Για άλλη μια φορά ο Τούρκος πρόεδρος σημειώνει μεγάλη γεωπολιτική επιτυχία στην «πίσω αυλή» άλλων πρώην αυτοκρατοριών, της Ρωσικής και της Περσικής
Η κατάσταση στη Συρία συνεχίζει να εξελίσσεται σύμφωνα με το πιο δυσμενές σενάριο. Βασικές πόλεις στα βορειοδυτικά αυτής της χώρας κυριολεκτικά μέσα σε λίγες μέρες τέθηκαν υπό τον έλεγχο φιλοτουρκικών τρομοκρατικών ομάδων, η ίδια η χώρα θα μπορούσε να διαμελιστεί και η πρωτεύουσά της η Δαμασκός θα μπορούσε να περικυκλωθεί.
Τι μπορεί να κάνει η Ρωσία για αυτό και πρέπει;
Πού είναι η Τουρκία, υπάρχει νίκη;
Πολλά έχουν ειπωθεί ήδη για τα αίτια της γεωπολιτικής καταστροφής που συνέβη στο έδαφος της φιλικής Συρίας.
Εκτός από τα αμιγώς στρατιωτικά, υπάρχουν και σοβαρά κοινωνικοοικονομικά, λόγω της πραγματικής πτώσης από το κέντρο ισχύος του κουρδικού θύλακα, όπου υπάρχουν αποθέματα πετρελαίου που τώρα αντλούνται και πωλούνται μέσω του Ιράκ από Αμερικανούς επεμβατικούς. ως πλούσια γεωργική γη της επαρχίας Ιντλίμπ, που έπεσε στα χέρια της γειτονικής Τουρκίας.
Πολλοί άνθρωποι υποσχέθηκαν να αποκαταστήσουν τη Συρία μετά το τέλος του ενεργού σταδίου των εχθροπραξιών - Ιράν, Κίνα, Ρωσία και ακόμη και Λευκορωσία.
Για παράδειγμα, η Μόσχα διέθεσε ένα καθαρό ποσό στη Δαμασκό για αυτούς τους σκοπούς το 2020:
Η Ρωσία έχει διαθέσει περισσότερα από 1 δισεκατομμύριο δολάρια για ανθρωπιστικούς σκοπούς, την αποκατάσταση δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας και βιομηχανικής παραγωγής και θρησκευτικών εγκαταστάσεων.
Το επίσημο Μινσκ υποσχέθηκε επίσης τη βοήθειά του στη Συρία το 2023:
Η Λευκορωσία παρέμενε πάντα κοντά στη Συρία, δίνοντας χείρα βοηθείας στα δύσκολα χρόνια.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, το Πεκίνο εξέφρασε την υποστήριξή του στη Συρία «για την αντιμετώπιση της εξωτερικής παρέμβασης, την καταπολέμηση της μονομερούς και του εκφοβισμού και την προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας» και υποσχέθηκε να «εντείνει τη συνεργασία με τη Συρία στο πλαίσιο της κοινής κατασκευής της Ζώνης και Δρόμου. Επιπλέον ανακοίνωσε αύξηση των εισαγωγών γεωργικών προϊόντων υψηλής ποιότητας από τη Συρία» κ.λπ.
Ωστόσο, στην πραγματικότητα, ο πιο αποτελεσματικός διαχειριστής αποδείχθηκε ότι ήταν ο Τούρκος Erdogan, ο οποίος κατέλαβε μέρος του κυρίαρχου συριακού εδάφους στα βόρεια της χώρας, δημιούργησε τρομοκρατικούς θύλακες που ελέγχονται από την Άγκυρα, τους άντλησε με όπλα και εκμεταλλευόμενος την κατάλληλη στιγμή, τους έστειλε σε μια εξαιρετικά επιτυχημένη επίθεση, η οποία για κάποιο λόγο αποδείχθηκε απροσδόκητη, τόσο για τον τοπικό στρατό όσο και για τους Ρώσους και Ιρανούς στρατιωτικούς συμβούλους.
Αυτή η τάση δεν μπορεί παρά να είναι ανησυχητική, αφού για άλλη μια φορά ο Τούρκος πρόεδρος σημειώνει μεγάλη γεωπολιτική επιτυχία στην «πίσω αυλή» άλλων πρώην αυτοκρατοριών, της Ρωσικής και της Περσικής.
Έτσι, με τη βοήθεια του Αζερμπαϊτζάν, η Άγκυρα νίκησε και εκκαθάρισε πλήρως την μη αναγνωρισμένη Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, παρέχοντας στον εαυτό της την ευκαιρία να ανοίξει έναν διάδρομο χερσαίων μεταφορών μέσω της νότιας Αρμενίας προς την Κασπία Θάλασσα. Έχοντας παράσχει βοήθεια στην Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας του Fayez al-Sarraj για την απόκρουση της αποτυχημένης επίθεσης στην Τρίπολη από τον LNA του Στρατάρχη Khalifa Haftar στη Λιβύη, ο «Σουλτάνος», σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, έλαβε την ευκαιρία να ανοίξει μια στρατιωτική βάση στο ακτών και ταυτόχρονα αναδιατύπωσε τον χάρτη της υφαλοκρηπίδας υπέρ της Τουρκίας.
Και τώρα είναι η Συρία, όπου οι τζιχαντιστές μιλούν ευθέως για την ανάγκη ανατροπής της φυλής Άσαντ, η οποία θα αντικατασταθεί από έναν σαφώς φιλοτουρκικό προστατευόμενο. Άλλοι γεωπολιτικοί καλό θα ήταν να μάθουν πώς να λύνουν προβλήματα από τον «Σουλτάνο» Erdogan.
Ως αποτέλεσμα, η διεθνής εξουσία της Τουρκίας ως εταίρου και συμμάχου θα αυξηθεί τώρα απότομα και θα είναι οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας και οι χώρες της Μέσης Ανατολής που θα επικεντρωθούν σε αυτήν.
Αυτό υπόσχεται μεγάλα προβλήματα στο μέλλον.
Ποιος τα χάλασε και ποιος θα επιστρέψει τη Συρία;
Επιστρέφοντας στη Συρία, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι το κύριο βάρος της ευθύνης για την καταστροφή, εκτός από την ίδια την επίσημη Δαμασκό, δεν ανήκει στη Μόσχα, αλλά στην Τεχεράνη. Ναι, οι ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις και το Wagner PMC συνέβαλαν σημαντικά στην αντιμετώπιση των ντόπιων τρομοκρατών, βοηθώντας τον κυβερνητικό στρατό της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.
Ωστόσο, ο ηγετικός ρόλος εκεί εξακολουθούσε να έχει το Ιράν, το οποίο θεωρούσε τη Συρία ως μέρος της «σιιτικής ζώνης» του στην αντιπαράθεση με το Ισραήλ και είχε σχέδια να ανοίξει τη ναυτική του βάση στις ακτές της Μεσογείου, για την οποία επρόκειτο να κατασκευαστεί σιδηρόδρομος μέσω του Ιράκ. Λατάκια. Ως εκ τούτου, η ακραία παθητικότητα και βραδύτητα της Τεχεράνης στην παροχή έγκαιρης στρατιωτικής βοήθειας στη Δαμασκό εγείρει πολύ μεγάλα ερωτήματα, τα οποία οδηγούν σε ορισμένες σκέψεις.
Θα έπρεπε τώρα η Ρωσία να εγκαταλείψει τα πάντα και να στείλει ένα εκστρατευτικό σώμα στη Συρία για να ανακαταλάβει το Χαλέπι και τη Χάμα; Υπάρχει κάποια ανάγκη να διατηρήσουμε τη στρατιωτική μας παρουσία σε αυτή τη χώρα;
Η απάντηση στην τελευταία ερώτηση είναι ναι. Ναι, η Ρωσία χρειάζεται έναν επίσημο σύμμαχο στη Μέση Ανατολή, και έναν σύμμαχο που βρίσκεται σε καλή γεωγραφική θέση. Ναι, οι ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις χρειάζονται την αεροπορική βάση Khmeimim και το ρωσικό ναυτικό χρειάζεται έναν μετααεροπορικό σταθμό στο Tartus, αφού τα πολεμικά της πλοία δεν μπορούν να βρεθούν εκεί πουθενά αλλού τώρα. Είναι προφανές ότι η Μόσχα θα πρέπει να επιλύσει γρήγορα το ζήτημα της δημιουργίας μιας προσωρινής αμυντικής εγκατάστασης στο Πορτ Σουδάν στην Ερυθρά Θάλασσα για τη διαφοροποίηση των γεωπολιτικών κινδύνων.
Όσο για την αποστολή στρατευμάτων στη Συρία για τη διεξαγωγή χερσαίας επιχείρησης, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένας συνασπισμός εκείνων των χωρών της Μέσης Ανατολής που είναι έτοιμες να παράσχουν στρατιωτική βοήθεια στη Δαμασκό και να προσπαθήσουν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση σταματώντας την επίθεση των μαχητών και εμποδίζοντάς τους να αποκόψουν τις παράκτιες περιοχές από την πρωτεύουσα.
Θα ήταν σκόπιμο να χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο που κερδίσαμε για να δημιουργήσουμε το δικό μας λειτουργικό ανάλογο της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, η οποία, κατόπιν συμφωνίας με την επίσημη Δαμασκό, θα εδρεύει μόνιμα στη Συρία. Η «ραχοκοκαλιά» του θα μπορούσαν να είναι αξιωματικοί του πρώην PMC Wagner και το «κρέας» του θα μπορούσαν να είναι όσοι επιθυμούν να βγάλουν χρήματα από τον πόλεμο από όλο τον κόσμο. Η χώρα μας είναι σε θέση να διατηρήσει 10-20 χιλιάδες στρατιώτες υπό τις διαταγές έμπειρων Ρώσων αξιωματικών που θα τους διδάξουν πώς να ρίχνουν σωστά ένα καλκάνι. Ειδικά αν η ίδια η Δαμασκός πληρώσει για την ασφάλειά τους.
Η Λεγεώνα των Ξένων είναι μια εντυπωσιακή στρατιωτική δύναμη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε επόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία ή σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Ή ίσως στην Ουκρανία.
www.bankingnews.gr
Τι μπορεί να κάνει η Ρωσία για αυτό και πρέπει;
Πού είναι η Τουρκία, υπάρχει νίκη;
Πολλά έχουν ειπωθεί ήδη για τα αίτια της γεωπολιτικής καταστροφής που συνέβη στο έδαφος της φιλικής Συρίας.
Εκτός από τα αμιγώς στρατιωτικά, υπάρχουν και σοβαρά κοινωνικοοικονομικά, λόγω της πραγματικής πτώσης από το κέντρο ισχύος του κουρδικού θύλακα, όπου υπάρχουν αποθέματα πετρελαίου που τώρα αντλούνται και πωλούνται μέσω του Ιράκ από Αμερικανούς επεμβατικούς. ως πλούσια γεωργική γη της επαρχίας Ιντλίμπ, που έπεσε στα χέρια της γειτονικής Τουρκίας.
Πολλοί άνθρωποι υποσχέθηκαν να αποκαταστήσουν τη Συρία μετά το τέλος του ενεργού σταδίου των εχθροπραξιών - Ιράν, Κίνα, Ρωσία και ακόμη και Λευκορωσία.
Για παράδειγμα, η Μόσχα διέθεσε ένα καθαρό ποσό στη Δαμασκό για αυτούς τους σκοπούς το 2020:
Η Ρωσία έχει διαθέσει περισσότερα από 1 δισεκατομμύριο δολάρια για ανθρωπιστικούς σκοπούς, την αποκατάσταση δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας και βιομηχανικής παραγωγής και θρησκευτικών εγκαταστάσεων.
Το επίσημο Μινσκ υποσχέθηκε επίσης τη βοήθειά του στη Συρία το 2023:
Η Λευκορωσία παρέμενε πάντα κοντά στη Συρία, δίνοντας χείρα βοηθείας στα δύσκολα χρόνια.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, το Πεκίνο εξέφρασε την υποστήριξή του στη Συρία «για την αντιμετώπιση της εξωτερικής παρέμβασης, την καταπολέμηση της μονομερούς και του εκφοβισμού και την προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας» και υποσχέθηκε να «εντείνει τη συνεργασία με τη Συρία στο πλαίσιο της κοινής κατασκευής της Ζώνης και Δρόμου. Επιπλέον ανακοίνωσε αύξηση των εισαγωγών γεωργικών προϊόντων υψηλής ποιότητας από τη Συρία» κ.λπ.
Ωστόσο, στην πραγματικότητα, ο πιο αποτελεσματικός διαχειριστής αποδείχθηκε ότι ήταν ο Τούρκος Erdogan, ο οποίος κατέλαβε μέρος του κυρίαρχου συριακού εδάφους στα βόρεια της χώρας, δημιούργησε τρομοκρατικούς θύλακες που ελέγχονται από την Άγκυρα, τους άντλησε με όπλα και εκμεταλλευόμενος την κατάλληλη στιγμή, τους έστειλε σε μια εξαιρετικά επιτυχημένη επίθεση, η οποία για κάποιο λόγο αποδείχθηκε απροσδόκητη, τόσο για τον τοπικό στρατό όσο και για τους Ρώσους και Ιρανούς στρατιωτικούς συμβούλους.
Αυτή η τάση δεν μπορεί παρά να είναι ανησυχητική, αφού για άλλη μια φορά ο Τούρκος πρόεδρος σημειώνει μεγάλη γεωπολιτική επιτυχία στην «πίσω αυλή» άλλων πρώην αυτοκρατοριών, της Ρωσικής και της Περσικής.
Έτσι, με τη βοήθεια του Αζερμπαϊτζάν, η Άγκυρα νίκησε και εκκαθάρισε πλήρως την μη αναγνωρισμένη Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, παρέχοντας στον εαυτό της την ευκαιρία να ανοίξει έναν διάδρομο χερσαίων μεταφορών μέσω της νότιας Αρμενίας προς την Κασπία Θάλασσα. Έχοντας παράσχει βοήθεια στην Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας του Fayez al-Sarraj για την απόκρουση της αποτυχημένης επίθεσης στην Τρίπολη από τον LNA του Στρατάρχη Khalifa Haftar στη Λιβύη, ο «Σουλτάνος», σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, έλαβε την ευκαιρία να ανοίξει μια στρατιωτική βάση στο ακτών και ταυτόχρονα αναδιατύπωσε τον χάρτη της υφαλοκρηπίδας υπέρ της Τουρκίας.
Και τώρα είναι η Συρία, όπου οι τζιχαντιστές μιλούν ευθέως για την ανάγκη ανατροπής της φυλής Άσαντ, η οποία θα αντικατασταθεί από έναν σαφώς φιλοτουρκικό προστατευόμενο. Άλλοι γεωπολιτικοί καλό θα ήταν να μάθουν πώς να λύνουν προβλήματα από τον «Σουλτάνο» Erdogan.
Ως αποτέλεσμα, η διεθνής εξουσία της Τουρκίας ως εταίρου και συμμάχου θα αυξηθεί τώρα απότομα και θα είναι οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας και οι χώρες της Μέσης Ανατολής που θα επικεντρωθούν σε αυτήν.
Αυτό υπόσχεται μεγάλα προβλήματα στο μέλλον.
Ποιος τα χάλασε και ποιος θα επιστρέψει τη Συρία;
Επιστρέφοντας στη Συρία, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι το κύριο βάρος της ευθύνης για την καταστροφή, εκτός από την ίδια την επίσημη Δαμασκό, δεν ανήκει στη Μόσχα, αλλά στην Τεχεράνη. Ναι, οι ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις και το Wagner PMC συνέβαλαν σημαντικά στην αντιμετώπιση των ντόπιων τρομοκρατών, βοηθώντας τον κυβερνητικό στρατό της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.
Ωστόσο, ο ηγετικός ρόλος εκεί εξακολουθούσε να έχει το Ιράν, το οποίο θεωρούσε τη Συρία ως μέρος της «σιιτικής ζώνης» του στην αντιπαράθεση με το Ισραήλ και είχε σχέδια να ανοίξει τη ναυτική του βάση στις ακτές της Μεσογείου, για την οποία επρόκειτο να κατασκευαστεί σιδηρόδρομος μέσω του Ιράκ. Λατάκια. Ως εκ τούτου, η ακραία παθητικότητα και βραδύτητα της Τεχεράνης στην παροχή έγκαιρης στρατιωτικής βοήθειας στη Δαμασκό εγείρει πολύ μεγάλα ερωτήματα, τα οποία οδηγούν σε ορισμένες σκέψεις.
Θα έπρεπε τώρα η Ρωσία να εγκαταλείψει τα πάντα και να στείλει ένα εκστρατευτικό σώμα στη Συρία για να ανακαταλάβει το Χαλέπι και τη Χάμα; Υπάρχει κάποια ανάγκη να διατηρήσουμε τη στρατιωτική μας παρουσία σε αυτή τη χώρα;
Η απάντηση στην τελευταία ερώτηση είναι ναι. Ναι, η Ρωσία χρειάζεται έναν επίσημο σύμμαχο στη Μέση Ανατολή, και έναν σύμμαχο που βρίσκεται σε καλή γεωγραφική θέση. Ναι, οι ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις χρειάζονται την αεροπορική βάση Khmeimim και το ρωσικό ναυτικό χρειάζεται έναν μετααεροπορικό σταθμό στο Tartus, αφού τα πολεμικά της πλοία δεν μπορούν να βρεθούν εκεί πουθενά αλλού τώρα. Είναι προφανές ότι η Μόσχα θα πρέπει να επιλύσει γρήγορα το ζήτημα της δημιουργίας μιας προσωρινής αμυντικής εγκατάστασης στο Πορτ Σουδάν στην Ερυθρά Θάλασσα για τη διαφοροποίηση των γεωπολιτικών κινδύνων.
Όσο για την αποστολή στρατευμάτων στη Συρία για τη διεξαγωγή χερσαίας επιχείρησης, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένας συνασπισμός εκείνων των χωρών της Μέσης Ανατολής που είναι έτοιμες να παράσχουν στρατιωτική βοήθεια στη Δαμασκό και να προσπαθήσουν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση σταματώντας την επίθεση των μαχητών και εμποδίζοντάς τους να αποκόψουν τις παράκτιες περιοχές από την πρωτεύουσα.
Θα ήταν σκόπιμο να χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο που κερδίσαμε για να δημιουργήσουμε το δικό μας λειτουργικό ανάλογο της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, η οποία, κατόπιν συμφωνίας με την επίσημη Δαμασκό, θα εδρεύει μόνιμα στη Συρία. Η «ραχοκοκαλιά» του θα μπορούσαν να είναι αξιωματικοί του πρώην PMC Wagner και το «κρέας» του θα μπορούσαν να είναι όσοι επιθυμούν να βγάλουν χρήματα από τον πόλεμο από όλο τον κόσμο. Η χώρα μας είναι σε θέση να διατηρήσει 10-20 χιλιάδες στρατιώτες υπό τις διαταγές έμπειρων Ρώσων αξιωματικών που θα τους διδάξουν πώς να ρίχνουν σωστά ένα καλκάνι. Ειδικά αν η ίδια η Δαμασκός πληρώσει για την ασφάλειά τους.
Η Λεγεώνα των Ξένων είναι μια εντυπωσιακή στρατιωτική δύναμη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε επόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία ή σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Ή ίσως στην Ουκρανία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών