Θα πρέπει οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων και βιομηχανίας να δαπανούν δισεκατομμύρια για την ανάπτυξη νέων, «καθαρότερων» δραστηριοτήτων;
Εξαιρετικά κουρασμένοι εμφανίζονται από τις υποσχέσεις της ενεργειακής μετάβασης οι επενδυτές, σύμφωνα με τη στήλη Lex των Financial Times.
Εν προκειμένω θα πρέπει να απαντηθούν σειρά ερωτημάτων: Θα πρέπει οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων και βιομηχανίας να δαπανούν δισεκατομμύρια για την ανάπτυξη νέων, «καθαρότερων» δραστηριοτήτων;
Ή θα πρέπει να φροντίσουν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα μετρητά από τις υπάρχουσες δραστηριότητες, ακόμα κι αν αυτές βρίσκονται σε δομική παρακμή;
Οι επιτυχημένες μελέτες περίπτωσης που υποστηρίζουν την πρώτη επιλογή (Α) γίνονται όλο και πιο σπάνιες.
Η τελευταία μεταμόρφωση της 207 ετών βρετανικής βιομηχανικής εταιρείας Johnson Matthey δείχνει πώς οι καλοπροαίρετες ιδέες μπορούν να μετατραπούν σε δαπανηρές αποτυχίες — καθώς και τους κινδύνους να γίνει μια ενεργειακή μετοχή περισσότερο πράσινη.
Τη Δευτέρα, η Standard Investments, ο μεγαλύτερος μέτοχος της Johnson Matthey, επέκρινε την εταιρεία επειδή δαπανά «σημαντικά κεφάλαια» σε «μη αποδεδειγμένες» αναπτυξιακές δραστηριότητες.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η εταιρεία δέχεται πιέσεις: διαπραγματεύεται περίπου 20% χαμηλότερα από τους ανταγωνιστές της βάσει EV/ebitda της FactSet.
Η Johnson Matthey είναι μια βρετανική πολυεθνική εταιρεία που παράγει ειδικές χημικές και βιώσιμες τεχνολογίες, η οποία παραμένει εξαιρετικά κερδοφόρα, παρά τις πιέσεις στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πράγματι, όπως έχει δηλώσει, η συγκεκριμένη δραστηριότητα θα αποφέρει τουλάχιστον 4,5 δισ. λίρες σε μετρητά έως το 2031, εκ των οποίων τα 2 δισ. έχουν ήδη παραχθεί.
Το πρόβλημα είναι ότι κάποια best sellers προϊόντα της αναμένεται -με τον χρόνο- να καταστούν παρωχημένα καθώς οι καταναλωτές απομακρύνονται από τους κινητήρες καύσης.
Ο Liam Condon, που ανέλαβε διευθύνων σύμβουλος το 2022, ακολουθεί μια στρατηγική που βασίζεται εν μέρει στο στοίχημα ότι άλλες τεχνολογίες, όπως το «καθαρό» υδρογόνο, θα γνωρίσουν ανάπτυξη.
Αυτό απαιτεί σημαντικές επενδύσεις. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Standard, εξαιρουμένων των πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων, η βασική δραστηριότητα της Johnson Matthey έχει καταναλώσει 135 εκατ. λίρες από την 1η Απριλίου 2021.
Για αυτό δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι αναπτυξιακές δραστηριότητες: η Johnson Matthey επενδύει επίσης στις παραδοσιακές δραστηριότητές της, όπως η κατασκευή ενός πιο αποδοτικού διυλιστηρίου στην Κίνα για κρίσιμα υλικά, συμπεριλαμβανομένης της πλατίνας.
Σύμφωνα με τη Standard, η μονάδα υδρογόνου -η οποία κατασκευάζει εξαρτήματα για κυψέλες καυσίμου και ηλεκτρολύτες- έχει καταναλώσει 310 εκατ. λίρες από το οικονομικό έτος 2022.
Αυτό προκαλεί ανησυχία, δεδομένου ότι η βιομηχανία καθαρού υδρογόνου βρίσκεται σε στασιμότητα.
Η Johnson Matthey ίσως ελπίζει ότι οι μέτοχοι είναι διατεθειμένοι να περιμένουν. Ήδη, έχει λάβει μέτρα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση.
Έχει καθυστερήσει την έναρξη παραγωγής σε εργοστάσιο εξαρτημάτων υδρογόνου στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι συνολικές κεφαλαιουχικές δαπάνες της εταιρείας, που ανήλθαν σε 1,1 δισ. λίρες τα τελευταία τρία χρόνια, αναμένεται να μειωθούν σε 900 εκατ. λίρες τα επόμενα τρία.
Σύμφωνα με την εκτίμηση της Lacie Midgley της Panmure Liberum, η δημιουργία ταμειακών ροών θα πρέπει να σταθεροποιηθεί.
Το πρόβλημα είναι ότι οι μέτοχοι έχουν ήδη υποστεί ζημιές από την ακριβή απόπειρα της Johnson Matthey να εισέλθει στην αγορά καθοδικών υλικών για μπαταρίες ηλεκτρικών οχημάτων υπό την προηγούμενη διοίκηση, η οποία οδήγησε σε απομείωση και χρέος αναδιάρθρωσης ύψους 363 εκατ. λιρών.
Όπως και άλλες εταιρείες, π.χ. η BP, γνωρίζουν πολύ καλά, η υπομονή εξαντλείται με τις υποσχέσεις «μετρητά αύριο» για την ενεργειακή μετάβαση — ανεξαρτήτως πόσο οραματική είναι η στρατηγική.
Καταρρέει με πάταγο
Όπως φαίνεται λοιπόν, δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές εταιρείες ελλείψει ρευστότητας εγκαταλείπουν έργα ΑΠΕ και αναζητούν την κρίσιμη ισορροπία μεταξύ κλιματικών και οικονομικών στόχων, η ενεργειακή μετάβαση καταρρέει με πάταγο.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Rossiyskaya Gazeta, οι ευρωπαϊκές πετρελαϊκές εταιρείες μειώνουν ή αναστέλλουν τα έργα τους στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και του υδρογόνου, κυρίως με το πρόσχημα της βελτιστοποίησης των δαπανών.
Οι ίδιες εταιρείες που μόλις πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια διακήρυτταν το τέλος της εποχής των ορυκτών καυσίμων και αφαιρούσαν τη λέξη "πετρέλαιο" από τα λογότυπά τους, πλέον προχωρούν σε αντιφατικές δηλώσεις και είναι σαφώς απρόθυμες να παραχωρήσουν την αγορά υδρογονανθράκων στους ανταγωνιστές τους.
Σύμφωνα με τον Konstantin Simonov, διευθυντή του Εθνικού Ταμείου Ενεργειακής Ασφάλειας, οι αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου ήταν αρχικά ιδιαίτερα επιφυλακτικές απέναντι στην ατζέντα για το κλίμα και αντιστάθηκαν ενεργά σε αυτήν, ενώ στην Ευρώπη απέκτησε σχεδόν θρησκευτική σημασία.
Αλλά η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά.
Η Ευρώπη αρχίζει να φτάνει στα όριά της όσον αφορά την αιολική ενέργεια.
Χώρες όπως η Δανία και η Σουηδία, κάποτε ηγέτες στην επέκταση της υπεράκτιας αιολικής δυναμικότητας, αντιμετωπίζουν πλέον εμπόδια καθώς οι τιμές και τα κίνητρα ενέργειας πέφτουν πολύ χαμηλά για να υποστηρίξουν νέα έργα, σύμφωνα με το Bloomberg.
Πρόσφατη δημοπρασία για υπεράκτια αιολική ενέργεια στη Δανία δεν είχε καθόλου προσφορές.
Αυτή η επιβράδυνση της ανάπτυξης των ανεμογεννητριών κινδυνεύει να παρατείνει την εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα, καθώς το αυξανόμενο κόστος αμφισβητεί την προηγούμενη επιτυχία του κλάδου στη μείωση των τιμών.
Το αδιέξοδο της Δανίας
Η Δανία, η οποία παρήγαγε το κορυφαίο παγκοσμίως το 58% της ηλεκτρικής της ενέργειας από αιολική ενέργεια πέρυσι, δεν είχε προσφορές στον μεγαλύτερο διαγωνισμό υπεράκτιων αιολικών που έγινε ποτέ.
Εταιρείες όπως η κρατική Ørsted A/S ανέφεραν μη ελκυστικές επενδυτικές συνθήκες, με χαμηλές τιμές ηλεκτρικής ενέργειας λόγω υπερπροσφοράς αιολικής ενέργειας.
Σύμφωνα με το Bloomberg η Σουηδία αντιμετωπίζει παρόμοιες προκλήσεις, καθώς τα χρόνια ταχείας επέκτασης των ανεμογεννητριών έχουν μειώσει τις αποδόσεις, αποθαρρύνοντας νέα έργα.
Οι καθυστερήσεις και οι ακυρώσεις πράσινων βιομηχανικών έργων στο βορρά επιβαρύνουν περαιτέρω τη μελλοντική ζήτηση.
Ο στόχος του Ηνωμένου Βασιλείου να καταργήσει σταδιακά τα ορυκτά καύσιμα έως το 2030 θα απαιτήσει μια σημαντική αλλαγή στην κατανάλωση ενέργειας για να ευθυγραμμιστεί με την κυμαινόμενη προσφορά των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, λέει ο διαχειριστής του δικτύου.
Επί του παρόντος, σπαταλούνται ποσότητες ρεκόρ αιολικής ενέργειας λόγω περιορισμών στο δίκτυο.
Το αντιστάθμισμα
Σε αντίθεση με τα εργοστάσια άνθρακα και φυσικού αερίου, τα αιολικά πάρκα λειτουργούν όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες, με αποτέλεσμα συχνά υπερβολική προσφορά και ακόμη και αρνητικές τιμές ενέργειας.
Ενώ η ηλιακή ενέργεια αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, η πτώση του κόστους των πάνελ έχει μειώσει τον αντίκτυπο.
Ο αιολικός τομέας, ωστόσο, παλεύει με το αυξανόμενο κόστος για υλικά όπως ο χάλυβας και η εργασία.
Η ενθάρρυνση των καταναλωτών να προσαρμόσουν τη ζήτηση —ειδικά με την ηλεκτροδότηση των μεταφορών, της θέρμανσης και της βιομηχανίας— θα μπορούσε να σταθεροποιήσει τις τιμές και να οδηγήσει σε επενδύσεις σε καθαρή ενέργεια.
Ο Brian Vad Mathiesen, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Aalborg στη Δανία, σχολίασε: «Δεν μπορούμε να έχουμε ένα ηλεκτρικό σύστημα που να βασίζεται αποκλειστικά στον άνεμο και τον ήλιο.
Υπάρχουν αυστηρά τεχνικά και οικονομικά όρια στο πόσο μπορούμε να ενσωματώσουμε στο δίκτυο», προειδοποίησε.
www.bankingnews.gr
Εν προκειμένω θα πρέπει να απαντηθούν σειρά ερωτημάτων: Θα πρέπει οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων και βιομηχανίας να δαπανούν δισεκατομμύρια για την ανάπτυξη νέων, «καθαρότερων» δραστηριοτήτων;
Ή θα πρέπει να φροντίσουν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα μετρητά από τις υπάρχουσες δραστηριότητες, ακόμα κι αν αυτές βρίσκονται σε δομική παρακμή;
Οι επιτυχημένες μελέτες περίπτωσης που υποστηρίζουν την πρώτη επιλογή (Α) γίνονται όλο και πιο σπάνιες.
Η τελευταία μεταμόρφωση της 207 ετών βρετανικής βιομηχανικής εταιρείας Johnson Matthey δείχνει πώς οι καλοπροαίρετες ιδέες μπορούν να μετατραπούν σε δαπανηρές αποτυχίες — καθώς και τους κινδύνους να γίνει μια ενεργειακή μετοχή περισσότερο πράσινη.
Τη Δευτέρα, η Standard Investments, ο μεγαλύτερος μέτοχος της Johnson Matthey, επέκρινε την εταιρεία επειδή δαπανά «σημαντικά κεφάλαια» σε «μη αποδεδειγμένες» αναπτυξιακές δραστηριότητες.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η εταιρεία δέχεται πιέσεις: διαπραγματεύεται περίπου 20% χαμηλότερα από τους ανταγωνιστές της βάσει EV/ebitda της FactSet.
Η Johnson Matthey είναι μια βρετανική πολυεθνική εταιρεία που παράγει ειδικές χημικές και βιώσιμες τεχνολογίες, η οποία παραμένει εξαιρετικά κερδοφόρα, παρά τις πιέσεις στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πράγματι, όπως έχει δηλώσει, η συγκεκριμένη δραστηριότητα θα αποφέρει τουλάχιστον 4,5 δισ. λίρες σε μετρητά έως το 2031, εκ των οποίων τα 2 δισ. έχουν ήδη παραχθεί.
Το πρόβλημα είναι ότι κάποια best sellers προϊόντα της αναμένεται -με τον χρόνο- να καταστούν παρωχημένα καθώς οι καταναλωτές απομακρύνονται από τους κινητήρες καύσης.
Ο Liam Condon, που ανέλαβε διευθύνων σύμβουλος το 2022, ακολουθεί μια στρατηγική που βασίζεται εν μέρει στο στοίχημα ότι άλλες τεχνολογίες, όπως το «καθαρό» υδρογόνο, θα γνωρίσουν ανάπτυξη.
Αυτό απαιτεί σημαντικές επενδύσεις. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Standard, εξαιρουμένων των πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων, η βασική δραστηριότητα της Johnson Matthey έχει καταναλώσει 135 εκατ. λίρες από την 1η Απριλίου 2021.
Για αυτό δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι αναπτυξιακές δραστηριότητες: η Johnson Matthey επενδύει επίσης στις παραδοσιακές δραστηριότητές της, όπως η κατασκευή ενός πιο αποδοτικού διυλιστηρίου στην Κίνα για κρίσιμα υλικά, συμπεριλαμβανομένης της πλατίνας.
Σύμφωνα με τη Standard, η μονάδα υδρογόνου -η οποία κατασκευάζει εξαρτήματα για κυψέλες καυσίμου και ηλεκτρολύτες- έχει καταναλώσει 310 εκατ. λίρες από το οικονομικό έτος 2022.
Αυτό προκαλεί ανησυχία, δεδομένου ότι η βιομηχανία καθαρού υδρογόνου βρίσκεται σε στασιμότητα.
Η Johnson Matthey ίσως ελπίζει ότι οι μέτοχοι είναι διατεθειμένοι να περιμένουν. Ήδη, έχει λάβει μέτρα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση.
Έχει καθυστερήσει την έναρξη παραγωγής σε εργοστάσιο εξαρτημάτων υδρογόνου στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι συνολικές κεφαλαιουχικές δαπάνες της εταιρείας, που ανήλθαν σε 1,1 δισ. λίρες τα τελευταία τρία χρόνια, αναμένεται να μειωθούν σε 900 εκατ. λίρες τα επόμενα τρία.
Σύμφωνα με την εκτίμηση της Lacie Midgley της Panmure Liberum, η δημιουργία ταμειακών ροών θα πρέπει να σταθεροποιηθεί.
Το πρόβλημα είναι ότι οι μέτοχοι έχουν ήδη υποστεί ζημιές από την ακριβή απόπειρα της Johnson Matthey να εισέλθει στην αγορά καθοδικών υλικών για μπαταρίες ηλεκτρικών οχημάτων υπό την προηγούμενη διοίκηση, η οποία οδήγησε σε απομείωση και χρέος αναδιάρθρωσης ύψους 363 εκατ. λιρών.
Όπως και άλλες εταιρείες, π.χ. η BP, γνωρίζουν πολύ καλά, η υπομονή εξαντλείται με τις υποσχέσεις «μετρητά αύριο» για την ενεργειακή μετάβαση — ανεξαρτήτως πόσο οραματική είναι η στρατηγική.
Καταρρέει με πάταγο
Όπως φαίνεται λοιπόν, δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές εταιρείες ελλείψει ρευστότητας εγκαταλείπουν έργα ΑΠΕ και αναζητούν την κρίσιμη ισορροπία μεταξύ κλιματικών και οικονομικών στόχων, η ενεργειακή μετάβαση καταρρέει με πάταγο.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Rossiyskaya Gazeta, οι ευρωπαϊκές πετρελαϊκές εταιρείες μειώνουν ή αναστέλλουν τα έργα τους στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και του υδρογόνου, κυρίως με το πρόσχημα της βελτιστοποίησης των δαπανών.
Οι ίδιες εταιρείες που μόλις πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια διακήρυτταν το τέλος της εποχής των ορυκτών καυσίμων και αφαιρούσαν τη λέξη "πετρέλαιο" από τα λογότυπά τους, πλέον προχωρούν σε αντιφατικές δηλώσεις και είναι σαφώς απρόθυμες να παραχωρήσουν την αγορά υδρογονανθράκων στους ανταγωνιστές τους.
Σύμφωνα με τον Konstantin Simonov, διευθυντή του Εθνικού Ταμείου Ενεργειακής Ασφάλειας, οι αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου ήταν αρχικά ιδιαίτερα επιφυλακτικές απέναντι στην ατζέντα για το κλίμα και αντιστάθηκαν ενεργά σε αυτήν, ενώ στην Ευρώπη απέκτησε σχεδόν θρησκευτική σημασία.
Αλλά η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά.
Η Ευρώπη αρχίζει να φτάνει στα όριά της όσον αφορά την αιολική ενέργεια.
Χώρες όπως η Δανία και η Σουηδία, κάποτε ηγέτες στην επέκταση της υπεράκτιας αιολικής δυναμικότητας, αντιμετωπίζουν πλέον εμπόδια καθώς οι τιμές και τα κίνητρα ενέργειας πέφτουν πολύ χαμηλά για να υποστηρίξουν νέα έργα, σύμφωνα με το Bloomberg.
Πρόσφατη δημοπρασία για υπεράκτια αιολική ενέργεια στη Δανία δεν είχε καθόλου προσφορές.
Αυτή η επιβράδυνση της ανάπτυξης των ανεμογεννητριών κινδυνεύει να παρατείνει την εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα, καθώς το αυξανόμενο κόστος αμφισβητεί την προηγούμενη επιτυχία του κλάδου στη μείωση των τιμών.
Το αδιέξοδο της Δανίας
Η Δανία, η οποία παρήγαγε το κορυφαίο παγκοσμίως το 58% της ηλεκτρικής της ενέργειας από αιολική ενέργεια πέρυσι, δεν είχε προσφορές στον μεγαλύτερο διαγωνισμό υπεράκτιων αιολικών που έγινε ποτέ.
Εταιρείες όπως η κρατική Ørsted A/S ανέφεραν μη ελκυστικές επενδυτικές συνθήκες, με χαμηλές τιμές ηλεκτρικής ενέργειας λόγω υπερπροσφοράς αιολικής ενέργειας.
Σύμφωνα με το Bloomberg η Σουηδία αντιμετωπίζει παρόμοιες προκλήσεις, καθώς τα χρόνια ταχείας επέκτασης των ανεμογεννητριών έχουν μειώσει τις αποδόσεις, αποθαρρύνοντας νέα έργα.
Οι καθυστερήσεις και οι ακυρώσεις πράσινων βιομηχανικών έργων στο βορρά επιβαρύνουν περαιτέρω τη μελλοντική ζήτηση.
Ο στόχος του Ηνωμένου Βασιλείου να καταργήσει σταδιακά τα ορυκτά καύσιμα έως το 2030 θα απαιτήσει μια σημαντική αλλαγή στην κατανάλωση ενέργειας για να ευθυγραμμιστεί με την κυμαινόμενη προσφορά των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, λέει ο διαχειριστής του δικτύου.
Επί του παρόντος, σπαταλούνται ποσότητες ρεκόρ αιολικής ενέργειας λόγω περιορισμών στο δίκτυο.
Το αντιστάθμισμα
Σε αντίθεση με τα εργοστάσια άνθρακα και φυσικού αερίου, τα αιολικά πάρκα λειτουργούν όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες, με αποτέλεσμα συχνά υπερβολική προσφορά και ακόμη και αρνητικές τιμές ενέργειας.
Ενώ η ηλιακή ενέργεια αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, η πτώση του κόστους των πάνελ έχει μειώσει τον αντίκτυπο.
Ο αιολικός τομέας, ωστόσο, παλεύει με το αυξανόμενο κόστος για υλικά όπως ο χάλυβας και η εργασία.
Η ενθάρρυνση των καταναλωτών να προσαρμόσουν τη ζήτηση —ειδικά με την ηλεκτροδότηση των μεταφορών, της θέρμανσης και της βιομηχανίας— θα μπορούσε να σταθεροποιήσει τις τιμές και να οδηγήσει σε επενδύσεις σε καθαρή ενέργεια.
Ο Brian Vad Mathiesen, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Aalborg στη Δανία, σχολίασε: «Δεν μπορούμε να έχουμε ένα ηλεκτρικό σύστημα που να βασίζεται αποκλειστικά στον άνεμο και τον ήλιο.
Υπάρχουν αυστηρά τεχνικά και οικονομικά όρια στο πόσο μπορούμε να ενσωματώσουμε στο δίκτυο», προειδοποίησε.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών