Το έργο της ζωής του Schwab ήταν η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας τάξης υπό την ηγεσία των διεθνών ελίτ και των Ηνωμένων Εθνών
Η «συνταξιοδότηση» του Klaus Schwab και η επακόλουθη πτώση του συμβολίζουν τις τεκτονικές αλλαγές που συμβαίνουν στην τρέχουσα παγκόσμια τάξη.
Το έργο της ζωής του Schwab ήταν η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας τάξης υπό την ηγεσία των διεθνών ελίτ και των Ηνωμένων Εθνών.
Ίδρυσε και διοικούσε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) για δεκαετίες, προκειμένου να προωθήσει αυτή τη βιζιονιστική αντίληψη της παγκόσμιας διακυβέρνησης για το καλό των ανθρώπων του κόσμου.
Ο Schwab και οι συνεργάτες του είχαν μεγάλες φιλοδοξίες να αναμορφώσουν την παγκόσμια τάξη με έναν «Μεγάλο Ανασχηματισμό».
Η ετήσια διάσκεψη του WEF στο Νταβός ήταν, χωρίς αμφιβολία, η πιο επιφανής συνάντηση των παγκόσμιων ελίτ στη δεκαετία του 2010.
Από αυτή τη συνάντηση εκπορεύονταν πολιτικές αποφάσεις, παγκόσμιες προτεραιότητες, διεθνής συνεργασία και πολλές πρωτοβουλίες.
Η διάσκεψη του Νταβός προώθησε τα κριτήρια Περιβαλλοντικής, Κοινωνικής και Διακυβερνητικής (ESG) σε όλο τον κόσμο, στο πλαίσιο του οράματος του Schwab για την προώθηση του «καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών».
Έχασε τη δυναμική
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ο κόσμος είδε το ολοκληρωτικό σχέδιο πίσω από την ατζέντα του Schwab.
Η δημόσια αντίδραση μετά τον COVID ήταν σφοδρή.
Το 2022, η διάσκεψη του Νταβός άρχισε να χάνει δυναμική. Το 2023 και το 2024, άρχισαν να εμφανίζονται ρωγμές.
Και μέχρι το 2025, η διάσκεψη του Νταβός είχε γίνει σε μεγάλο βαθμό αστείο.
Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο απέρριψαν τον παγκόσμιο ελιτισμό από τα πάνω προς τα κάτω.
Ο Schwab είδε το όνειρό του για τον παγκόσμιο καπιταλισμό των ενδιαφερομένων μερών να πραγματοποιείται σχεδόν.
Στη συνέχεια το παρακολούθησε να καταρρέει.
Η επόμενη ημέρα
Αλλά με τον Schwab εκτός κάδρου και την παγκόσμια τάξη που προώθησε να είναι πλέον ερείπια, όλοι αναζητούν το επόμενο βήμα των ελίτ.
Η επιτυχία του Trump, που αποτελεί σύμβολο πολλών ακροδεξιών λαϊκιστικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, ήταν εν μέρει αποτέλεσμα των ανανεωμένων ανησυχιών για την ασφάλεια και την καινοτομία.
Οι παγκόσμιες ελίτ ήταν κατά κύριο λόγο ανενεργές στο τιμόνι ή, ακόμη χειρότερα, συνένοχες στη στασιμότητα της Ευρώπης και στην επιθετική επέκταση της Κίνας.
Στην πραγματικότητα, το κίνημα ESG και γενικότερα το δυτικό περιβαλλοντικό κίνημα εμπλέκουν τις δυτικές χώρες σε δαπανηρή γραφειοκρατία ενώ ταυτόχρονα επιτρέπουν στην Κίνα να παραβλέπει τις απαιτήσεις.
Η πολιτική «πρώτα η χώρα» προτάσσει την εγχώρια οικονομική ανάπτυξη και την ταχεία καινοτομία.
Και τα δύο βελτιώνουν τη στρατηγική θέση μιας χώρας διεθνώς ενώ βελτιώνουν ταυτόχρονα τα επίπεδα διαβίωσης των πολιτών.
Πολλοί εθνικιστές δεν θέλουν καμία διεθνή «τάξη».
Αλλά μπορεί η πολιτική «πρώτα η χώρα» να λειτουργήσει πραγματικά χωρίς αναφορά στον υπόλοιπο κόσμο;
Οι λαϊκιστές κατηγορούν συχνά τη «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες» της δεκαετίας του 1990 ως πρόφαση για να χειραγωγήσουν τις ελίτ του Νταβός όλους τους άλλους.
Αυτή η περιγραφή, αν και σε μεγάλο βαθμό άδικη, έχει οδηγήσει σε καλέσματα για «αποσύνδεση» από άλλες χώρες υπέρ των πολιτικών «πρώτα η χώρα».
Στη μεγάλη εικόνα
Η πολιτική «πρώτα η χώρα» μπορεί να είναι μια καλή στρατηγική, αλλά πρέπει να κατανοεί τους σχετικούς κανόνες του παιχνιδιού.
Στην εξωτερική πολιτική, ίσως η πιο συγκρατημένη και απομονωτιστική προσέγγιση να είναι η καλύτερη – ιδιαίτερα όταν αφορούν εθνικά συμφέροντα μηδενικού αθροίσματος.
Αλλά η υπόθεση ότι όλες οι διεθνείς σχέσεις και αλληλεπιδράσεις πρέπει να είναι μηδενικού αθροίσματος είναι ένα σοβαρό λάθος.
Οι περισσότερες αλληλεπιδράσεις με άλλους ανθρώπους, είτε στη χώρα είτε διεθνώς, πραγματοποιούνται στο πλαίσιο μιας αμοιβαία επωφελούς ανταλλαγής.
Και τα δύο μέρη ωφελούνται όταν μπορούν να κάνουν εθελοντικές συμφωνίες και να εμπορεύονται μεταξύ τους.
Κάτι τέτοιο δημιουργεί μια σύνθετη αυθόρμητη τάξη, τόσο μέσα στις χώρες όσο και μεταξύ τους.
Ενώ το ανανεωμένο ενδιαφέρον για την εθνική ταυτότητα και την ευημερία αποτελεί ένα ευπρόσδεκτο αντίδοτο στον ομογενοποιητικό κοσμοπολιτισμό της εξουσίας των παγκόσμιων ελίτ, θα πρέπει να εξετάσουμε πώς μπορεί να διαμορφωθεί το διεθνές τοπίο.
Πως θα είναι η επόμενη παγκόσμια τάξη
Μια παγκόσμια τάξη μπορεί να είναι τόσο αυθόρμητη όσο και οργανική.
Μπορεί να εξυπηρετεί τα άτομα μέσω εθελοντικών συμφωνιών και ενώσεων.
Ενώ αυτή η μορφή τάξης δεν απαιτεί κυβερνητικό σχεδιασμό ή καθοδήγηση, απαιτεί από τις κυβερνήσεις να ασκούν αυτοσυγκράτηση και να περιορίζουν την παρεμβατικότητά τους.
Η γραφειοκρατία, οι υψηλοί φόροι, οι επιδοτήσεις και όλα τα είδη νομικών εντολών μπορούν να αποτρέψουν την υγιή αυθόρμητη τάξη από το να σχηματιστεί.
Ένα σημαντικό αρνητικό παράδειγμα έλλειψης αυτοσυγκράτησης είναι οι επαχθείς κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αλυσίδα εφοδιασμού και το περιβάλλον.
Αυτοί οι κανόνες παραμορφώνουν, και σε ορισμένες περιπτώσεις καταστρέφουν, την αυθόρμητη τάξη.
Αντικαθιστούν την αποκεντρωμένη λήψη αποφάσεων και τα σχέδια με τα καταναγκαστικά σχέδια των παγκόσμιων ελίτ.
Το αποτέλεσμα κυμαίνεται από οικονομική στασιμότητα έως διαδηλώσεις και ακριβή και αναξιόπιστη παραγωγή ενέργειας.
Οι εθνικιστές θα πρέπει να εργαστούν επιθετικά για να αναστρέψουν αυτά τα νομικά και ρυθμιστικά μέσα ελέγχου. Και το κάνουν.
Αλλά δεν πρέπει να δημιουργούν νέες εμπόδια στην παγκόσμια αυθόρμητη τάξη – είτε μέσω επαχθών δασμών, ενεργητικής βιομηχανικής πολιτικής, είτε με ειδική ρυθμιστική μεταχείριση για μεγάλες εγχώριες εταιρείες ή βιομηχανίες.
Μια αυθόρμητη παγκόσμια τάξη αναδύεται από τη βάση προς την κορυφή, όχι από την κορυφή προς τη βάση.
Αναπτύσσεται μέσω εθελοντικής ανταλλαγής και ένωσης, αντί της καταναγκαστικής δράσης.
Δεν υπόκειται στις ιδιοτροπίες, τα συμφέροντα ή την ιδεολογία λίγων επιρροών ανθρώπων όπως ο Schwab.
Η αυθόρμητη δράση από τη βάση σημαίνει ότι μια αυθόρμητη παγκόσμια τάξη θα είναι αποκεντρωμένη, προσαρμοστική, δημιουργική και καινοτόμος.
Ποιος θα γράψει τους κανόνες
Η δημιουργία αυτής της τάξης απαιτεί σαφείς κανόνες που να εφαρμόζονται ισότιμα σε όλους.
Οι κανόνες αυτοί θα πρέπει να είναι σχετικά απλοί και σταθεροί. Δεν χρειαζόμαστε στρατιές γραφειοκρατών ή ρυθμιστικών αρχών για να «διαχειριστούν» αυτή τη νέα παγκόσμια τάξη.
Η εθελοντική ένωση σημαίνει επίσης ελευθερία. Η αυθόρμητη παγκόσμια τάξη που αναδύεται από την αποκεντρωμένη συντονισμένη δράση θα είναι ένα ανοιχτό, και όχι κλειστό, σύστημα, στο οποίο οι νέοι συμμετέχοντες είναι ευπρόσδεκτοι.
Σε μια αυθόρμητη παγκόσμια τάξη, οι κατεστημένοι παίκτες έχουν περιορισμένη δυνατότητα να προστατευθούν από νέους ανταγωνιστές.
Οι νέοι συμμετέχοντες, που είναι μικρότεροι και πιο ευέλικτοι, θα αναγκάσουν τους εδραιωμένους παίκτες να συνεχίσουν να καινοτομούν και να βελτιώνονται.
Αντί να υπάρχουν νομικές και ρυθμιστικές «τάφροι» που προστατεύουν τα συμφέροντα των ελίτ, σε μια αυθόρμητη παγκόσμια τάξη όλοι μπορούν να επιδιώξουν τις δικές τους προσπάθειες στο διεθνές πεδίο.
Αυτός ο ελεύθερος, ανοιχτός ανταγωνισμός θα απελευθερώσει πολύ περισσότερη δημιουργικότητα, καινοτομία και οργανικές λύσεις απ’ ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι προηγούμενες παγκόσμιες ελίτ, ο Schwab και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.
www.bankingnews.gr
Το έργο της ζωής του Schwab ήταν η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας τάξης υπό την ηγεσία των διεθνών ελίτ και των Ηνωμένων Εθνών.
Ίδρυσε και διοικούσε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) για δεκαετίες, προκειμένου να προωθήσει αυτή τη βιζιονιστική αντίληψη της παγκόσμιας διακυβέρνησης για το καλό των ανθρώπων του κόσμου.
Ο Schwab και οι συνεργάτες του είχαν μεγάλες φιλοδοξίες να αναμορφώσουν την παγκόσμια τάξη με έναν «Μεγάλο Ανασχηματισμό».
Η ετήσια διάσκεψη του WEF στο Νταβός ήταν, χωρίς αμφιβολία, η πιο επιφανής συνάντηση των παγκόσμιων ελίτ στη δεκαετία του 2010.
Από αυτή τη συνάντηση εκπορεύονταν πολιτικές αποφάσεις, παγκόσμιες προτεραιότητες, διεθνής συνεργασία και πολλές πρωτοβουλίες.
Η διάσκεψη του Νταβός προώθησε τα κριτήρια Περιβαλλοντικής, Κοινωνικής και Διακυβερνητικής (ESG) σε όλο τον κόσμο, στο πλαίσιο του οράματος του Schwab για την προώθηση του «καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών».
Έχασε τη δυναμική
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ο κόσμος είδε το ολοκληρωτικό σχέδιο πίσω από την ατζέντα του Schwab.
Η δημόσια αντίδραση μετά τον COVID ήταν σφοδρή.
Το 2022, η διάσκεψη του Νταβός άρχισε να χάνει δυναμική. Το 2023 και το 2024, άρχισαν να εμφανίζονται ρωγμές.
Και μέχρι το 2025, η διάσκεψη του Νταβός είχε γίνει σε μεγάλο βαθμό αστείο.
Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο απέρριψαν τον παγκόσμιο ελιτισμό από τα πάνω προς τα κάτω.
Ο Schwab είδε το όνειρό του για τον παγκόσμιο καπιταλισμό των ενδιαφερομένων μερών να πραγματοποιείται σχεδόν.
Στη συνέχεια το παρακολούθησε να καταρρέει.
Η επόμενη ημέρα
Αλλά με τον Schwab εκτός κάδρου και την παγκόσμια τάξη που προώθησε να είναι πλέον ερείπια, όλοι αναζητούν το επόμενο βήμα των ελίτ.
Η επιτυχία του Trump, που αποτελεί σύμβολο πολλών ακροδεξιών λαϊκιστικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, ήταν εν μέρει αποτέλεσμα των ανανεωμένων ανησυχιών για την ασφάλεια και την καινοτομία.
Οι παγκόσμιες ελίτ ήταν κατά κύριο λόγο ανενεργές στο τιμόνι ή, ακόμη χειρότερα, συνένοχες στη στασιμότητα της Ευρώπης και στην επιθετική επέκταση της Κίνας.
Στην πραγματικότητα, το κίνημα ESG και γενικότερα το δυτικό περιβαλλοντικό κίνημα εμπλέκουν τις δυτικές χώρες σε δαπανηρή γραφειοκρατία ενώ ταυτόχρονα επιτρέπουν στην Κίνα να παραβλέπει τις απαιτήσεις.
Η πολιτική «πρώτα η χώρα» προτάσσει την εγχώρια οικονομική ανάπτυξη και την ταχεία καινοτομία.
Και τα δύο βελτιώνουν τη στρατηγική θέση μιας χώρας διεθνώς ενώ βελτιώνουν ταυτόχρονα τα επίπεδα διαβίωσης των πολιτών.
Πολλοί εθνικιστές δεν θέλουν καμία διεθνή «τάξη».
Αλλά μπορεί η πολιτική «πρώτα η χώρα» να λειτουργήσει πραγματικά χωρίς αναφορά στον υπόλοιπο κόσμο;
Οι λαϊκιστές κατηγορούν συχνά τη «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες» της δεκαετίας του 1990 ως πρόφαση για να χειραγωγήσουν τις ελίτ του Νταβός όλους τους άλλους.
Αυτή η περιγραφή, αν και σε μεγάλο βαθμό άδικη, έχει οδηγήσει σε καλέσματα για «αποσύνδεση» από άλλες χώρες υπέρ των πολιτικών «πρώτα η χώρα».
Στη μεγάλη εικόνα
Η πολιτική «πρώτα η χώρα» μπορεί να είναι μια καλή στρατηγική, αλλά πρέπει να κατανοεί τους σχετικούς κανόνες του παιχνιδιού.
Στην εξωτερική πολιτική, ίσως η πιο συγκρατημένη και απομονωτιστική προσέγγιση να είναι η καλύτερη – ιδιαίτερα όταν αφορούν εθνικά συμφέροντα μηδενικού αθροίσματος.
Αλλά η υπόθεση ότι όλες οι διεθνείς σχέσεις και αλληλεπιδράσεις πρέπει να είναι μηδενικού αθροίσματος είναι ένα σοβαρό λάθος.
Οι περισσότερες αλληλεπιδράσεις με άλλους ανθρώπους, είτε στη χώρα είτε διεθνώς, πραγματοποιούνται στο πλαίσιο μιας αμοιβαία επωφελούς ανταλλαγής.
Και τα δύο μέρη ωφελούνται όταν μπορούν να κάνουν εθελοντικές συμφωνίες και να εμπορεύονται μεταξύ τους.
Κάτι τέτοιο δημιουργεί μια σύνθετη αυθόρμητη τάξη, τόσο μέσα στις χώρες όσο και μεταξύ τους.
Ενώ το ανανεωμένο ενδιαφέρον για την εθνική ταυτότητα και την ευημερία αποτελεί ένα ευπρόσδεκτο αντίδοτο στον ομογενοποιητικό κοσμοπολιτισμό της εξουσίας των παγκόσμιων ελίτ, θα πρέπει να εξετάσουμε πώς μπορεί να διαμορφωθεί το διεθνές τοπίο.
Πως θα είναι η επόμενη παγκόσμια τάξη
Μια παγκόσμια τάξη μπορεί να είναι τόσο αυθόρμητη όσο και οργανική.
Μπορεί να εξυπηρετεί τα άτομα μέσω εθελοντικών συμφωνιών και ενώσεων.
Ενώ αυτή η μορφή τάξης δεν απαιτεί κυβερνητικό σχεδιασμό ή καθοδήγηση, απαιτεί από τις κυβερνήσεις να ασκούν αυτοσυγκράτηση και να περιορίζουν την παρεμβατικότητά τους.
Η γραφειοκρατία, οι υψηλοί φόροι, οι επιδοτήσεις και όλα τα είδη νομικών εντολών μπορούν να αποτρέψουν την υγιή αυθόρμητη τάξη από το να σχηματιστεί.
Ένα σημαντικό αρνητικό παράδειγμα έλλειψης αυτοσυγκράτησης είναι οι επαχθείς κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αλυσίδα εφοδιασμού και το περιβάλλον.
Αυτοί οι κανόνες παραμορφώνουν, και σε ορισμένες περιπτώσεις καταστρέφουν, την αυθόρμητη τάξη.
Αντικαθιστούν την αποκεντρωμένη λήψη αποφάσεων και τα σχέδια με τα καταναγκαστικά σχέδια των παγκόσμιων ελίτ.
Το αποτέλεσμα κυμαίνεται από οικονομική στασιμότητα έως διαδηλώσεις και ακριβή και αναξιόπιστη παραγωγή ενέργειας.
Οι εθνικιστές θα πρέπει να εργαστούν επιθετικά για να αναστρέψουν αυτά τα νομικά και ρυθμιστικά μέσα ελέγχου. Και το κάνουν.
Αλλά δεν πρέπει να δημιουργούν νέες εμπόδια στην παγκόσμια αυθόρμητη τάξη – είτε μέσω επαχθών δασμών, ενεργητικής βιομηχανικής πολιτικής, είτε με ειδική ρυθμιστική μεταχείριση για μεγάλες εγχώριες εταιρείες ή βιομηχανίες.
Μια αυθόρμητη παγκόσμια τάξη αναδύεται από τη βάση προς την κορυφή, όχι από την κορυφή προς τη βάση.
Αναπτύσσεται μέσω εθελοντικής ανταλλαγής και ένωσης, αντί της καταναγκαστικής δράσης.
Δεν υπόκειται στις ιδιοτροπίες, τα συμφέροντα ή την ιδεολογία λίγων επιρροών ανθρώπων όπως ο Schwab.
Η αυθόρμητη δράση από τη βάση σημαίνει ότι μια αυθόρμητη παγκόσμια τάξη θα είναι αποκεντρωμένη, προσαρμοστική, δημιουργική και καινοτόμος.
Ποιος θα γράψει τους κανόνες
Η δημιουργία αυτής της τάξης απαιτεί σαφείς κανόνες που να εφαρμόζονται ισότιμα σε όλους.
Οι κανόνες αυτοί θα πρέπει να είναι σχετικά απλοί και σταθεροί. Δεν χρειαζόμαστε στρατιές γραφειοκρατών ή ρυθμιστικών αρχών για να «διαχειριστούν» αυτή τη νέα παγκόσμια τάξη.
Η εθελοντική ένωση σημαίνει επίσης ελευθερία. Η αυθόρμητη παγκόσμια τάξη που αναδύεται από την αποκεντρωμένη συντονισμένη δράση θα είναι ένα ανοιχτό, και όχι κλειστό, σύστημα, στο οποίο οι νέοι συμμετέχοντες είναι ευπρόσδεκτοι.
Σε μια αυθόρμητη παγκόσμια τάξη, οι κατεστημένοι παίκτες έχουν περιορισμένη δυνατότητα να προστατευθούν από νέους ανταγωνιστές.
Οι νέοι συμμετέχοντες, που είναι μικρότεροι και πιο ευέλικτοι, θα αναγκάσουν τους εδραιωμένους παίκτες να συνεχίσουν να καινοτομούν και να βελτιώνονται.
Αντί να υπάρχουν νομικές και ρυθμιστικές «τάφροι» που προστατεύουν τα συμφέροντα των ελίτ, σε μια αυθόρμητη παγκόσμια τάξη όλοι μπορούν να επιδιώξουν τις δικές τους προσπάθειες στο διεθνές πεδίο.
Αυτός ο ελεύθερος, ανοιχτός ανταγωνισμός θα απελευθερώσει πολύ περισσότερη δημιουργικότητα, καινοτομία και οργανικές λύσεις απ’ ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι προηγούμενες παγκόσμιες ελίτ, ο Schwab και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών