Με διαφορετικούς στόχους προσέρχονται στην κρίσιμη συνάντηση στη Σεούλ στις 30/10/2025 ο Αμερικανός πρόεδρος Donald Trump και ο Κινέζος ομόλογός του Xi Jinping
Η συνάντηση που αναμένεται την Πέμπτη (30/10/2025) μεταξύ του Αμερικανού προέδρου Donald Trump και του Κινέζου ομολόγου του Xi Jinping στο περιθώριο της Συνόδου Αρχηγών Κρατών του APEC στη Σεούλ, φέρνει στο προσκήνιο τις διαρκώς κλιμακούμενες εμπορικές εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας.
Η συζήτηση αφορά τη δυνατότητα να επιτευχθεί μία «μεγάλη συμφωνία» που να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων: από τον έλεγχο των ναρκωτικών ουσιών (φαιντανύλη), το εμπόριο και τους περιορισμούς στις εξαγωγές, μέχρι τη στρατηγική της Κίνας για την πολιτική-στρατιωτική συγχώνευση έως και την εκπαίδευση Κινέζων φοιτητών στις ΗΠΑ.
Αν και το σχέδιο φαντάζει φιλόδοξο, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα μπορέσει να επιτευχθεί με επιτυχία, καθώς το ίδιο το μέγεθος της συμφωνίας ενδέχεται να αποδειχθεί και η αιτία της αποτυχίας της.
H πρόκληση δεν είναι μόνο η επίτευξη μιας συμφωνίας, αλλά το πώς οι δύο υπερδυνάμεις θα διαχειριστούν τις αντίθετες στρατηγικές τους επιδιώξεις, χωρίς να οδηγηθούν σε νέες κρίσεις ή σε περαιτέρω απομόνωση.
Η στρατηγική της Κίνας σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι μόνο μια αντιπαράθεση συμφερόντων, αλλά και ένα παιχνίδι ισχύος, που μπορεί να κρίνει τις μελλοντικές ισορροπίες στον παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό χάρτη.
Η στρατηγική της Κίνας: Ρεαλισμός και ανάγκη για συμφωνία
Το πιο σημαντικό στοιχείο για την Κίνα είναι να διατηρηθεί η διεθνής σταθερότητα, διασφαλίζοντας παράλληλα τα εθνικά της συμφέροντα και την εθνική της κυριαρχία.
Η Κίνα, παρά τις όποιες οικονομικές προκλήσεις της τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να επιδιώκει την επίλυση των εντάσεων με τις ΗΠΑ χωρίς να αποδεχτεί την ταπεινωτική υποταγή στους όρους της Ουάσινγκτον.
Η ανάγκη για έναν «μεγάλο συμβιβασμό» έρχεται σε μία περίοδο όπου η κινεζική οικονομία βρίσκεται σε διαδικασία προσαρμογής μετά την πανδημία, με τις επενδύσεις να είναι περιορισμένες και τα εσωτερικά ζητήματα, όπως η κρίση στον τομέα των ακινήτων, να καθιστούν τη διεθνή συνεργασία και την αποφυγή εντάσεων ζωτικής σημασίας για την οικονομική ανάκαμψη.
Ο Xi Jinping θα προσπαθήσει να ενισχύσει την εικόνα της Κίνας ως υπεύθυνου παίκτη στο διεθνές σκηνικό, παρουσιάζοντας τα ανταλλάγματα που θα προσφέρει στους Αμερικανούς ως μια συνεισφορά στην παγκόσμια ασφάλεια και σταθερότητα, ειδικά με τον έλεγχο της φαιντανύλης και τις τροποποιήσεις στο εμπόριο.
Ωστόσο, αυτή η στάση συνδυάζεται με μία στρατηγική αυστηρής διατήρησης της εθνικής κυριαρχίας και της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας.
Η Κίνα, εν μέρει λόγω της πολιτικής της κουλτούρας και του οικονομικού μοντέλου της, βλέπει τις διεθνείς σχέσεις ως πεδίο για την προώθηση των συμφερόντων της και τη διατήρηση του ελέγχου.
Επομένως, η συζήτηση γύρω από τη φαιντανύλη θα είναι το πρώτο δείγμα της κινεζικής προσέγγισης: έτοιμη να προσφέρει κάτι, αλλά όχι χωρίς να κερδίσει κάτι αντίστοιχο.
Οι ΗΠΑ και η επιθυμία για μεγάλες συμφωνίες
Από την άλλη πλευρά, ο Donald Trump φημίζεται για την ικανότητά του να επικεντρώνεται στις «μεγάλες συμφωνίες», που παρουσιάζουν μεγάλο επικοινωνιακό ενδιαφέρον και ενδέχεται να τον καταστήσουν ήρωα για τους Αμερικανούς ψηφοφόρους.
Ωστόσο, από την άποψη των Κινέζων, η εμμονή στις «μεγάλες συμφωνίες» μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη, καθώς μπορεί να παραγνωρίσει τη βαθιά στρατηγική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις δύο χώρες, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η τεχνολογία, οι στρατηγικές επιρροής και οι γεωπολιτικές ισορροπίες.
Η Κίνα έχει επανειλημμένα τονίσει την ανάγκη για μια πιο ισχυρή και μόνιμη σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά χωρίς να παραχωρήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και τις στρατηγικές της προτεραιότητες.
Από αυτή την άποψη, το σχέδιο για μια «μεγάλη συμφωνία» που περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά μέτωπα μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο, καθώς εάν υπάρξει αποτυχία σε κάποιο από τα σημεία συμφωνίας, ολόκληρη η συμφωνία ενδέχεται να καταρρεύσει.
Η Κίνα φαίνεται να προτιμά πιο σταθερές και περιορισμένες συμφωνίες που δεν εκθέτουν τη χώρα σε ρίσκα μεγάλης κλίμακας.
Σύμφωνα με τους Ρώσους, ο Trump θέλει να επαναβιομηχανοποιήσει τις ΗΠΑ και για αυτό πρέπει να εισαγάγει μια προστατευτική πολιτική έναντι της Κίνας, εάν το Πεκίνο δεν κάνει ορισμένες παραχωρήσεις.
«Τα τελευταία τριάντα χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναπτυχθεί πολύ από οικονομικής άποψης.
Από τα τέλη της δεκαετίας του '70, οι Αμερικανοί καπιταλιστές άρχισαν να δημιουργούν επιχειρήσεις στο εξωτερικό, κυρίως στην Κίνα.
Ως αποτέλεσμα, η χώρα άρχισε σταδιακά να υποχωρεί και να χάνει τεχνολογική κυριαρχία.
Οι οικονομικοί κύκλοι εξακολουθούν να είναι ικανοποιημένοι με αυτό, αλλά δεν ταιριάζουν στους Αμερικανούς βιομηχάνους που έχουν στοιχηματίσει στον Trump», επισημαίνει ο Kirill Kotkov, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών της Άπω Ανατολής στην Αγία Πετρούπολη.
«Δεν αποκλείω ότι στη συνάντηση του Xi και του Trump, μπορεί να επιτευχθεί κάποιο είδος συναίνεσης, δηλαδή, τα μέρη να μπορούν να κάνουν κάποιες αμοιβαίες παραχωρήσεις.
Μετά από αυτό, ο Trump θα ανακοινώσει για άλλη μια φορά ότι κατέγραψε μία μεγάλη επιτυχία.
Ωστόσο, όλα αυτά είναι προσωρινά μέτρα και στα κύρια ζητήματα είναι απίθανο να επιτευχθεί συμφωνία», σημείωσε ο Kotkov.
Το εμπόριο και η συμφωνία του «Big Deal» - Ποιο είναι το κόστος για την Κίνα;
Στο μέτωπο του εμπορίου, η Κίνα καλείται να απαντήσει στις συνεχείς απαιτήσεις της Ουάσινγκτον για μείωση του εμπορικού ελλείμματος και μεγαλύτερη πρόσβαση στις αμερικανικές αγορές.
Όμως, τα ζητήματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται.
Η Κίνα δεν επιθυμεί να εξαρτάται πλήρως από την αγορά των ΗΠΑ για την ανάπτυξή της, καθώς η ενίσχυση της εσωτερικής της αγοράς και η στρατηγική «Made in China 2025» στοχεύουν στη μείωση της εξάρτησης από ξένες αγορές και την προώθηση της εγχώριας καινοτομίας.
Η Ουάσινγκτον, από την άλλη, επιθυμεί άμεσες παραχωρήσεις από το Πεκίνο, τόσο σε επίπεδο αγοράς όσο και σε επίπεδο τεχνολογικής μεταφοράς.
Η Κίνα, με τη σειρά της, είναι πολύ επιφυλακτική στο να ανοίξει περαιτέρω τις αγορές της ή να επιτρέψει στην αμερικανική τεχνολογία να εισχωρήσει σε ευαίσθητους τομείς, καθώς αυτό θα μπορούσε να υπονομεύσει τις στρατηγικές επιδιώξεις της στον τομέα της τεχνολογίας και της στρατηγικής ανεξαρτησίας.
Αυτό που καθιστά το εμπόριο ένα εύθραυστο θέμα είναι η αβεβαιότητα του μέλλοντος.
Οι παραχωρήσεις που έγιναν στο παρελθόν, όπως στο συμφωνηθέν «Phase One Agreement» του 2020, δεν απέδωσαν καρπούς, καθώς η Κίνα απέτυχε να τηρήσει τις υποσχέσεις της για μεγάλες αγορές αμερικανικών προϊόντων.
Κάθε νέα συμφωνία, επομένως, θα πρέπει να συνοδεύεται από αυστηρούς μηχανισμούς ελέγχου και εγγυήσεις για την εφαρμογή των δεσμεύσεων.
Το κινεζικό δόγμα: Συνετής διαχείριση της αντιπαλότητας
Αναφορικά με τη διπλωματία, η Κίνα παραμένει προσκολλημένη στη φιλοσοφία της στρατηγικής διαχείρισης, αποφεύγοντας τις μεγάλες συγκρούσεις και τις υπερβολικές προκλήσεις.
Το ιστορικό της Κίνας στη διεθνή σκηνή αποδεικνύει ότι η χώρα προτιμά τη συνετή διαχείριση των σχέσεων με τις μεγάλες δυνάμεις μέσω σταδιακών και αμοιβαίων κινήσεων.
Οι υπερβολικά φιλόδοξες «μεγάλες συμφωνίες» που περιλαμβάνουν αλληλοσυνδεόμενα ζητήματα (όπως η φαιντανύλη, το εμπόριο και η τεχνολογία) συχνά δεν καταλήγουν σε ουσιαστικά αποτελέσματα, διότι μια αποτυχία σε ένα σημείο ενδέχεται να επηρεάσει την επίλυση όλων των άλλων ζητημάτων.
Τα διδάγματα της ιστορίας δείχνουν ότι οι συμφωνίες «σταδιακής ενσωμάτωσης» αφορούν πιο εφικτούς στόχους.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση κατόρθωσαν να προχωρήσουν σε σταδιακές συμφωνίες μείωσης των πυρηνικών όπλων, ενώ εκείνη για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα περιορίστηκε στις πτυχές εμπλουτισμού, χωρίς να επηρεάζει άμεσα τις ευρύτερες περιφερειακές προκλήσεις.
Η Κίνα θα συμφωνήσει σε επιμέρους ζητήματα
Αντιλαμβανόμενη την πίεση για την ανάγκη συμφωνίας, η Κίνα ενδέχεται να συμφωνήσει σε κάποια περιορισμένα μέτρα, όπως ο έλεγχος των φαιντανύλης και η ενίσχυση της συνεργασίας στον τομέα της καθαρής ενέργειας και της ιατρικής τεχνολογίας.
Αυτές οι περιορισμένες συμφωνίες μπορεί να είναι πιο βιώσιμες και λιγότερο επικίνδυνες, καθώς επικεντρώνονται σε συγκεκριμένα, μετρήσιμα αποτελέσματα που ενδέχεται να φέρουν οφέλη και για τις δύο πλευρές.
Στο τεχνολογικό πεδίο, το ζήτημα της «πολιτικής-στρατιωτικής συγχώνευσης» παραμένει το πιο περίπλοκο, και η Κίνα ενδέχεται να επιθυμεί να διατηρήσει την αυτονομία της στον τομέα της τεχνολογίας, καθώς θεωρεί ότι οποιαδήποτε υπαγωγή της σε περιορισμούς από την Ουάσινγκτον αποτελεί απειλή για την εθνική της ασφάλεια και το στρατηγικό της ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Μακροπρόθεσμη στρατηγική, όχι θέατρο
Για την Κίνα, το κύριο ζητούμενο δεν είναι η επιτυχία μιας θεαματικής συμφωνίας, αλλά η διατήρηση ενός σταθερού πλαισίου συνεργασίας με τις ΗΠΑ που να διασφαλίζει τα εθνικά της συμφέροντα και να συμβάλλει στην παγκόσμια σταθερότητα.
Το θεαματικό θέατρο μιας μεγάλης συμφωνίας μπορεί να προσελκύσει τα βλέμματα, αλλά η πραγματική πρόκληση είναι η μακροπρόθεσμη στρατηγική διαχείριση και η αποφυγή μιας κλιμακούμενης αντιπαράθεσης που θα μπορούσε να καταλήξει σε γεωπολιτική και οικονομική κρίση.
www.bankingnews.gr
Η συζήτηση αφορά τη δυνατότητα να επιτευχθεί μία «μεγάλη συμφωνία» που να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων: από τον έλεγχο των ναρκωτικών ουσιών (φαιντανύλη), το εμπόριο και τους περιορισμούς στις εξαγωγές, μέχρι τη στρατηγική της Κίνας για την πολιτική-στρατιωτική συγχώνευση έως και την εκπαίδευση Κινέζων φοιτητών στις ΗΠΑ.
Αν και το σχέδιο φαντάζει φιλόδοξο, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα μπορέσει να επιτευχθεί με επιτυχία, καθώς το ίδιο το μέγεθος της συμφωνίας ενδέχεται να αποδειχθεί και η αιτία της αποτυχίας της.
H πρόκληση δεν είναι μόνο η επίτευξη μιας συμφωνίας, αλλά το πώς οι δύο υπερδυνάμεις θα διαχειριστούν τις αντίθετες στρατηγικές τους επιδιώξεις, χωρίς να οδηγηθούν σε νέες κρίσεις ή σε περαιτέρω απομόνωση.
Η στρατηγική της Κίνας σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι μόνο μια αντιπαράθεση συμφερόντων, αλλά και ένα παιχνίδι ισχύος, που μπορεί να κρίνει τις μελλοντικές ισορροπίες στον παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό χάρτη.
Η στρατηγική της Κίνας: Ρεαλισμός και ανάγκη για συμφωνία
Το πιο σημαντικό στοιχείο για την Κίνα είναι να διατηρηθεί η διεθνής σταθερότητα, διασφαλίζοντας παράλληλα τα εθνικά της συμφέροντα και την εθνική της κυριαρχία.
Η Κίνα, παρά τις όποιες οικονομικές προκλήσεις της τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να επιδιώκει την επίλυση των εντάσεων με τις ΗΠΑ χωρίς να αποδεχτεί την ταπεινωτική υποταγή στους όρους της Ουάσινγκτον.
Η ανάγκη για έναν «μεγάλο συμβιβασμό» έρχεται σε μία περίοδο όπου η κινεζική οικονομία βρίσκεται σε διαδικασία προσαρμογής μετά την πανδημία, με τις επενδύσεις να είναι περιορισμένες και τα εσωτερικά ζητήματα, όπως η κρίση στον τομέα των ακινήτων, να καθιστούν τη διεθνή συνεργασία και την αποφυγή εντάσεων ζωτικής σημασίας για την οικονομική ανάκαμψη.
Ο Xi Jinping θα προσπαθήσει να ενισχύσει την εικόνα της Κίνας ως υπεύθυνου παίκτη στο διεθνές σκηνικό, παρουσιάζοντας τα ανταλλάγματα που θα προσφέρει στους Αμερικανούς ως μια συνεισφορά στην παγκόσμια ασφάλεια και σταθερότητα, ειδικά με τον έλεγχο της φαιντανύλης και τις τροποποιήσεις στο εμπόριο.
Ωστόσο, αυτή η στάση συνδυάζεται με μία στρατηγική αυστηρής διατήρησης της εθνικής κυριαρχίας και της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας.
Η Κίνα, εν μέρει λόγω της πολιτικής της κουλτούρας και του οικονομικού μοντέλου της, βλέπει τις διεθνείς σχέσεις ως πεδίο για την προώθηση των συμφερόντων της και τη διατήρηση του ελέγχου.
Επομένως, η συζήτηση γύρω από τη φαιντανύλη θα είναι το πρώτο δείγμα της κινεζικής προσέγγισης: έτοιμη να προσφέρει κάτι, αλλά όχι χωρίς να κερδίσει κάτι αντίστοιχο.
Οι ΗΠΑ και η επιθυμία για μεγάλες συμφωνίες
Από την άλλη πλευρά, ο Donald Trump φημίζεται για την ικανότητά του να επικεντρώνεται στις «μεγάλες συμφωνίες», που παρουσιάζουν μεγάλο επικοινωνιακό ενδιαφέρον και ενδέχεται να τον καταστήσουν ήρωα για τους Αμερικανούς ψηφοφόρους.
Ωστόσο, από την άποψη των Κινέζων, η εμμονή στις «μεγάλες συμφωνίες» μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη, καθώς μπορεί να παραγνωρίσει τη βαθιά στρατηγική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις δύο χώρες, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η τεχνολογία, οι στρατηγικές επιρροής και οι γεωπολιτικές ισορροπίες.
Η Κίνα έχει επανειλημμένα τονίσει την ανάγκη για μια πιο ισχυρή και μόνιμη σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά χωρίς να παραχωρήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και τις στρατηγικές της προτεραιότητες.
Από αυτή την άποψη, το σχέδιο για μια «μεγάλη συμφωνία» που περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά μέτωπα μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο, καθώς εάν υπάρξει αποτυχία σε κάποιο από τα σημεία συμφωνίας, ολόκληρη η συμφωνία ενδέχεται να καταρρεύσει.
Η Κίνα φαίνεται να προτιμά πιο σταθερές και περιορισμένες συμφωνίες που δεν εκθέτουν τη χώρα σε ρίσκα μεγάλης κλίμακας.
Σύμφωνα με τους Ρώσους, ο Trump θέλει να επαναβιομηχανοποιήσει τις ΗΠΑ και για αυτό πρέπει να εισαγάγει μια προστατευτική πολιτική έναντι της Κίνας, εάν το Πεκίνο δεν κάνει ορισμένες παραχωρήσεις.
«Τα τελευταία τριάντα χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναπτυχθεί πολύ από οικονομικής άποψης.
Από τα τέλη της δεκαετίας του '70, οι Αμερικανοί καπιταλιστές άρχισαν να δημιουργούν επιχειρήσεις στο εξωτερικό, κυρίως στην Κίνα.
Ως αποτέλεσμα, η χώρα άρχισε σταδιακά να υποχωρεί και να χάνει τεχνολογική κυριαρχία.
Οι οικονομικοί κύκλοι εξακολουθούν να είναι ικανοποιημένοι με αυτό, αλλά δεν ταιριάζουν στους Αμερικανούς βιομηχάνους που έχουν στοιχηματίσει στον Trump», επισημαίνει ο Kirill Kotkov, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών της Άπω Ανατολής στην Αγία Πετρούπολη.
«Δεν αποκλείω ότι στη συνάντηση του Xi και του Trump, μπορεί να επιτευχθεί κάποιο είδος συναίνεσης, δηλαδή, τα μέρη να μπορούν να κάνουν κάποιες αμοιβαίες παραχωρήσεις.
Μετά από αυτό, ο Trump θα ανακοινώσει για άλλη μια φορά ότι κατέγραψε μία μεγάλη επιτυχία.
Ωστόσο, όλα αυτά είναι προσωρινά μέτρα και στα κύρια ζητήματα είναι απίθανο να επιτευχθεί συμφωνία», σημείωσε ο Kotkov.
Το εμπόριο και η συμφωνία του «Big Deal» - Ποιο είναι το κόστος για την Κίνα;
Στο μέτωπο του εμπορίου, η Κίνα καλείται να απαντήσει στις συνεχείς απαιτήσεις της Ουάσινγκτον για μείωση του εμπορικού ελλείμματος και μεγαλύτερη πρόσβαση στις αμερικανικές αγορές.
Όμως, τα ζητήματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται.
Η Κίνα δεν επιθυμεί να εξαρτάται πλήρως από την αγορά των ΗΠΑ για την ανάπτυξή της, καθώς η ενίσχυση της εσωτερικής της αγοράς και η στρατηγική «Made in China 2025» στοχεύουν στη μείωση της εξάρτησης από ξένες αγορές και την προώθηση της εγχώριας καινοτομίας.
Η Ουάσινγκτον, από την άλλη, επιθυμεί άμεσες παραχωρήσεις από το Πεκίνο, τόσο σε επίπεδο αγοράς όσο και σε επίπεδο τεχνολογικής μεταφοράς.
Η Κίνα, με τη σειρά της, είναι πολύ επιφυλακτική στο να ανοίξει περαιτέρω τις αγορές της ή να επιτρέψει στην αμερικανική τεχνολογία να εισχωρήσει σε ευαίσθητους τομείς, καθώς αυτό θα μπορούσε να υπονομεύσει τις στρατηγικές επιδιώξεις της στον τομέα της τεχνολογίας και της στρατηγικής ανεξαρτησίας.
Αυτό που καθιστά το εμπόριο ένα εύθραυστο θέμα είναι η αβεβαιότητα του μέλλοντος.
Οι παραχωρήσεις που έγιναν στο παρελθόν, όπως στο συμφωνηθέν «Phase One Agreement» του 2020, δεν απέδωσαν καρπούς, καθώς η Κίνα απέτυχε να τηρήσει τις υποσχέσεις της για μεγάλες αγορές αμερικανικών προϊόντων.
Κάθε νέα συμφωνία, επομένως, θα πρέπει να συνοδεύεται από αυστηρούς μηχανισμούς ελέγχου και εγγυήσεις για την εφαρμογή των δεσμεύσεων.
Το κινεζικό δόγμα: Συνετής διαχείριση της αντιπαλότητας
Αναφορικά με τη διπλωματία, η Κίνα παραμένει προσκολλημένη στη φιλοσοφία της στρατηγικής διαχείρισης, αποφεύγοντας τις μεγάλες συγκρούσεις και τις υπερβολικές προκλήσεις.
Το ιστορικό της Κίνας στη διεθνή σκηνή αποδεικνύει ότι η χώρα προτιμά τη συνετή διαχείριση των σχέσεων με τις μεγάλες δυνάμεις μέσω σταδιακών και αμοιβαίων κινήσεων.
Οι υπερβολικά φιλόδοξες «μεγάλες συμφωνίες» που περιλαμβάνουν αλληλοσυνδεόμενα ζητήματα (όπως η φαιντανύλη, το εμπόριο και η τεχνολογία) συχνά δεν καταλήγουν σε ουσιαστικά αποτελέσματα, διότι μια αποτυχία σε ένα σημείο ενδέχεται να επηρεάσει την επίλυση όλων των άλλων ζητημάτων.
Τα διδάγματα της ιστορίας δείχνουν ότι οι συμφωνίες «σταδιακής ενσωμάτωσης» αφορούν πιο εφικτούς στόχους.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση κατόρθωσαν να προχωρήσουν σε σταδιακές συμφωνίες μείωσης των πυρηνικών όπλων, ενώ εκείνη για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα περιορίστηκε στις πτυχές εμπλουτισμού, χωρίς να επηρεάζει άμεσα τις ευρύτερες περιφερειακές προκλήσεις.
Η Κίνα θα συμφωνήσει σε επιμέρους ζητήματα
Αντιλαμβανόμενη την πίεση για την ανάγκη συμφωνίας, η Κίνα ενδέχεται να συμφωνήσει σε κάποια περιορισμένα μέτρα, όπως ο έλεγχος των φαιντανύλης και η ενίσχυση της συνεργασίας στον τομέα της καθαρής ενέργειας και της ιατρικής τεχνολογίας.
Αυτές οι περιορισμένες συμφωνίες μπορεί να είναι πιο βιώσιμες και λιγότερο επικίνδυνες, καθώς επικεντρώνονται σε συγκεκριμένα, μετρήσιμα αποτελέσματα που ενδέχεται να φέρουν οφέλη και για τις δύο πλευρές.
Στο τεχνολογικό πεδίο, το ζήτημα της «πολιτικής-στρατιωτικής συγχώνευσης» παραμένει το πιο περίπλοκο, και η Κίνα ενδέχεται να επιθυμεί να διατηρήσει την αυτονομία της στον τομέα της τεχνολογίας, καθώς θεωρεί ότι οποιαδήποτε υπαγωγή της σε περιορισμούς από την Ουάσινγκτον αποτελεί απειλή για την εθνική της ασφάλεια και το στρατηγικό της ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Μακροπρόθεσμη στρατηγική, όχι θέατρο
Για την Κίνα, το κύριο ζητούμενο δεν είναι η επιτυχία μιας θεαματικής συμφωνίας, αλλά η διατήρηση ενός σταθερού πλαισίου συνεργασίας με τις ΗΠΑ που να διασφαλίζει τα εθνικά της συμφέροντα και να συμβάλλει στην παγκόσμια σταθερότητα.
Το θεαματικό θέατρο μιας μεγάλης συμφωνίας μπορεί να προσελκύσει τα βλέμματα, αλλά η πραγματική πρόκληση είναι η μακροπρόθεσμη στρατηγική διαχείριση και η αποφυγή μιας κλιμακούμενης αντιπαράθεσης που θα μπορούσε να καταλήξει σε γεωπολιτική και οικονομική κρίση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών