Τα προβλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι σύνθετα και δεν υπάρχει εύκολη λύση
Τις τελευταίες ημέρες έχουμε διαβάσει αρκετά άρθρα σχετικά με μια πιθανή συμφωνία μεταξύ της αμερικανικής κυβέρνησης και των κυριότερων εμπορικών εταίρων της για την υποτίμηση του αμερικανικού δολαρίου.
Έχει ονομαστεί «Η Συμφωνία Mar-A-Lago», εμπνευσμένη από τη Συμφωνία Plaza του 1985, η οποία στόχευε στην υποτίμηση του δολαρίου για να διορθώσει τις εμπορικές ανισορροπίες. Εκείνο το σχέδιο απέτυχε.
Ο στόχος, σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, είναι να αποδυναμωθεί το δολάριο, να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών εξαγωγών και να επαναρυθμιστεί το παγκόσμιο εμπόριο.
Μια άλλη πρόταση αφορά την αναδιάρθρωση του αμερικανικού χρέους μέσω ανταλλαγής ομολόγων που λήγουν με άλλα, μεγαλύτερης διάρκειας, π.χ. 100ετή κρατικά ομόλογα, προκειμένου να μειωθούν οι δημοσιονομικές πιέσεις.
Ωστόσο, αυτή θα ήταν μια επικίνδυνη και ενδεχομένως αντιπαραγωγική ιδέα.
Η Συμφωνία Mar-A-Lago βασίζεται σε δύο λανθασμένες παραδοχές: ότι οι αμερικανικές εξαγωγές δεν είναι αρκετά μεγάλες λόγω του ισχυρού νομίσματος και ότι το χρέος είναι υπερβολικά υψηλό λόγω του ισχυρού δολαρίου. Και οι δύο παραδοχές είναι απλώς λανθασμένες.
Οι αμερικανικές εξαγωγές είναι σχετικά χαμηλές σε σύγκριση με άλλες χώρες: στο 11% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με το 42% της Γερμανίας, το 29% του Ηνωμένου Βασιλείου ή το 21% της Ιαπωνίας, για παράδειγμα.
Ωστόσο, τα αίτια για τις σχετικά μικρές αμερικανικές εξαγωγές δεν έχουν καμία σχέση με το νόμισμα.
Οι ΗΠΑ είναι μια τεράστια αγορά και οι αμερικανικές επιχειρήσεις δεν χρειάζονται να εξάγουν για να ενισχύσουν τα έσοδα και τις πωλήσεις τους.
Είναι επίσης πλούσιες σε φυσικούς πόρους, γεγονός που τις καθιστά σχετικά αυτοδύναμες, κάτι που μειώνει την ανάγκη για εισαγωγές και, συνεπώς, περιορίζει το κίνητρο για εξαγωγές.
Οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο και η εκτιμώμενη αξία των φυσικών τους πόρων ανέρχεται περίπου στα 45 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Επιπλέον, με 331 εκατομμύρια κατοίκους το 2023, οι καταναλωτικές δαπάνες αντιπροσωπεύουν περίπου το 70% του αμερικανικού ΑΕΠ.
Οι ΗΠΑ είναι μια από τις μεγαλύτερες αγορές στον κόσμο, αλλά, το πιο σημαντικό, είναι η πλουσιότερη.
Η μέση ατομική καταναλωτική δαπάνη είναι πολύ υψηλότερη από αυτή χωρών όπως η Κίνα ή η Ινδία, και το κορυφαίο τρίτο της κατανομής εισοδημάτων αντιπροσωπεύει περίπου το 56% των δαπανών.
Με 5 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2024, είναι η μεγαλύτερη αγορά λιανικής στον κόσμο. Επιπλέον, η οικονομία των ΗΠΑ είναι κυρίως μια οικονομία υπηρεσιών.
Οι υπηρεσίες, περιλαμβανομένων των επαγγελματικών και επιχειρηματικών υπηρεσιών, είναι πιο δύσκολες να εξαχθούν, και το μέγεθος και ο πλούτος της εγχώριας αγοράς καθιστούν περιττό να πουλήσουν στο εξωτερικό στις περισσότερες περιπτώσεις.
Η βιομηχανία στις ΗΠΑ δεν είναι μικρή, στο 10% του ΑΕΠ, λόγω ενός ισχυρού εσωτερικού νομίσματος, αλλά λόγω των βαρών που επιβάλλουν οι ρυθμιστικοί κανονισμοί στις βιομηχανίες.
Επιπλέον, η τεχνητή μείωση του κόστους μέσω μιας πιο αδύναμης συναλλαγματικής ισοτιμίας είναι μια αποτυχημένη συνταγή, καθώς πάντα βρίσκεται κάποιος άλλος πρόθυμος να καταστρέψει το νόμισμά του πιο γρήγορα.
Η αμερικανική βιομηχανία δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στο εξωτερικό καταστρέφοντας την αγοραστική δύναμη του νομίσματός της. Αυτό σημαίνει άμεση φτώχεια για τους Αμερικανούς. Πρέπει να ανταγωνιστεί με προϊόντα προστιθέμενης αξίας, όπως έχουν αποδείξει οι τομείς της τεχνολογίας και άλλοι.
Η ανταλλαγή υπάρχοντος βραχυπρόθεσμου χρέους με μακροπρόθεσμα ομόλογα είναι επίσης μια απαίσια ιδέα, διότι θα δημιουργούσε το κίνητρο για την κυβέρνηση να αυξήσει τον δανεισμό χωρίς να αντιμετωπίσει το δομικό πρόβλημα των δαπανών της.
Η αναδιάρθρωση του χρέους μέσω της τεχνητής υποτίμησης του δολαρίου θα τρομοκρατούσε επίσης τους επενδυτές ομολόγων, οι οποίοι θα φοβόντουσαν δικαίως ότι άλλες κυβερνήσεις θα κατέφευγαν στο ίδιο τέχνασμα στο μέλλον.
Γιατί να αγοράσει κάποιος ένα 100ετές ομόλογο από μια χώρα που μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της τακτικά κάθε φορά που επανέρχονται τα προβλήματα χρέους;
Αυτή η πρόταση δεν είναι εργαλείο για να διατηρηθεί το δολάριο ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αλλά μια εγγύηση για την απώλεια της παγκόσμιας θέσης του.
Κανένα από τα προβλήματα των εξαγωγών και του χρέους των ΗΠΑ δεν θα βελτιωνόταν με μια υποτίμηση του δολαρίου, και ένα κρίσιμο πρόβλημα θα επιδεινωνόταν: ο πληθωρισμός.
Υψηλός πληθωρισμός
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήδη πλήττονται από υψηλό πληθωρισμό λόγω των λανθασμένων δημοσιονομικών και νομισματικών πολιτικών.
Ο σωρευτικός πληθωρισμός 24% που υπέστησαν οι Αμερικανοί τα τελευταία τέσσερα χρόνια προήλθε ακριβώς από τα παρεμβατικά μέτρα σχετικά με την ποσότητα και την τιμή του χρήματος, τη διόγκωση των κρατικών δαπανών και του χρέους, τα οποία οδήγησαν σε ιστορικά υψηλή αύξηση της προσφοράς χρήματος και, λόγω αυτού, στις τρέχουσες πληθωριστικές πιέσεις.
Με μια υποτίμηση, οι τιμές θα αυξάνονταν αμέσως σε δολάρια και η αγοραστική δύναμη των μισθών θα μειωνόταν.
Η υποτίμηση δεν βελτιώνει την παραγωγικότητα ή την προστιθέμενη αξία της βιομηχανίας, επομένως οποιαδήποτε μείωση του κόστους θα μεταφραζόταν σε φτωχοποίηση εργαζομένων και αποταμιευτών.
Η υποτίμηση είναι μια de facto χρεοκοπία και η εκδήλωση της αφερεγγυότητας μιας χώρας.
Δεν μπορείς να περιμένεις να υποτιμήσεις το νόμισμα ενώ ταυτόχρονα ελέγχεις τον πληθωρισμό και το χρέος.
Η υποτίμηση αναγκάζει την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τη αναγκαία προσαρμογή στις συνήθειες δαπανών της, και το πρόβλημα βιωσιμότητας του χρέους αναδύεται ξανά σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Οι πραγματικοί μισθοί πλήττονται, η πραγματική κατανάλωση εξασθενεί, η οικονομία γίνεται τεχνητά φτωχότερη σε δολάρια καθώς ο πληθωρισμός αυξάνεται, και μόνο οι τομείς διαπλοκής και η κυβέρνηση ωφελούνται γιατί μπορούν να διαιωνίσουν τις αναποτελεσματικότητες και τις ανισορροπίες τους με ένα νόμισμα που χάνει συνεχώς την αξία του.
Η υποτίμηση δεν είναι λύση για την υπερχρέωση. Ενθαρρύνει τον δανεισμό σε μια κυβέρνηση που ήδη είναι εθισμένη στις δαπάνες.
Επιπλέον, επιδεινώνει το φαινόμενο της «εκδίωξης» του ιδιωτικού τομέα, καθώς το κρατικό χρέος αντικαθιστά την ιδιωτική χρηματοδότηση, η οποία γίνεται πιο ακριβή καθώς το νόμισμα αποδυναμώνεται και ο πληθωρισμός αυξάνεται.
Αν η υποτίμηση του νομίσματος ήταν πραγματικός δείκτης ανταγωνιστικότητας, η Αργεντινή και η Βενεζουέλα θα ήταν οι πιο ανταγωνιστικές χώρες στον κόσμο.
Η υποτίμηση ζωντανεύει μερικούς μη ανταγωνιστικούς τομείς διαπλοκής και μια δημοσιονομικά ανεύθυνη κυβέρνηση, εις βάρος της φτωχοποίησης όλων των άλλων.
Ένα ισχυρό δολάριο ΗΠΑ μειώνει τις πληθωριστικές πιέσεις και κρατά τα επιτόκια χαμηλά.
Και οι δύο επιπτώσεις είναι θετικές για τους αποταμιευτές, τους εργαζομένους και τις οικογένειες, καθώς ενισχύεται η ιδιωτική οικονομία και βελτιώνονται οι πραγματικοί μισθοί.
Ένα ισχυρό δολάριο είναι επίσης θετικό για την κυβέρνηση και τις εταιρείες.
Το κεφάλαιο και οι άμεσες ξένες επενδύσεις ρέουν στις ΗΠΑ, και το κόστος δανεισμού για τις εταιρείες και την κυβέρνηση παραμένει χαμηλό λόγω αυξανόμενης ζήτησης.
Οι εταιρείες μπορούν επίσης να κάνουν διεθνείς εξαγορές σε χαμηλότερο κόστος, τόσο λόγω χαμηλότερων επιτοκίων όσο και λόγω προσαρμογών νομίσματος.
Μια υγιής νομισματική πολιτική και ένα ισχυρό νόμισμα είναι επίσης απαραίτητα για να διατηρηθεί η θέση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.
Αν ένα μικρό ποσοστό των αμερικανικών τομέων πλήττεται από ένα ισχυρό δολάριο, είναι μια τιμή που αξίζει να πληρωθεί αντάλλαγμα για το να παραμείνουμε η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, με το πιο χρησιμοποιούμενο νόμισμα, μια αξιόπιστη αποθήκη αξίας και μια αξιόλογη επένδυση για τον υπόλοιπο κόσμο.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση Trump είναι να ακολουθήσει πολιτικές υποτίμησης του νομίσματος τύπου «πείνασε τον γείτονά σου» για να καλύψει μια δομική ανισορροπία της κυβέρνησης.
Η υποτίμηση δεν είναι εργαλείο για τις εξαγωγές. Είναι εργαλείο για τη διαπλοκή και πάντα καταλήγει με την καταστροφή του νομίσματος ως πολύτιμο αποθεματικό.
Τα προβλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι σύνθετα και δεν υπάρχει εύκολη λύση.
Χρειάζεται να αντιμετωπίσει την υπερβολική ρύθμιση και φορολογία που επιβαρύνει τους παραγωγούς, αλλά επίσης πρέπει να περιορίσει τις κρατικές δαπάνες και την ατελείωτη νομισματική χαλάρωση που διαβρώνει την αγοραστική δύναμη των μισθών και κάνει τις οικογένειες και τις μικρές επιχειρήσεις να υποφέρουν.
Αν η τρέχουσα κυβέρνηση εργαστεί για να υπερασπιστεί τις αμερικανικές θέσεις εργασίας, τους μισθούς των εργαζομένων και τις οικογένειες, ένα ισχυρό δολάριο ΗΠΑ είναι απόδειξη ότι επιτυγχάνει τους στόχους της.
Μια ισχυρή οικονομία δεν χρειάζεται ένα αδύναμο νόμισμα.
www.bankingnews.gr
Έχει ονομαστεί «Η Συμφωνία Mar-A-Lago», εμπνευσμένη από τη Συμφωνία Plaza του 1985, η οποία στόχευε στην υποτίμηση του δολαρίου για να διορθώσει τις εμπορικές ανισορροπίες. Εκείνο το σχέδιο απέτυχε.
Ο στόχος, σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, είναι να αποδυναμωθεί το δολάριο, να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών εξαγωγών και να επαναρυθμιστεί το παγκόσμιο εμπόριο.
Μια άλλη πρόταση αφορά την αναδιάρθρωση του αμερικανικού χρέους μέσω ανταλλαγής ομολόγων που λήγουν με άλλα, μεγαλύτερης διάρκειας, π.χ. 100ετή κρατικά ομόλογα, προκειμένου να μειωθούν οι δημοσιονομικές πιέσεις.
Ωστόσο, αυτή θα ήταν μια επικίνδυνη και ενδεχομένως αντιπαραγωγική ιδέα.
Η Συμφωνία Mar-A-Lago βασίζεται σε δύο λανθασμένες παραδοχές: ότι οι αμερικανικές εξαγωγές δεν είναι αρκετά μεγάλες λόγω του ισχυρού νομίσματος και ότι το χρέος είναι υπερβολικά υψηλό λόγω του ισχυρού δολαρίου. Και οι δύο παραδοχές είναι απλώς λανθασμένες.
Οι αμερικανικές εξαγωγές είναι σχετικά χαμηλές σε σύγκριση με άλλες χώρες: στο 11% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με το 42% της Γερμανίας, το 29% του Ηνωμένου Βασιλείου ή το 21% της Ιαπωνίας, για παράδειγμα.
Ωστόσο, τα αίτια για τις σχετικά μικρές αμερικανικές εξαγωγές δεν έχουν καμία σχέση με το νόμισμα.
Οι ΗΠΑ είναι μια τεράστια αγορά και οι αμερικανικές επιχειρήσεις δεν χρειάζονται να εξάγουν για να ενισχύσουν τα έσοδα και τις πωλήσεις τους.
Είναι επίσης πλούσιες σε φυσικούς πόρους, γεγονός που τις καθιστά σχετικά αυτοδύναμες, κάτι που μειώνει την ανάγκη για εισαγωγές και, συνεπώς, περιορίζει το κίνητρο για εξαγωγές.
Οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο και η εκτιμώμενη αξία των φυσικών τους πόρων ανέρχεται περίπου στα 45 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Επιπλέον, με 331 εκατομμύρια κατοίκους το 2023, οι καταναλωτικές δαπάνες αντιπροσωπεύουν περίπου το 70% του αμερικανικού ΑΕΠ.
Οι ΗΠΑ είναι μια από τις μεγαλύτερες αγορές στον κόσμο, αλλά, το πιο σημαντικό, είναι η πλουσιότερη.
Η μέση ατομική καταναλωτική δαπάνη είναι πολύ υψηλότερη από αυτή χωρών όπως η Κίνα ή η Ινδία, και το κορυφαίο τρίτο της κατανομής εισοδημάτων αντιπροσωπεύει περίπου το 56% των δαπανών.
Με 5 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2024, είναι η μεγαλύτερη αγορά λιανικής στον κόσμο. Επιπλέον, η οικονομία των ΗΠΑ είναι κυρίως μια οικονομία υπηρεσιών.
Οι υπηρεσίες, περιλαμβανομένων των επαγγελματικών και επιχειρηματικών υπηρεσιών, είναι πιο δύσκολες να εξαχθούν, και το μέγεθος και ο πλούτος της εγχώριας αγοράς καθιστούν περιττό να πουλήσουν στο εξωτερικό στις περισσότερες περιπτώσεις.
Η βιομηχανία στις ΗΠΑ δεν είναι μικρή, στο 10% του ΑΕΠ, λόγω ενός ισχυρού εσωτερικού νομίσματος, αλλά λόγω των βαρών που επιβάλλουν οι ρυθμιστικοί κανονισμοί στις βιομηχανίες.
Επιπλέον, η τεχνητή μείωση του κόστους μέσω μιας πιο αδύναμης συναλλαγματικής ισοτιμίας είναι μια αποτυχημένη συνταγή, καθώς πάντα βρίσκεται κάποιος άλλος πρόθυμος να καταστρέψει το νόμισμά του πιο γρήγορα.
Η αμερικανική βιομηχανία δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στο εξωτερικό καταστρέφοντας την αγοραστική δύναμη του νομίσματός της. Αυτό σημαίνει άμεση φτώχεια για τους Αμερικανούς. Πρέπει να ανταγωνιστεί με προϊόντα προστιθέμενης αξίας, όπως έχουν αποδείξει οι τομείς της τεχνολογίας και άλλοι.
Η ανταλλαγή υπάρχοντος βραχυπρόθεσμου χρέους με μακροπρόθεσμα ομόλογα είναι επίσης μια απαίσια ιδέα, διότι θα δημιουργούσε το κίνητρο για την κυβέρνηση να αυξήσει τον δανεισμό χωρίς να αντιμετωπίσει το δομικό πρόβλημα των δαπανών της.
Η αναδιάρθρωση του χρέους μέσω της τεχνητής υποτίμησης του δολαρίου θα τρομοκρατούσε επίσης τους επενδυτές ομολόγων, οι οποίοι θα φοβόντουσαν δικαίως ότι άλλες κυβερνήσεις θα κατέφευγαν στο ίδιο τέχνασμα στο μέλλον.
Γιατί να αγοράσει κάποιος ένα 100ετές ομόλογο από μια χώρα που μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της τακτικά κάθε φορά που επανέρχονται τα προβλήματα χρέους;
Αυτή η πρόταση δεν είναι εργαλείο για να διατηρηθεί το δολάριο ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αλλά μια εγγύηση για την απώλεια της παγκόσμιας θέσης του.
Κανένα από τα προβλήματα των εξαγωγών και του χρέους των ΗΠΑ δεν θα βελτιωνόταν με μια υποτίμηση του δολαρίου, και ένα κρίσιμο πρόβλημα θα επιδεινωνόταν: ο πληθωρισμός.
Υψηλός πληθωρισμός
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήδη πλήττονται από υψηλό πληθωρισμό λόγω των λανθασμένων δημοσιονομικών και νομισματικών πολιτικών.
Ο σωρευτικός πληθωρισμός 24% που υπέστησαν οι Αμερικανοί τα τελευταία τέσσερα χρόνια προήλθε ακριβώς από τα παρεμβατικά μέτρα σχετικά με την ποσότητα και την τιμή του χρήματος, τη διόγκωση των κρατικών δαπανών και του χρέους, τα οποία οδήγησαν σε ιστορικά υψηλή αύξηση της προσφοράς χρήματος και, λόγω αυτού, στις τρέχουσες πληθωριστικές πιέσεις.
Με μια υποτίμηση, οι τιμές θα αυξάνονταν αμέσως σε δολάρια και η αγοραστική δύναμη των μισθών θα μειωνόταν.
Η υποτίμηση δεν βελτιώνει την παραγωγικότητα ή την προστιθέμενη αξία της βιομηχανίας, επομένως οποιαδήποτε μείωση του κόστους θα μεταφραζόταν σε φτωχοποίηση εργαζομένων και αποταμιευτών.
Η υποτίμηση είναι μια de facto χρεοκοπία και η εκδήλωση της αφερεγγυότητας μιας χώρας.
Δεν μπορείς να περιμένεις να υποτιμήσεις το νόμισμα ενώ ταυτόχρονα ελέγχεις τον πληθωρισμό και το χρέος.
Η υποτίμηση αναγκάζει την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τη αναγκαία προσαρμογή στις συνήθειες δαπανών της, και το πρόβλημα βιωσιμότητας του χρέους αναδύεται ξανά σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Οι πραγματικοί μισθοί πλήττονται, η πραγματική κατανάλωση εξασθενεί, η οικονομία γίνεται τεχνητά φτωχότερη σε δολάρια καθώς ο πληθωρισμός αυξάνεται, και μόνο οι τομείς διαπλοκής και η κυβέρνηση ωφελούνται γιατί μπορούν να διαιωνίσουν τις αναποτελεσματικότητες και τις ανισορροπίες τους με ένα νόμισμα που χάνει συνεχώς την αξία του.
Η υποτίμηση δεν είναι λύση για την υπερχρέωση. Ενθαρρύνει τον δανεισμό σε μια κυβέρνηση που ήδη είναι εθισμένη στις δαπάνες.
Επιπλέον, επιδεινώνει το φαινόμενο της «εκδίωξης» του ιδιωτικού τομέα, καθώς το κρατικό χρέος αντικαθιστά την ιδιωτική χρηματοδότηση, η οποία γίνεται πιο ακριβή καθώς το νόμισμα αποδυναμώνεται και ο πληθωρισμός αυξάνεται.
Αν η υποτίμηση του νομίσματος ήταν πραγματικός δείκτης ανταγωνιστικότητας, η Αργεντινή και η Βενεζουέλα θα ήταν οι πιο ανταγωνιστικές χώρες στον κόσμο.
Η υποτίμηση ζωντανεύει μερικούς μη ανταγωνιστικούς τομείς διαπλοκής και μια δημοσιονομικά ανεύθυνη κυβέρνηση, εις βάρος της φτωχοποίησης όλων των άλλων.
Ένα ισχυρό δολάριο ΗΠΑ μειώνει τις πληθωριστικές πιέσεις και κρατά τα επιτόκια χαμηλά.
Και οι δύο επιπτώσεις είναι θετικές για τους αποταμιευτές, τους εργαζομένους και τις οικογένειες, καθώς ενισχύεται η ιδιωτική οικονομία και βελτιώνονται οι πραγματικοί μισθοί.
Ένα ισχυρό δολάριο είναι επίσης θετικό για την κυβέρνηση και τις εταιρείες.
Το κεφάλαιο και οι άμεσες ξένες επενδύσεις ρέουν στις ΗΠΑ, και το κόστος δανεισμού για τις εταιρείες και την κυβέρνηση παραμένει χαμηλό λόγω αυξανόμενης ζήτησης.
Οι εταιρείες μπορούν επίσης να κάνουν διεθνείς εξαγορές σε χαμηλότερο κόστος, τόσο λόγω χαμηλότερων επιτοκίων όσο και λόγω προσαρμογών νομίσματος.
Μια υγιής νομισματική πολιτική και ένα ισχυρό νόμισμα είναι επίσης απαραίτητα για να διατηρηθεί η θέση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.
Αν ένα μικρό ποσοστό των αμερικανικών τομέων πλήττεται από ένα ισχυρό δολάριο, είναι μια τιμή που αξίζει να πληρωθεί αντάλλαγμα για το να παραμείνουμε η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, με το πιο χρησιμοποιούμενο νόμισμα, μια αξιόπιστη αποθήκη αξίας και μια αξιόλογη επένδυση για τον υπόλοιπο κόσμο.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση Trump είναι να ακολουθήσει πολιτικές υποτίμησης του νομίσματος τύπου «πείνασε τον γείτονά σου» για να καλύψει μια δομική ανισορροπία της κυβέρνησης.
Η υποτίμηση δεν είναι εργαλείο για τις εξαγωγές. Είναι εργαλείο για τη διαπλοκή και πάντα καταλήγει με την καταστροφή του νομίσματος ως πολύτιμο αποθεματικό.
Τα προβλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι σύνθετα και δεν υπάρχει εύκολη λύση.
Χρειάζεται να αντιμετωπίσει την υπερβολική ρύθμιση και φορολογία που επιβαρύνει τους παραγωγούς, αλλά επίσης πρέπει να περιορίσει τις κρατικές δαπάνες και την ατελείωτη νομισματική χαλάρωση που διαβρώνει την αγοραστική δύναμη των μισθών και κάνει τις οικογένειες και τις μικρές επιχειρήσεις να υποφέρουν.
Αν η τρέχουσα κυβέρνηση εργαστεί για να υπερασπιστεί τις αμερικανικές θέσεις εργασίας, τους μισθούς των εργαζομένων και τις οικογένειες, ένα ισχυρό δολάριο ΗΠΑ είναι απόδειξη ότι επιτυγχάνει τους στόχους της.
Μια ισχυρή οικονομία δεν χρειάζεται ένα αδύναμο νόμισμα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών