Η εποχή των Πρωτοπόρων
Ο Hugo Borchardt (Χιούγκο Μπορσάρντ) είναι ίσως ο πλέον “αδικημένος” από τους εφευρέτες που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη οπλοτεχνία. Σχετίζεται με μία ντουζίνα ευρασιτεχνιών πάνω στα όπλα και αρκετές ακόμη που σχετίζονται με άλλα πεδία της μηχανικής. Ψήγματα των ιδεών του βρίσκουν ακόμη εφαρμογή αλλά αδυνατούμε να τις συνδέσουμε με εκείνον.
Το 1860 μετανάστευσε από την Πρωσία στην Αμερική όπου εργάστηκε ως επιστάτης για τη SINGER που κατασκεύαζε ραπτομηχανές.
Τον προσέλαβε η WINCHESTER για την οποία σχεδίασε μεταξύ άλλων ένα περίστροφο. Στη συνέχεια δούλεψε για την COLT και την SHARPS. Κατά την παραμονή του στις ΗΠΑ συνεργάστηκε με άλλους πιονέρους του τομέα όπως οι Χιράμ Μαξίμ (εφευρέτης του πολυβόλου), Robert Paris Lee (που δημιούργησε τον κιβωτιοειδή γεμιστήρα για τα τουφέκια “LEE”).
Ο ίδιος εφηύρε ένα μηχανισμό πυροδότησης άνευ εξωτερικής σφύρας που χρησιμοποιήθηκε στο τουφέκι Sharps 1878. Αργότερα εργάστηκε ως σύμβουλος για τη REMINGTON στο σχεδιασμό τυφεκίων που βασιζόταν σε πατέντες του Lee.
Ένα νέο πεδίο
Με όλο αυτό τον πλούτο ιδεών στο μυαλό του, ο Hugo Borchardt γύρισε στη Γερμανία και το 1893 παρουσίασε αυτό που μπορούμε να αναγνωρίσουμε ως το πρώτο, ημιαυτόματο πιστόλι.
Mπήκε σε παραγωγή ως C. 93 από την εταιρεία LUDWIG LOEWE (που αργότερα μετονομάστηκε σε DWM) και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1890 είχαν παραχθεί 3.100 αντίγραφα.
Το όπλο λειτουργούσε με μια έκδοχή του αρθρωτού μηχανισμού της Winchester. Αλλά αντί να εξέχει ένας μοχλός όπλισης από το κάτω μέρος, η άρθρωση είναι αντεστραμμένη προς τα επάνω. Το σύστημα παίρνει κίνηση όχι από τα χέρια του χρήστη, αλλά από την ενέργεια της πυροδότησης. Η κάνη και η άρθρωση κινούνται συγχρονισμένα προς τα πίσω και “φορτίζουν” ένα ελατήριο που βρίσκεται στο (κυκλικό) πίσω μέρος του κορμού.
Η άρθρωση κατόπιν “σπάει”, επιτρέποντας στον κάλυκα να διαφύγει από το πάνω μέρος. Καθώς το συμπιεσμένο ελατήριο σπρώχνει την άρθρωση ξανά εμπρός, αυτή παρασύρει το επόμενο φυσίγγιο στη θαλάμη. Η αδρανειακή λειτουργία μέσω ελατηρίου βασιζόταν στην ίδια αρχή με το πολυβόλο του Maxim. Ένας μοχλός “ασφάλειας” στην αριστερή πλευρά του κορμού κλείδωνε τη λειτουργία της σκανδάλης.
Μέχρι τότε τα όπλα χειρός τροφοδοτούνταν από δεσμίδες (όπως θα έκανε και το Mauser C. 96 τρία χρόνια αργότερα) και είχαν σταθερή αποθήκη. Ο Borchardt προσάρμοσε την ιδέα του αποσπώμενου γεμιστήρα του Lee σε ένα μέγεθος που να χωρά μέσα στη λαβή του όπλου. Το ώφελος από αυτή την εξέλιξη ήταν δραματικό. Δημιουργεί μια “φυσική” θέση για τα πυρομαχικά, επιταχύνει την επαναγέμιση και μειώνει το μέγεθος του όπλου.
Σήμερα το θεωρούμε δεδομένο, αλλά δεν υπήρχε πριν το C. 93.
Χρειαζόταν ένα νέο φυσίγγιο για να λειτουργεί ο γεμιστήρας και ο Borchardt συνεργάστηκε με το νεαρό μηχανικό της DWM ονόματι Georg Luger (Γκίοργκ Λούγκερ). Δημιούργησαν το 7.65Χ25mm που δεν είχε προεξέχον πυθμένιο ώστε να τροφοδοτεί καλύτερα.
Έτσι σε μία στιγμή στο χρόνο συνδυάζονται όλα τα μοντέρνα στοιχεία που αναγνωρίζουμε σε ένα πιστόλι: Ημιαυτόματη λειτουργία (μέσω αδράνειας), τροφοδοσία με αποσπώμενο γεμιστήρα στη λαβή και φυσίγγιο χωρίς πυθμένιο. Μια νέα εποχή είχε αρχίσει.
Σύγκρουση χαρακτήρων
Η DMW προσπάθησε να προωθήσει το C. 93 στη στρατιωτική αγορά και το καθήκον αυτό ανέλαβε ο Luger. Συμμετείχε σε δοκιμές στην Ελβετία και τις ΗΠΑ. Τα συμπεράσματα ήταν σχεδόν πανομοιότυπα. Ολοι ενδιαφέρονταν για ένα αυτόματο όπλο, αλλά έβρισκαν το μεγάλο βάρος (1.160 γραμμάρια) και μήκος (35.5cm) δύσχρηστα. Μια άλλη παρατήρηση αφορούσε το σχήμα της κάθετης λαβής που ενίσχυε το αίσθημα της ανάκρουσης και δυσκόλευε το χειρισμό.
Ο Luger μετέφερε τις παρατηρήσεις στον Borchardt, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή στο όπλο. Θεωρούσε πως το σχέδιο του ήταν τέλειο και δεν επιδεχόταν βελτίωσης. Με τις σχέσεις μεταξύ DWM και εφευρέτη σε κρίσιμο στάδιο, το αφεντικό της Ludwig Loewe διέταξε τον Luger να επανασχεδιάσει το όπλο του μέντορα του.
Ο νεαρός μηχανικός άλλαξε την κλίση της λαβής και κατάφερε να τη μικρύνει μειώνοντας το μήκος του κάλυκα στο φυσίγγιο. Το νέο διαμέτρημα έγινε γνωστό ως 7,63Χ21mm Luger.
Αντάλλαξε το πολύπλοκο ελασματοειδές ελατήριο της άρθρωσης με ένα σπυροειδές και κόντυνε την κάνη μειώνοντας όγκο και βάρος. Το 1900 είχε δημιουργήσει αυτό που έμεινε στην ιστορία ως “πιστόλι LUGER Parabellum”. H Ελβετία θα το υιοθετούσε πρώτη το 1906 και η Γερμανία δύο χρόνια αργότερα. Έμελλε να κατασκευαστούν πάνω από 3.000.000, κάνοντας το το διασημότερο πιστόλι όλων των εποχών.
Ο Borchardt δε συγχώρεσε ποτέ αυτό που θεωρούσε “προδοσία” του υφισταμένου του. O εγωισμός του δεν τον άφησε να δεί ποτέ τα μειονεκτήματα της λαμπρής σύλληψης του. Αντί να καλοδεχτεί τις επιτυχημένες παρεμβάσεις του νεότερου μηχανικού, αρνήθηκε να τον συναναστραφεί μέχρι και το τέλος της ζωής του.
Η "παρακαταθήκη" του Borchardt
Άσχετα από την εμπορική αποτυχία, το πιστόλι C.93 διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Σίγουρα είχαν υπάρξει προηγούμενες προσπάθειες για αυτογεμή όπλα χειρός, αλλά κανένα δε ξεπέρασε το στάδιο του πρωτότυπου.
Η οπισθοδρόμηση της κάνης, ο αποσπώμενος γεμιστήρας εντός της λαβής και το φυσίγγιο υψηλής ταχύτητας χωρίς πυθμένιο, όλα εφαρμόστηκαν τότε.
Αλλά η επιρροή δε σταμάτησε εκεί. Δύο μόλις χρόνια αργότερα, το Mauser C.96 θα χρησιμοποιούσε μια έκδοση του φυσιγγίου (ως 7,63Χ25mm). Αυτό με τη σειρά του θα οδηγούσε στη δημιουργία του ρωσικού 7,62 Tokarev τρείς δεκαετίες αργότερα αλλά και στο πρόσφατο 7.5 FK BRNO.
Ακόμη και τα σύγχρονα πολυμερικά πιστόλια των 9mm χρησιμοποιούν μια βραχύτερη έκδοση του ίδιου κάλυκα. Και παρεμπιπτόντως πυροδοτούν με απευθείας άφεση του επικρουστήρα όπως ακριβώς και το Borchardt.
www.bankingnews.gr
Το 1860 μετανάστευσε από την Πρωσία στην Αμερική όπου εργάστηκε ως επιστάτης για τη SINGER που κατασκεύαζε ραπτομηχανές.
Τον προσέλαβε η WINCHESTER για την οποία σχεδίασε μεταξύ άλλων ένα περίστροφο. Στη συνέχεια δούλεψε για την COLT και την SHARPS. Κατά την παραμονή του στις ΗΠΑ συνεργάστηκε με άλλους πιονέρους του τομέα όπως οι Χιράμ Μαξίμ (εφευρέτης του πολυβόλου), Robert Paris Lee (που δημιούργησε τον κιβωτιοειδή γεμιστήρα για τα τουφέκια “LEE”).
Ο ίδιος εφηύρε ένα μηχανισμό πυροδότησης άνευ εξωτερικής σφύρας που χρησιμοποιήθηκε στο τουφέκι Sharps 1878. Αργότερα εργάστηκε ως σύμβουλος για τη REMINGTON στο σχεδιασμό τυφεκίων που βασιζόταν σε πατέντες του Lee.
Ένα νέο πεδίο
Με όλο αυτό τον πλούτο ιδεών στο μυαλό του, ο Hugo Borchardt γύρισε στη Γερμανία και το 1893 παρουσίασε αυτό που μπορούμε να αναγνωρίσουμε ως το πρώτο, ημιαυτόματο πιστόλι.
Mπήκε σε παραγωγή ως C. 93 από την εταιρεία LUDWIG LOEWE (που αργότερα μετονομάστηκε σε DWM) και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1890 είχαν παραχθεί 3.100 αντίγραφα.
Το όπλο λειτουργούσε με μια έκδοχή του αρθρωτού μηχανισμού της Winchester. Αλλά αντί να εξέχει ένας μοχλός όπλισης από το κάτω μέρος, η άρθρωση είναι αντεστραμμένη προς τα επάνω. Το σύστημα παίρνει κίνηση όχι από τα χέρια του χρήστη, αλλά από την ενέργεια της πυροδότησης. Η κάνη και η άρθρωση κινούνται συγχρονισμένα προς τα πίσω και “φορτίζουν” ένα ελατήριο που βρίσκεται στο (κυκλικό) πίσω μέρος του κορμού.
Η άρθρωση κατόπιν “σπάει”, επιτρέποντας στον κάλυκα να διαφύγει από το πάνω μέρος. Καθώς το συμπιεσμένο ελατήριο σπρώχνει την άρθρωση ξανά εμπρός, αυτή παρασύρει το επόμενο φυσίγγιο στη θαλάμη. Η αδρανειακή λειτουργία μέσω ελατηρίου βασιζόταν στην ίδια αρχή με το πολυβόλο του Maxim. Ένας μοχλός “ασφάλειας” στην αριστερή πλευρά του κορμού κλείδωνε τη λειτουργία της σκανδάλης.
Μέχρι τότε τα όπλα χειρός τροφοδοτούνταν από δεσμίδες (όπως θα έκανε και το Mauser C. 96 τρία χρόνια αργότερα) και είχαν σταθερή αποθήκη. Ο Borchardt προσάρμοσε την ιδέα του αποσπώμενου γεμιστήρα του Lee σε ένα μέγεθος που να χωρά μέσα στη λαβή του όπλου. Το ώφελος από αυτή την εξέλιξη ήταν δραματικό. Δημιουργεί μια “φυσική” θέση για τα πυρομαχικά, επιταχύνει την επαναγέμιση και μειώνει το μέγεθος του όπλου.
Σήμερα το θεωρούμε δεδομένο, αλλά δεν υπήρχε πριν το C. 93.
Χρειαζόταν ένα νέο φυσίγγιο για να λειτουργεί ο γεμιστήρας και ο Borchardt συνεργάστηκε με το νεαρό μηχανικό της DWM ονόματι Georg Luger (Γκίοργκ Λούγκερ). Δημιούργησαν το 7.65Χ25mm που δεν είχε προεξέχον πυθμένιο ώστε να τροφοδοτεί καλύτερα.
Έτσι σε μία στιγμή στο χρόνο συνδυάζονται όλα τα μοντέρνα στοιχεία που αναγνωρίζουμε σε ένα πιστόλι: Ημιαυτόματη λειτουργία (μέσω αδράνειας), τροφοδοσία με αποσπώμενο γεμιστήρα στη λαβή και φυσίγγιο χωρίς πυθμένιο. Μια νέα εποχή είχε αρχίσει.
Σύγκρουση χαρακτήρων
Η DMW προσπάθησε να προωθήσει το C. 93 στη στρατιωτική αγορά και το καθήκον αυτό ανέλαβε ο Luger. Συμμετείχε σε δοκιμές στην Ελβετία και τις ΗΠΑ. Τα συμπεράσματα ήταν σχεδόν πανομοιότυπα. Ολοι ενδιαφέρονταν για ένα αυτόματο όπλο, αλλά έβρισκαν το μεγάλο βάρος (1.160 γραμμάρια) και μήκος (35.5cm) δύσχρηστα. Μια άλλη παρατήρηση αφορούσε το σχήμα της κάθετης λαβής που ενίσχυε το αίσθημα της ανάκρουσης και δυσκόλευε το χειρισμό.
Ο Luger μετέφερε τις παρατηρήσεις στον Borchardt, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή στο όπλο. Θεωρούσε πως το σχέδιο του ήταν τέλειο και δεν επιδεχόταν βελτίωσης. Με τις σχέσεις μεταξύ DWM και εφευρέτη σε κρίσιμο στάδιο, το αφεντικό της Ludwig Loewe διέταξε τον Luger να επανασχεδιάσει το όπλο του μέντορα του.
Ο νεαρός μηχανικός άλλαξε την κλίση της λαβής και κατάφερε να τη μικρύνει μειώνοντας το μήκος του κάλυκα στο φυσίγγιο. Το νέο διαμέτρημα έγινε γνωστό ως 7,63Χ21mm Luger.
Αντάλλαξε το πολύπλοκο ελασματοειδές ελατήριο της άρθρωσης με ένα σπυροειδές και κόντυνε την κάνη μειώνοντας όγκο και βάρος. Το 1900 είχε δημιουργήσει αυτό που έμεινε στην ιστορία ως “πιστόλι LUGER Parabellum”. H Ελβετία θα το υιοθετούσε πρώτη το 1906 και η Γερμανία δύο χρόνια αργότερα. Έμελλε να κατασκευαστούν πάνω από 3.000.000, κάνοντας το το διασημότερο πιστόλι όλων των εποχών.
Ο Borchardt δε συγχώρεσε ποτέ αυτό που θεωρούσε “προδοσία” του υφισταμένου του. O εγωισμός του δεν τον άφησε να δεί ποτέ τα μειονεκτήματα της λαμπρής σύλληψης του. Αντί να καλοδεχτεί τις επιτυχημένες παρεμβάσεις του νεότερου μηχανικού, αρνήθηκε να τον συναναστραφεί μέχρι και το τέλος της ζωής του.
Η "παρακαταθήκη" του Borchardt
Άσχετα από την εμπορική αποτυχία, το πιστόλι C.93 διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Σίγουρα είχαν υπάρξει προηγούμενες προσπάθειες για αυτογεμή όπλα χειρός, αλλά κανένα δε ξεπέρασε το στάδιο του πρωτότυπου.
Η οπισθοδρόμηση της κάνης, ο αποσπώμενος γεμιστήρας εντός της λαβής και το φυσίγγιο υψηλής ταχύτητας χωρίς πυθμένιο, όλα εφαρμόστηκαν τότε.
Αλλά η επιρροή δε σταμάτησε εκεί. Δύο μόλις χρόνια αργότερα, το Mauser C.96 θα χρησιμοποιούσε μια έκδοση του φυσιγγίου (ως 7,63Χ25mm). Αυτό με τη σειρά του θα οδηγούσε στη δημιουργία του ρωσικού 7,62 Tokarev τρείς δεκαετίες αργότερα αλλά και στο πρόσφατο 7.5 FK BRNO.
Ακόμη και τα σύγχρονα πολυμερικά πιστόλια των 9mm χρησιμοποιούν μια βραχύτερη έκδοση του ίδιου κάλυκα. Και παρεμπιπτόντως πυροδοτούν με απευθείας άφεση του επικρουστήρα όπως ακριβώς και το Borchardt.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών