Η αραβίδα Μ1 Carbine ήρθε ως απάντηση στην ανάγκη για εξοπλισμό του μεγάλου αριθμού μη μάχιμων στρατιωτών που συμμετείχαν στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Οδηγοί, τραυματιοφορείς, διαβιβαστές ήταν άνδρες οι οποίοι δεν προορίζονταν για άμεση εμπλοκή με τον εχθρό, όμως χρειάζονταν ένα όπλο για αυτοάμυνα σε εμπόλεμες ζώνες. Ο αμερικανικός στρατός αρχικά υπολόγιζε να τους εξοπλίσει με πιστόλια και περίστροφα. Όμως οι ικανότητες των όπλων χειρός ήταν ανεπαρκείς και στον περιορισμένο χρόνο εκπαίδευσης ήταν αδύνατο να μάθουν οι νεοσύλλεκτοι να τα χρησιμοποιούν αποτελεσματικά. Αποφάσισαν πως ένα ελαφρύ επωμιζόμενο όπλο θα αύξανε την ευστοχία και θα ήταν αποτελεσματικότερο σε μεγάλη απόσταση.
Αρκετές εταιρείες έστειλαν πρωτότυπα. Μεταξύ τους και η Winchester η οποία εξέτρεψε πόρους και μηχανικούς από το πρόγραμμα ελαφρού τυφεκίου πεζικού της για να δημιουργήσουν το πρωτότυπο της αραβίδας εντός 13 μόνο ημερών. Είχαν μόλις ανακαλύψει αυτό που σήμερα καλούμε “όπλο αυτοπροστασίας”.
Μυθιστορηματική εξέλιξη
Χρησιμοποιώντας έρευνα του Jonathan Edmund Browning (ετεροθαλή αδελφού του John Moses) και ενός ιδιόρυθμου “τύπου” με το όνομα David M. Williams (Ντέιβιντ Μ. Γουίλιαμς) παρουσίασαν ένα μικρό ημιαυτόματο τουφέκι που τροφοδοτούσε από γεμιστήρες 15 φυσιγγίων. Ο Williams είχε εμπνευστεί το μηχανισμό αερίων του όπλου ενώ εξέτιε ποινή σε φυλακή της Βόρειας Καρολίνας. Είχε καταδικαστεί το 1921 για φόνο ενός αστυνομικού κατά τη διάρκεια επιδρομής στο παράνομο αποστακτήριο που ο Marshall διατηρούσε. Στη φυλακή ανακάλυψε την κλίση του στη μηχανολογία, εργαζόμενος στο μηχανουργείο. Άρχισε να σχεδιάζει αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως πιστόνι αερίων μικρής διαδρομής. Με την έγκριση του διευθυντή του σωφρονιστικού ιδρύματος κατασκεύασε και δοκίμασε τέσσερα πρωτότυπα. Βλέποντας την εξαιρετική πρόοδο και αλλαγή στους τρόπους του κρατουμένου, ο διευθυντής Η.Τ. Peoples ζήτησε την πρόωρη αποφυλάκιση του. Φανταστείτε πόσο διαφορετική ήταν η κοινωνία κάποτε…
Η ομάδα της Winchester συναρμολόγησε και δοκίμασε το πρωτότυπο του Μ1 μόλις 24 ώρες πριν το διαγωνισμό.
Το πολυπληθέστερο
Με τις πρατηρήσεις από τις αρχικές δοκιμές, βελτίωσαν το σχέδιο και ξεκινώντας από τα τέλη του 1941 ως το 1945, έβαλαν σε μαζική παραγωγή την “Αραβίδα Μ1, .030”. Η ζήτηση ήταν τόση ώστε κατά τη διάρκεια του πολέμου συνολικά 10 εργοστάσια ανέλαβαν να κατασκευάζουν αντίγραφα του. Από την Winchester και την Inland Division (θυγατρική της General Motors) ώς την International Business Machines (ΙΒΜ) που κατασκεύαζε γραφομηχανές και την Rock-Ola που ήταν παραγωγός μηχανών τζουκ-μποξ! Μέχρι το τέλος του πολέμου είχαν φτιαχτεί 6.250.000 μοντέλα Μ1 και τα παράγωγα Μ1Α1 και Μ2.
Το Α1 ήταν η έκδοση για αερομεταφερόμενους και διέθετε ένα συρμάτινο κοντάκι που δίπλωνε στο πλευρό για μικρότερο μήκος. Το Μ2 ήταν μια νεώτερη παραλλαγή με επιλογέα αυτόματης βολής. Έτσι η μικρή αραβίδα μπορούσε να εκτελεί ριπές. Η είσοδος του σε υπηρεσία συνοδεύτηκε από ένα νέο γεμιστήρα 30 φυσιγγίων που ήταν συμβατός και με τα “απλά” Μ1. 
Το “ενδιάμεσο” φυσίγγι .30
Η καρδιά του συστήματος Μ1 ήταν ένα μοναδικό φυσίγγιο που σχεδιάστηκε αποκλειστικά για την αραβίδα. Ο στρατός έψαχνε για ένα πυρομαχικό με χαμηλή ανάκρουση, μεγαλύτερη ισχύ από το .45 ACP (που χρησιμοποιούσε το υποπολυβόλο Thompson) και βεληνεκές πέρα από 100 μέτρα. Κάτι ενδιάμεσο δηλαδή μεταξύ του πανίσχυρου 30-06 που έβαλλε το κύριο τουφέκι Μ1 Garand και των φυσιγγίων πιστολιών. Με βάση τον κάλυκα του κυνηγετικού πυρομαχικού .32 Winchester Self Loading (.32WSL), έφτιαξαν ένα φυσίγγιο με ίσια τοιχώματα που προωθεί βλήματα βάρους 7 γραμμαρίων (110 grain) στα 610 m/sec. Αυτή είναι διπλάσια ταχύτητα από το .45. Το .30 Carbine είναι βαλλιστικά δίδυμο του σύγχρονου .357 Magnum, μέσα από ίδιου μήκους κάνες. Βαλλόμενο από την αραβίδα Μ1, η ανάκρουση είναι αμελητέα και παραμένει αποτελεσματικό μέχρι τα 200 μέτρα.
Εξαιρετικά δημοφιλές
Αν και η αρχική ιδέα, όπως αναφέρθηκε ήταν να χρησιμοποιηθεί από βοηθητικό προσωπικό, η αραβίδα Μ1 σύντομα βρέθηκε στα χέρια στρατιωτών πρώτης γραμμής. Ζυγίζοντας 2,7 κιλά γεμάτο, ήταν ελαφρότερο από τα Thompson των υπαξιωματικών και είχε πολλαπλάσιο δραστικό βεληνεκές. Οι ομάδες κομμάντο και οι αλεξιπτωτιστές εκτιμούσαν το γεγονός ότι μπορούσαν να μεταφέρουν διπλάσια φυσίγγια σε γεμιστήρες των 15 (και αργότερα 30) φυσιγγίων. Ολόκληρες μονάδες στον Ειρηνικό το χρησιμοποίησαν κατά των Ιαπώνων. Από λύση ανάγκης κατέληξε να είναι με διαφορά το πλέον διαδομένο αμερικανικό όπλο. Η καριέρα του συνεχίστηκε στην Κορέα το 1950 και δώθηκε αφειδώς ως βοήθεια μέχρι την εποχή του Βιετνάμ. Το χαμηλό βάρος και οι μικρές διαστάσεις το κατέστησαν ιδανικό για το σωματότυπο των Ασιατών που δυσκολεύονταν με τα βαριά τουφέκια των Ευρωπαίων και Αμερικανών. Στην Ελλάδα ήρθε μεσω της βοήθειας ΜΑΡ μετά τον πόλεμο και παρέμεινε σε υπηρεσία με την πολεμική αεροπορία τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Λόγω των πολλών κατασκευαστών που αναπαρήγαγαν την πατέντα του Μ1 Carbine και των εκατομμυρίων αντιτύπων, υπάρχουν πάμπολλα υπο-μοντέλα και εκδόσεις του. Είναι φυσικό λοιπόν να προσελκύει τους συλλέκτες στρατιωτικών όπλων. Το ελαφρό “καραμπινάκι’ όπως ονομάζεται στοργικά από τους Έλληνες που το χρησιμοποίησαν στις ένοπλες δυνάμεις είναι ένα ζωντανό κειμήλιο που μπορεί κανείς να το χαρεί χωρίς να κινδυνεύει να χάσει τη συλλεκτική του αξία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών