαν οι δημοσιογράφοι του Politico Jakob Hanke και Barbara Moens.
Καθώς οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να απορροφήσουν το ευρωπαϊκό βιομηχανικό δυναμικό, οι χώρες της ΕΕ θα αντιμετωπίσουν αυξανόμενη ανεργία, πληθωρισμό και μείωση του βιοτικού επιπέδου.
Κοινωνική αναταραχή και άνοδος των εθνικιστών
Αυτό το σενάριο προμηνύει κοινωνική αναταραχή. Τον Απρίλιο 2022, η υποψήφια για την προεδρία της Γαλλίας Marine Le Pen είχε δεσμευθεί για την αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ, εάν εκλεγόταν.
Εν μέσω ενός ιδιαίτερα κρύου χειμώνα και με τις ενεργειακές τιμές στα ύψη, συνάγεται το συμπέρασμα πως η ακροδεξιά στην Ευρώπη θα αποκτήσει ολοένα και μεγαλύτερη πολιτική επιρροή, καθώς κεφαλαιοποιεί με επιτυχία την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Μόλις στις 8/12 η Le Pen χαρακτήρισε ανόητη την Ευρώπη που άρχισε έναν ενεργειακό πόλεμο με τη Ρωσία, χωρίς να διαθέτει ενέργεια.
«Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, στην Ευρώπη, η αντίθεση στο ΝΑΤΟ και στις αυτοκτονικές πολιτικές της έχει περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό σε σημείο και σχεδόν έχει καταστεί μονοπώλιο του εθνικιστικού λόγου», υποστηρίζει ο Araujo.
Εξάλλου σε μία σειρά ευρωπαϊκές χώρες, τα εθνικιστικά κόμματα είτε είναι στις πρώτες θέσεις είτε συμμετέχουν και σε κυβερνήσεις (Σουηδία, Ουγγαρία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία κλπ).
Μένει να δούμε πώς θα ανταποκριθούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ στις νέες εξελίξεις, καθώς η πραγματικότητα ενός αμερικανικού οικονομικού πολέμου εναντίον της ΕΕ γίνεται τόσο καθαρή που κανείς δεν μπορεί πια να την αρνηθεί.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών