Το Κογκρέσο έχει τη συνταγματική εξουσία να καθορίζει τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων, είτε επεκτείνοντάς την είτε περιορίζοντάς την
Όταν ο Ιησούς ήταν εν ζωή, ο θρησκευτικός ηγέτης της Ρώμης ήταν ουσιαστικά τόσο ο Καίσαρας όσο και η «φωνή του Θεού», καθώς ο αυτοκράτορας Αύγουστος είχε αναλάβει για τον εαυτό του τον τίτλο του Pontifex Maximus, δηλαδή του ανώτατου αρχιερέα.
Ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους θα ερχόταν αργότερα, στα τέλη του 4ου αιώνα, όταν ο Άγιος Αμβρόσιος, Επίσκοπος του Μιλάνου, θα διαχώριζε τις δύο εξουσίες.
Το 390 μ.Χ., στη Θεσσαλονίκη, τότε πόλη της Μακεδονίας υπό ρωμαϊκή (βυζαντινή) κυριαρχία, οι πολίτες δολοφόνησαν έναν Ρωμαίο διοικητή φρουράς επειδή συνέλαβε τον πιο δημοφιλή αρματοδρόμο της περιοχής λίγο πριν από έναν μεγάλο αγώνα.
Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’, εξοργισμένος, διέταξε τη σφαγή του πληθυσμού της πόλης. Όταν ο καπνός διαλύθηκε, 7.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά είχαν βρει φρικτό θάνατο.
Ο Αμβρόσιος, τότε η πιο ισχυρή προσωπικότητα του Χριστιανισμού, απαγόρευσε στον Θεοδόσιο να παρευρεθεί στη Θεία Λειτουργία.
Ο βαθιά θρησκευόμενος αυτοκράτορας πέρασε έξι μήνες αναζητώντας τη συγχώρεση του Αμβρόσιου, κάνοντας δημόσια μετάνοια.
Τελικά, ο Αμβρόσιος έκρινε ότι ο Θεοδόσιος είχε δείξει αρκετή μεταμέλεια και του επέτρεψε να επιστρέψει στην Εκκλησία, αλλά μόνο αφού πρώτα τον ανάγκασε να κάνει τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και να απαγορεύσει όλες τις άλλες θρησκείες.
Αυτό αποτέλεσε έναν από τους πρώτους και σημαντικότερους περιορισμούς της εξουσίας ενός μονάρχη στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού.
Ένας άλλος συνέβη το 1215, όταν ο Άγγλος βασιλιάς Ιωάννης ο Ακτήμων αναγκάστηκε από τους επαναστατημένους βαρόνους να υπογράψει τη Magna Carta, που παρείχε εγγυήσεις για την Εκκλησία και διασφάλιζε ορισμένα δικαιώματα και ελευθερίες στους ευγενείς.
562 χρόνια αργότερα, ένα ακόμη βήμα προς τη θεσμοθέτηση μιας πραγματικά περιορισμένης κυβέρνησης θα γινόταν το 1787 στη Φιλαδέλφεια.
Σε μια πρωτοφανή πρόοδο για τον Δυτικό πολιτισμό και, γενικότερα, την ανθρωπότητα, οι Πατέρες του Αμερικανικού Έθνους συνέταξαν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Με βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, το έγγραφο αυτό ήταν τόσο στιβαρό και προνοητικό, που άντεξε στους αιώνες.
Το νέο Σύνταγμα διασφάλιζε ότι η πρωταρχική εξουσία ανήκε στη Νομοθετική Εξουσία, αλλά η δύναμη και των τριών κλάδων της κυβέρνησης ελεγχόταν αμοιβαία και, τελικά, από τους πολίτες μέσω της Χάρτας των Δικαιωμάτων.
Για να γίνει σαφές πού τοποθετήθηκε το κέντρο εξουσίας, αρκεί να συγκρίνουμε τα άρθρα που ορίζουν τις τρεις εξουσίες:
• Άρθρο Ι (Νομοθετική Εξουσία): 2.268 λέξεις
• Άρθρο ΙΙ (Εκτελεστική Εξουσία): 1.025 λέξεις
• Άρθρο ΙΙΙ (Δικαστική Εξουσία): μόλις 377 λέξεις
Οι Πατέρες του αμερικανικού Έθνους πήραν δραστικά μέτρα για να διαιρέσουν την εξουσία και να εισαγάγουν μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπίας, ώστε ο όχλος και οι δημαγωγοί να μην καταλάβουν την εξουσία και οδηγήσουν το κράτος στην τυραννία.
Δικαστική εξουσία: Από αδύναμος κρίκος σε υπέρτατη δύναμη
Ένα από τα μέσα θεσμικού ελέγχου της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν η Δικαστική Εξουσία: "Η δικαστική εξουσία των Ηνωμένων Πολιτειών θα ασκείται από ένα Ανώτατο Δικαστήριο και από κατώτερα δικαστήρια που το Κογκρέσο μπορεί κατά καιρούς να ορίζει και να ιδρύει."
Ο Alexander Hamilton διαβεβαίωνε τους πάντες ότι η δικαστική εξουσία θα ήταν η πιο αδύναμη, γράφοντας στο Federalist No. 81: "Ο υποτιθέμενος κίνδυνος επεμβάσεων της δικαστικής εξουσίας στη νομοθετική έχει επαναληφθεί πολλές φορές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα φάντασμα."
Υποστήριζε ότι μια δικαστική σφετεριστική επέμβαση στη νομοθετική εξουσία δεν θα μπορούσε να συμβεί.
Επιπλέον, ο Hamilton υποστήριζε ότι η δυνατότητα του Κογκρέσου να παύσει δικαστές σε περίπτωση κατάχρησης εξουσίας θα ήταν αρκετή για να αποτρέψει οποιαδήποτε εκτροπή.
Ωστόσο, ο Hamilton έκανε λάθος, και ο Robert Yates, συγγραφέας του Αντι-Φεντεραλιστικού Κειμένου Νο. 78, είχε δίκιο.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, το λάθος του Hamilton έγινε φανερό: Η απόφαση Marbury v. Madison το 1803 θεμελίωσε την αρχή της Δικαστικής Αναθεώρησης, δίνοντας στο Ανώτατο Δικαστήριο τη δυνατότητα να ακυρώνει νόμους που θεωρούσε αντισυνταγματικούς.
• Τις πρώτες επτά δεκαετίες, το Ανώτατο Δικαστήριο χρησιμοποίησε αυτή τη δύναμη μόλις δύο φορές.
• Τις επόμενες 75 χρόνια, τη χρησιμοποίησε 50 φορές.
• Στα τελευταία 90 χρόνια, έχει ακυρώσει πάνω από 125 νόμους.
Αυτό αντικατοπτρίζει όχι μόνο την εκρηκτική επέκταση του κράτους σε κάθε πτυχή της ζωής των Αμερικανών, αλλά και μια όλο και πιο παρεμβατική δικαστική εξουσία.
Δικαστικές εντολές
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι πανεθνικές δικαστικές εντολές (nationwide injunctions), τις οποίες οι δικαστές χρησιμοποιούν για να μπλοκάρουν κυβερνητικές πολιτικές:
• Ο George Bush αντιμετώπισε 6 σε 8 χρόνια (1 κάθε 16 μήνες).
• Ο Barack Obama είχε 12 (1 κάθε 8 μήνες).
• Ο Donald Trump, μόνο στην πρώτη του θητεία, αντιμετώπισε 64 διαταγές (1 κάθε 22 μέρες).
• Ο Joe Biden είχε 14 (1 κάθε 3 μήνες).
• Στη δεύτερη θητεία του, ο Trump έχει ήδη 12 σε μόλις 6 εβδομάδες – δηλαδή, μία κάθε 4 μέρες!
Αλλά το κρίσιμο ερώτημα είναι: Πού βρίσκονται αυτές οι διαταγές στο Σύνταγμα;
Πουθενά.
Όμως, με 700 ομοσπονδιακούς δικαστές, ακτιβιστές μπορούν εύκολα να βρουν πρόθυμους συμμάχους που θα υλοποιήσουν την ατζέντα τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους δικαστές που μπλοκάρουν τις πολιτικές του Trump έχουν στενές σχέσεις με την άκρα αριστερά:
• Ο γιος του δικαστή που μπλόκαρε την απέλαση του Khalil Mahmoud ήταν ασκούμενος του Chuck Schumer.
• Η κόρη του δικαστή που μπλόκαρε την απέλαση μελών της συμμορίας Tren de Aragua εργάζεται για ΜΚΟ που παρέχει νομική προστασία σε εγκληματίες παράνομους μετανάστες.
• Η σύζυγος του δικαστή που μπλόκαρε το κλείσιμο της USAID εργαζόταν για τον Joe Biden.
• Ο δικαστής που μπλόκαρε την περικοπή χρηματοδότησης σε ΜΚΟ ήταν ο Γενικός Εισαγγελέας της Ουάσινγκτον, της υπηρεσίας που κατέθεσε μήνυση κατά των Proud Boys και Oath Keepers.
Μέσω αυτών των διαταγών, μια ριζοσπαστική αριστερή ελίτ προσπαθεί να εμποδίσει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να επιβάλει και να εκτελέσει τους νόμους του κράτους.
Και τώρα τι;
Δυστυχώς, η καθαίρεση (impeachment) των δικαστών δεν είναι λύση, καθώς η Γερουσία είναι διχασμένη και οι μισοί γερουσιαστές επικροτούν τις ενέργειες των δικαστών.
Αντίθετα, η πραγματική λύση θα απαιτούσε δραστικές μεταρρυθμίσεις στη Δικαστική Εξουσία, ώστε να περιοριστεί η υπερβολική της δύναμη και να επιστρέψει στον ρόλο που είχε αρχικά σχεδιαστεί: να ερμηνεύει τον νόμο, όχι να κυβερνά μέσω αυτού.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο Trump είναι να αγνοήσει τo διάταγμα. Αυτό θα αναγκάσει είτε το Ανώτατο Δικαστήριο (SCOTUS) είτε το Κογκρέσο να δράσουν.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να πιέσει δυναμικά το Κογκρέσο να αναλάβει δράση, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει (ή δεν θα κάνει) το Ανώτατο Δικαστήριο – ειδικά δεδομένων των Μαντζουριανών υποψηφίων Roberts και Amy Coney Barrett.
Το Κογκρέσο έχει τη συνταγματική εξουσία να καθορίζει τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων, είτε επεκτείνοντάς την είτε περιορίζοντάς την.
Πρέπει να εξαλείψει ή να περιορίσει τη δυνατότητα των ομοσπονδιακών δικαστών να εκδίδουν διατάγματα, ή τουλάχιστον να απαγορεύσει τα πανεθνικά δικαστικά διατάγματα.
Οι Ιδρυτές της Αμερικής δημιούργησαν ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών, το οποίο λειτούργησε σωστά για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της χώρας.
Αλλά αυτό το σύστημα λειτουργεί μόνο όταν οι τρεις εξουσίες παραμένουν πιστές στη φύση τους.
Μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι το Κογκρέσο έχει παραχωρήσει υπερβολική εξουσία στον διοικητικό μηχανισμό, αλλά αυτή είναι μια περίπτωση όπου μια εξουσία παραδίδει οικειοθελώς (αν και ανόητα) την εξουσία της. Στην περίπτωση της Δικαστικής Εξουσίας, όμως, βλέπουμε κάτι διαφορετικό:
Ακτιβιστές δικαστές στις ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι έχουν την εξουσία να μικροδιαχειρίζονται τον τρόπο με τον οποίο η Εκτελεστική Εξουσία εκτελεί τα συνταγματικά της καθήκοντα.
Στην πραγματικότητα, δεν έχουν τέτοια εξουσία, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αν η Εκτελεστική Εξουσία τους επιτρέψει να την επιβάλουν στην πράξη.
Και η πραγματικότητα είναι ότι χρησιμοποιούν το προδοτικό "κανονικό πλαίσιο εφέσεων" του Ανωτάτου Δικαστηρίου υπό τον John Roberts για να καθυστερήσουν μέχρι να λήξει η θητεία του Trump. Και ο Trump το γνωρίζει.
Ιστορικό παράδειγμα
Το 1832, μετά την απόφαση Worcester v. Georgia, ο Πρόεδρος Andrew Jackson φέρεται να είπε:
"Ο John Marschall πήρε την απόφασή του. Τώρα ας προσπαθήσει να την επιβάλει!"
Ο Donald Trump πρέπει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν θα επιτρέψει σε ακτιβιστές που παριστάνουν τους δικαστές να καταλάβουν τη νόμιμη λειτουργία της Εκτελεστικής Εξουσίας.
Οι Αμερικανοί – όπως ο Ιησούς, ο Άμβροσιος και ο Jackson – κατανοούν ότι υπάρχουν διακριτές σφαίρες διακυβέρνησης.
Και είτε προς το καλό είτε προς το κακό, οι εκλεγμένοι πρόεδροι εκτελούν τους νόμους, όχι οι δικαστές.
www.bankingnews.gr
Ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους θα ερχόταν αργότερα, στα τέλη του 4ου αιώνα, όταν ο Άγιος Αμβρόσιος, Επίσκοπος του Μιλάνου, θα διαχώριζε τις δύο εξουσίες.
Το 390 μ.Χ., στη Θεσσαλονίκη, τότε πόλη της Μακεδονίας υπό ρωμαϊκή (βυζαντινή) κυριαρχία, οι πολίτες δολοφόνησαν έναν Ρωμαίο διοικητή φρουράς επειδή συνέλαβε τον πιο δημοφιλή αρματοδρόμο της περιοχής λίγο πριν από έναν μεγάλο αγώνα.
Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’, εξοργισμένος, διέταξε τη σφαγή του πληθυσμού της πόλης. Όταν ο καπνός διαλύθηκε, 7.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά είχαν βρει φρικτό θάνατο.
Ο Αμβρόσιος, τότε η πιο ισχυρή προσωπικότητα του Χριστιανισμού, απαγόρευσε στον Θεοδόσιο να παρευρεθεί στη Θεία Λειτουργία.
Ο βαθιά θρησκευόμενος αυτοκράτορας πέρασε έξι μήνες αναζητώντας τη συγχώρεση του Αμβρόσιου, κάνοντας δημόσια μετάνοια.
Τελικά, ο Αμβρόσιος έκρινε ότι ο Θεοδόσιος είχε δείξει αρκετή μεταμέλεια και του επέτρεψε να επιστρέψει στην Εκκλησία, αλλά μόνο αφού πρώτα τον ανάγκασε να κάνει τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και να απαγορεύσει όλες τις άλλες θρησκείες.
Αυτό αποτέλεσε έναν από τους πρώτους και σημαντικότερους περιορισμούς της εξουσίας ενός μονάρχη στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού.
Ένας άλλος συνέβη το 1215, όταν ο Άγγλος βασιλιάς Ιωάννης ο Ακτήμων αναγκάστηκε από τους επαναστατημένους βαρόνους να υπογράψει τη Magna Carta, που παρείχε εγγυήσεις για την Εκκλησία και διασφάλιζε ορισμένα δικαιώματα και ελευθερίες στους ευγενείς.
562 χρόνια αργότερα, ένα ακόμη βήμα προς τη θεσμοθέτηση μιας πραγματικά περιορισμένης κυβέρνησης θα γινόταν το 1787 στη Φιλαδέλφεια.
Σε μια πρωτοφανή πρόοδο για τον Δυτικό πολιτισμό και, γενικότερα, την ανθρωπότητα, οι Πατέρες του Αμερικανικού Έθνους συνέταξαν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Με βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, το έγγραφο αυτό ήταν τόσο στιβαρό και προνοητικό, που άντεξε στους αιώνες.
Το νέο Σύνταγμα διασφάλιζε ότι η πρωταρχική εξουσία ανήκε στη Νομοθετική Εξουσία, αλλά η δύναμη και των τριών κλάδων της κυβέρνησης ελεγχόταν αμοιβαία και, τελικά, από τους πολίτες μέσω της Χάρτας των Δικαιωμάτων.
Για να γίνει σαφές πού τοποθετήθηκε το κέντρο εξουσίας, αρκεί να συγκρίνουμε τα άρθρα που ορίζουν τις τρεις εξουσίες:
• Άρθρο Ι (Νομοθετική Εξουσία): 2.268 λέξεις
• Άρθρο ΙΙ (Εκτελεστική Εξουσία): 1.025 λέξεις
• Άρθρο ΙΙΙ (Δικαστική Εξουσία): μόλις 377 λέξεις
Οι Πατέρες του αμερικανικού Έθνους πήραν δραστικά μέτρα για να διαιρέσουν την εξουσία και να εισαγάγουν μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπίας, ώστε ο όχλος και οι δημαγωγοί να μην καταλάβουν την εξουσία και οδηγήσουν το κράτος στην τυραννία.
Δικαστική εξουσία: Από αδύναμος κρίκος σε υπέρτατη δύναμη
Ένα από τα μέσα θεσμικού ελέγχου της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν η Δικαστική Εξουσία: "Η δικαστική εξουσία των Ηνωμένων Πολιτειών θα ασκείται από ένα Ανώτατο Δικαστήριο και από κατώτερα δικαστήρια που το Κογκρέσο μπορεί κατά καιρούς να ορίζει και να ιδρύει."
Ο Alexander Hamilton διαβεβαίωνε τους πάντες ότι η δικαστική εξουσία θα ήταν η πιο αδύναμη, γράφοντας στο Federalist No. 81: "Ο υποτιθέμενος κίνδυνος επεμβάσεων της δικαστικής εξουσίας στη νομοθετική έχει επαναληφθεί πολλές φορές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα φάντασμα."
Υποστήριζε ότι μια δικαστική σφετεριστική επέμβαση στη νομοθετική εξουσία δεν θα μπορούσε να συμβεί.
Επιπλέον, ο Hamilton υποστήριζε ότι η δυνατότητα του Κογκρέσου να παύσει δικαστές σε περίπτωση κατάχρησης εξουσίας θα ήταν αρκετή για να αποτρέψει οποιαδήποτε εκτροπή.
Ωστόσο, ο Hamilton έκανε λάθος, και ο Robert Yates, συγγραφέας του Αντι-Φεντεραλιστικού Κειμένου Νο. 78, είχε δίκιο.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, το λάθος του Hamilton έγινε φανερό: Η απόφαση Marbury v. Madison το 1803 θεμελίωσε την αρχή της Δικαστικής Αναθεώρησης, δίνοντας στο Ανώτατο Δικαστήριο τη δυνατότητα να ακυρώνει νόμους που θεωρούσε αντισυνταγματικούς.
• Τις πρώτες επτά δεκαετίες, το Ανώτατο Δικαστήριο χρησιμοποίησε αυτή τη δύναμη μόλις δύο φορές.
• Τις επόμενες 75 χρόνια, τη χρησιμοποίησε 50 φορές.
• Στα τελευταία 90 χρόνια, έχει ακυρώσει πάνω από 125 νόμους.
Αυτό αντικατοπτρίζει όχι μόνο την εκρηκτική επέκταση του κράτους σε κάθε πτυχή της ζωής των Αμερικανών, αλλά και μια όλο και πιο παρεμβατική δικαστική εξουσία.
Δικαστικές εντολές
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι πανεθνικές δικαστικές εντολές (nationwide injunctions), τις οποίες οι δικαστές χρησιμοποιούν για να μπλοκάρουν κυβερνητικές πολιτικές:
• Ο George Bush αντιμετώπισε 6 σε 8 χρόνια (1 κάθε 16 μήνες).
• Ο Barack Obama είχε 12 (1 κάθε 8 μήνες).
• Ο Donald Trump, μόνο στην πρώτη του θητεία, αντιμετώπισε 64 διαταγές (1 κάθε 22 μέρες).
• Ο Joe Biden είχε 14 (1 κάθε 3 μήνες).
• Στη δεύτερη θητεία του, ο Trump έχει ήδη 12 σε μόλις 6 εβδομάδες – δηλαδή, μία κάθε 4 μέρες!
Αλλά το κρίσιμο ερώτημα είναι: Πού βρίσκονται αυτές οι διαταγές στο Σύνταγμα;
Πουθενά.
Όμως, με 700 ομοσπονδιακούς δικαστές, ακτιβιστές μπορούν εύκολα να βρουν πρόθυμους συμμάχους που θα υλοποιήσουν την ατζέντα τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους δικαστές που μπλοκάρουν τις πολιτικές του Trump έχουν στενές σχέσεις με την άκρα αριστερά:
• Ο γιος του δικαστή που μπλόκαρε την απέλαση του Khalil Mahmoud ήταν ασκούμενος του Chuck Schumer.
• Η κόρη του δικαστή που μπλόκαρε την απέλαση μελών της συμμορίας Tren de Aragua εργάζεται για ΜΚΟ που παρέχει νομική προστασία σε εγκληματίες παράνομους μετανάστες.
• Η σύζυγος του δικαστή που μπλόκαρε το κλείσιμο της USAID εργαζόταν για τον Joe Biden.
• Ο δικαστής που μπλόκαρε την περικοπή χρηματοδότησης σε ΜΚΟ ήταν ο Γενικός Εισαγγελέας της Ουάσινγκτον, της υπηρεσίας που κατέθεσε μήνυση κατά των Proud Boys και Oath Keepers.
Μέσω αυτών των διαταγών, μια ριζοσπαστική αριστερή ελίτ προσπαθεί να εμποδίσει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να επιβάλει και να εκτελέσει τους νόμους του κράτους.
Και τώρα τι;
Δυστυχώς, η καθαίρεση (impeachment) των δικαστών δεν είναι λύση, καθώς η Γερουσία είναι διχασμένη και οι μισοί γερουσιαστές επικροτούν τις ενέργειες των δικαστών.
Αντίθετα, η πραγματική λύση θα απαιτούσε δραστικές μεταρρυθμίσεις στη Δικαστική Εξουσία, ώστε να περιοριστεί η υπερβολική της δύναμη και να επιστρέψει στον ρόλο που είχε αρχικά σχεδιαστεί: να ερμηνεύει τον νόμο, όχι να κυβερνά μέσω αυτού.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο Trump είναι να αγνοήσει τo διάταγμα. Αυτό θα αναγκάσει είτε το Ανώτατο Δικαστήριο (SCOTUS) είτε το Κογκρέσο να δράσουν.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να πιέσει δυναμικά το Κογκρέσο να αναλάβει δράση, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει (ή δεν θα κάνει) το Ανώτατο Δικαστήριο – ειδικά δεδομένων των Μαντζουριανών υποψηφίων Roberts και Amy Coney Barrett.
Το Κογκρέσο έχει τη συνταγματική εξουσία να καθορίζει τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων, είτε επεκτείνοντάς την είτε περιορίζοντάς την.
Πρέπει να εξαλείψει ή να περιορίσει τη δυνατότητα των ομοσπονδιακών δικαστών να εκδίδουν διατάγματα, ή τουλάχιστον να απαγορεύσει τα πανεθνικά δικαστικά διατάγματα.
Οι Ιδρυτές της Αμερικής δημιούργησαν ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών, το οποίο λειτούργησε σωστά για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της χώρας.
Αλλά αυτό το σύστημα λειτουργεί μόνο όταν οι τρεις εξουσίες παραμένουν πιστές στη φύση τους.
Μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι το Κογκρέσο έχει παραχωρήσει υπερβολική εξουσία στον διοικητικό μηχανισμό, αλλά αυτή είναι μια περίπτωση όπου μια εξουσία παραδίδει οικειοθελώς (αν και ανόητα) την εξουσία της. Στην περίπτωση της Δικαστικής Εξουσίας, όμως, βλέπουμε κάτι διαφορετικό:
Ακτιβιστές δικαστές στις ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι έχουν την εξουσία να μικροδιαχειρίζονται τον τρόπο με τον οποίο η Εκτελεστική Εξουσία εκτελεί τα συνταγματικά της καθήκοντα.
Στην πραγματικότητα, δεν έχουν τέτοια εξουσία, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αν η Εκτελεστική Εξουσία τους επιτρέψει να την επιβάλουν στην πράξη.
Και η πραγματικότητα είναι ότι χρησιμοποιούν το προδοτικό "κανονικό πλαίσιο εφέσεων" του Ανωτάτου Δικαστηρίου υπό τον John Roberts για να καθυστερήσουν μέχρι να λήξει η θητεία του Trump. Και ο Trump το γνωρίζει.
Ιστορικό παράδειγμα
Το 1832, μετά την απόφαση Worcester v. Georgia, ο Πρόεδρος Andrew Jackson φέρεται να είπε:
"Ο John Marschall πήρε την απόφασή του. Τώρα ας προσπαθήσει να την επιβάλει!"
Ο Donald Trump πρέπει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν θα επιτρέψει σε ακτιβιστές που παριστάνουν τους δικαστές να καταλάβουν τη νόμιμη λειτουργία της Εκτελεστικής Εξουσίας.
Οι Αμερικανοί – όπως ο Ιησούς, ο Άμβροσιος και ο Jackson – κατανοούν ότι υπάρχουν διακριτές σφαίρες διακυβέρνησης.
Και είτε προς το καλό είτε προς το κακό, οι εκλεγμένοι πρόεδροι εκτελούν τους νόμους, όχι οι δικαστές.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών