Η Επιτροπή έχει υπολογίσει το ετήσιο κόστος της Πράσινης Συμφωνίας στα 620 δισ. ευρώ, αλλά έχει δώσει μόνο 82,5 δισ. ευρώ
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προέβη σε εκτίμηση του κόστους της Πράσινης Συμφωνίας… 620 δισεκατομμύρια ευρώ.
Και μέχρι τώρα έχει διαθέσει… 82,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Είναι περιττή επομένως η διαπίστωση του Eurointelligence ότι η συμφωνία για ένα Πράσινο Νέο Σύμφωνο (Green New Deal) δεν χρηματοδοτείται.
Σύμφωνα με τους αναλυτές, αν έπρεπε να εντοπίσει κανείς ένα τραγικό λάθος στη σύγχρονη ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αυτό είναι η στιγμή κάπου κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ, όταν οι φιλοευρωπαίοι εγκατέλειψαν τα ευρωομόλογα και τη δημοσιονομική ένωση.
Αντ' αυτού, υιοθέτησαν την Angela Merkel ως το νέο τους πρότυπο, την επικεφαλής πραγματίστρια.
Αυτό που έκανε την κατάσταση ακόμη πιο τραγική ήταν η λανθασμένη ιδέα ότι η Ευρώπη έχει στην κατοχή της έναν έξυπνο και νομικά στεγανό μηχανισμό χρηματοδότησης, ο οποίος οδήγησε στο πρόγραμμα αντασφάλισης της ανεργίας Sure και αργότερα στο ταμείο ανάκαμψης.
Δεν λειτουργεί τίποτα
Η FAZ παραδέχεται σήμερα γιατί αυτή η στρατηγική δεν λειτουργεί.
Η Επιτροπή έχει υπολογίσει το ετήσιο κόστος της Πράσινης Συμφωνίας, το οποίο ανέρχεται σε 620 δισ. ευρώ.
Η ίδια η Επιτροπή όμως έχει διαθέσει μόνο 82,5 δισ. ευρώ για το σκοπό αυτό, μέσω του κοινωνικού ταμείου για το κλίμα.
Όταν η ΕΕ εγκαινίασε το ταμείο ανάκαμψης το 2020, πολλοί είχαν εκφράσει τον σκεπτικισμό τους για το αν θα μπορούσε να αποτελέσει σχέδιο για μελλοντικό δανεισμό.
Απλώς δεν υπάρχει συναίνεση στην ΕΕ για τη διαιώνιση ενός χρηματοδοτικού μέσου που τελικά εξασφαλίζεται από τα ίδια τα κράτη μέλη.
Αυτό που επίσης δεν βοηθάει είναι ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν αποδίδουν κορυφαίες αποτιμήσεις στο χρέος της ΕΕ για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι κρατικό.
Αυτό που χαρακτηρίζει έναν κρατικό δανειολήπτη είναι η εξουσία να αντλεί κεφάλαια μέσω φόρων.
Όσο η ΕΕ εξαρτάται από την καλοσύνη των κρατών μελών, δεν είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει ορισμένα από αυτά τα γιγαντιαία προγράμματα της.
Αυτό που χρειάζεται η ΕΕ είναι ένα: ένα ευρωομόλογο.
Αλλιώς, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να κάνει όσα θέλει, λόγω έλλειψης κεφαλαίων.
Πολλές οι αποτυχίες
Η Πράσινη Συμφωνία δεν είναι το μόνο πρόγραμμα που δεν χρηματοδοτείται.
Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και το σχέδιο για μεγαλύτερο γεωπολιτικό ρόλο της ΕΕ.
Επιπλέον, υπάρχει το κόστος της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας, το οποίο η Επιτροπή υπολογίζει σε 384 δισ. ευρώ ετησίως.
Δεδομένου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το χρηματοδοτήσουν αυτό από τους δικούς τους πόρους, προσπαθούν να βρουν διάφορα τεχνάσματα για να το κάνουν.
Η ιδέα των ευρωομολόγων επανέρχεται στην επιφάνεια
Ο ιδρυτής της Eurointelligence, Wolfgang Münchau παραδέχεται ότι "αυτό που χρειάζεται η ΕΕ είναι ένα ευρωομόλογο".
Για να γίνει όμως αυτό, η Ευρώπη πρέπει να κάνει άλματα για ένα ενιαίο προϋπολογισμό, κάτι που απέχει πολύ.
Έτσι, έρχονται στην επιφάνεια τα θανάσιμα ελαττώματα του ευρώ, και εκτός από την ελεύθερη κυκλοφορία, η ΕΕ είναι ως επί το πλείστον αποτυχημένη.
Υπάρχουν πάρα πολλές πολιτισμικές διαφορές, αποκλίσεις στους κανόνες εργασίας, διαφορές στην παραγωγικότητα κ.λπ. για να μπορέσει ποτέ να λειτουργήσει ομαλά το ευρώ.
Το ιταλικό τραπεζικό σύστημα είναι αφερέγγυο και τα κράτη του Βορρά με επικεφαλής τη Γερμανία δεν θέλουν να διασώσουν την Ιταλία ή την Ελλάδα, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν ανήκαν στην ΕΕ βάσει των δημοσιονομικών κανόνων.
Ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron θέλει έναν ευρωπαϊκό στρατό.
Η Γερμανία δεν το θέλει.
Η Γερμανία που δεν χρηματοδοτεί το ΝΑΤΟ, δεν θα χρηματοδοτήσει έναν στρατό και δεν θα βάλει το μερίδιό της από τα 384 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας.
Η ΟΝΕ, η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, είναι μια συμμαχία των 20 ευρωπαϊκών κρατών που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έχουν εισαγάγει ένα κοινό νόμισμα, το ευρώ.
Κάθε ένα από αυτά τα έθνη θα πρέπει να συμφωνήσει σε ένα ευρωομόλογο.
Η ομόφωνη συμφωνία για την αλλαγή πολλών και διαφορετικών πραγμάτων αποτελεί από μόνη της ένα μοιραίο ελάττωμα στην κατασκευή του ευρώ.
Εν τω μεταξύ, ένα μέγεθος δεν ταιριάζει σε όλους όταν πρόκειται για την πολιτική επιτοκίων, και δεν θα ταιριάζει ποτέ, μέχρι η Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία να έχουν παρόμοιους κανόνες εργασίας, νομικά συστήματα, δικαιώματα ιδιοκτησίας, παραγωγικότητα και φορολογικές δομές.
Οι ιδρυτές του ευρώ πίστευαν ότι όταν το ευρώ θα ήταν σε ισχύ, οι συμπεριφορές θα συνέκλιναν. Δεν το έκαναν και δεν θα το κάνουν.
www.bankingnews.gr
Και μέχρι τώρα έχει διαθέσει… 82,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Είναι περιττή επομένως η διαπίστωση του Eurointelligence ότι η συμφωνία για ένα Πράσινο Νέο Σύμφωνο (Green New Deal) δεν χρηματοδοτείται.
Σύμφωνα με τους αναλυτές, αν έπρεπε να εντοπίσει κανείς ένα τραγικό λάθος στη σύγχρονη ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αυτό είναι η στιγμή κάπου κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ, όταν οι φιλοευρωπαίοι εγκατέλειψαν τα ευρωομόλογα και τη δημοσιονομική ένωση.
Αντ' αυτού, υιοθέτησαν την Angela Merkel ως το νέο τους πρότυπο, την επικεφαλής πραγματίστρια.
Αυτό που έκανε την κατάσταση ακόμη πιο τραγική ήταν η λανθασμένη ιδέα ότι η Ευρώπη έχει στην κατοχή της έναν έξυπνο και νομικά στεγανό μηχανισμό χρηματοδότησης, ο οποίος οδήγησε στο πρόγραμμα αντασφάλισης της ανεργίας Sure και αργότερα στο ταμείο ανάκαμψης.
Δεν λειτουργεί τίποτα
Η FAZ παραδέχεται σήμερα γιατί αυτή η στρατηγική δεν λειτουργεί.
Η Επιτροπή έχει υπολογίσει το ετήσιο κόστος της Πράσινης Συμφωνίας, το οποίο ανέρχεται σε 620 δισ. ευρώ.
Η ίδια η Επιτροπή όμως έχει διαθέσει μόνο 82,5 δισ. ευρώ για το σκοπό αυτό, μέσω του κοινωνικού ταμείου για το κλίμα.
Όταν η ΕΕ εγκαινίασε το ταμείο ανάκαμψης το 2020, πολλοί είχαν εκφράσει τον σκεπτικισμό τους για το αν θα μπορούσε να αποτελέσει σχέδιο για μελλοντικό δανεισμό.
Απλώς δεν υπάρχει συναίνεση στην ΕΕ για τη διαιώνιση ενός χρηματοδοτικού μέσου που τελικά εξασφαλίζεται από τα ίδια τα κράτη μέλη.
Αυτό που επίσης δεν βοηθάει είναι ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν αποδίδουν κορυφαίες αποτιμήσεις στο χρέος της ΕΕ για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι κρατικό.
Αυτό που χαρακτηρίζει έναν κρατικό δανειολήπτη είναι η εξουσία να αντλεί κεφάλαια μέσω φόρων.
Όσο η ΕΕ εξαρτάται από την καλοσύνη των κρατών μελών, δεν είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει ορισμένα από αυτά τα γιγαντιαία προγράμματα της.
Αυτό που χρειάζεται η ΕΕ είναι ένα: ένα ευρωομόλογο.
Αλλιώς, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να κάνει όσα θέλει, λόγω έλλειψης κεφαλαίων.
Πολλές οι αποτυχίες
Η Πράσινη Συμφωνία δεν είναι το μόνο πρόγραμμα που δεν χρηματοδοτείται.
Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και το σχέδιο για μεγαλύτερο γεωπολιτικό ρόλο της ΕΕ.
Επιπλέον, υπάρχει το κόστος της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας, το οποίο η Επιτροπή υπολογίζει σε 384 δισ. ευρώ ετησίως.
Δεδομένου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το χρηματοδοτήσουν αυτό από τους δικούς τους πόρους, προσπαθούν να βρουν διάφορα τεχνάσματα για να το κάνουν.
Η ιδέα των ευρωομολόγων επανέρχεται στην επιφάνεια
Ο ιδρυτής της Eurointelligence, Wolfgang Münchau παραδέχεται ότι "αυτό που χρειάζεται η ΕΕ είναι ένα ευρωομόλογο".
Για να γίνει όμως αυτό, η Ευρώπη πρέπει να κάνει άλματα για ένα ενιαίο προϋπολογισμό, κάτι που απέχει πολύ.
Έτσι, έρχονται στην επιφάνεια τα θανάσιμα ελαττώματα του ευρώ, και εκτός από την ελεύθερη κυκλοφορία, η ΕΕ είναι ως επί το πλείστον αποτυχημένη.
Υπάρχουν πάρα πολλές πολιτισμικές διαφορές, αποκλίσεις στους κανόνες εργασίας, διαφορές στην παραγωγικότητα κ.λπ. για να μπορέσει ποτέ να λειτουργήσει ομαλά το ευρώ.
Το ιταλικό τραπεζικό σύστημα είναι αφερέγγυο και τα κράτη του Βορρά με επικεφαλής τη Γερμανία δεν θέλουν να διασώσουν την Ιταλία ή την Ελλάδα, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν ανήκαν στην ΕΕ βάσει των δημοσιονομικών κανόνων.
Ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron θέλει έναν ευρωπαϊκό στρατό.
Η Γερμανία δεν το θέλει.
Η Γερμανία που δεν χρηματοδοτεί το ΝΑΤΟ, δεν θα χρηματοδοτήσει έναν στρατό και δεν θα βάλει το μερίδιό της από τα 384 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας.
Η ΟΝΕ, η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, είναι μια συμμαχία των 20 ευρωπαϊκών κρατών που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έχουν εισαγάγει ένα κοινό νόμισμα, το ευρώ.
Κάθε ένα από αυτά τα έθνη θα πρέπει να συμφωνήσει σε ένα ευρωομόλογο.
Η ομόφωνη συμφωνία για την αλλαγή πολλών και διαφορετικών πραγμάτων αποτελεί από μόνη της ένα μοιραίο ελάττωμα στην κατασκευή του ευρώ.
Εν τω μεταξύ, ένα μέγεθος δεν ταιριάζει σε όλους όταν πρόκειται για την πολιτική επιτοκίων, και δεν θα ταιριάζει ποτέ, μέχρι η Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία να έχουν παρόμοιους κανόνες εργασίας, νομικά συστήματα, δικαιώματα ιδιοκτησίας, παραγωγικότητα και φορολογικές δομές.
Οι ιδρυτές του ευρώ πίστευαν ότι όταν το ευρώ θα ήταν σε ισχύ, οι συμπεριφορές θα συνέκλιναν. Δεν το έκαναν και δεν θα το κάνουν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών