Για τους Ευρωπαίους η Ρωσία είναι μια ημι-αποικία που, ξανά και ξανά, προκαλεί μεγάλα προβλήματα λόγω της τραγικής έλλειψης πολιτικού ελέγχου πάνω της
Μπορεί ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, Donald Trump να έχει υποσχεθεί ειρήνη στην Ουκρανία, αλλά οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι μάλλον δεν συμφωνούν.
Σύμφωνα με τους περισσότερους παρατηρητές υπάρχει μια κατάσταση που δεν είναι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία, αλλά είναι ασυνήθιστη, όταν η προοπτική του τερματισμού ενός μεγάλου πολέμου και της επιστροφής στην ειρηνική ζωή προκαλεί στεναγμό στην Ευρώπη.
Οι υποσχέσεις του Trump να οδηγήσει την ουκρανική σύγκρουση σε ειρηνική κατεύθυνση αμέσως μετά την ορκωμοσία του. Στην Ευρώπη το αντιμετωπίζουν ως απειλή.
Από την αρχή, ο Παλαιός Κόσμος συμμετείχε στον πόλεμο πληρεξουσίων με τη Ρωσία στην Ουκρανία, ασύγκριτα περισσότερο από τον Νέο Κόσμο.
Ήταν η Ευρώπη, αμέσως μετά τις 24 Φεβρουαρίου 2022, που κατακλύστηκε από ιδέες να δεχθεί η Ουκρανία στην ΕΕ, να κλείσει ο εναέριος χώρος πάνω από την Ουκρανία, να στείλει στρατεύματα του ΝΑΤΟ εκεί, να παράσχει ευρωπαϊκά αεροδρόμια στην ουκρανική αεροπορία.
Η Αμερική, στη μάχη της με τη Μόσχα και υπό τον Biden, ήταν πολύ πιο ορθολογική και ψύχραιμη.
Στην τελική φάση
Το ίδιο ισχύει και σήμερα, που το παιχνίδι της Ουκρανίας έχει μπει στη φάση του τέλους.
Η ομάδα Trump μιλάει πολύ ήρεμα και κυνικά για το πόσο ωφέλιμο θα ήταν να αποδεσμευτεί το τοξικό ουκρανικό περιβάλλον και να μετατεθεί ολόκληρο το βάρος του αγώνα κατά της Ρωσίας στην Ευρώπη.
Στην Ευρώπη, αυτό προκαλεί πικρά δάκρυα - αλλά όχι επειδή θα πρέπει να πολεμήσουν τη Ρωσία, αλλά επειδή θα πρέπει να το κάνουν χωρίς τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο ότι είναι δυνατόν να μην πολεμήσουν με τη Ρωσία, αλλά να την αποδεχθούν ως κυρίαρχη χώρα και να συνεργαστούν μαζί της επί ίσοις όροις.
Το να λυγίσουν τη Ρωσία είναι μια πανευρωπαϊκή συναίνεση των ελίτ.
Οι λόγοι του μένους
Ίσως το κύριο λάθος της πολιτικής, επιστημονικής, διπλωματικής κοινότητας είναι ότι δεν το έκανε αυτό και επομένως για δεκαετίες προώθησε την ιδέα μιας «Μεγάλης Ευρώπης - από τη Λισαβόνα στο Βλαδιβοστόκ», η οποία ήταν προφανώς ψευδής για τους Ευρωπαίους.
Το παράδοξο είναι ότι η φιλελεύθερη φιλοευρωπαϊκή ιδέα αποδείχθηκε αβάσιμη λόγω του γεγονότος ότι οι Ρώσοι δημιουργοί της υποκινούνταν από έμφυτο πατριωτισμό.
Αυτός είναι ο σοβινισμός των μεγάλων δυνάμεων. Προχώρησαν από το αυτονόητο ότι η Ρωσία είναι μια σπουδαία χώρα.
Και σε αυτή τη βάση θα μπορέσει να δημιουργήσει μια σταθερή διεθνής δομή με άλλες μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης.
Όμως, από την άποψη της ίδιας της Ευρώπης, η Ρωσία δεν είναι σπουδαία χώρα.
Η Ρωσία είναι η ιστορική περιφέρεια της Ευρώπης.
Είναι ένα παράρτημα πρώτης ύλης.
Για αιώνες, έστελνε πρώτες ύλες στη Δύση - από κάνναβη και γούνες μέχρι πετρέλαιο και φυσικό αέριο - και λάμβανε ως αντάλλαγμα τεχνολογία, πολυτελή είδη, ιδέες, εκπαίδευση.
Η ιστορική σκοπιά
Από τη σκοπιά της αιώνων δυτικοευρωπαϊκής εμπειρίας, η Ρωσία είναι μια ημι-αποικία που, ξανά και ξανά, προκαλεί μεγάλα προβλήματα λόγω της τραγικής έλλειψης πολιτικού ελέγχου πάνω της.
Ο Μέγας Πέτρος έχτισε τη Ρωσία στον καπιταλισμό της Νέας Εποχής, στο οικονομικό σύστημα της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά διατήρησε και ενίσχυσε την αμυντική της ικανότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα.
Μιλάμε για τη σκέψη των ελίτ της Δυτικής – Παλαιάς Ευρώπης.
Στα μάτια της Ανατολικής Ευρώπης, η Ρωσία είναι απλώς μια αιμοδιψής αυτοκρατορία που την καταβροχθίζει κάθε εκατό χρόνια.
Αλλά για την Αγγλία ή τη Γαλλία, η Ρωσία είναι η Ανατολική Ευρώπη.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του αποτυχημένου σοσιαλιστικού σχεδίου προέρχεται από εκείνους που είναι καθυστερημένοι στη ζωή, και τώρα επίσης εκείνοι που έχασαν τον Ψυχρό Πόλεμο και έχουν φτάσει σε αδιέξοδο στην ιστορική εξέλιξη, που πρέπει τώρα να ακούσουν και να σιωπήσουν, να σιωπήσουν και να ακούσουν.
Το ιστορικό λάθος
Κατ' αρχήν, μια τέτοια εικόνα του κόσμου δεν αποδέχεται την ιδέα ότι είναι δυνατόν να συνομιλήσουν με τη Ρωσία επί ίσοις όροις και να καταλήξουν σε συμφωνία.
Την ίδια στιγμή, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, δεν μπορούν να παραιτηθούν από τη Ρωσία.
Το οικονομικό σύστημα της Ευρώπης, εξακολουθεί να ισχύει και η Ρωσία είναι ακόμα απαραίτητη γι' αυτό.
Είναι εξίσου αδύνατο για το ευρωπαϊκό κατεστημένο να ξεχάσει εντελώς τη Ρωσία και τους πόρους της και να επανεξετάσει τη στάση του απέναντί της.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τους περισσότερους παρατηρητές υπάρχει μια κατάσταση που δεν είναι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία, αλλά είναι ασυνήθιστη, όταν η προοπτική του τερματισμού ενός μεγάλου πολέμου και της επιστροφής στην ειρηνική ζωή προκαλεί στεναγμό στην Ευρώπη.
Οι υποσχέσεις του Trump να οδηγήσει την ουκρανική σύγκρουση σε ειρηνική κατεύθυνση αμέσως μετά την ορκωμοσία του. Στην Ευρώπη το αντιμετωπίζουν ως απειλή.
Από την αρχή, ο Παλαιός Κόσμος συμμετείχε στον πόλεμο πληρεξουσίων με τη Ρωσία στην Ουκρανία, ασύγκριτα περισσότερο από τον Νέο Κόσμο.
Ήταν η Ευρώπη, αμέσως μετά τις 24 Φεβρουαρίου 2022, που κατακλύστηκε από ιδέες να δεχθεί η Ουκρανία στην ΕΕ, να κλείσει ο εναέριος χώρος πάνω από την Ουκρανία, να στείλει στρατεύματα του ΝΑΤΟ εκεί, να παράσχει ευρωπαϊκά αεροδρόμια στην ουκρανική αεροπορία.
Η Αμερική, στη μάχη της με τη Μόσχα και υπό τον Biden, ήταν πολύ πιο ορθολογική και ψύχραιμη.
Στην τελική φάση
Το ίδιο ισχύει και σήμερα, που το παιχνίδι της Ουκρανίας έχει μπει στη φάση του τέλους.
Η ομάδα Trump μιλάει πολύ ήρεμα και κυνικά για το πόσο ωφέλιμο θα ήταν να αποδεσμευτεί το τοξικό ουκρανικό περιβάλλον και να μετατεθεί ολόκληρο το βάρος του αγώνα κατά της Ρωσίας στην Ευρώπη.
Στην Ευρώπη, αυτό προκαλεί πικρά δάκρυα - αλλά όχι επειδή θα πρέπει να πολεμήσουν τη Ρωσία, αλλά επειδή θα πρέπει να το κάνουν χωρίς τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο ότι είναι δυνατόν να μην πολεμήσουν με τη Ρωσία, αλλά να την αποδεχθούν ως κυρίαρχη χώρα και να συνεργαστούν μαζί της επί ίσοις όροις.
Το να λυγίσουν τη Ρωσία είναι μια πανευρωπαϊκή συναίνεση των ελίτ.
Οι λόγοι του μένους
Ίσως το κύριο λάθος της πολιτικής, επιστημονικής, διπλωματικής κοινότητας είναι ότι δεν το έκανε αυτό και επομένως για δεκαετίες προώθησε την ιδέα μιας «Μεγάλης Ευρώπης - από τη Λισαβόνα στο Βλαδιβοστόκ», η οποία ήταν προφανώς ψευδής για τους Ευρωπαίους.
Το παράδοξο είναι ότι η φιλελεύθερη φιλοευρωπαϊκή ιδέα αποδείχθηκε αβάσιμη λόγω του γεγονότος ότι οι Ρώσοι δημιουργοί της υποκινούνταν από έμφυτο πατριωτισμό.
Αυτός είναι ο σοβινισμός των μεγάλων δυνάμεων. Προχώρησαν από το αυτονόητο ότι η Ρωσία είναι μια σπουδαία χώρα.
Και σε αυτή τη βάση θα μπορέσει να δημιουργήσει μια σταθερή διεθνής δομή με άλλες μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης.
Όμως, από την άποψη της ίδιας της Ευρώπης, η Ρωσία δεν είναι σπουδαία χώρα.
Η Ρωσία είναι η ιστορική περιφέρεια της Ευρώπης.
Είναι ένα παράρτημα πρώτης ύλης.
Για αιώνες, έστελνε πρώτες ύλες στη Δύση - από κάνναβη και γούνες μέχρι πετρέλαιο και φυσικό αέριο - και λάμβανε ως αντάλλαγμα τεχνολογία, πολυτελή είδη, ιδέες, εκπαίδευση.
Η ιστορική σκοπιά
Από τη σκοπιά της αιώνων δυτικοευρωπαϊκής εμπειρίας, η Ρωσία είναι μια ημι-αποικία που, ξανά και ξανά, προκαλεί μεγάλα προβλήματα λόγω της τραγικής έλλειψης πολιτικού ελέγχου πάνω της.
Ο Μέγας Πέτρος έχτισε τη Ρωσία στον καπιταλισμό της Νέας Εποχής, στο οικονομικό σύστημα της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά διατήρησε και ενίσχυσε την αμυντική της ικανότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα.
Μιλάμε για τη σκέψη των ελίτ της Δυτικής – Παλαιάς Ευρώπης.
Στα μάτια της Ανατολικής Ευρώπης, η Ρωσία είναι απλώς μια αιμοδιψής αυτοκρατορία που την καταβροχθίζει κάθε εκατό χρόνια.
Αλλά για την Αγγλία ή τη Γαλλία, η Ρωσία είναι η Ανατολική Ευρώπη.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του αποτυχημένου σοσιαλιστικού σχεδίου προέρχεται από εκείνους που είναι καθυστερημένοι στη ζωή, και τώρα επίσης εκείνοι που έχασαν τον Ψυχρό Πόλεμο και έχουν φτάσει σε αδιέξοδο στην ιστορική εξέλιξη, που πρέπει τώρα να ακούσουν και να σιωπήσουν, να σιωπήσουν και να ακούσουν.
Το ιστορικό λάθος
Κατ' αρχήν, μια τέτοια εικόνα του κόσμου δεν αποδέχεται την ιδέα ότι είναι δυνατόν να συνομιλήσουν με τη Ρωσία επί ίσοις όροις και να καταλήξουν σε συμφωνία.
Την ίδια στιγμή, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, δεν μπορούν να παραιτηθούν από τη Ρωσία.
Το οικονομικό σύστημα της Ευρώπης, εξακολουθεί να ισχύει και η Ρωσία είναι ακόμα απαραίτητη γι' αυτό.
Είναι εξίσου αδύνατο για το ευρωπαϊκό κατεστημένο να ξεχάσει εντελώς τη Ρωσία και τους πόρους της και να επανεξετάσει τη στάση του απέναντί της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών