Η αύξηση του κόστους ώθησε ορισμένες χώρες να αποχωρήσουν πριν καν ξεκινήσει ο διαγωνισμός
Το Ηνωμένο Βασίλειο θα φιλοξενήσει τον 67ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision στις 13 Μαΐου.
Ο μεγαλύτερος διαγωνισμός τραγουδιού στον κόσμο, που γιορτάζεται και διακωμωδείται από το κοινό σε όλο τον κόσμο, έχει γίνει κάτι σαν πολιτιστικός θεσμός στις επτά δεκαετίες από την έναρξή του.
Όμως, πίσω από τις τολμηρές ερμηνείες και τα ακόμη πιο παράξενα ρούχα, ο ετήσιος διαγωνισμός θεωρείται επίσης ως μέσο πολιτικής και οικονομικής ισχύος.
Το 2023, αυτό ισχύει περισσότερο από ποτέ.
Με τον πόλεμο να συνεχίζεται στην Ουκρανία (νικητής του 2022), τα καθήκοντα του οικοδεσπότη ανέλαβε η δεύτερη Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία αποβλήθηκε από τον διαγωνισμό.
Την ίδια ώρα, η αύξηση του κόστους ώθησε ορισμένες χώρες να αποχωρήσουν πριν καν ξεκινήσει ο διαγωνισμός.
Τι είναι ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision;
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision, που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Λουγκάνο της Ελβετίας το 1956, επινοήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση, μια συμμαχία δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών, ως ένας τρόπος να γιορτάσει τον πολιτισμό και την ενότητα της νεοσύστατης μεταπολεμικής Ευρώπης.
Αν και η EBU λέει ότι η Eurovision είναι απολιτική, έχει πολλάκις φανεί η αποτύπωση των ευρωπαϊκών σχέσεων στο διαγωνισμό.
"Κάθε χρόνο στη σκηνή της Eurovision βλέπουμε να προβάλλονται πολιτικά, κοινωνικά μηνύματα μέσα από τα τραγούδια, μέσα από τις ερμηνείες των καλλιτεχνών", δήλωσε ο Dean Vuletic, ιστορικός της σύγχρονης Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και συγγραφέας του βιβλίου "Postwar Europe and the European Song Contest".
"Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αγαπούν να παρακολουθούν τη Eurovision, επειδή είναι πάντα μια αντανάκλαση του πολιτικού zeitgeist στην Ευρώπη", πρόσθεσε.
Στις δεκαετίες από την καθιέρωσή του, ο διαγωνισμός έχει μεγαλώσει πολύ, ενσωματώνοντας ακόμη και μη ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Αυστραλία.
Ωστόσο, παραμένει μια συμπαραγωγή μεταξύ των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών φορέων της EBU, με όλες τις συμμετέχουσες χώρες - συνήθως περίπου 40 - που καταβάλλουν ένα τέλος για να λάβουν μέρος.
Πόσο κοστίζει η Eurovision;
Οι μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης - η Γερμανία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, γνωστές και ως Big Five - πληρώνουν τα περισσότερα, με βάση την "αρχή της αλληλεγγύης" της EBU, η οποία ορίζει ότι οι ισχυρότεροι ώμοι πρέπει να "σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος".
Επίσης, προκρίνονται αυτόματα στον τελικό.
Στη συνέχεια, οι άλλες χώρες συνεισφέρουν διαφορετικά ποσά στο ταμείο, το οποίο τα τελευταία χρόνια ανέρχεται σε περίπου 7 εκατομμύρια δολάρια.
Αλλά με τις πληθωριστικές πιέσεις να βαραίνουν την Ευρώπη το 2023, αυτά τα τέλη θεωρήθηκαν υπερβολικά για κάποιους, με τη Βουλγαρία, το Μαυροβούνιο και τη Βόρεια Μακεδονία να αποσύρονται από τη φετινή διοργάνωση για οικονομικούς λόγους.
Παρόλα αυτά, το κύριο κόστος της διεξαγωγής του διαγωνισμού επωμίζεται η διοργανώτρια χώρα - συνήθως ο νικητής του προηγούμενου έτους - της οποίας η ευθύνη είναι να διοργανώσει μια παράσταση που θα μείνει αξέχαστη.
Τα ποσά αυτά ποικίλλουν σημαντικά με την πάροδο των ετών - με ορισμένες χώρες να είναι πιο πρόθυμες από άλλες.
Το 2013, η σουηδική πόλη Μάλμε φέρεται να υπερηφανεύτηκε ότι φιλοξένησε την εκδήλωσή της με περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια.
Αυτό είναι πολύ χαμηλότερο από τα 42 εκατομμύρια δολάρια που δαπάνησε η Μόσχα το 2009, τα περίπου 30 εκατομμύρια δολάρια που κατέβαλε το Ντίσελντορφ το 2011 και τα 54 εκατομμύρια δολάρια που έδωσε η Κοπεγχάγη το 2014.
Αλλά το στέμμα της ακριβότερης Eurovision μέχρι σήμερα κατέχει η πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, το Μπακού, η οποία το 2012 ξόδεψε από 64 έως 76 εκατομμύρια δολάρια μόνο για τη διοργάνωση - για να μην αναφέρουμε τα 100 εκατομμύρια δολάρια που ξόδεψε για ένα νέο στάδιο για να τη φιλοξενήσει.
Μια οικονομική πρόκληση για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 2023, το Ηνωμένο Βασίλειο αναμένεται να δαπανήσει έως και 30 εκατομμύρια δολάρια για τη διοργάνωση του διαγωνισμού, καθώς το Λίβερπουλ προσπαθεί να αντανακλά την ουκρανική κουλτούρα και να προβάλλει ταυτόχρονα την καλύτερη βρετανική μουσική και δημιουργικότητα.
Ως διοργανωτής ραδιοτηλεοπτικός φορέας, το BBC θα πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού - εκτιμάται ότι θα καταβάλει 10 έως 21 εκατομμύρια δολάρια - ενώ η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει δηλώσει ότι θα συνεισφέρει 12 εκατομμύρια δολάρια.
Αυτός ο προϋπολογισμός συμπληρώνεται από τις πωλήσεις εισιτηρίων, τις συμφωνίες χορηγιών και τα έσοδα από τις διαδικτυακές πλατφόρμες.
Εν τω μεταξύ, οι τοπικές αρχές του Λίβερπουλ θα δαπανήσουν άλλα 5 εκατομμύρια δολάρια, κυρίως για εκδηλώσεις εκτός της αρένας.
Ο πολιτισμός είναι πολύ σημαντικός για αυτή τη χώρα και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουμε τον πολιτισμό μας και την ταυτότητά μας διεθνώς είναι εξαιρετικά σημαντικός.
Ο τουρισμός στο Λίβερπουλ αντιπροσωπεύει το 47% της οικονομίας μας.
Επομένως, αυτό είναι πραγματικά πολύ σημαντικό", δήλωσε η Claire McColgan, διευθύντρια πολιτισμού στο Δημοτικό Συμβούλιο του Λίβερπουλ.
Η εκδήλωση έρχεται σε μια δύσκολη στιγμή για την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία αγωνίζεται να συμβαδίσει με τους Ευρωπαίους γείτονές της εν μέσω ραγδαίας αύξησης του πληθωρισμού και χαμηλής οικονομικής ανάπτυξης.
Το 2022, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν η μόνη μεγάλη οικονομία που δεν κατάφερε να επιστρέψει στους προ της πανδημίας ρυθμούς ανάπτυξης, καταγράφοντας αντίθετα συρρίκνωση.
Το 2023, αναμένεται να συρρικνωθεί περαιτέρω κατά 0,3%.
Έρχεται επίσης καθώς το BBC υφίσταται σημαντικές περικοπές και προσπαθεί να καλύψει μια τρύπα 1,4 δισεκατομμυρίων λιρών στα οικονομικά του μετά το πάγωμα του τέλους χρήσης από την κυβέρνηση.
"Σπάνια είχαμε την ευκαιρία να διοργανώσουμε τη Eurovision, αλλά ήρθε η ώρα μας.
Προφανώς ήταν μεγάλη μας τιμή να την αναλάβουμε για λογαριασμό της Ουκρανίας και ελπίζουμε ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία να δείξουμε τι κάνει το BBC πολύ καλά", δήλωσε ο Martin Green, διευθύνων σύμβουλος του BBC Eurovision 2023.
"Πιθανότατα θα παρουσιάσουμε έναν πλήρη απολογισμό όταν τελειώσουμε", πρόσθεσε για τον προϋπολογισμό του BBC.
"Είναι μια κινητή γιορτή αυτή τη στιγμή και βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση".
Τι έχει να κερδίσει η Βρετανία;
Με όλα αυτά τα έξοδα, γιατί να θέλει το Ηνωμένο Βασίλειο να φιλοξενήσει τη διοργάνωση, ειδικά αφού έχει σημειώσει κακή βαθμολογία ή έχει λάβει τους φοβερούς μηδενικούς βαθμούς τόσες πολλές φορές τα τελευταία χρόνια;
Κατ' αρχάς, ο διαγωνισμός μπορεί να αποτελέσει μια σπουδαία διαφήμιση για τη διοργανώτρια πόλη - και τη χώρα - η οποία μπορεί να διαρκέσει πολύ μετά το τέλος του πάρτι.
Το 2019, η διοργάνωση του Τελ Αβίβ έφτασε σε πάνω από 180 εκατομμύρια τηλεθεατές σε περισσότερες από 40 αγορές και σε εκατομμύρια περισσότερους διαδικτυακούς τηλεθεατές.
"Είναι κάτι που οι χώρες βάζουν στο C.V. τους όταν φιλοδοξούν να φιλοξενήσουν διοργανώσεις όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή το Παγκόσμιο Κύπελλο", δήλωσε ο Vuletic.
"Σκεφτείτε μόνο τη Ρωσία: Φιλοξένησε τη Eurovision το 2009 και στη συνέχεια φιλοξένησε τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου".
Αυτό μπορεί επίσης να προσελκύσει τουριστικές δαπάνες και να ενισχύσει την τοπική οικονομία.
Το Τορίνο, πόλη της βόρειας Ιταλίας, που φιλοξένησε το 2022, ξόδεψε περίπου 11 εκατομμύρια δολάρια για τη διοργάνωση, αλλά δήλωσε ότι απέκτησε τα χρήματα αυτά επτά φορές πίσω μέσω του τουρισμού.
www.bankingnews.gr
Ο μεγαλύτερος διαγωνισμός τραγουδιού στον κόσμο, που γιορτάζεται και διακωμωδείται από το κοινό σε όλο τον κόσμο, έχει γίνει κάτι σαν πολιτιστικός θεσμός στις επτά δεκαετίες από την έναρξή του.
Όμως, πίσω από τις τολμηρές ερμηνείες και τα ακόμη πιο παράξενα ρούχα, ο ετήσιος διαγωνισμός θεωρείται επίσης ως μέσο πολιτικής και οικονομικής ισχύος.
Το 2023, αυτό ισχύει περισσότερο από ποτέ.
Με τον πόλεμο να συνεχίζεται στην Ουκρανία (νικητής του 2022), τα καθήκοντα του οικοδεσπότη ανέλαβε η δεύτερη Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία αποβλήθηκε από τον διαγωνισμό.
Την ίδια ώρα, η αύξηση του κόστους ώθησε ορισμένες χώρες να αποχωρήσουν πριν καν ξεκινήσει ο διαγωνισμός.
Τι είναι ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision;
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision, που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Λουγκάνο της Ελβετίας το 1956, επινοήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση, μια συμμαχία δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών, ως ένας τρόπος να γιορτάσει τον πολιτισμό και την ενότητα της νεοσύστατης μεταπολεμικής Ευρώπης.
Αν και η EBU λέει ότι η Eurovision είναι απολιτική, έχει πολλάκις φανεί η αποτύπωση των ευρωπαϊκών σχέσεων στο διαγωνισμό.
"Κάθε χρόνο στη σκηνή της Eurovision βλέπουμε να προβάλλονται πολιτικά, κοινωνικά μηνύματα μέσα από τα τραγούδια, μέσα από τις ερμηνείες των καλλιτεχνών", δήλωσε ο Dean Vuletic, ιστορικός της σύγχρονης Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και συγγραφέας του βιβλίου "Postwar Europe and the European Song Contest".
"Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αγαπούν να παρακολουθούν τη Eurovision, επειδή είναι πάντα μια αντανάκλαση του πολιτικού zeitgeist στην Ευρώπη", πρόσθεσε.
Στις δεκαετίες από την καθιέρωσή του, ο διαγωνισμός έχει μεγαλώσει πολύ, ενσωματώνοντας ακόμη και μη ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Αυστραλία.
Ωστόσο, παραμένει μια συμπαραγωγή μεταξύ των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών φορέων της EBU, με όλες τις συμμετέχουσες χώρες - συνήθως περίπου 40 - που καταβάλλουν ένα τέλος για να λάβουν μέρος.
Πόσο κοστίζει η Eurovision;
Οι μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης - η Γερμανία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, γνωστές και ως Big Five - πληρώνουν τα περισσότερα, με βάση την "αρχή της αλληλεγγύης" της EBU, η οποία ορίζει ότι οι ισχυρότεροι ώμοι πρέπει να "σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος".
Επίσης, προκρίνονται αυτόματα στον τελικό.
Στη συνέχεια, οι άλλες χώρες συνεισφέρουν διαφορετικά ποσά στο ταμείο, το οποίο τα τελευταία χρόνια ανέρχεται σε περίπου 7 εκατομμύρια δολάρια.
Αλλά με τις πληθωριστικές πιέσεις να βαραίνουν την Ευρώπη το 2023, αυτά τα τέλη θεωρήθηκαν υπερβολικά για κάποιους, με τη Βουλγαρία, το Μαυροβούνιο και τη Βόρεια Μακεδονία να αποσύρονται από τη φετινή διοργάνωση για οικονομικούς λόγους.
Παρόλα αυτά, το κύριο κόστος της διεξαγωγής του διαγωνισμού επωμίζεται η διοργανώτρια χώρα - συνήθως ο νικητής του προηγούμενου έτους - της οποίας η ευθύνη είναι να διοργανώσει μια παράσταση που θα μείνει αξέχαστη.
Τα ποσά αυτά ποικίλλουν σημαντικά με την πάροδο των ετών - με ορισμένες χώρες να είναι πιο πρόθυμες από άλλες.
Το 2013, η σουηδική πόλη Μάλμε φέρεται να υπερηφανεύτηκε ότι φιλοξένησε την εκδήλωσή της με περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια.
Αυτό είναι πολύ χαμηλότερο από τα 42 εκατομμύρια δολάρια που δαπάνησε η Μόσχα το 2009, τα περίπου 30 εκατομμύρια δολάρια που κατέβαλε το Ντίσελντορφ το 2011 και τα 54 εκατομμύρια δολάρια που έδωσε η Κοπεγχάγη το 2014.
Αλλά το στέμμα της ακριβότερης Eurovision μέχρι σήμερα κατέχει η πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, το Μπακού, η οποία το 2012 ξόδεψε από 64 έως 76 εκατομμύρια δολάρια μόνο για τη διοργάνωση - για να μην αναφέρουμε τα 100 εκατομμύρια δολάρια που ξόδεψε για ένα νέο στάδιο για να τη φιλοξενήσει.
Μια οικονομική πρόκληση για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 2023, το Ηνωμένο Βασίλειο αναμένεται να δαπανήσει έως και 30 εκατομμύρια δολάρια για τη διοργάνωση του διαγωνισμού, καθώς το Λίβερπουλ προσπαθεί να αντανακλά την ουκρανική κουλτούρα και να προβάλλει ταυτόχρονα την καλύτερη βρετανική μουσική και δημιουργικότητα.
Ως διοργανωτής ραδιοτηλεοπτικός φορέας, το BBC θα πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού - εκτιμάται ότι θα καταβάλει 10 έως 21 εκατομμύρια δολάρια - ενώ η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει δηλώσει ότι θα συνεισφέρει 12 εκατομμύρια δολάρια.
Αυτός ο προϋπολογισμός συμπληρώνεται από τις πωλήσεις εισιτηρίων, τις συμφωνίες χορηγιών και τα έσοδα από τις διαδικτυακές πλατφόρμες.
Εν τω μεταξύ, οι τοπικές αρχές του Λίβερπουλ θα δαπανήσουν άλλα 5 εκατομμύρια δολάρια, κυρίως για εκδηλώσεις εκτός της αρένας.
Ο πολιτισμός είναι πολύ σημαντικός για αυτή τη χώρα και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουμε τον πολιτισμό μας και την ταυτότητά μας διεθνώς είναι εξαιρετικά σημαντικός.
Ο τουρισμός στο Λίβερπουλ αντιπροσωπεύει το 47% της οικονομίας μας.
Επομένως, αυτό είναι πραγματικά πολύ σημαντικό", δήλωσε η Claire McColgan, διευθύντρια πολιτισμού στο Δημοτικό Συμβούλιο του Λίβερπουλ.
Η εκδήλωση έρχεται σε μια δύσκολη στιγμή για την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία αγωνίζεται να συμβαδίσει με τους Ευρωπαίους γείτονές της εν μέσω ραγδαίας αύξησης του πληθωρισμού και χαμηλής οικονομικής ανάπτυξης.
Το 2022, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν η μόνη μεγάλη οικονομία που δεν κατάφερε να επιστρέψει στους προ της πανδημίας ρυθμούς ανάπτυξης, καταγράφοντας αντίθετα συρρίκνωση.
Το 2023, αναμένεται να συρρικνωθεί περαιτέρω κατά 0,3%.
Έρχεται επίσης καθώς το BBC υφίσταται σημαντικές περικοπές και προσπαθεί να καλύψει μια τρύπα 1,4 δισεκατομμυρίων λιρών στα οικονομικά του μετά το πάγωμα του τέλους χρήσης από την κυβέρνηση.
"Σπάνια είχαμε την ευκαιρία να διοργανώσουμε τη Eurovision, αλλά ήρθε η ώρα μας.
Προφανώς ήταν μεγάλη μας τιμή να την αναλάβουμε για λογαριασμό της Ουκρανίας και ελπίζουμε ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία να δείξουμε τι κάνει το BBC πολύ καλά", δήλωσε ο Martin Green, διευθύνων σύμβουλος του BBC Eurovision 2023.
"Πιθανότατα θα παρουσιάσουμε έναν πλήρη απολογισμό όταν τελειώσουμε", πρόσθεσε για τον προϋπολογισμό του BBC.
"Είναι μια κινητή γιορτή αυτή τη στιγμή και βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση".
Τι έχει να κερδίσει η Βρετανία;
Με όλα αυτά τα έξοδα, γιατί να θέλει το Ηνωμένο Βασίλειο να φιλοξενήσει τη διοργάνωση, ειδικά αφού έχει σημειώσει κακή βαθμολογία ή έχει λάβει τους φοβερούς μηδενικούς βαθμούς τόσες πολλές φορές τα τελευταία χρόνια;
Κατ' αρχάς, ο διαγωνισμός μπορεί να αποτελέσει μια σπουδαία διαφήμιση για τη διοργανώτρια πόλη - και τη χώρα - η οποία μπορεί να διαρκέσει πολύ μετά το τέλος του πάρτι.
Το 2019, η διοργάνωση του Τελ Αβίβ έφτασε σε πάνω από 180 εκατομμύρια τηλεθεατές σε περισσότερες από 40 αγορές και σε εκατομμύρια περισσότερους διαδικτυακούς τηλεθεατές.
"Είναι κάτι που οι χώρες βάζουν στο C.V. τους όταν φιλοδοξούν να φιλοξενήσουν διοργανώσεις όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή το Παγκόσμιο Κύπελλο", δήλωσε ο Vuletic.
"Σκεφτείτε μόνο τη Ρωσία: Φιλοξένησε τη Eurovision το 2009 και στη συνέχεια φιλοξένησε τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου".
Αυτό μπορεί επίσης να προσελκύσει τουριστικές δαπάνες και να ενισχύσει την τοπική οικονομία.
Το Τορίνο, πόλη της βόρειας Ιταλίας, που φιλοξένησε το 2022, ξόδεψε περίπου 11 εκατομμύρια δολάρια για τη διοργάνωση, αλλά δήλωσε ότι απέκτησε τα χρήματα αυτά επτά φορές πίσω μέσω του τουρισμού.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών