Πιερρακάκης έναντι Χατζηδάκη: Από την απλή διαχείριση στην πραγματική οικονομική πολιτική

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης αναλαμβάνει το πιο νευραλγικό χαρτοφυλάκιο της κυβέρνησης, αυτό του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, και καλείται να κάνει κάτι που ο προκατόχος του, Κωστής Χατζηδάκης, απέφυγε επιμελώς: να περάσει από τη στεγνή διαχείριση των αριθμών σε μια οικονομική πολιτική που θα έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στη μέση τάξη.

Η θητεία Χατζηδάκη χαρακτηρίστηκε από μια δημοσιονομική πειθαρχία που εξασφάλισε σταθερότητα, αλλά και από έναν αμήχανο συντηρητισμό που έμοιαζε περισσότερο με πολιτική «μη απόφαση». Επικράτησε η λογική του «να μη διαταραχθεί τίποτα», με αποτέλεσμα η μέση τάξη να συνεχίσει να ασφυκτιά υπό το βάρος της υπερφορολόγησης, παρά τις υποσχέσεις για ελαφρύνσεις, ενώ την ίδια στιγμή δημιούργησε νέα μεγάλα μέτωπα με την φορολογική αφαίμαξη των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων - οι οποίοι για να μπορέσουν να προστατευθούν από την λαίλαπα των τεκμηρίων προσέφυγαν στο ΣτΕ.
Έτσι τα μεγάλα θέματα – από την ουσιαστική αποκλιμάκωση της φορολογίας έως τη στοχευμένη αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων – έμειναν στα συρτάρια, εγκλωβισμένα σε ατέρμονες τεχνικές αναλύσεις και «καλές προθέσεις».

Ο Πιερρακάκης, από την άλλη, έρχεται με διαφορετική φιλοσοφία.
Με ένα προφίλ που δεν κουβαλά το βάρος των παραδοσιακών τεχνοκρατών του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά αυτό ενός πολιτικού που έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να φέρει αλλαγές – το απέδειξε στην Ψηφιακή Διακυβέρνηση και στο Υπουργείο Παιδείας.
Δεν είναι ένας απλός «διαχειριστής», αλλά ένας μεταρρυθμιστής που ξέρει να διαβάζει τη συγκυρία και να χτίζει στρατηγική πάνω σε αυτήν.

Η «ρήτρα διαφυγής» για τις αμυντικές δαπάνες μπορεί να δώσει τον αναγκαίο δημοσιονομικό χώρο για τολμηρότερες φοροελαφρύνσεις, αλλά μένει να φανεί αν ο Πιερρακάκης θα τολμήσει να αξιοποιήσει αυτό το εργαλείο ή αν θα συνεχίσει στην πεπατημένη της αδράνειας.
Αντί να περιοριστεί στην ασφάλεια της «λογιστικής διαχείρισης», έχει την ευκαιρία να μετατρέψει το υπουργείο από «ταμείο» σε πραγματικό μοχλό.

Η σύγκριση με τον προκάτοχό του είναι αναπόφευκτη.
Ο Χατζηδάκης παρέδωσε μια οικονομία σταθερή αλλά άκαμπτη, έναν κρατικό μηχανισμό που λειτουργεί, αλλά χωρίς να δημιουργεί πραγματική δυναμική.
Ο Πιερρακάκης έχει τώρα τη δυνατότητα να περάσει στην επόμενη φάση: από τη σταθερότητα στη φιλοδοξία, από τη συντήρηση στην πολιτική με αποτέλεσμα.
Αν θα το κάνει, θα κριθεί σύντομα.

www.bankingnews.gr