Η αλλαγή δόγματος προέβλεπε πως θα λάμβαναν αντιτρομοκρατική δράση, όπου και όποτε θίγονταν τα συμφέροντα της χώρας.
Στη δεκαετία του 1980 οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις άφηναν πίσω τη βαριά ήττα στο Βιετνάμ, αλλάζοντας μορφή.
Καλλιεργούσαν φιλοδοξίες άμεσης επέμβασης σε όλο τον πλανήτη.
Η αλλαγή δόγματος προέβλεπε πως θα λάμβαναν αντιτρομοκρατική δράση, όπου και όποτε θίγονταν τα συμφέροντα της χώρας.
Είχε προηγθεί η κατάληψη της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Τεχεράνη (1979) και η βομβιστική επίθεση κατά των πεζοναυτών στη Βηρυτό (1983).
Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία των αντιτρομοκρατικών μονάδων SEAL Team 6 (Ναυτικό) και Delta Force (Στρατός).
Οι μονάδες προικοδοτήθηκαν με τον καλύτερο εξοπλισμό και πρόσβαση σε κάθε σχολείο αντιτρομοκρατικής εκπαίδευσης που υπήρχε στη Δύση.
Σύντομα βρέθηκαν να εκπαιδεύονται από τους πρωτοπόρους Γερμανούς της GSG-9 αλλά την ομάδα SWAT της Αστυνομίας του Λος Άντζελες.
Ανακάλυψαν την ακαταλληλότητα του στρατιωτικού οπλισμού για διασώσεις ομήρων.
Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε εξελίξεις όπως είναι οι αραβίδες Μ4, η ενσωμάτωση φακών και σιγαστήρων σε όπλα, οι χειροβομβίδες κρότου/λάμψης, κλπ.
Πολεμώντας σε περιορισμένο χώρο
Ένα από τα άμεσα προβλήματα που έπρεπε να επιλύσουν, ήταν η γρήγορη παραβίαση θυρών, ειδικά σε διαδοχικές εισόδους.
Η χρήση μηχανικών μέσων και εκρήξεων δεν ήταν επαρκώς ταχείες και είχαν περιορισμένη εφαρμογή.
Η λύση που βρέθηκε ήταν η “βαλλιστική διάρρηξη”.
Χρησιμοποιοώντας βολίδες απο κιμωλία ή κονιορτοποιημένο μέταλλο, ήταν ικανοί να νικήσουν τις κλειδαριές των περισσότερων κοινών θυρών σε κατοικίες και εμπορικά κτήρια.
Η πλατφόρμα που επιλέχτηκε για την εκτόξευση των ειδικευμένων φυσιγγίων ήταν το Remington 870.
Ο τύπος προϋπήρχε στα οπλοστάσια και “επιστρατεύτηκε” στο νέο ρόλο.
Ορισμένοι στρατιώτες (οι “διαρρήκτες”) σε κάθε ομάδα μετέφεραν το λειόκανο για να το χρησιμοποιήσουν όταν παραστεί ανάγκη.
Η λύση αυτή παρουσίαζε μειονεκτήματα.
Η μικρή εμβέλεια και αναχορηγία του επαναληπτικού δεν επαρκούσε για εμπλοκή σε μάχη και ο τύπος των πυρομαχικών δεν τους επέτρεπε να εκτελούν βολές ακρίβειας, που ήταν απαραίτητες όταν εμπλέκονταν άμαχοι.
Οι καταδρομείς ήταν υποχρεωμένοι να μεταφέρουν και δεύτερο όπλο ή να παραμένουν έξω από τα κτήρια στα οποία εφορμούσαν οι συνάδελφοι τους.
Η διευθέτηση αυτή φόρτωνε τους χειριστές με βάρος και όγκο, δυσκολεύοντας την κίνηση ή αποδυνάμωνε τις ομάδες κρούσης.
Οι ειδικές δυνάμεις απευθύνθηκαν στη Knight’s Armαment Corp. (KAC).
Ήταν από τους πρωτοπόρους στη βελτιστοποίηση του συστήματος Μ-16 και υπεύθυνοι για την ανάπτυξη αυτού που σήμερα γνωρίζουμε ως “σπονδυλωτή αραβίδα Μ-4”.
Οι ευρασιτεχνίες τους έχουν επιτρέψει την ενσωμάτωση σιγαστήρων, χειροφυλακτήρων για παρελκόμενα (σύστημα RIS/RAS) στο όπλο της Colt, βελτιώνοντας την απόδοση και ευχρηστία του.
Αναζητούσαν ένα σύστημα ανάρτησης ανάλογο με εκείνο που η KAC σχεδίασε για την προσαρμογή του βομβιδοβόλου Μ-203 (40mm) στο M-4.
Μια εκτεταμένη μετατροπή
Με βάση το Remington 870 ανέπτυξαν το 870 Modular Combat Shotgun (MCS).
Οι οπλουργοί τροποποίησαν υπάρχοντες κορμούς με μια βραχύτερη αποθήκη που δεχόταν τρία φυσίγγια cal. 12 (μήκους 70 ή 76mm).
Αντίστοιχα, μίκρυνε σε μήκος ο μοχλός όπλισης που συγκρατείται γύρω από την αποθήκη. Ο ξυστός αντικαταστάθηκε από ένα συνθετικό ανταλλακτικό μικρότερου μήκους.
Οι κάνες κόπηκαν σε μήκος 10 ιντσών (25,4cm) χάνοντας τη στένωση (τσοκ) του στομίου.
Στερούνταν επίσης στόχαστρων κάθε είδους. Αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα γιατί τα όπλα θα χρησιμοποιούνταν “εξ’ επαφής” στέλνοντας τα βλήματα τους πάνω σε μεντεσέδες και κλειδαριές.
Ένας μεταλλικός συνδετήρας με δύο δακτυλίους κρατά κάνη και αποθήκη σε ευθεία, ώστε να ασφαλίζουν με τη βοήθεια της βιδωτής τάπας πάνω στην αποθήκη.
Το κάτω άκρο του συνδετήρα εξέχει ελαφρώς ώστε να σταματά το χέρι του χειριστή και να μη το αφήνει να προσπεράσει την κάνη, θέτοντας τον σε κίνδυνο.
Διασύνδεση με το Μ-4
Στη διαμόρφωση “Διάρρηξης” (Breacher) το τροποποιημένο 870 στερείται κοντακίου και προορίζεται για χρήση αναρτημένο πάνω στην αραβίδα Μ-4.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσω ενός μεταλλικού βραχίονα που βιδώνεται στον κορμό του λειόκανου. Η μια απόληξη του στηρίζεται στη θέση του χειροφυλακτήρα της αραβίδας και η άλλη κλειδώνει πάνω στην αναμονή για το βομβιδοβόλο Μ 203.
Το συνολικό μήκος του λειόκανου είναι 44cm, εξέχοντας ελάχιστα πέρα από το άκρο της κάνης του τυφεκίου.
Το βραχύ λειόκανο (χωρίς πυρομαχικά) προσθέτει 2 κιλά στα περίπου 3,5 που ζυγίζει η αραβίδα.
Ο χειριστής κρατά τα δύο συζυγή όπλα με το βοηθητικό χέρι πάνω στον ξυστό του 870. Καθώς δεν υπάρχει χειρολαβή, πρέπει να πιέζει τη σκανδάλη στηρίζοντας το άλλο χέρι στο γεμιστήρα της αραβίδας ενώ επωμίζει.
Η διαδικασία δεν είναι ιδιαίτερα βολική, καθώς απαιτείται ταυτόχρονα και η ευθυγράμμιση της κάνης με το αδύναμο σημείο της πόρτας που πρόκειται να διανοιχτεί.
Οι στρατιώτες το ονόμασαν Masterkey (Αντικλείδι) γιατί έδινε πρόσβαση στις περισσότερες πόρτες.
Μια αποτυχημένη ιδέα
Το 870 Masterkey, χρησιμοποιήθηκε στα αρχικά στάδια του “Πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.
Αλλά τα μειονεκτήματα του βάρους και της δυσκολίας ελιγμών δεν το κατέστησαν δημοφιλές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Πεζονύτες ποτέ δε το υιοθέτησαν, αλλά διατήρησαν τα παλιότερα Mossberg 500 με κανονικό κοντάκιο.
Άνδρες των ειδικών δυνάμεων μετέτρεψαν το απόθεμα προσαρμόζοντας μια χειρολαβή Pachmayr και έναν ελαστικό ιμάντα.
Μετέφεραν έτσι τα 870, εν είδει “πιστόλας” που συγκρατούνταν πάνω στην εξάρτηση, χωρίς να παρεμποδίζει την κίνηση.
Όταν καλούνταν για δράση, οι διαρρήκτες κρεμούσαν το τουφέκι τους από τον αορτήρα, ελευθερώνοντας τα χέρια για χρήση του λειόκανου.
Ίσως λόγω εντυπωσιακής εμφάνισης, ο συνδυασμός αραβίδας και λειόκανου σε ένα όπλο αποθανατίστηκε σε ταινίες και ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Έτσι ενώ απέτυχε ως πρακτική ιδέα, παραμένει σύμβολο του “παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.
www.bankingnews.gr
Καλλιεργούσαν φιλοδοξίες άμεσης επέμβασης σε όλο τον πλανήτη.
Η αλλαγή δόγματος προέβλεπε πως θα λάμβαναν αντιτρομοκρατική δράση, όπου και όποτε θίγονταν τα συμφέροντα της χώρας.
Είχε προηγθεί η κατάληψη της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Τεχεράνη (1979) και η βομβιστική επίθεση κατά των πεζοναυτών στη Βηρυτό (1983).
Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία των αντιτρομοκρατικών μονάδων SEAL Team 6 (Ναυτικό) και Delta Force (Στρατός).
Οι μονάδες προικοδοτήθηκαν με τον καλύτερο εξοπλισμό και πρόσβαση σε κάθε σχολείο αντιτρομοκρατικής εκπαίδευσης που υπήρχε στη Δύση.
Σύντομα βρέθηκαν να εκπαιδεύονται από τους πρωτοπόρους Γερμανούς της GSG-9 αλλά την ομάδα SWAT της Αστυνομίας του Λος Άντζελες.
Ανακάλυψαν την ακαταλληλότητα του στρατιωτικού οπλισμού για διασώσεις ομήρων.
Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε εξελίξεις όπως είναι οι αραβίδες Μ4, η ενσωμάτωση φακών και σιγαστήρων σε όπλα, οι χειροβομβίδες κρότου/λάμψης, κλπ.
Πολεμώντας σε περιορισμένο χώρο
Ένα από τα άμεσα προβλήματα που έπρεπε να επιλύσουν, ήταν η γρήγορη παραβίαση θυρών, ειδικά σε διαδοχικές εισόδους.
Η χρήση μηχανικών μέσων και εκρήξεων δεν ήταν επαρκώς ταχείες και είχαν περιορισμένη εφαρμογή.
Η λύση που βρέθηκε ήταν η “βαλλιστική διάρρηξη”.
Χρησιμοποιοώντας βολίδες απο κιμωλία ή κονιορτοποιημένο μέταλλο, ήταν ικανοί να νικήσουν τις κλειδαριές των περισσότερων κοινών θυρών σε κατοικίες και εμπορικά κτήρια.
Η πλατφόρμα που επιλέχτηκε για την εκτόξευση των ειδικευμένων φυσιγγίων ήταν το Remington 870.
Ο τύπος προϋπήρχε στα οπλοστάσια και “επιστρατεύτηκε” στο νέο ρόλο.
Ορισμένοι στρατιώτες (οι “διαρρήκτες”) σε κάθε ομάδα μετέφεραν το λειόκανο για να το χρησιμοποιήσουν όταν παραστεί ανάγκη.
Η λύση αυτή παρουσίαζε μειονεκτήματα.
Η μικρή εμβέλεια και αναχορηγία του επαναληπτικού δεν επαρκούσε για εμπλοκή σε μάχη και ο τύπος των πυρομαχικών δεν τους επέτρεπε να εκτελούν βολές ακρίβειας, που ήταν απαραίτητες όταν εμπλέκονταν άμαχοι.
Οι καταδρομείς ήταν υποχρεωμένοι να μεταφέρουν και δεύτερο όπλο ή να παραμένουν έξω από τα κτήρια στα οποία εφορμούσαν οι συνάδελφοι τους.
Η διευθέτηση αυτή φόρτωνε τους χειριστές με βάρος και όγκο, δυσκολεύοντας την κίνηση ή αποδυνάμωνε τις ομάδες κρούσης.
Οι ειδικές δυνάμεις απευθύνθηκαν στη Knight’s Armαment Corp. (KAC).
Ήταν από τους πρωτοπόρους στη βελτιστοποίηση του συστήματος Μ-16 και υπεύθυνοι για την ανάπτυξη αυτού που σήμερα γνωρίζουμε ως “σπονδυλωτή αραβίδα Μ-4”.
Οι ευρασιτεχνίες τους έχουν επιτρέψει την ενσωμάτωση σιγαστήρων, χειροφυλακτήρων για παρελκόμενα (σύστημα RIS/RAS) στο όπλο της Colt, βελτιώνοντας την απόδοση και ευχρηστία του.
Αναζητούσαν ένα σύστημα ανάρτησης ανάλογο με εκείνο που η KAC σχεδίασε για την προσαρμογή του βομβιδοβόλου Μ-203 (40mm) στο M-4.
Μια εκτεταμένη μετατροπή
Με βάση το Remington 870 ανέπτυξαν το 870 Modular Combat Shotgun (MCS).
Οι οπλουργοί τροποποίησαν υπάρχοντες κορμούς με μια βραχύτερη αποθήκη που δεχόταν τρία φυσίγγια cal. 12 (μήκους 70 ή 76mm).
Αντίστοιχα, μίκρυνε σε μήκος ο μοχλός όπλισης που συγκρατείται γύρω από την αποθήκη. Ο ξυστός αντικαταστάθηκε από ένα συνθετικό ανταλλακτικό μικρότερου μήκους.
Οι κάνες κόπηκαν σε μήκος 10 ιντσών (25,4cm) χάνοντας τη στένωση (τσοκ) του στομίου.
Στερούνταν επίσης στόχαστρων κάθε είδους. Αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα γιατί τα όπλα θα χρησιμοποιούνταν “εξ’ επαφής” στέλνοντας τα βλήματα τους πάνω σε μεντεσέδες και κλειδαριές.
Ένας μεταλλικός συνδετήρας με δύο δακτυλίους κρατά κάνη και αποθήκη σε ευθεία, ώστε να ασφαλίζουν με τη βοήθεια της βιδωτής τάπας πάνω στην αποθήκη.
Το κάτω άκρο του συνδετήρα εξέχει ελαφρώς ώστε να σταματά το χέρι του χειριστή και να μη το αφήνει να προσπεράσει την κάνη, θέτοντας τον σε κίνδυνο.
Διασύνδεση με το Μ-4
Στη διαμόρφωση “Διάρρηξης” (Breacher) το τροποποιημένο 870 στερείται κοντακίου και προορίζεται για χρήση αναρτημένο πάνω στην αραβίδα Μ-4.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσω ενός μεταλλικού βραχίονα που βιδώνεται στον κορμό του λειόκανου. Η μια απόληξη του στηρίζεται στη θέση του χειροφυλακτήρα της αραβίδας και η άλλη κλειδώνει πάνω στην αναμονή για το βομβιδοβόλο Μ 203.
Το συνολικό μήκος του λειόκανου είναι 44cm, εξέχοντας ελάχιστα πέρα από το άκρο της κάνης του τυφεκίου.
Το βραχύ λειόκανο (χωρίς πυρομαχικά) προσθέτει 2 κιλά στα περίπου 3,5 που ζυγίζει η αραβίδα.
Ο χειριστής κρατά τα δύο συζυγή όπλα με το βοηθητικό χέρι πάνω στον ξυστό του 870. Καθώς δεν υπάρχει χειρολαβή, πρέπει να πιέζει τη σκανδάλη στηρίζοντας το άλλο χέρι στο γεμιστήρα της αραβίδας ενώ επωμίζει.
Η διαδικασία δεν είναι ιδιαίτερα βολική, καθώς απαιτείται ταυτόχρονα και η ευθυγράμμιση της κάνης με το αδύναμο σημείο της πόρτας που πρόκειται να διανοιχτεί.
Οι στρατιώτες το ονόμασαν Masterkey (Αντικλείδι) γιατί έδινε πρόσβαση στις περισσότερες πόρτες.
Μια αποτυχημένη ιδέα
Το 870 Masterkey, χρησιμοποιήθηκε στα αρχικά στάδια του “Πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.
Αλλά τα μειονεκτήματα του βάρους και της δυσκολίας ελιγμών δεν το κατέστησαν δημοφιλές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Πεζονύτες ποτέ δε το υιοθέτησαν, αλλά διατήρησαν τα παλιότερα Mossberg 500 με κανονικό κοντάκιο.
Άνδρες των ειδικών δυνάμεων μετέτρεψαν το απόθεμα προσαρμόζοντας μια χειρολαβή Pachmayr και έναν ελαστικό ιμάντα.
Μετέφεραν έτσι τα 870, εν είδει “πιστόλας” που συγκρατούνταν πάνω στην εξάρτηση, χωρίς να παρεμποδίζει την κίνηση.
Όταν καλούνταν για δράση, οι διαρρήκτες κρεμούσαν το τουφέκι τους από τον αορτήρα, ελευθερώνοντας τα χέρια για χρήση του λειόκανου.
Ίσως λόγω εντυπωσιακής εμφάνισης, ο συνδυασμός αραβίδας και λειόκανου σε ένα όπλο αποθανατίστηκε σε ταινίες και ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Έτσι ενώ απέτυχε ως πρακτική ιδέα, παραμένει σύμβολο του “παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών