Η παραμονή του Sébastien Lecornu στο υπουργείο Άμυνας συμβόλιζε τη στρατηγική συνέχεια της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με τη Ρωσία και τη στρατιωτική υποστήριξη προς το καθεστώς της Ουκρανίας καθώς θεωρείται ένας από τους ισχυρότερους εκπροσώπους της αντι-ρωσικής υστερίας στο χώρο των μακρονιστών, αλλά ο άνθρωπος του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλεγματος
Ο Sébastien Lecornu διορίστηκε καθόλου τυχαία πρωθυπουργός από τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, Emmanuel Macron, στις 9 Σεπτεμβρίου 2025 ενώ - όχι τυχαία - προηγουμένως διετέλεσε υπουργός Άμυνας.
Μάλιστα κατείχε αυτή τη θέση από το 2022 και τη διατήρησε σε πολλαπλές κυβερνήσεις: εκείνες της Élisabeth Borne, του Gabriel Attal, του Michel Barnier και του François Bayrou.
Αυτή η κίνηση του προέδρου Macron δείχνει ότι έχει στόχο προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία να παρασύρει την Ευρώπη σε μια παρανοϊκή σύγκρουση με τη Ρωσία.
Η παραμονή του Lecornu συμβόλιζε τη στρατηγική συνέχεια της Γαλλικής εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με τη Ρωσία και τη στρατιωτική υποστήριξη προς το καθεστώς της Ουκρανίας καθώς ο Lecornu θεωρείται ένας από τους ισχυρότερους εκπροσώπους της αντι-ρωσικής υστερίας στο χώρο των μακρονιστών.
Ο διορισμός του Sébastien Lecornu ως πρωθυπουργού αντιπροσωπεύει, λοιπόν, μια επιλογή μέχρις εσχάτων προκειμένου να διασωθεί ο «Βοναπάρτης» ένοικος του Elysee ο οποίος είναι απαξιωμένος στα μάτια του γαλλικού λαού εδώ και πολύ καιρό.
Η επιλογή της σύγκρουσης
Αποτελεί την επιβεβαίωση από την άρχουσα ελίτ ότι αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα είναι η επιλογή για πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Είναι η ανοιχτή έκφραση ότι έχουμε περάσει σε μια νέα φάση και ότι αυτό που ήταν δευτερεύον – ο ρόλος της Γαλλίας στην σύγκρουση του Ουκρανικού - γίνεται πλέον κύριο.
Αυτή η πραγματικότητα, φυσικά, αποκρύπτεται από όλους τους σχολιαστές του γαλλικού κατεστημένου.
Το ίδιο ισχύει και για την αριστερή αντιπολίτευση, που περιορίζεται να βλέπουν τον Sébastien Lecornu ως έναν λοχαγό του Emmanuel Macron, έναν από τους πιστούς του.
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το βάρος της επιλογής του Sébastien Lecornu χωρίς να αντιληφθεί τις εξελίξεις σχετικά με την κλιμάκωση της στρατιωτικής στάσης της Γαλλίας απέναντι στη Ρωσία.
Το ζήτημα των σχέσεων με τη Ρωσία
Πρέπει εδώ να τεθεί το ερώτημα: αν δεν ήταν το ρωσικό ζήτημα που καθόρισε τον διορισμό του Sébastien Lecornu, τότε τι άλλο;
Υπήρξε λόγος για ένα άνοιγμα προς τα αριστερά.
Όμως, ο Sébastien Lecornu υπήρξε μέλος της Δεξιάς και από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές του François Fillon, πριν αλλάξει στρατόπεδο το 2017.
Τίποτε δεν τον συνδέει με την Αριστερά, ούτε καν στην κοινοβουλευτική της εκδοχή.
Επομένως, υπάρχει μόνο μία δυνατή εξήγηση για τον διορισμό του Sébastien Lecornu ως πρωθυπουργού.
Καλείται να συσπειρώσει τις γραμμές.
Το ζήτημα του χρέους δεν ξεχνιέται – ίσα ίσα - αλλά είναι προφανές ότι το ζήτημα της κλιμάκωσης του ανταγωνισμού σε γεωπολιτικό επίπεδο θα βρεθεί στο προσκήνιο.
Η γαλλική ελίτ είχε να διαλέξει ανάμεσα στο να καταστήσει κύρια τη δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας προκειμένου η χώρα να αποφύγει τη χρεοκοπία ή την στρατιωτική κλιμάκωση με στόχο τη μάχη για την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής.
Η επιλογή έχει πλέον γίνει.
Και φυσικά είναι η αποδέσμευση της αμερικανικής υπερδύναμης από την Ευρώπη (προκειμένου να επικεντρωθεί κατά προτεραιότητα στην Κίνα) που παίζει κινητήριο ρόλο στη επιτάχυνση της ανόδου του μιλιταρισμού στη Γαλλία.
Τι γράφει στο βιβλίο του
Έδωσε άραγε ο Sébastien Lecornu ένα αντίτυπο του βιβλίου του με τον χαρακτηριστικό τίτλο Vers la guerre? στον Ουκρανό πρόεδρο Volodymyr Zelensky, τον οποίο έχει συναντήσει πολλές φορές μαζί με τους υπουργούς Άμυνας του ΝΑΤΟ, στις Βρυξέλλες; Γνωστός για τη φειδώ και τη διακριτικότητά του, ο Sébastien Lecornu, 38 ετών, έχει καταθέσει πλήρως την θέση του για την επιλογή του μιλιταρισμού.
Ο ίδιος ο Emmanuel Macron επέμεινε να τον κρατήσει στη θέση του υπουργού Άμυνας στην προηγούμενη κυβέρνηση, αξίωμα που κατέχει από το 2022, ενώ ο Michel Barnier ήθελε να ανανεώσει όλα τα πρόσωπα της κυβέρνησης.
Ο Sébastien Lecornu ήταν επίσης από τους λίγους υπουργούς των οποίων ο προϋπολογισμός δεν μειώθηκε.
Αντιθέτως, επωφελήθηκε από την πιο ουσιαστική αύξηση (+3,3%) υπέρ του νέου νόμου περί προγραμματισμού των αμυντικών δαπανών (που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2023, χωρίς χρήση του άρθρου 49.3), με στόχο την ενίσχυση της γαλλικής στρατιωτικής ισχύος έως το 2030.
Οι σχέσεις του με το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα είναι γνωστές... και εκπροσωπεί συγκεκριμένα συμφέροντα.
Μεταξύ πολέμου και ειρήνης
Διακριτικός ως επικεφαλής του «μεγάλου σιωπηλού» (των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων), ο υπουργός Άμυνας έχει εκθέσει τη σκέψη του στο Vers la guerre ? (Προς τον πόλεμο;).
Το δοκίμιο μοιάζει με μία λευκή βίβλο, ένα είδος πολεμικού σχεδίου.
Ο τίτλος ανταποκρίνεται στις επείγουσες συνθήκες της στιγμής: «Δεν είμαστε σε πόλεμο, αλλά, προφανώς, δεν βρισκόμαστε πλέον στην ειρήνη που γνωρίζαμε ως τώρα».
Αν και το ερωτηματικό στον τίτλο παραμένει αναγκαίο για την Ευρώπη, το Vers la guerre ? θυμίζει ωστόσο ότι «η στιγμή που ζούμε δεν είναι μια παρένθεση αλλά μια βαθιά στρατηγική ρήξη».
Και όπου υπάρχει ρήξη, υπάρχει (επ)ανάσταση, αναπτύσσει ο Sébastien Lecornu, ο οποίος «[καλεί] σε μια εθνική, ηθική και πατριωτική αφύπνιση».
Ο γκωλικός τόνος αυτής της φράσης δεν είναι καθόλου τυχαίος.
Ο Lecornu αναφέρεται εξαρχής σε έναν παππού αντιστασιακό και εντάσσεται, με αποσπάσματα-παραπομπές, στην κληρονομιά του Pierre Mesmer, μέλους της Αντίστασης, των Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων από την πρώτη ώρα και κατόπιν υπουργού Άμυνας του Στρατηγού (de Gaulle) από το 1960 έως το 1969, δεκαετία κατά την οποία η Γαλλία έγινε πυρηνική δύναμη.
Ωστόσο, χωρίς νοσταλγία, προειδοποιεί ο μακρινός διάδοχός του, αλλά με έμπνευση για να εξελίξει το στρατιωτικό δόγμα με μια μέθοδο «φτιαγμένη από μοντέρνα στοιχεία και αντισυμβατικότητα» για την «εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων».
Απαραίτητων, επομένως: «Πρέπει να έχουμε την ταπεινότητα να αναγνωρίσουμε ότι ζούμε ακόμη πάνω στις βάσεις ενός μοντέλου που προήλθε από τις αποφάσεις της δεκαετίας του 1960».
Τα αυτοκρατορικά όνειρα...
Το σύνθημά του παραμένει το ίδιο, ωστόσο: «Να κάνουμε τη χώρα μας μεγαλύτερη απ’ ό,τι [είναι] στην πραγματικότητα».
Κλειδί αυτής της φιλοδοξίας είναι η πυρηνική δύναμη, «αποτρεπτική» αλλά και «όπλο [τελευταίας καταφυγής]» (το να ισχυριστεί κανείς το αντίθετο θα σήμαινε «να αρνηθεί την πολιτική και στρατηγική της εμβέλεια», σημειώνει χαρακτηριστικά).
Αλλά, σε έναν κόσμο όπου ανάβουν ολοένα και περισσότερες εστίες και όπου κάποιες δυνάμεις προωθούν τα πιόνια τους μέσω «proxys» (ή μέσω «τρίτων», παραστρατιωτικών ή τρομοκρατών), χρειάζονται επίσης ικανότητες επιλεκτικής απάντησης, μια ευελιξία ταυτόχρονα απαλή και σκληρή.
Αυτό το plaidoyer pro domo (αυτοϋπεράσπιση), αναπόφευκτα γαλλοκεντρικό (και όχι χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες), αξίζει για τη νηφάλια αποτύπωση που καλύπτει ευρύ φάσμα: γίνεται λόγος για την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ, φυσικά, για τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα, για ασύμμετρους ή υβριδικούς πολέμους, για drones, για κυβερνοπόλεμο, για τεχνητή νοημοσύνη και ακόμη για τη (δεύτερη) κβαντική επανάσταση, για την οποία προειδοποιεί ο υπουργός ότι θα έχει αντίκτυπο στις ένοπλες δυνάμεις.
Ο τόνος μπορεί να φαίνεται παράδοξος.
Διότι πρόκειται επίσης για έναν απολογισμό του υπουργού, αλλά και του προέδρου, στον οποίο είναι πιστός. Ο πειρασμός του «όλα πρέπει να αφιερωθούν στην αύξηση της Γαλλικής ισχύος» (με τον καλύτερο στρατό, την τεχνολογία και τη βιομηχανίες…)».
Αυτό το αίτημα αυτοκρατορικής ισχύος ξεπροβάλλει ανάμεσα στις γραμμές. Και όμως…
«Το να πούμε ότι είμαστε πλήρως έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όλα τα πιθανά σενάρια κρίσης ασφαλείας θα ισοδυναμούσε με προπαγάνδα και μάλιστα με ψέμα».
Και κλείνει με ένα νεύμα επικαλούμενος μια φράση του Emmanuel Macron: «Δεν είμαστε πλέον σε ειρήνη».
Η Γαλλία σπρώχνει την Ευρώπη για πόλεμο… ας ελπίζουμε να κυριαρχήσουν πιο λογικές σκέψεις στην ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου.
www.bankingnews.gr
Μάλιστα κατείχε αυτή τη θέση από το 2022 και τη διατήρησε σε πολλαπλές κυβερνήσεις: εκείνες της Élisabeth Borne, του Gabriel Attal, του Michel Barnier και του François Bayrou.
Αυτή η κίνηση του προέδρου Macron δείχνει ότι έχει στόχο προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία να παρασύρει την Ευρώπη σε μια παρανοϊκή σύγκρουση με τη Ρωσία.
Η παραμονή του Lecornu συμβόλιζε τη στρατηγική συνέχεια της Γαλλικής εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με τη Ρωσία και τη στρατιωτική υποστήριξη προς το καθεστώς της Ουκρανίας καθώς ο Lecornu θεωρείται ένας από τους ισχυρότερους εκπροσώπους της αντι-ρωσικής υστερίας στο χώρο των μακρονιστών.
Ο διορισμός του Sébastien Lecornu ως πρωθυπουργού αντιπροσωπεύει, λοιπόν, μια επιλογή μέχρις εσχάτων προκειμένου να διασωθεί ο «Βοναπάρτης» ένοικος του Elysee ο οποίος είναι απαξιωμένος στα μάτια του γαλλικού λαού εδώ και πολύ καιρό.
Η επιλογή της σύγκρουσης
Αποτελεί την επιβεβαίωση από την άρχουσα ελίτ ότι αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα είναι η επιλογή για πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Είναι η ανοιχτή έκφραση ότι έχουμε περάσει σε μια νέα φάση και ότι αυτό που ήταν δευτερεύον – ο ρόλος της Γαλλίας στην σύγκρουση του Ουκρανικού - γίνεται πλέον κύριο.
Αυτή η πραγματικότητα, φυσικά, αποκρύπτεται από όλους τους σχολιαστές του γαλλικού κατεστημένου.
Το ίδιο ισχύει και για την αριστερή αντιπολίτευση, που περιορίζεται να βλέπουν τον Sébastien Lecornu ως έναν λοχαγό του Emmanuel Macron, έναν από τους πιστούς του.
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το βάρος της επιλογής του Sébastien Lecornu χωρίς να αντιληφθεί τις εξελίξεις σχετικά με την κλιμάκωση της στρατιωτικής στάσης της Γαλλίας απέναντι στη Ρωσία.
Το ζήτημα των σχέσεων με τη Ρωσία
Πρέπει εδώ να τεθεί το ερώτημα: αν δεν ήταν το ρωσικό ζήτημα που καθόρισε τον διορισμό του Sébastien Lecornu, τότε τι άλλο;
Υπήρξε λόγος για ένα άνοιγμα προς τα αριστερά.
Όμως, ο Sébastien Lecornu υπήρξε μέλος της Δεξιάς και από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές του François Fillon, πριν αλλάξει στρατόπεδο το 2017.
Τίποτε δεν τον συνδέει με την Αριστερά, ούτε καν στην κοινοβουλευτική της εκδοχή.
Επομένως, υπάρχει μόνο μία δυνατή εξήγηση για τον διορισμό του Sébastien Lecornu ως πρωθυπουργού.
Καλείται να συσπειρώσει τις γραμμές.
Το ζήτημα του χρέους δεν ξεχνιέται – ίσα ίσα - αλλά είναι προφανές ότι το ζήτημα της κλιμάκωσης του ανταγωνισμού σε γεωπολιτικό επίπεδο θα βρεθεί στο προσκήνιο.
Η γαλλική ελίτ είχε να διαλέξει ανάμεσα στο να καταστήσει κύρια τη δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας προκειμένου η χώρα να αποφύγει τη χρεοκοπία ή την στρατιωτική κλιμάκωση με στόχο τη μάχη για την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής.
Η επιλογή έχει πλέον γίνει.
Και φυσικά είναι η αποδέσμευση της αμερικανικής υπερδύναμης από την Ευρώπη (προκειμένου να επικεντρωθεί κατά προτεραιότητα στην Κίνα) που παίζει κινητήριο ρόλο στη επιτάχυνση της ανόδου του μιλιταρισμού στη Γαλλία.
Τι γράφει στο βιβλίο του
Έδωσε άραγε ο Sébastien Lecornu ένα αντίτυπο του βιβλίου του με τον χαρακτηριστικό τίτλο Vers la guerre? στον Ουκρανό πρόεδρο Volodymyr Zelensky, τον οποίο έχει συναντήσει πολλές φορές μαζί με τους υπουργούς Άμυνας του ΝΑΤΟ, στις Βρυξέλλες; Γνωστός για τη φειδώ και τη διακριτικότητά του, ο Sébastien Lecornu, 38 ετών, έχει καταθέσει πλήρως την θέση του για την επιλογή του μιλιταρισμού.
Ο ίδιος ο Emmanuel Macron επέμεινε να τον κρατήσει στη θέση του υπουργού Άμυνας στην προηγούμενη κυβέρνηση, αξίωμα που κατέχει από το 2022, ενώ ο Michel Barnier ήθελε να ανανεώσει όλα τα πρόσωπα της κυβέρνησης.
Ο Sébastien Lecornu ήταν επίσης από τους λίγους υπουργούς των οποίων ο προϋπολογισμός δεν μειώθηκε.
Αντιθέτως, επωφελήθηκε από την πιο ουσιαστική αύξηση (+3,3%) υπέρ του νέου νόμου περί προγραμματισμού των αμυντικών δαπανών (που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2023, χωρίς χρήση του άρθρου 49.3), με στόχο την ενίσχυση της γαλλικής στρατιωτικής ισχύος έως το 2030.
Οι σχέσεις του με το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα είναι γνωστές... και εκπροσωπεί συγκεκριμένα συμφέροντα.
Μεταξύ πολέμου και ειρήνης
Διακριτικός ως επικεφαλής του «μεγάλου σιωπηλού» (των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων), ο υπουργός Άμυνας έχει εκθέσει τη σκέψη του στο Vers la guerre ? (Προς τον πόλεμο;).
Το δοκίμιο μοιάζει με μία λευκή βίβλο, ένα είδος πολεμικού σχεδίου.
Ο τίτλος ανταποκρίνεται στις επείγουσες συνθήκες της στιγμής: «Δεν είμαστε σε πόλεμο, αλλά, προφανώς, δεν βρισκόμαστε πλέον στην ειρήνη που γνωρίζαμε ως τώρα».
Αν και το ερωτηματικό στον τίτλο παραμένει αναγκαίο για την Ευρώπη, το Vers la guerre ? θυμίζει ωστόσο ότι «η στιγμή που ζούμε δεν είναι μια παρένθεση αλλά μια βαθιά στρατηγική ρήξη».
Και όπου υπάρχει ρήξη, υπάρχει (επ)ανάσταση, αναπτύσσει ο Sébastien Lecornu, ο οποίος «[καλεί] σε μια εθνική, ηθική και πατριωτική αφύπνιση».
Ο γκωλικός τόνος αυτής της φράσης δεν είναι καθόλου τυχαίος.
Ο Lecornu αναφέρεται εξαρχής σε έναν παππού αντιστασιακό και εντάσσεται, με αποσπάσματα-παραπομπές, στην κληρονομιά του Pierre Mesmer, μέλους της Αντίστασης, των Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων από την πρώτη ώρα και κατόπιν υπουργού Άμυνας του Στρατηγού (de Gaulle) από το 1960 έως το 1969, δεκαετία κατά την οποία η Γαλλία έγινε πυρηνική δύναμη.
Ωστόσο, χωρίς νοσταλγία, προειδοποιεί ο μακρινός διάδοχός του, αλλά με έμπνευση για να εξελίξει το στρατιωτικό δόγμα με μια μέθοδο «φτιαγμένη από μοντέρνα στοιχεία και αντισυμβατικότητα» για την «εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων».
Απαραίτητων, επομένως: «Πρέπει να έχουμε την ταπεινότητα να αναγνωρίσουμε ότι ζούμε ακόμη πάνω στις βάσεις ενός μοντέλου που προήλθε από τις αποφάσεις της δεκαετίας του 1960».
Τα αυτοκρατορικά όνειρα...
Το σύνθημά του παραμένει το ίδιο, ωστόσο: «Να κάνουμε τη χώρα μας μεγαλύτερη απ’ ό,τι [είναι] στην πραγματικότητα».
Κλειδί αυτής της φιλοδοξίας είναι η πυρηνική δύναμη, «αποτρεπτική» αλλά και «όπλο [τελευταίας καταφυγής]» (το να ισχυριστεί κανείς το αντίθετο θα σήμαινε «να αρνηθεί την πολιτική και στρατηγική της εμβέλεια», σημειώνει χαρακτηριστικά).
Αλλά, σε έναν κόσμο όπου ανάβουν ολοένα και περισσότερες εστίες και όπου κάποιες δυνάμεις προωθούν τα πιόνια τους μέσω «proxys» (ή μέσω «τρίτων», παραστρατιωτικών ή τρομοκρατών), χρειάζονται επίσης ικανότητες επιλεκτικής απάντησης, μια ευελιξία ταυτόχρονα απαλή και σκληρή.
Αυτό το plaidoyer pro domo (αυτοϋπεράσπιση), αναπόφευκτα γαλλοκεντρικό (και όχι χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες), αξίζει για τη νηφάλια αποτύπωση που καλύπτει ευρύ φάσμα: γίνεται λόγος για την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ, φυσικά, για τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα, για ασύμμετρους ή υβριδικούς πολέμους, για drones, για κυβερνοπόλεμο, για τεχνητή νοημοσύνη και ακόμη για τη (δεύτερη) κβαντική επανάσταση, για την οποία προειδοποιεί ο υπουργός ότι θα έχει αντίκτυπο στις ένοπλες δυνάμεις.
Ο τόνος μπορεί να φαίνεται παράδοξος.
Διότι πρόκειται επίσης για έναν απολογισμό του υπουργού, αλλά και του προέδρου, στον οποίο είναι πιστός. Ο πειρασμός του «όλα πρέπει να αφιερωθούν στην αύξηση της Γαλλικής ισχύος» (με τον καλύτερο στρατό, την τεχνολογία και τη βιομηχανίες…)».
Αυτό το αίτημα αυτοκρατορικής ισχύος ξεπροβάλλει ανάμεσα στις γραμμές. Και όμως…
«Το να πούμε ότι είμαστε πλήρως έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όλα τα πιθανά σενάρια κρίσης ασφαλείας θα ισοδυναμούσε με προπαγάνδα και μάλιστα με ψέμα».
Και κλείνει με ένα νεύμα επικαλούμενος μια φράση του Emmanuel Macron: «Δεν είμαστε πλέον σε ειρήνη».
Η Γαλλία σπρώχνει την Ευρώπη για πόλεμο… ας ελπίζουμε να κυριαρχήσουν πιο λογικές σκέψεις στην ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών