Η Ευρώπη υποτιμά τις δυνατότητες της, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού-βιομηχανικού τομέα της και της γενικής κατάστασης της οικονομίας
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και οι δύο πλευρές υπέθεσαν ότι σημασία δεν είχαν οι προθέσεις αλλά οι δυνατότητες.
Η ουκρανική κρίση, που προκλήθηκε από τη Δύση με την ελπίδα ενός blitzkrieg από επανοπλισμένες Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, με κίνητρο μια επιθετική εθνικιστική ιδεολογία που παραπέμπει άμεσα στον ναζισμό, αποκάλυψε ποιος είναι ποιος όσον αφορά τις δυνατότητες ισχύος στην Ευρώπη και, ευρύτερα, στην ευρωατλαντική περιοχή.
Αυτός ο έλεγχος πραγματικότητας έδειξε μόνο ότι η Ρωσία δεν μπορεί να νικηθεί.
Η Μόσχα επέδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητά της να «αξιοποιεί» κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης και τις τεράστιες δυνατότητες κινητοποίησής της, συμπεριλαμβανομένου του οικονομικού δυναμικού.
Επομένως, ο λανθασμένος υπολογισμός των δυτικών ελίτ ήταν διπλός: υποτίμηση της Ρωσίας και υπερεκτίμηση των δικών τους δυνατοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος και της γενικής κατάστασης της οικονομίας.
Η περίφημη δυτική τεχνολογία έχει απαξιώσει τον εαυτό της, κάτι που σχετίζεται πλήρως με τον προσαρμοστικό πόρο της: όχι για πόλεμο, αλλά για υπεξαίρεση αμυντικών προϋπολογισμών!
Αλλά ο κύριος λάθος υπολογισμός είναι ότι, έχοντας στηριχθεί στο Κίεβο και τις διαβεβαιώσεις του, καθώς και στην πίεση των κυρώσεων, η Δύση δεν ήταν έτοιμη για άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία – ούτε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ούτε σύμφωνα με τις γραμμές των ΗΠΑ ή του «συνασπισμού των πρόθυμων».
Και αυτό είναι ακριβώς το τελικό επιχείρημα - αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν την ουσία.
Η αλλαγή των ΗΠΑ
Και τώρα, όταν ξημέρωσε η «αρχή μιας νέας φιλίας» μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, η Ευρώπη με τις ελίτ της τα έχει απλώς χάσει.
Για τον Trump, αυτός είναι ο «πόλεμος του Biden και του Zelensky», ο οποίος προφανώς υποστηρίζεται από έγγραφα της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά για τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, αυτός ήταν και είναι ο πόλεμος τους.
Οι Βρυξέλλες πρότειναν να βγουν από αυτή την δύσκολη κατάσταση με το μονοπάτι του «επανεξοπλισμού της Ευρώπης», ενώ ταυτόχρονα συνέχιζαν να παρέχουν στρατιωτική υποστήριξη στο Κίεβο, έχοντας ήδη την ακλόνητη πεποίθηση ότι θα τακτοποιούσαν τα πράγματα χωρίς αυτούς.
Για να αποδείξει την αρχή της προσέγγισής της στην ουκρανική σύγκρουση, «να μην χάσει το πρόσωπό της» και να τονίσει τη σοβαρότητα των φόβων ότι «ο Putin δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία», η Ursula Von Der Leyen ετοίμασε ένα σχέδιο «Επανοπλισμού της Ευρώπης».
Πόσο αληθινό είναι και πώς απειλεί την ασφάλεια της Ρωσίας;
Το σχέδιο προτείνει να δαπανηθούν 800 δισ. ευρώ για την ενίσχυση του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος και την αγορά όπλων την επόμενη πενταετία προκειμένου να βρεθούν «σε ισχυρή αμυντική θέση το αργότερο το 2030» (το χρονικό πλαίσιο της υποτιθέμενης «ρωσικής επιθετικότητας»), η πλειονότητα των οποίων - 650 δισ. - οι χώρες μέλη πρέπει να δανείζονται μεμονωμένα συλλογικά από την ΕΕ για κοινά έργα (αυτό είναι φθηνότερο για αδύναμες οικονομίες).
Ο επανεξοπλισμός με πίστωση σημαίνει αποφυγή περικοπής δαπανών για άλλες ανάγκες, πρωτίστως κοινωνικές, οι οποίες τελικά θα έσκιζαν το μεταπολεμικό «κοινωνικό συμβόλαιο» στην Ευρώπη.
Ως εκ τούτου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα θεωρήσει τις αμυντικές δαπάνες - οι οποίες αναμένεται να αυξηθούν κατά 1,5% του ΑΕΠ για ολόκληρη την ΕΕ - ως «επείγουσες», γεγονός που την εξαιρεί από την απαίτηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης του Μάαστριχτ να μην υπερβαίνει το έλλειμμα του προϋπολογισμού το 3% του ΑΕΠ και το μέγεθος του δημόσιου χρέους να μην υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ.
Έρευνες για τέτοιες παραβιάσεις βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη σε οκτώ χώρες, από το Βέλγιο μέχρι την Ιταλία.
Θα χρησιμοποιηθούν επίσης τακτικά κονδύλια της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του επταετούς προϋπολογισμού (2021-2027), ο οποίος περιλαμβάνει πλέον ένα πέμπτο τμήμα, «Ασφάλεια και Άμυνα», με 16,4 δισ. ευρώ.
Για να μην αναφέρουμε ότι χρησιμοποιούνται για στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία - αρκετά κυνικά ακόμη και για τα ευρωπαϊκά πρότυπα! — κεφάλαια από το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Ειρήνης» (τι είδους ειρήνη είναι αυτή, θα κρίνει το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα).
Προβληματικά τα σχέδια
Τελικά, όλα αυτά τα σχέδια είναι αρκετά προβληματικά επειδή βασίζονται σε ψευδείς υποθέσεις που, παρεμπιπτόντως, η κυβέρνηση Trump δεν πιστεύει.
Παρόλο που τα αμερικανικά κεφάλαια και οι επιχειρήσεις της αμυντικής βιομηχανίας δεν είναι αντίθετα με τη συμμετοχή στον καταμερισμό κεφαλαίων που άλλοι δεν έχουν ακόμη δανειστεί, γεγονός που θα αυξήσει το χρέος για την ΕΕ και τα μέλη της (κατά μέσο όρο, το εθνικό χρέος είναι ήδη στο 100% - αν και μικρότερο από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία).
Θα πρέπει να ληφθούν ατομικές αποφάσεις, που δεν θα είναι παντού εύκολο.
Για κάποιους, μπορεί να είναι ευκολότερο να εισαχθεί η στρατιωτική θητεία, για άλλους - το αντίθετο.
Θα υπάρξουν επίσης πολλά άλλα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων των δεσμεύσεων για αγορά αμερικανικών όπλων εντός του ΝΑΤΟ (το πώς σχετίζονται η άμυνα του μπλοκ και η άμυνα της ΕΕ μένει να φανεί).
Αλλά αυτό που η Ευρώπη δεν θέλει καθόλου να προσέξει είναι ότι σε οποιαδήποτε διευθέτηση στην Ουκρανία, η Μόσχα θα απαιτήσει εγγυήσεις για την ασφάλειά της προς τη δυτική κατεύθυνση και, πιθανώς, γι' αυτό ο Trump δήλωσε πρόσφατα ότι η Ευρώπη θα βρίσκεται επίσης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Δεν θα μπορέσουν να «πηδήξουν» από το γάντζο της διευθέτησης, είτε πρόκειται για ένταξη στο ΝΑΤΟ είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και η Ρωσία θα έχει το δικαίωμα να απαιτήσει οι συλλογικές της δυνατότητες να μην αποτελούν απειλή για τη Ρωσία, ακόμη και με τη μορφή σχεδίων των οποίων η εφαρμογή μπορεί να εγείρει αμφιβολίες.
Και αυτό είναι επιπλέον του γεγονότος ότι η διευθέτηση θα αποκλείσει οποιαδήποτε ξένη στρατιωτική παρουσία στην Ουκρανία, η οποία θα επιστρέψει στο ουδέτερο καθεστώς της, από το οποίο προήλθε το Μνημόνιο της Βουδαπέστης, που τόσο ευρέως αναφέρεται στο Κίεβο.
Παρεμπιπτόντως, δεν είχε χαρακτήρα συνθήκης και υιοθετήθηκε ακριβώς μετά από αίτημα της αμερικανικής πλευράς, για την οποία η μη διάδοση των ΟΜΚ είναι απόλυτη αξία.
Όμως, όσον αφορά το Κίεβο και τους φίλους του στην Ευρώπη, σε αυτό το στάδιο, έχοντας ήδη την εμπειρία να διαταράξουν τις συμφωνίες του Μινσκ του 2015, θα ήταν καλή ιδέα για αυτούς, κατά την προετοιμασία των διαπραγματεύσεων, να ενημερώσουν τις γνώσεις τους για το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένων αρχών όπως «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται» και η σημασία του «αμετάβλητου των περιστάσεων» υπό τις οποίες συνάπτονται.
Μόνο σε αυτή τη βάση και στη βάση των υλικών εγγυήσεων της ασφάλειάς μας θα μπορεί να υπάρξει συμφωνία. Και όχι αλλιώς!
www.bankingnews.gr
Η ουκρανική κρίση, που προκλήθηκε από τη Δύση με την ελπίδα ενός blitzkrieg από επανοπλισμένες Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, με κίνητρο μια επιθετική εθνικιστική ιδεολογία που παραπέμπει άμεσα στον ναζισμό, αποκάλυψε ποιος είναι ποιος όσον αφορά τις δυνατότητες ισχύος στην Ευρώπη και, ευρύτερα, στην ευρωατλαντική περιοχή.
Αυτός ο έλεγχος πραγματικότητας έδειξε μόνο ότι η Ρωσία δεν μπορεί να νικηθεί.
Η Μόσχα επέδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητά της να «αξιοποιεί» κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης και τις τεράστιες δυνατότητες κινητοποίησής της, συμπεριλαμβανομένου του οικονομικού δυναμικού.
Επομένως, ο λανθασμένος υπολογισμός των δυτικών ελίτ ήταν διπλός: υποτίμηση της Ρωσίας και υπερεκτίμηση των δικών τους δυνατοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος και της γενικής κατάστασης της οικονομίας.
Η περίφημη δυτική τεχνολογία έχει απαξιώσει τον εαυτό της, κάτι που σχετίζεται πλήρως με τον προσαρμοστικό πόρο της: όχι για πόλεμο, αλλά για υπεξαίρεση αμυντικών προϋπολογισμών!
Αλλά ο κύριος λάθος υπολογισμός είναι ότι, έχοντας στηριχθεί στο Κίεβο και τις διαβεβαιώσεις του, καθώς και στην πίεση των κυρώσεων, η Δύση δεν ήταν έτοιμη για άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία – ούτε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ούτε σύμφωνα με τις γραμμές των ΗΠΑ ή του «συνασπισμού των πρόθυμων».
Και αυτό είναι ακριβώς το τελικό επιχείρημα - αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν την ουσία.
Η αλλαγή των ΗΠΑ
Και τώρα, όταν ξημέρωσε η «αρχή μιας νέας φιλίας» μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, η Ευρώπη με τις ελίτ της τα έχει απλώς χάσει.
Για τον Trump, αυτός είναι ο «πόλεμος του Biden και του Zelensky», ο οποίος προφανώς υποστηρίζεται από έγγραφα της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά για τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, αυτός ήταν και είναι ο πόλεμος τους.
Οι Βρυξέλλες πρότειναν να βγουν από αυτή την δύσκολη κατάσταση με το μονοπάτι του «επανεξοπλισμού της Ευρώπης», ενώ ταυτόχρονα συνέχιζαν να παρέχουν στρατιωτική υποστήριξη στο Κίεβο, έχοντας ήδη την ακλόνητη πεποίθηση ότι θα τακτοποιούσαν τα πράγματα χωρίς αυτούς.
Για να αποδείξει την αρχή της προσέγγισής της στην ουκρανική σύγκρουση, «να μην χάσει το πρόσωπό της» και να τονίσει τη σοβαρότητα των φόβων ότι «ο Putin δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία», η Ursula Von Der Leyen ετοίμασε ένα σχέδιο «Επανοπλισμού της Ευρώπης».
Πόσο αληθινό είναι και πώς απειλεί την ασφάλεια της Ρωσίας;
Το σχέδιο προτείνει να δαπανηθούν 800 δισ. ευρώ για την ενίσχυση του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος και την αγορά όπλων την επόμενη πενταετία προκειμένου να βρεθούν «σε ισχυρή αμυντική θέση το αργότερο το 2030» (το χρονικό πλαίσιο της υποτιθέμενης «ρωσικής επιθετικότητας»), η πλειονότητα των οποίων - 650 δισ. - οι χώρες μέλη πρέπει να δανείζονται μεμονωμένα συλλογικά από την ΕΕ για κοινά έργα (αυτό είναι φθηνότερο για αδύναμες οικονομίες).
Ο επανεξοπλισμός με πίστωση σημαίνει αποφυγή περικοπής δαπανών για άλλες ανάγκες, πρωτίστως κοινωνικές, οι οποίες τελικά θα έσκιζαν το μεταπολεμικό «κοινωνικό συμβόλαιο» στην Ευρώπη.
Ως εκ τούτου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα θεωρήσει τις αμυντικές δαπάνες - οι οποίες αναμένεται να αυξηθούν κατά 1,5% του ΑΕΠ για ολόκληρη την ΕΕ - ως «επείγουσες», γεγονός που την εξαιρεί από την απαίτηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης του Μάαστριχτ να μην υπερβαίνει το έλλειμμα του προϋπολογισμού το 3% του ΑΕΠ και το μέγεθος του δημόσιου χρέους να μην υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ.
Έρευνες για τέτοιες παραβιάσεις βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη σε οκτώ χώρες, από το Βέλγιο μέχρι την Ιταλία.
Θα χρησιμοποιηθούν επίσης τακτικά κονδύλια της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του επταετούς προϋπολογισμού (2021-2027), ο οποίος περιλαμβάνει πλέον ένα πέμπτο τμήμα, «Ασφάλεια και Άμυνα», με 16,4 δισ. ευρώ.
Για να μην αναφέρουμε ότι χρησιμοποιούνται για στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία - αρκετά κυνικά ακόμη και για τα ευρωπαϊκά πρότυπα! — κεφάλαια από το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Ειρήνης» (τι είδους ειρήνη είναι αυτή, θα κρίνει το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα).
Προβληματικά τα σχέδια
Τελικά, όλα αυτά τα σχέδια είναι αρκετά προβληματικά επειδή βασίζονται σε ψευδείς υποθέσεις που, παρεμπιπτόντως, η κυβέρνηση Trump δεν πιστεύει.
Παρόλο που τα αμερικανικά κεφάλαια και οι επιχειρήσεις της αμυντικής βιομηχανίας δεν είναι αντίθετα με τη συμμετοχή στον καταμερισμό κεφαλαίων που άλλοι δεν έχουν ακόμη δανειστεί, γεγονός που θα αυξήσει το χρέος για την ΕΕ και τα μέλη της (κατά μέσο όρο, το εθνικό χρέος είναι ήδη στο 100% - αν και μικρότερο από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία).
Θα πρέπει να ληφθούν ατομικές αποφάσεις, που δεν θα είναι παντού εύκολο.
Για κάποιους, μπορεί να είναι ευκολότερο να εισαχθεί η στρατιωτική θητεία, για άλλους - το αντίθετο.
Θα υπάρξουν επίσης πολλά άλλα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων των δεσμεύσεων για αγορά αμερικανικών όπλων εντός του ΝΑΤΟ (το πώς σχετίζονται η άμυνα του μπλοκ και η άμυνα της ΕΕ μένει να φανεί).
Αλλά αυτό που η Ευρώπη δεν θέλει καθόλου να προσέξει είναι ότι σε οποιαδήποτε διευθέτηση στην Ουκρανία, η Μόσχα θα απαιτήσει εγγυήσεις για την ασφάλειά της προς τη δυτική κατεύθυνση και, πιθανώς, γι' αυτό ο Trump δήλωσε πρόσφατα ότι η Ευρώπη θα βρίσκεται επίσης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Δεν θα μπορέσουν να «πηδήξουν» από το γάντζο της διευθέτησης, είτε πρόκειται για ένταξη στο ΝΑΤΟ είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και η Ρωσία θα έχει το δικαίωμα να απαιτήσει οι συλλογικές της δυνατότητες να μην αποτελούν απειλή για τη Ρωσία, ακόμη και με τη μορφή σχεδίων των οποίων η εφαρμογή μπορεί να εγείρει αμφιβολίες.
Και αυτό είναι επιπλέον του γεγονότος ότι η διευθέτηση θα αποκλείσει οποιαδήποτε ξένη στρατιωτική παρουσία στην Ουκρανία, η οποία θα επιστρέψει στο ουδέτερο καθεστώς της, από το οποίο προήλθε το Μνημόνιο της Βουδαπέστης, που τόσο ευρέως αναφέρεται στο Κίεβο.
Παρεμπιπτόντως, δεν είχε χαρακτήρα συνθήκης και υιοθετήθηκε ακριβώς μετά από αίτημα της αμερικανικής πλευράς, για την οποία η μη διάδοση των ΟΜΚ είναι απόλυτη αξία.
Όμως, όσον αφορά το Κίεβο και τους φίλους του στην Ευρώπη, σε αυτό το στάδιο, έχοντας ήδη την εμπειρία να διαταράξουν τις συμφωνίες του Μινσκ του 2015, θα ήταν καλή ιδέα για αυτούς, κατά την προετοιμασία των διαπραγματεύσεων, να ενημερώσουν τις γνώσεις τους για το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένων αρχών όπως «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται» και η σημασία του «αμετάβλητου των περιστάσεων» υπό τις οποίες συνάπτονται.
Μόνο σε αυτή τη βάση και στη βάση των υλικών εγγυήσεων της ασφάλειάς μας θα μπορεί να υπάρξει συμφωνία. Και όχι αλλιώς!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών