Ο Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος και τακτικός αρθρογράφος στο bakingnews
Mε την ευχέρεια της απόστασης από ένα γεγονός που δίνει ο χρόνος εύκολα μπορεί κάποιος να διατυπώνει απόψεις έχοντας αφενός καλύτερη και ολοκληρωμένη πληροφόρηση και αφετέρου να έχει σταθμίσει παράγοντες που η εν θερμώ αντιμετώπιση μιας κατάστασης δεν λαμβάνει υπόψη.
Ο λόγος για την στάση του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκράτης Ματαρέλα να μην διορίσει υπουργό Οικονομικών κάποιον που θέλει της έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ.
Όταν συνέβη το γεγονός οι εν θερμώ καταγγελίες μιλούσαν για αντιδημοκρατική πρακτική, για κατάπτωση της Δημοκρατίας, για κυριαρχία των αγορών έναντι της θέλησης των επιλογών των ψηφοφόρων, για μίσθαρνα όργανα των ελίτ, για διάλυση των θεσμών και κτλ.
Φυσικά παραγνωρίζονταν το γεγονός ότι ανάλογου είδους αρνήσεις και μάλιστα τέσσερις τον αριθμό είχαν και κατά το παρελθόν λάβει χώρα σε προτάσεις των πρωθυπουργών Μπερλουσκόνι και Ρέντσι.
Όπως αποσιωπούνταν το γεγονός της άμεσης αλλαγής των προτεινομένων προσώπων από τους εν λόγω πρωθυπουργούς χωρίς τυμπανοκρουσίες και λαϊκίστικες προσεγγίσεις .
Στην χώρα μας διαφεύγει από πολλούς ότι τα μαθήματα άλλων χωρών γίνονται παραδείγματα αποφυγής και μάλιστα τα αποτελέσματα των πειραματισμών άλλων χωρών λαμβάνονται σοβαρά υπόψη στην λήψη παρόμοιων αποφάσεων .
Οποιοσδήποτε Προέδρος Δημοκρατίας με ανάλογο συνταγματικό υπόβαθρο θα λειτουργούσε όπως ο Ματαρέλα .
Δεν θα άφηνε την χώρα του να καταντήσει Ελλάδα της περιόδου Βαρουφάκη, δεν θα άφηνε την χώρα του έρμαιο λαϊκίστικων πειραματισμών και εγκληματικών παρορμητικών πρακτικών, δεν θα άφηνε την χώρα του σε νάρκισσους πολιτικούς ανεξάρτητα εάν αυτοί έχουν νωπή την εκλογή τους.
Το Σύνταγμα ως ανώτατος θεσμός μιας χώρας πρέπει να έχει αντίδοτα κατά του λαϊκισμού, της εκλογικής παράκρουσης και των κυβερνητικών πλειοψηφιών που οι συγκυρίες διαμορφώνουν ως αποτελέσματα παραπλανητικών προοπτικών.
Φυσικά δεν υπάρχει τρόπος αποφυγής των επιπτώσεων του λαϊκισμού αφού πρέπει να θεωρείτε δεδομένο ότι σε περιόδους αναπροσαρμογών θα βρει τρόπους δημιουργίας πλειοψηφικού ρεύματος και αναρρίχησης στην εξουσία .
Στην Ελλάδα από το δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στην Ιταλία από το δίδυμο, Κίνημα 5 αστέρων – Λέγκα του Βορρά για να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά το ούνα φάρα - ούνα ράτσα.
Η αναρρίχηση στην εξουσία στην αρχή περνά μέσα από υπερφίαλες λεκτικές κορώνες, από απατηλές προσδοκίες, και από την προσπάθεια επιβολής εξωπραγματικών προγραμμάτων με το ανάλογο φυσικά δημοσιονομικό και κοινωνικό κόστος έως ότου η πραγματικότητα καταρρίψει τις ιδεολογικές ψευδαισθήσεις και επαναφέρει τους λαϊκιστές στο ρεαλισμό και την αναγνώριση της κολοτούμπας ως πολιτική πράξη αποφυγής του αδιέξοδου που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει.
Μετά έχουμε την ανάδειξη του κακού, τα οικονομικά συμφέροντα και ειδικότερα τις αγορές οι οποίες ευθύνονται για όλα.
Οι αγορές φταίνε που οι κυβερνήσεις δανείζονταν για να δίνουν συντάξεις ακόμη και σε 35αρηδες, όπως συνέβαινε στην Ελλάδα ή για να προσλαμβάνουν του αφισοκολλητές τους στο δημόσιο τομέα.
Οι αγορές φταίνε που οι Τσίπρας –Βαρουφάκης θα έσκιζαν τα μνημόνια, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ θα μείωναν την φορολογία και θα δημιουργούσαν παράλληλο νόμισμα, δημιουργώντας στο πρώτο 5μηνο της διακυβέρνησης τους το απόλυτο χάος.
Οι αγορές θα φταίνε που οι Ιταλοί θα επαναπροσαρμόσουν τον συνταξιοδοτικό τους σύστημα και θα καθορίσουν κατώτατο μισθό μακράν των αντοχών της ανταγωνιστικότητας τους.
Οι αγορές θα φταίνε όταν τα μέλη της λαϊκίστικης κυβέρνησης του προέκυψε στην Ιταλία θα διαγκωνίζονται για λαοπρόβλητες προτάσεις ανεξάρτητου δημοσιονομικού κόστους.
Οι αγορές φτιάνε για όλα , όμως καμία αγορά δεν επέβαλε στις κυβερνήσεις και στα κράτη να λειτουργούν έξω από τις δυνατότητες που τους δίνουν η παραγωγή , τα έσοδα και τα μέσα παραγωγής τους .
Όμως ποιες αγορές;
Διότι εάν μιλούμε για την Ιταλία τα δυο τρίτα του χρέους των 2,3 τρισ ευρώ βρίσκονται στα χέρια των Ιταλικών τράπεζων και των Ιταλικών ασφαλιστικών ταμείων, δηλαδή στα χέρια των Ιταλών καταθετών και των Ιταλών συνταξιούχων.
Αυτές είναι οι αγορές , οι οποίες ζητούν το αυτονόητο , να μην συμπαρασύρουν οι πρακτικές του λαϊκισμού τις καταθέσεις και τις συντάξεις, δηλαδή τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής .
Θα υπάρξει ο αντίλογος μα οι ίδιοι αποτελούν και τους ψηφοφόρους που φέρνουν τους λαϊκιστές και τους δημαγωγούς στης εξουσία .
Γ ΄αυτό υπάρχει το Σύνταγμα και ο εκάστοτε Προέδρος της Δημοκρατίας ώστε κάποιος αμύντορας να προστατεύει από την απόλυτη διάλυση που μπορεί να επιφέρει μια ευκαιριακά λαϊκίστικη κυβερνητική πλειοψηφία.
Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι αγορές ως νομικά πρόσωπα προστατεύουν τα χρήματα των μελών τους, δρουν με τρόπο στεγνά επαγγελματικό και στοχεύουν στην απόλυτη κερδοφορία.
Όπως επίσης πρέπει να γίνει αντιληπτός ο σκοτεινός ρόλος που παίζουν τμήματα του πολιτικού κόσμου.
Όταν για παράδειγμα η κυβέρνηση Τσίπρα με θεωρητικό ταγό τον Βαρουφάκη οδηγούσε εσκεμμένα τις διαπραγματεύσεις για την αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους σε αδιέξοδο παίζοντας τις τύχες της χώρας με βάση την θεωρία των παιγνίων τότε δεν φταίνε οι αγορές αλλά αυτοί που εξέλεξε η πλειοψηφία των ψηφοφόρων .
Όταν για παράδειγμα οι Ιταλοί των Αστέρων του λαϊκισμού και της Λέγκας του Βορρά εμμένουν στην επιλογή της Βαρουφάκειας εκδοχής για την θέση του υπουργού οικονομικών και στέλνουν τις αποδόσεις του 10ετους Ιταλικού ομολόγου στα επίπεδα του 3,38% από το 1,95% που καταγράφονταν προ της κρίσης δεν φταίνε οι αγορές αλλά αυτοί που τους εξέλεξαν, οι Ιταλοί ψηφοφόροι.
Φυσικά εστιάζουμε στα εμφανή, τον ρόλο του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας, όμως μας διαφεύγει ο αφανής και ίσως πιο αποτελεσματικός ρόλος των Ευρωπαϊκών θεσμών όπως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που κατέχει το 14,4% του Ιταλικού δημοσίου χρέους των 2,36 τρις ευρώ και η οποία βλέποντας την ροπή της νεοεκλεγούσας πλειοψηφίας προς πρακτικές της ελληνικής έκδοσης του λαϊκισμού των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έπαυσε να αγοράζει ομόλογα στα πλαίσια της ποσοτικής χαλάρωσης στέλνοντας το μήνυμα ότι κανένας δεν μπορεί να δουλεύει δυο κυρίους.
Αυτό το κατενόησε πρώτα ο Τσίπρας, το εμπέδωσαν οι Ιταλοί λαϊκιστές και πλέον τα παθήματα τους θα γίνουν μαθήματα για κάθε επίδοξο δημαγωγό, ο οποίος μπορεί να ανέβει στην εξουσία πουλώντας φρούδες ελπίδες σε δοκιμαζόμενους πολίτες πλην όμως, θα γνωρίζει ότι η ομαλή διακυβέρνηση επιβάλει σοβαρότητα και πριν κολοτούμπα στο ρεαλισμό και την ζώσα πραγματικότητα.
Ο Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος και τακτικός αρθρογράφος στο bakingnews
www.bankingnews.gr
Ο λόγος για την στάση του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκράτης Ματαρέλα να μην διορίσει υπουργό Οικονομικών κάποιον που θέλει της έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ.
Όταν συνέβη το γεγονός οι εν θερμώ καταγγελίες μιλούσαν για αντιδημοκρατική πρακτική, για κατάπτωση της Δημοκρατίας, για κυριαρχία των αγορών έναντι της θέλησης των επιλογών των ψηφοφόρων, για μίσθαρνα όργανα των ελίτ, για διάλυση των θεσμών και κτλ.
Φυσικά παραγνωρίζονταν το γεγονός ότι ανάλογου είδους αρνήσεις και μάλιστα τέσσερις τον αριθμό είχαν και κατά το παρελθόν λάβει χώρα σε προτάσεις των πρωθυπουργών Μπερλουσκόνι και Ρέντσι.
Όπως αποσιωπούνταν το γεγονός της άμεσης αλλαγής των προτεινομένων προσώπων από τους εν λόγω πρωθυπουργούς χωρίς τυμπανοκρουσίες και λαϊκίστικες προσεγγίσεις .
Στην χώρα μας διαφεύγει από πολλούς ότι τα μαθήματα άλλων χωρών γίνονται παραδείγματα αποφυγής και μάλιστα τα αποτελέσματα των πειραματισμών άλλων χωρών λαμβάνονται σοβαρά υπόψη στην λήψη παρόμοιων αποφάσεων .
Οποιοσδήποτε Προέδρος Δημοκρατίας με ανάλογο συνταγματικό υπόβαθρο θα λειτουργούσε όπως ο Ματαρέλα .
Δεν θα άφηνε την χώρα του να καταντήσει Ελλάδα της περιόδου Βαρουφάκη, δεν θα άφηνε την χώρα του έρμαιο λαϊκίστικων πειραματισμών και εγκληματικών παρορμητικών πρακτικών, δεν θα άφηνε την χώρα του σε νάρκισσους πολιτικούς ανεξάρτητα εάν αυτοί έχουν νωπή την εκλογή τους.
Το Σύνταγμα ως ανώτατος θεσμός μιας χώρας πρέπει να έχει αντίδοτα κατά του λαϊκισμού, της εκλογικής παράκρουσης και των κυβερνητικών πλειοψηφιών που οι συγκυρίες διαμορφώνουν ως αποτελέσματα παραπλανητικών προοπτικών.
Φυσικά δεν υπάρχει τρόπος αποφυγής των επιπτώσεων του λαϊκισμού αφού πρέπει να θεωρείτε δεδομένο ότι σε περιόδους αναπροσαρμογών θα βρει τρόπους δημιουργίας πλειοψηφικού ρεύματος και αναρρίχησης στην εξουσία .
Στην Ελλάδα από το δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στην Ιταλία από το δίδυμο, Κίνημα 5 αστέρων – Λέγκα του Βορρά για να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά το ούνα φάρα - ούνα ράτσα.
Η αναρρίχηση στην εξουσία στην αρχή περνά μέσα από υπερφίαλες λεκτικές κορώνες, από απατηλές προσδοκίες, και από την προσπάθεια επιβολής εξωπραγματικών προγραμμάτων με το ανάλογο φυσικά δημοσιονομικό και κοινωνικό κόστος έως ότου η πραγματικότητα καταρρίψει τις ιδεολογικές ψευδαισθήσεις και επαναφέρει τους λαϊκιστές στο ρεαλισμό και την αναγνώριση της κολοτούμπας ως πολιτική πράξη αποφυγής του αδιέξοδου που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει.
Μετά έχουμε την ανάδειξη του κακού, τα οικονομικά συμφέροντα και ειδικότερα τις αγορές οι οποίες ευθύνονται για όλα.
Οι αγορές φταίνε που οι κυβερνήσεις δανείζονταν για να δίνουν συντάξεις ακόμη και σε 35αρηδες, όπως συνέβαινε στην Ελλάδα ή για να προσλαμβάνουν του αφισοκολλητές τους στο δημόσιο τομέα.
Οι αγορές φταίνε που οι Τσίπρας –Βαρουφάκης θα έσκιζαν τα μνημόνια, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ θα μείωναν την φορολογία και θα δημιουργούσαν παράλληλο νόμισμα, δημιουργώντας στο πρώτο 5μηνο της διακυβέρνησης τους το απόλυτο χάος.
Οι αγορές θα φταίνε που οι Ιταλοί θα επαναπροσαρμόσουν τον συνταξιοδοτικό τους σύστημα και θα καθορίσουν κατώτατο μισθό μακράν των αντοχών της ανταγωνιστικότητας τους.
Οι αγορές θα φταίνε όταν τα μέλη της λαϊκίστικης κυβέρνησης του προέκυψε στην Ιταλία θα διαγκωνίζονται για λαοπρόβλητες προτάσεις ανεξάρτητου δημοσιονομικού κόστους.
Οι αγορές φτιάνε για όλα , όμως καμία αγορά δεν επέβαλε στις κυβερνήσεις και στα κράτη να λειτουργούν έξω από τις δυνατότητες που τους δίνουν η παραγωγή , τα έσοδα και τα μέσα παραγωγής τους .
Όμως ποιες αγορές;
Διότι εάν μιλούμε για την Ιταλία τα δυο τρίτα του χρέους των 2,3 τρισ ευρώ βρίσκονται στα χέρια των Ιταλικών τράπεζων και των Ιταλικών ασφαλιστικών ταμείων, δηλαδή στα χέρια των Ιταλών καταθετών και των Ιταλών συνταξιούχων.
Αυτές είναι οι αγορές , οι οποίες ζητούν το αυτονόητο , να μην συμπαρασύρουν οι πρακτικές του λαϊκισμού τις καταθέσεις και τις συντάξεις, δηλαδή τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής .
Θα υπάρξει ο αντίλογος μα οι ίδιοι αποτελούν και τους ψηφοφόρους που φέρνουν τους λαϊκιστές και τους δημαγωγούς στης εξουσία .
Γ ΄αυτό υπάρχει το Σύνταγμα και ο εκάστοτε Προέδρος της Δημοκρατίας ώστε κάποιος αμύντορας να προστατεύει από την απόλυτη διάλυση που μπορεί να επιφέρει μια ευκαιριακά λαϊκίστικη κυβερνητική πλειοψηφία.
Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι αγορές ως νομικά πρόσωπα προστατεύουν τα χρήματα των μελών τους, δρουν με τρόπο στεγνά επαγγελματικό και στοχεύουν στην απόλυτη κερδοφορία.
Όπως επίσης πρέπει να γίνει αντιληπτός ο σκοτεινός ρόλος που παίζουν τμήματα του πολιτικού κόσμου.
Όταν για παράδειγμα η κυβέρνηση Τσίπρα με θεωρητικό ταγό τον Βαρουφάκη οδηγούσε εσκεμμένα τις διαπραγματεύσεις για την αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους σε αδιέξοδο παίζοντας τις τύχες της χώρας με βάση την θεωρία των παιγνίων τότε δεν φταίνε οι αγορές αλλά αυτοί που εξέλεξε η πλειοψηφία των ψηφοφόρων .
Όταν για παράδειγμα οι Ιταλοί των Αστέρων του λαϊκισμού και της Λέγκας του Βορρά εμμένουν στην επιλογή της Βαρουφάκειας εκδοχής για την θέση του υπουργού οικονομικών και στέλνουν τις αποδόσεις του 10ετους Ιταλικού ομολόγου στα επίπεδα του 3,38% από το 1,95% που καταγράφονταν προ της κρίσης δεν φταίνε οι αγορές αλλά αυτοί που τους εξέλεξαν, οι Ιταλοί ψηφοφόροι.
Φυσικά εστιάζουμε στα εμφανή, τον ρόλο του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας, όμως μας διαφεύγει ο αφανής και ίσως πιο αποτελεσματικός ρόλος των Ευρωπαϊκών θεσμών όπως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που κατέχει το 14,4% του Ιταλικού δημοσίου χρέους των 2,36 τρις ευρώ και η οποία βλέποντας την ροπή της νεοεκλεγούσας πλειοψηφίας προς πρακτικές της ελληνικής έκδοσης του λαϊκισμού των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έπαυσε να αγοράζει ομόλογα στα πλαίσια της ποσοτικής χαλάρωσης στέλνοντας το μήνυμα ότι κανένας δεν μπορεί να δουλεύει δυο κυρίους.
Αυτό το κατενόησε πρώτα ο Τσίπρας, το εμπέδωσαν οι Ιταλοί λαϊκιστές και πλέον τα παθήματα τους θα γίνουν μαθήματα για κάθε επίδοξο δημαγωγό, ο οποίος μπορεί να ανέβει στην εξουσία πουλώντας φρούδες ελπίδες σε δοκιμαζόμενους πολίτες πλην όμως, θα γνωρίζει ότι η ομαλή διακυβέρνηση επιβάλει σοβαρότητα και πριν κολοτούμπα στο ρεαλισμό και την ζώσα πραγματικότητα.
Ο Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος και τακτικός αρθρογράφος στο bakingnews
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών