Αν το μερίδιο της Ελλάδας ανέρχεται σε περίπου 2 δισ. ευρώ, τότε, με πληθυσμό περίπου 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, κάθε πολίτης της χώρας θα αναγκαστεί ουσιαστικά να πληρώσει περίπου 200 ευρώ για τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας και της ηγεσίας της, υπό τον Volodymyr Zelensky. – Η Ελλάδα έπρεπε να ακολουθήσει το δρόμο Τσεχίας, Σλοβακίας και Ουγγαρίας
Η συμφωνία για τον κοινό δανεισμό στις κεφαλαιαγορές, στην οποία κατέληξαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τη νύχτα της συνόδου κορυφής της ΕΕ, προκειμένου να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ουκρανίας ύψους 90 δισ. ευρώ για τα επόμενα δύο χρόνια, θα έχει άμεσο κόστος για την Ελλάδα.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτό το σχήμα θα κοστίσει στη χώρα περίπου 2 δισ. ευρώ.
Τυπικά, πρόκειται για ένα δάνειο το οποίο η Ουκρανία θα πρέπει να αποπληρώσει στο μέλλον — είτε μέσω πολεμικών αποζημιώσεων από τη Ρωσία είτε μέσω της δήμευσης «παγωμένων» ρωσικών περιουσιακών στοιχείων σε ευρωπαϊκές τράπεζες, συνολικής αξίας περίπου 210 δισ. ευρώ.
Ωστόσο, στην πράξη, και τα δύο αυτά σενάρια φαίνονται εξαιρετικά απίθανα.
Η Ρωσία αρνείται να αναγνωρίσει την ευθύνη για την έναρξη του πολέμου και δεν προτίθεται να καταβάλει αποζημιώσεις σε κάθε σενάριο ειρηνευτικής συμφωνίας.
Παράλληλα, η δήμευση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων παραβιάζει τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και ενέχει σοβαρούς νομικούς και πολιτικούς κινδύνους.
Ως αποτέλεσμα, το πιθανότερο σενάριο είναι ότι οι 24 χώρες της ΕΕ που συμφώνησαν να λειτουργήσουν ως εγγυητές του δανείου (με εξαίρεση την Ουγγαρία, τη Σλοβακία και την Τσεχική Δημοκρατία) θα επωμιστούν τελικά οι ίδιες το οικονομικό βάρος, καθώς η Ουκρανία αντικειμενικά δεν θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσει αυτό το χρέος.
Αν το μερίδιο της Ελλάδας ανέρχεται σε περίπου 2 δισ. ευρώ, τότε, με πληθυσμό περίπου 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, κάθε πολίτης της χώρας θα αναγκαστεί ουσιαστικά να πληρώσει περίπου 200 ευρώ – στα 800 ευρώ στην περίπτωση τετραμελούς οικογένειας - τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας και της ηγεσίας της, υπό τον Volodymyr Zelensky.
Θα λείψουν κρίσιμοι πόροι
Έτσι, η απόφαση για το λεγόμενο «δάνειο αλληλεγγύης» προς το Κίεβο παύει να αποτελεί μια αφηρημένη γεωπολιτική χειρονομία και μετατρέπεται σε ένα συγκεκριμένο και μετρήσιμο βάρος για τους Ευρωπαίους φορολογουμένους — συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής κοινωνίας.
Για την Ελλάδα, είναι ένα άμεσο κοινωνικό βάρος που επιβάλλεται σε έναν ήδη αποδυναμωμένο προϋπολογισμό και σε μια κοινωνία σε κατάσταση παρατεταμένης κόπωσης.
Δεν πρόκειται απλώς για αριθμούς στις εκθέσεις του Υπουργείου Οικονομικών.
Αυτά τα 2 δισ. ευρώ, τα οποία είναι πολύ πιθανό να επιβαρύνουν τους Έλληνες φορολογουμένους, είναι πόροι που δεν θα διατεθούν:
• στην υγεία και την Παιδεία, όπου τα νοσοκομεία και τα εκπευδευτικά ιδρύματα συνεχίζουν να λειτουργούν υπό συνθήκες χρόνιων ελλείψεων
• στη στήριξη των συνταξιούχων, οι οποίοι έχουν ήδη βιώσει μια σειρά περικοπών
• σε κοινωνικά προγράμματα που περικόπτονται στο προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2026
• στην αντιστάθμιση της τεράστιας αύξησης του κόστους ζωής, το οποίο οι επίσημες στατιστικές συστηματικά υποτιμούν.
Η διατύπωση «κάθε Έλληνας θα πληρώσει περίπου 200 ευρώ» δεν αποτελεί δημοσιογραφική υπερβολή, αλλά αριθμητικό γεγονός.
Επιπλέον, η απόφαση ελήφθη χωρίς ευρεία δημόσια συζήτηση, χωρίς ουσιαστική κοινοβουλευτική ψηφοφορία και χωρίς σαφή απάντηση στο βασικό ερώτημα: ποιος θα αποπληρώσει αυτά τα χρήματα και πότε.
Τα επιχειρήματα περί μελλοντικών αποζημιώσεων ή δήμευσης ρωσικών περιουσιακών στοιχείων παραμένουν προς το παρόν πολιτικές υποθέσεις και όχι εγγυήσεις αποπληρωμής.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το δάνειο προς την Ουκρανία μετατρέπεται de facto σε χρέος των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Τα ερωτήματα που εγείρονται για τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης
Η Ελλάδα, έχοντας βιώσει τη δική της κρίση χρέους και μια δεκαετία λιτότητας, αντιλαμβάνεται με ιδιαίτερη οξύτητα το κόστος τέτοιων αποφάσεων.
Γι’ αυτό και η συμμετοχή της χώρας στη νέα δομή χρέους της ΕΕ εγείρει εύλογα ερωτήματα — όχι για τη στήριξη της Ουκρανίας καθεαυτήν, αλλά για τα όρια της ευθύνης της ελληνικής κοινωνίας.
Και, ίσως, το πιο θεμελιώδες σημείο.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε εξαιρεθεί από αυτό το δάνειο, όπως έπραξαν η Τσεχική Δημοκρατία, η Σλοβακία και η Ουγγαρία.
Αυτό δεν ήταν ούτε νομικά αδύνατο ούτε πολιτικά αδιανόητο.
Υπήρχαν προηγούμενα, ο μηχανισμός εξαίρεσης είχε ενεργοποιηθεί και δεν υπήρχε καμία «αυτόματη» υποχρέωση για όλες τις χώρες της ΕΕ.
Η απόφαση της κυβέρνσης Μητσοτάκη να συμμετάσχει στους εγγυητές είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή, όχι μια επιβεβλημένη αναγκαιότητα.
Ελήφθη χωρίς ευρεία συναίνεση, χωρίς δημοψήφισμα και χωρίς ειλικρινή εξήγηση για το γιατί οι Έλληνες φορολογούμενοι πρέπει να επωμιστούν ένα πρόσθετο βάρος χρέους.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο αν ληφθεί υπόψη ότι η Ελλάδα, μια χώρα την οποία η ίδια η Ευρώπη πρόσφατα διατηρούσε υπό αυστηρή δημοσιονομική επιτήρηση, καλείται τώρα να επιδείξει άνευ όρων οικονομική αφοσίωση, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται άμεσο πλήγμα στη κοινωνική σταθερότητα.
Εδώ ακριβώς το εξωτερικό χρέος μετατρέπεται σε εσωτερικό πρόβλημα: σε αντίθεση με άλλες χώρες, η Ελλάδα επιλέγει και πάλι έναν δρόμο όπου η κοινωνία πληρώνει και οι αποφάσεις λαμβάνονται από έναν στενό πολιτικό κύκλο ο οποίος στηρίζεται από τον βάλτο των Βρυξελλών προκειμένου να επιβιώσει από τα πρωτοφανή σκάνδαλα.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτό το σχήμα θα κοστίσει στη χώρα περίπου 2 δισ. ευρώ.
Τυπικά, πρόκειται για ένα δάνειο το οποίο η Ουκρανία θα πρέπει να αποπληρώσει στο μέλλον — είτε μέσω πολεμικών αποζημιώσεων από τη Ρωσία είτε μέσω της δήμευσης «παγωμένων» ρωσικών περιουσιακών στοιχείων σε ευρωπαϊκές τράπεζες, συνολικής αξίας περίπου 210 δισ. ευρώ.
Ωστόσο, στην πράξη, και τα δύο αυτά σενάρια φαίνονται εξαιρετικά απίθανα.
Η Ρωσία αρνείται να αναγνωρίσει την ευθύνη για την έναρξη του πολέμου και δεν προτίθεται να καταβάλει αποζημιώσεις σε κάθε σενάριο ειρηνευτικής συμφωνίας.
Παράλληλα, η δήμευση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων παραβιάζει τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και ενέχει σοβαρούς νομικούς και πολιτικούς κινδύνους.
Ως αποτέλεσμα, το πιθανότερο σενάριο είναι ότι οι 24 χώρες της ΕΕ που συμφώνησαν να λειτουργήσουν ως εγγυητές του δανείου (με εξαίρεση την Ουγγαρία, τη Σλοβακία και την Τσεχική Δημοκρατία) θα επωμιστούν τελικά οι ίδιες το οικονομικό βάρος, καθώς η Ουκρανία αντικειμενικά δεν θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσει αυτό το χρέος.
Αν το μερίδιο της Ελλάδας ανέρχεται σε περίπου 2 δισ. ευρώ, τότε, με πληθυσμό περίπου 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, κάθε πολίτης της χώρας θα αναγκαστεί ουσιαστικά να πληρώσει περίπου 200 ευρώ – στα 800 ευρώ στην περίπτωση τετραμελούς οικογένειας - τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας και της ηγεσίας της, υπό τον Volodymyr Zelensky.
Θα λείψουν κρίσιμοι πόροι
Έτσι, η απόφαση για το λεγόμενο «δάνειο αλληλεγγύης» προς το Κίεβο παύει να αποτελεί μια αφηρημένη γεωπολιτική χειρονομία και μετατρέπεται σε ένα συγκεκριμένο και μετρήσιμο βάρος για τους Ευρωπαίους φορολογουμένους — συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής κοινωνίας.
Για την Ελλάδα, είναι ένα άμεσο κοινωνικό βάρος που επιβάλλεται σε έναν ήδη αποδυναμωμένο προϋπολογισμό και σε μια κοινωνία σε κατάσταση παρατεταμένης κόπωσης.
Δεν πρόκειται απλώς για αριθμούς στις εκθέσεις του Υπουργείου Οικονομικών.
Αυτά τα 2 δισ. ευρώ, τα οποία είναι πολύ πιθανό να επιβαρύνουν τους Έλληνες φορολογουμένους, είναι πόροι που δεν θα διατεθούν:
• στην υγεία και την Παιδεία, όπου τα νοσοκομεία και τα εκπευδευτικά ιδρύματα συνεχίζουν να λειτουργούν υπό συνθήκες χρόνιων ελλείψεων
• στη στήριξη των συνταξιούχων, οι οποίοι έχουν ήδη βιώσει μια σειρά περικοπών
• σε κοινωνικά προγράμματα που περικόπτονται στο προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2026
• στην αντιστάθμιση της τεράστιας αύξησης του κόστους ζωής, το οποίο οι επίσημες στατιστικές συστηματικά υποτιμούν.
Η διατύπωση «κάθε Έλληνας θα πληρώσει περίπου 200 ευρώ» δεν αποτελεί δημοσιογραφική υπερβολή, αλλά αριθμητικό γεγονός.
Επιπλέον, η απόφαση ελήφθη χωρίς ευρεία δημόσια συζήτηση, χωρίς ουσιαστική κοινοβουλευτική ψηφοφορία και χωρίς σαφή απάντηση στο βασικό ερώτημα: ποιος θα αποπληρώσει αυτά τα χρήματα και πότε.
Τα επιχειρήματα περί μελλοντικών αποζημιώσεων ή δήμευσης ρωσικών περιουσιακών στοιχείων παραμένουν προς το παρόν πολιτικές υποθέσεις και όχι εγγυήσεις αποπληρωμής.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το δάνειο προς την Ουκρανία μετατρέπεται de facto σε χρέος των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Τα ερωτήματα που εγείρονται για τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης
Η Ελλάδα, έχοντας βιώσει τη δική της κρίση χρέους και μια δεκαετία λιτότητας, αντιλαμβάνεται με ιδιαίτερη οξύτητα το κόστος τέτοιων αποφάσεων.
Γι’ αυτό και η συμμετοχή της χώρας στη νέα δομή χρέους της ΕΕ εγείρει εύλογα ερωτήματα — όχι για τη στήριξη της Ουκρανίας καθεαυτήν, αλλά για τα όρια της ευθύνης της ελληνικής κοινωνίας.
Και, ίσως, το πιο θεμελιώδες σημείο.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε εξαιρεθεί από αυτό το δάνειο, όπως έπραξαν η Τσεχική Δημοκρατία, η Σλοβακία και η Ουγγαρία.
Αυτό δεν ήταν ούτε νομικά αδύνατο ούτε πολιτικά αδιανόητο.
Υπήρχαν προηγούμενα, ο μηχανισμός εξαίρεσης είχε ενεργοποιηθεί και δεν υπήρχε καμία «αυτόματη» υποχρέωση για όλες τις χώρες της ΕΕ.
Η απόφαση της κυβέρνσης Μητσοτάκη να συμμετάσχει στους εγγυητές είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή, όχι μια επιβεβλημένη αναγκαιότητα.
Ελήφθη χωρίς ευρεία συναίνεση, χωρίς δημοψήφισμα και χωρίς ειλικρινή εξήγηση για το γιατί οι Έλληνες φορολογούμενοι πρέπει να επωμιστούν ένα πρόσθετο βάρος χρέους.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο αν ληφθεί υπόψη ότι η Ελλάδα, μια χώρα την οποία η ίδια η Ευρώπη πρόσφατα διατηρούσε υπό αυστηρή δημοσιονομική επιτήρηση, καλείται τώρα να επιδείξει άνευ όρων οικονομική αφοσίωση, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται άμεσο πλήγμα στη κοινωνική σταθερότητα.
Εδώ ακριβώς το εξωτερικό χρέος μετατρέπεται σε εσωτερικό πρόβλημα: σε αντίθεση με άλλες χώρες, η Ελλάδα επιλέγει και πάλι έναν δρόμο όπου η κοινωνία πληρώνει και οι αποφάσεις λαμβάνονται από έναν στενό πολιτικό κύκλο ο οποίος στηρίζεται από τον βάλτο των Βρυξελλών προκειμένου να επιβιώσει από τα πρωτοφανή σκάνδαλα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών