Οι αυξημένες τιμές συνιστούν «κρυφό» φόρο για τους πολίτες και μέσο ελέγχου από το κράτος της οικονομικής δραστηριότητας
Δεν ακούγεται πράγματι παράδοξο να διαβάζουμε στις οικονομικές ειδήσεις ότι οι ΗΠΑ χρωστούν κάτι παραπάνω από 35 τρισ. δολ είτε η Κίνα 12, 58 τρισ. δολ. (2023) και ...δεν έχουν κηρύξει στάση πληρωμών;
Ποιος πληρώνει... τον τεράστιο αυτό λογαριασμό; Και πώς αυτό σχετίζεται με τον επίμονο πληθωρισμό ο οποίος συντρίβει τις οικονομίες της δύσης και τις προοπτικές ευημερίας των πολιτών;
Ας ξεκινήσουμε με τις τιμές...
Κάθε πολίτης (λανθασμένα... ως οικονομικά αγράμματος!) νομίζει ο μεγαλύτερος κυβερνητικός έλεγχος επί της οικονομίας θα περιορίσει την αύξηση των τιμών - και θα τιθασεύσει την... δίψα για κέρδη.
Είναι, όμως, η χειρότερη στρατηγική που μπορεί κανείς να φανταστεί.
Για ποιον λόγο: Οι κυβερνήσεις που ασκούν παρεμβατική οικονομική πολιτική δεν μειώνουν ποτέ τις τιμές καταναλωτή, επειδή επωφελούνται από τον πληθωρισμό, έχοντας τη δυνατότητα να παραβιάζουν τις δεσμεύσεις τους για τις δημοσιονομικές δαπάνες υποτιμώντας το νόμισμα.
Ο πληθωρισμός είναι ο τέλειος κρυφός φόρος.
Η κυβέρνηση μειώνει την αξία του χρήματος (μέσω της υπερβολικής προσφοράς από την Κεντρική Τράπεζα, δείκτης Μ2) εκδίδοντας περισσότερες νομισματικές μονάδες fiat (το νόμισμα της κεντρικής τράπεζας), περιορίζει εν μέρει το χρέος της σε πραγματικούς όρους, εισπράττει περισσότερους φόρους.
Η υπερβολική αύξηση των τιμών (ο επίμονος πληθωρισμός) επιχειρείται να αντιμετωπιστεί με την παροχή επιδοτήσεων σε ένα νόμισμα που χάνει ολοένα και περισσότερο την αξία του.
Γι' αυτό σοσιαλισμός και υπερπληθωρισμός πάνε χέρι-χέρι.
Ο σοσιαλισμός σε όλες τις εκδοχές του πουλά μια ψεύτικη εικόνα μιας κυβέρνησης που μπορεί να δημιουργήσει πλούτο κατά βούληση εκδίδοντας περισσότερες νομισματικές μονάδες fiat.
Προφανώς, όταν φτάσει ο πληθωρισμός σε δυσθεώρητα ύψη, η σοσιαλιστική κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει τα δύο αγαπημένα της εργαλεία: την προπαγάνδα και την καταστολή.
Η προπαγάνδα, η οποία κατηγορεί τους εμπόρους και τις επιχειρήσεις ότι ανεβάζουν τις τιμές λόγω... πλεονεξίας, και η καταστολή, η οποία λαμβάνει χώρα όταν εντείνονται οι κοινωνικές αναταραχές και οι πολίτες νομίμως ζητούν από τις κυβερνήσεις ευθύνες για τη σπανιότητα των αγαθών και τις υψηλές τιμές – αυτές είναι οι δύο κύριες στρατηγικές.
Τι κάνουν οι κεντρικές τράπεζες
Εάν θελουμε χαμηλότερες τιμές, πρέπει να δώσουμε μικρότερη οικονομική ισχύ στην κυβέρνηση, όχι μεγαλύτερη!.
Μόνο οι ελεύθερες αγορές, ο ανταγωνισμός και οι ανοιχτές οικονομίες συμβάλλουν στη μείωση των τιμών καταναλωτή.
Πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι αυτή τη στιγμή έχουμε μια ελεύθερη παγκόσμια αγορά με ανταγωνιστικές και ανοιχτές οικονομίες, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε όλο και περισσότερο παρεμβατικές και υπερ-ρυθμιζόμενες οικονομικές συνθήκες όπου οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις αγωνίζονται να διαιωνίσουν μη βιώσιμα δημόσια ελλείμματα και χρέος.
Ως εκ τούτου, συνεχίζουν να τυπώνουν περισσότερα χρήματα, με αποτέλεσμα πολλοί να αναρωτιούνται γιατί γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τις οικογένειες να τα βγάλουν πέρα, να αγοράσουν σπίτι ή να ευημερήσουν οι μικρές επιχειρήσεις.
Η κυβέρνηση «τρώει» σιγά σιγά το νόμισμα που η ίδια εκδίδει.
Το αποκαλούν «κοινωνική χρήση του χρήματος».
Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία
Τι είναι η «κοινωνική χρήση του χρήματος»;
Στην ουσία, σημαίνει εγκατάλειψη ενός από τα κύρια χαρακτηριστικά του χρήματος, της αξίας του ως αποθεματικού μέσου, για να δοθεί στην κυβέρνηση προτιμησιακή – όπως λέγεται - πρόσβαση σε πιστώσεις για τη χρηματοδότηση των δεσμεύσεών της και άλλων μορφών κοινωνικών μεταβιβάσεων.
Ως εκ τούτου, το κράτος μπορεί να ανακοινώσει μεγαλύτερα προγράμματα κοινωνικών μεταβιβάσεων και να αυξήσει το μέγεθος του δημόσιου τομέα σε σχέση με την οικονομία, δημιουργώντας μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Το κράτος εκδίδει περισσότερο νόμισμα, γεγονός που καθιστά το χρήμα ολοένα και ευτελέστερης αξίας.
Οι πολίτες εξαρτώνται περισσότερο από το κράτος και θα απαιτήσουν περισσότερες επιδοτήσεις που πληρώνονται στο νόμισμα που εκδίδει το κράτος.
Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία οικονομικού ελέγχου μέσω της υποτίμησης του δημόσιου χρέους και του νομίσματος.
Όταν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες μιλούν για σταθερότητα τιμών, σημαίνει ετήσια υποτίμηση του νομίσματος κατά 2% - ο «επιτρεπόμενος» πληθωρισμός.
Όταν οι συνολικές τιμές αυξάνονται κατά μέσο όρο κατά 2%, αυτό δεν αποτελεί σταθερότητα τιμών, επειδή μετράται από τον δείκτη τιμών καταναλωτή, ο οποίος είναι ένα προσεκτικά κατασκευασμένο «καλάθι» αγαθών και υπηρεσιών που σταθμίζεται από τα ίδια άτομα που τυπώνουν τα χρήματα - κανονική... κατασκευή της πραγματικότητας.
Αυτός είναι ο λόγος που οι κυβερνήσεις λατρύουν τον ΔΤΚ ως δείκτη.
Δεν αντικατοπτρίζει πλήρως τη διάβρωση της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο υπολογισμός του « καλαθιού» του ΔΤΚ παρουσιάζει τόσο συχνά διακυμάνσεις.
Ακόμη και αν μετρήσει με ακρίβεια, θα υποτιμήσει την αύξηση των τιμών των μη αντικαταστάσιμων αγαθών και υπηρεσιών προσθέτοντάς τα σε ένα «καλάθι» με πράγματα που καταναλώνουμε, στην καλύτερη περίπτωση, μία ή δύο φορές το χρόνο.
Όταν συνδυάζετε κατοικία, φαγητό, υγεία και ενέργεια με την τεχνολογία και την ψυχαγωγία, θα υπάρχουν πάντα στρεβλώσεις στη εικόνα που θα δείξουν τα στοιχεία.
Το νόμισμα με φθίνουσα αξία
Έτσι, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες δεν πρόκειται ποτέ να υπερασπιστούν εν τοις πράγμασι τη σταθερότητα των τιμών.
Εάν οι συνολικές τιμές έπεφταν, ο ανταγωνισμός εκτινασσόταν στα ύψη και οι πολίτες έβλεπαν τους πραγματικούς μισθούς τους να ανεβαίνουν και τις αποταμιεύσεις τους από καταθέσεις να αυξάνονται σε πραγματική αξία, θα ήταν άχρηστοι για την οικονομία.
Όταν μια κεντρική τράπεζα όπως η Fed μειώνει τα επιτόκια και αυξάνει την προσφορά χρήματος μετά από συσσωρευμένο πληθωρισμό 20,4% σε τέσσερα χρόνια, δεν υπερασπίζεται τη σταθερότητα των τιμών, υπερασπίζεται τις αυξήσεις των τιμών.
Αυτή η στρατηγική χρησιμεύει στην απόκρυψη της οικονομικής αφερεγγυότητας της κυβέρνησης.
Οι κυβερνήσεις είναι αυτές που δημιουργούν πληθωρισμό ξοδεύοντας ένα νόμισμα που χάνει συνεχώς αγοραστική δύναμη επειδή το κράτος εκδίδει περισσότερα από αυτά που απαιτεί ο ιδιωτικός τομέας.
Καμία εταιρεία ή υποτιθέμενος «κακός» παραγωγός πετρελαίου π.χ. δεν μπορεί να αυξήσει τις συνολικές τιμές και να συνεχίσει να αναπτύσσεται ετησίως με χαμηλότερο ρυθμό.
Μόνο αυτός που τυπώνει τα χρήματα και οι κεντρικές τράπεζες δεν τυπώνουν χρήματα επειδή το θέλουν αυξάνουν την προσφορά χρήματος για να «απορροφήσουν» τις αυξανόμενες δαπάνες του ελλειμματικού προϋπολογισμού.
Ο πληθωρισμός είναι ένας κρυφός φόρος, μία αργή διαδικασία κρατικοποίησης της οικονομίας και ο τέλειος τρόπος για να αυξηθούν οι φόροι χωρίς να εξοργίζονται οι ψηφοφόροι ενώ κατηγορούνται οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στο μεταξύ για το καταστροφικό οικονομικό αποτέλεσμα.
Ο καταναλωτής πιθανότατα θα κατηγορήσει το κατάστημα ή την επιχείρηση για υψηλότερες τιμές, όχι τον εκδότη ενός νομίσματος που χάνει την αγοραστική του δύναμη.
Το παιχνίδι της εξουσίας
Γιατί οι κυβερνήσεις θέλουν υψηλότερες τιμές;
Γιατί τους δίνει περισσότερη δύναμη.
Η καταστροφή του νομίσματος που εκδίδουν είναι μια τέλεια μορφή ελέγχου.
Γι' αυτό χρειάζονται υψηλότερα χρέη και υψηλότερους φόρους.
Οι υψηλοί φόροι δεν είναι εργαλείο μείωσης του χρέους, αλλά μάλλον μέσο να δικαιολογούν το αυξανόμενο δημόσιο χρέος.
Μπορεί να έχετε διαβάσει πολλές φορές ότι η κυβέρνηση έχει απεριόριστη δανειοληπτική δύναμη και μπορεί να διαχειριστεί τον πληθωρισμό να εξασφαλίσει τηνευημερία των πολιτών
Είναι ψευδές.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εκδώσει όλο το χρέος που θέλει.: Υπάρχει πληθωριστικό, οικονομικό και δημοσιονομικό όριο.
Ο πληθωρισμός είναι ένα προειδοποιητικό σημάδι της μείωσης της νομισματικής εμπιστοσύνης και της απώλειας πραγματικής αγοραστικής δύναμης.
Το οικονομικό όριο αποδεικνύεται από τη χαμηλότερη ανάπτυξη, τη χαμηλότερη απασχόληση, τους ασθενέστερους πραγματικούς μισθούς, την οικονομική στασιμότητα και τη μείωση της εξωτερικής ζήτησης για δημόσιο χρέος (και τότε εκδηλώνεται κρίση χρέους).
Το δημοσιονομικό όριο αποδεικνύεται από την άνοδο των δαπανών για τόκους ακόμη και με χαμηλά επιτόκια, ασθενέστερες εισπράξεις για το δημόσιο ταμείο κάθε φορά που αυξάνουν τους φόρους και πολίτες και επιχειρήσεις που αφήνουν τη χώρα σε πιο φιλικά φορολογικά συστήματα, τα οποία προσθέτουν στο φτωχό ή αρνητικό πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα των κρατικών δαπανών.
Εάν θελουμε χαμηλότερες τιμές, θα πρέπει να δοθεί λιγότερη οικονομική δύναμη στις κυβερνήσεις, όχι μεγαλύτερη.
Μια κυβέρνηση που διακηρύσσει ότι θα δανείζεται 2 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε αναπτυσσόμενη οικονομία που θα αυξάνει διαρκώς τα δημόσια έσοδα και θα συνεχίσει να ανεβάσει δημόσιο χρέος μέχρι το 2033 με τις πιο αισιόδοξες υποθέσεις για το ΑΕΠ και τις εισπράξεις απλώς λέει ότι θα κάνει φτωχότερους τους πολίτες.
Όταν ένας πολιτικός υπόσχεται ότι θα μειώσει τις τιμές, λέει πάντα ψέματα.
Ένα ασθενέστερο νόμισμα είναι ένα εργαλείο για την αύξηση της κυβερνητικής ισχύος στην οικονομία.
Το χρήμα είναι πίστωση και το δημόσιο χρέος είναι νομισματικό μέγεθος.
Η υποτίμηση του νομίσματος είναι πληθωρισμός και ο πληθωρισμός ισοδυναμεί με σιωπηρή χρεοκοπία.
Καμία κυβέρνηση ή κεντρική τράπεζα που ασκούν παρεμβατική οικονομική πολιτική δεν θέλει χαμηλότερες τιμές, επειδή ο πληθωρισμός επιτρέπει στην κυβέρνηση να αυξήσει τη δύναμή της ενώ σιγά-σιγά παραβιάζει τις της δεσμεύσεις της για δημοσιονομικό ορθολογισμό.
www.bankingnews.gr
Ποιος πληρώνει... τον τεράστιο αυτό λογαριασμό; Και πώς αυτό σχετίζεται με τον επίμονο πληθωρισμό ο οποίος συντρίβει τις οικονομίες της δύσης και τις προοπτικές ευημερίας των πολιτών;
Ας ξεκινήσουμε με τις τιμές...
Κάθε πολίτης (λανθασμένα... ως οικονομικά αγράμματος!) νομίζει ο μεγαλύτερος κυβερνητικός έλεγχος επί της οικονομίας θα περιορίσει την αύξηση των τιμών - και θα τιθασεύσει την... δίψα για κέρδη.
Είναι, όμως, η χειρότερη στρατηγική που μπορεί κανείς να φανταστεί.
Για ποιον λόγο: Οι κυβερνήσεις που ασκούν παρεμβατική οικονομική πολιτική δεν μειώνουν ποτέ τις τιμές καταναλωτή, επειδή επωφελούνται από τον πληθωρισμό, έχοντας τη δυνατότητα να παραβιάζουν τις δεσμεύσεις τους για τις δημοσιονομικές δαπάνες υποτιμώντας το νόμισμα.
Ο πληθωρισμός είναι ο τέλειος κρυφός φόρος.
Η κυβέρνηση μειώνει την αξία του χρήματος (μέσω της υπερβολικής προσφοράς από την Κεντρική Τράπεζα, δείκτης Μ2) εκδίδοντας περισσότερες νομισματικές μονάδες fiat (το νόμισμα της κεντρικής τράπεζας), περιορίζει εν μέρει το χρέος της σε πραγματικούς όρους, εισπράττει περισσότερους φόρους.
Η υπερβολική αύξηση των τιμών (ο επίμονος πληθωρισμός) επιχειρείται να αντιμετωπιστεί με την παροχή επιδοτήσεων σε ένα νόμισμα που χάνει ολοένα και περισσότερο την αξία του.
Γι' αυτό σοσιαλισμός και υπερπληθωρισμός πάνε χέρι-χέρι.
Ο σοσιαλισμός σε όλες τις εκδοχές του πουλά μια ψεύτικη εικόνα μιας κυβέρνησης που μπορεί να δημιουργήσει πλούτο κατά βούληση εκδίδοντας περισσότερες νομισματικές μονάδες fiat.
Προφανώς, όταν φτάσει ο πληθωρισμός σε δυσθεώρητα ύψη, η σοσιαλιστική κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει τα δύο αγαπημένα της εργαλεία: την προπαγάνδα και την καταστολή.
Η προπαγάνδα, η οποία κατηγορεί τους εμπόρους και τις επιχειρήσεις ότι ανεβάζουν τις τιμές λόγω... πλεονεξίας, και η καταστολή, η οποία λαμβάνει χώρα όταν εντείνονται οι κοινωνικές αναταραχές και οι πολίτες νομίμως ζητούν από τις κυβερνήσεις ευθύνες για τη σπανιότητα των αγαθών και τις υψηλές τιμές – αυτές είναι οι δύο κύριες στρατηγικές.
Τι κάνουν οι κεντρικές τράπεζες
Εάν θελουμε χαμηλότερες τιμές, πρέπει να δώσουμε μικρότερη οικονομική ισχύ στην κυβέρνηση, όχι μεγαλύτερη!.
Μόνο οι ελεύθερες αγορές, ο ανταγωνισμός και οι ανοιχτές οικονομίες συμβάλλουν στη μείωση των τιμών καταναλωτή.
Πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι αυτή τη στιγμή έχουμε μια ελεύθερη παγκόσμια αγορά με ανταγωνιστικές και ανοιχτές οικονομίες, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε όλο και περισσότερο παρεμβατικές και υπερ-ρυθμιζόμενες οικονομικές συνθήκες όπου οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις αγωνίζονται να διαιωνίσουν μη βιώσιμα δημόσια ελλείμματα και χρέος.
Ως εκ τούτου, συνεχίζουν να τυπώνουν περισσότερα χρήματα, με αποτέλεσμα πολλοί να αναρωτιούνται γιατί γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τις οικογένειες να τα βγάλουν πέρα, να αγοράσουν σπίτι ή να ευημερήσουν οι μικρές επιχειρήσεις.
Η κυβέρνηση «τρώει» σιγά σιγά το νόμισμα που η ίδια εκδίδει.
Το αποκαλούν «κοινωνική χρήση του χρήματος».
Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία
Τι είναι η «κοινωνική χρήση του χρήματος»;
Στην ουσία, σημαίνει εγκατάλειψη ενός από τα κύρια χαρακτηριστικά του χρήματος, της αξίας του ως αποθεματικού μέσου, για να δοθεί στην κυβέρνηση προτιμησιακή – όπως λέγεται - πρόσβαση σε πιστώσεις για τη χρηματοδότηση των δεσμεύσεών της και άλλων μορφών κοινωνικών μεταβιβάσεων.
Ως εκ τούτου, το κράτος μπορεί να ανακοινώσει μεγαλύτερα προγράμματα κοινωνικών μεταβιβάσεων και να αυξήσει το μέγεθος του δημόσιου τομέα σε σχέση με την οικονομία, δημιουργώντας μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Το κράτος εκδίδει περισσότερο νόμισμα, γεγονός που καθιστά το χρήμα ολοένα και ευτελέστερης αξίας.
Οι πολίτες εξαρτώνται περισσότερο από το κράτος και θα απαιτήσουν περισσότερες επιδοτήσεις που πληρώνονται στο νόμισμα που εκδίδει το κράτος.
Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία οικονομικού ελέγχου μέσω της υποτίμησης του δημόσιου χρέους και του νομίσματος.
Όταν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες μιλούν για σταθερότητα τιμών, σημαίνει ετήσια υποτίμηση του νομίσματος κατά 2% - ο «επιτρεπόμενος» πληθωρισμός.
Όταν οι συνολικές τιμές αυξάνονται κατά μέσο όρο κατά 2%, αυτό δεν αποτελεί σταθερότητα τιμών, επειδή μετράται από τον δείκτη τιμών καταναλωτή, ο οποίος είναι ένα προσεκτικά κατασκευασμένο «καλάθι» αγαθών και υπηρεσιών που σταθμίζεται από τα ίδια άτομα που τυπώνουν τα χρήματα - κανονική... κατασκευή της πραγματικότητας.
Αυτός είναι ο λόγος που οι κυβερνήσεις λατρύουν τον ΔΤΚ ως δείκτη.
Δεν αντικατοπτρίζει πλήρως τη διάβρωση της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο υπολογισμός του « καλαθιού» του ΔΤΚ παρουσιάζει τόσο συχνά διακυμάνσεις.
Ακόμη και αν μετρήσει με ακρίβεια, θα υποτιμήσει την αύξηση των τιμών των μη αντικαταστάσιμων αγαθών και υπηρεσιών προσθέτοντάς τα σε ένα «καλάθι» με πράγματα που καταναλώνουμε, στην καλύτερη περίπτωση, μία ή δύο φορές το χρόνο.
Όταν συνδυάζετε κατοικία, φαγητό, υγεία και ενέργεια με την τεχνολογία και την ψυχαγωγία, θα υπάρχουν πάντα στρεβλώσεις στη εικόνα που θα δείξουν τα στοιχεία.
Το νόμισμα με φθίνουσα αξία
Έτσι, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες δεν πρόκειται ποτέ να υπερασπιστούν εν τοις πράγμασι τη σταθερότητα των τιμών.
Εάν οι συνολικές τιμές έπεφταν, ο ανταγωνισμός εκτινασσόταν στα ύψη και οι πολίτες έβλεπαν τους πραγματικούς μισθούς τους να ανεβαίνουν και τις αποταμιεύσεις τους από καταθέσεις να αυξάνονται σε πραγματική αξία, θα ήταν άχρηστοι για την οικονομία.
Όταν μια κεντρική τράπεζα όπως η Fed μειώνει τα επιτόκια και αυξάνει την προσφορά χρήματος μετά από συσσωρευμένο πληθωρισμό 20,4% σε τέσσερα χρόνια, δεν υπερασπίζεται τη σταθερότητα των τιμών, υπερασπίζεται τις αυξήσεις των τιμών.
Αυτή η στρατηγική χρησιμεύει στην απόκρυψη της οικονομικής αφερεγγυότητας της κυβέρνησης.
Οι κυβερνήσεις είναι αυτές που δημιουργούν πληθωρισμό ξοδεύοντας ένα νόμισμα που χάνει συνεχώς αγοραστική δύναμη επειδή το κράτος εκδίδει περισσότερα από αυτά που απαιτεί ο ιδιωτικός τομέας.
Καμία εταιρεία ή υποτιθέμενος «κακός» παραγωγός πετρελαίου π.χ. δεν μπορεί να αυξήσει τις συνολικές τιμές και να συνεχίσει να αναπτύσσεται ετησίως με χαμηλότερο ρυθμό.
Μόνο αυτός που τυπώνει τα χρήματα και οι κεντρικές τράπεζες δεν τυπώνουν χρήματα επειδή το θέλουν αυξάνουν την προσφορά χρήματος για να «απορροφήσουν» τις αυξανόμενες δαπάνες του ελλειμματικού προϋπολογισμού.
Ο πληθωρισμός είναι ένας κρυφός φόρος, μία αργή διαδικασία κρατικοποίησης της οικονομίας και ο τέλειος τρόπος για να αυξηθούν οι φόροι χωρίς να εξοργίζονται οι ψηφοφόροι ενώ κατηγορούνται οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στο μεταξύ για το καταστροφικό οικονομικό αποτέλεσμα.
Ο καταναλωτής πιθανότατα θα κατηγορήσει το κατάστημα ή την επιχείρηση για υψηλότερες τιμές, όχι τον εκδότη ενός νομίσματος που χάνει την αγοραστική του δύναμη.
Το παιχνίδι της εξουσίας
Γιατί οι κυβερνήσεις θέλουν υψηλότερες τιμές;
Γιατί τους δίνει περισσότερη δύναμη.
Η καταστροφή του νομίσματος που εκδίδουν είναι μια τέλεια μορφή ελέγχου.
Γι' αυτό χρειάζονται υψηλότερα χρέη και υψηλότερους φόρους.
Οι υψηλοί φόροι δεν είναι εργαλείο μείωσης του χρέους, αλλά μάλλον μέσο να δικαιολογούν το αυξανόμενο δημόσιο χρέος.
Μπορεί να έχετε διαβάσει πολλές φορές ότι η κυβέρνηση έχει απεριόριστη δανειοληπτική δύναμη και μπορεί να διαχειριστεί τον πληθωρισμό να εξασφαλίσει τηνευημερία των πολιτών
Είναι ψευδές.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εκδώσει όλο το χρέος που θέλει.: Υπάρχει πληθωριστικό, οικονομικό και δημοσιονομικό όριο.
Ο πληθωρισμός είναι ένα προειδοποιητικό σημάδι της μείωσης της νομισματικής εμπιστοσύνης και της απώλειας πραγματικής αγοραστικής δύναμης.
Το οικονομικό όριο αποδεικνύεται από τη χαμηλότερη ανάπτυξη, τη χαμηλότερη απασχόληση, τους ασθενέστερους πραγματικούς μισθούς, την οικονομική στασιμότητα και τη μείωση της εξωτερικής ζήτησης για δημόσιο χρέος (και τότε εκδηλώνεται κρίση χρέους).
Το δημοσιονομικό όριο αποδεικνύεται από την άνοδο των δαπανών για τόκους ακόμη και με χαμηλά επιτόκια, ασθενέστερες εισπράξεις για το δημόσιο ταμείο κάθε φορά που αυξάνουν τους φόρους και πολίτες και επιχειρήσεις που αφήνουν τη χώρα σε πιο φιλικά φορολογικά συστήματα, τα οποία προσθέτουν στο φτωχό ή αρνητικό πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα των κρατικών δαπανών.
Εάν θελουμε χαμηλότερες τιμές, θα πρέπει να δοθεί λιγότερη οικονομική δύναμη στις κυβερνήσεις, όχι μεγαλύτερη.
Μια κυβέρνηση που διακηρύσσει ότι θα δανείζεται 2 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε αναπτυσσόμενη οικονομία που θα αυξάνει διαρκώς τα δημόσια έσοδα και θα συνεχίσει να ανεβάσει δημόσιο χρέος μέχρι το 2033 με τις πιο αισιόδοξες υποθέσεις για το ΑΕΠ και τις εισπράξεις απλώς λέει ότι θα κάνει φτωχότερους τους πολίτες.
Όταν ένας πολιτικός υπόσχεται ότι θα μειώσει τις τιμές, λέει πάντα ψέματα.
Ένα ασθενέστερο νόμισμα είναι ένα εργαλείο για την αύξηση της κυβερνητικής ισχύος στην οικονομία.
Το χρήμα είναι πίστωση και το δημόσιο χρέος είναι νομισματικό μέγεθος.
Η υποτίμηση του νομίσματος είναι πληθωρισμός και ο πληθωρισμός ισοδυναμεί με σιωπηρή χρεοκοπία.
Καμία κυβέρνηση ή κεντρική τράπεζα που ασκούν παρεμβατική οικονομική πολιτική δεν θέλει χαμηλότερες τιμές, επειδή ο πληθωρισμός επιτρέπει στην κυβέρνηση να αυξήσει τη δύναμή της ενώ σιγά-σιγά παραβιάζει τις της δεσμεύσεις της για δημοσιονομικό ορθολογισμό.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών