Πολλά από τα σημεία που αναγνωρίζουμε ως χαρακτηριστικά των σημερινών Beretta υπάρχουν ήδη στο Μ1934.
Η Pietro Beretta Armi είναι αναμφισβήτητα η αρχαιότερη οπλοβιομηχανία του κόσμου με ρίζες που φτάνουν πίσω στα 1526 μΧ.
Παραδόξως δεν παρουσίασαν ένα αυτογεμές πιστόλι πριν το 1915. η πρώτη τους προσπάθεια ήταν ένα όπλο μεσαίου μεγέθος, κατάλληλο για οπλοφορία, σε διαμέτρημα 7,65mm(.32ACP).
Εμπνευστής του ο χαρισματικός Tulio Marαngoni, ο άνθρωπος που σχεδίασε και το μηχανισμό των σούπερ ποζε που η εταιρεία χρησιμοποιεί ακόμη. Από εκείνο προήλθε το βελτιωμένο Μ1931 πάλι σε 7,65mm.
Κάτω από την ηγεσία του Μουσολίνι η Ιταλία της δεκαετίας του 1930 εξοπλιζόταν πυρετωδώς.
Πιστός στη φασιστική ιδεολογία που προωθούσε τον εναγκαλισμό κράτους και ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, “μοίραζε” εξοπλιστικά συμβόλαια σε εταιρείες όπως ο Beretta και Breda.
Κόντρα στη Walther
Ένα από αυτά αφορούσε το ατομικό πιστόλι του Στρατού (Regia Esercito), Ναυτικού (Regia Marina) και Αεροπορίας (Regia Aeronautica).
Η στρατιωτική ηγεσία έδειχνε σαφή προτίμηση πρός το ισχυρότερο φυσίγγιο 9X17mm(.380 ACP) και το γερμανικό Walther PP.
Ο Marangoni επανασχεδίασε το Μ1931 για το μεγαλύτερο διαμέτρημα αλλάζοντας προφανώς την κάνη και στην ουσία μόνο τέσσερα σημεία: το γεμιστήρα, τη γωνία της λαβής (για το νέο γεμιστήρα), το υλικό των πλακιδίων και την προσθήκη μιας θέσης “ημιόπλισης” στη σφύρα. Αυτό απέτρεπε τυχαία ενεργοποίηση του επικρουστήρα από πτώση, κατ’ απαίτηση του στρατού.
Στην τελική φάση δοκιμών, το PP αποδείχτηκε λιγότερο αξιόπιστο και πολυπλοκότερο.
Ο στρατός ζήτησε από τη Beretta να ενσωματώσει μια ασφάλεια στο κλείστρο, όπως εκείνη που υπήρχε στο γερμανικό όπλο.
Κατασκευάστηκαν κάποια πρωτότυπα, αλλά η Beretta κατάφερε να τους “πείσει” να εγκαταλείψουν την ιδέα, παραθέτοντας το επιπλέον κόστος που θα απαιτούσαν οι μηχανικές αλλαγές.
Έτσι το όπλο μπήκε σε παραγωγή για τον ιταλικό στρατό, όπως το σχεδίασε ο Marangoni.
Ήταν ένα ελαφρό και βολικού μεγέθους πιστόλι. Παρόλο που φτιαχνόταν από φρεζαριστό ατσάλι, ζύγιζε γεμάτο 763 γραμμάρια. Είχε λεπτό προφίλ και μήκος 15,2cm.
Εκτός από τη δερμάτινη θήκη που το συνόδευε, μπορούσε έυκολα να χωθεί σε μια τσέπη πανωφοριού της εποχής ή να καλυφθεί κάτω από πολιτικά ρούχα. Ο σχεδιαστής του έδωσε μια λαβή πλήρους μήκους που χωρούσε επτά (7) φυσίγγια .380 (οι Ιταλοί τα αποκαλούσαν 9mm Corto).
Μηχανική ευφυία
Λειτουργούσε με την “απλή οπισθοδρόμηση” του κλείστρο λόγω της ώθησης του κάλυκα από την έκρηξη της πυροδότησης.
Είχε ένα πολύ απλό μηχανισμό αποτελούμενο από 39 μόλις απάρτια.
Όπου είναι δυνατό, κάποια από αυτά εκτελούν πολλαπλές λειτουργίες.
Η σκανδάλη ήταν μονής ενέργειας και ασφάλιζε με τη βοήθεια ενός χειροκίνητου μοχλού “ασφαλείας” στην αριστερή πλευρά του κορμού.
Ο ίδιος μοχλός χρησιμεύει για την αποσυναρμολόγηση του.
Σε μια επίδειξη μηχανικής ευφυίας ο Marangoni σχεδίασε το επανατατικό ελατήριο και τον άξονα του, ώστε ταυτόχρονα να φορτίζουν με τάση το μοχλό ασφάλειας/αποσυναρμολόγησης.
Τέλος, ο ίδιος μοχλός μπορεί να αγκιστρώσει το κλείστρο σε ανοικτή θέση για καθαρισμό και επιθεώρηση.
Για να βελτιώσει το κράτημα, εφάρμοσε ένα “τρυκ”.
Ένας σιδερένιος όνυχας συγκολλημένος στον πάτο του γεμιστήρα προσθέτει επιφάνεια για το μικρό δάκτυλο του χρήστη,
Ο γεμιστήρας συγκρατεί το κλείστρο ανοικτό μετά την τελευταία σφαίρα, ειδοποιώντας το χειριστή ότι το όπλο είναι πλέον άδειο.
Το σώμα του γεμιστήρα είναι “ανοικτό” στα πλάγια και αφήνει ορατό το ελατήριο και τα φυσίγγια.
Υπήρχαν πάντα υποψίες ότι σκόνη και ακαθαρσίες θα εισχωρούσαν έυκολα, διακόπτοντας τη λειτουργία.
Η εμπειρία έδειξε το αντίθετο.
Στα χέρια Ιταλών και Ρουμάνων το Μ1934 υπηρέτησε στις άμμους της Βόρειας Αφρικής, την Αλβανία και το ρωσικό χειμώνα.
Αποδείχτηκε αξιόπιστο λόγω της ικανότητας να αποβάλλει τις ακαθαρσίες μέσω των ανοιγμάτων.
Γερμανοί στρατιώτες το θεωρούσαν σπουδαίο τρόπαιο και το αντάλλασαν με τα δικά τους Luger και Ρ.38.
Αρχή μιας αλυσίδας
Πολλά από τα σημεία που αναγνωρίζουμε ως χαρακτηριστικά των σημερινών Beretta υπάρχουν ήδη στο Μ1934.
Το πλέον εμφανές είναι το ανοικτό κλείστρο που βρίσκουμε στα model 92.
Η ελάφρυνση του κλείστρου που προκύπτει από την αφαίρεση μετάλλου έκανε το Μ1934 να “κλωτσά” λιγότερο από ανάλογα όπλα όπως το Walther.
Η σκοπευτική ακίδα σχηματιζόταν με φρέζα απευθείας στο μέταλλο του κλείστρου.
Στο πίσω μέρος του υπάρχουν κάθετες χαράξεις για την όπλιση.
Ο εξολκέας είναι τοποθετημένος κεντρικά στην κορυφή του κλείστρου, στέλνοντας τους κάλυκες προς τα επάνω.
Ο σκελετός σχηματίζει μια ανατομική “ουρά” στην απόληξη του.
Όπως συνηθιζόταν, το μάνταλο του γεμιστήρα βρισκόταν στο κάτω μέρος της λαβής.
Αυτό το έκανε λεπτότερο.
Στο αριστερό πλευρό της λαβής βρίσκεται ένας ένας κρίκος ασφάλισης, ώστε να μη χάνεται.
Το Μ1934 ήταν ένας σπάνιος συνδυασμός απλότητας και αρτ ντεκό.
Η ιταλική αεροπορία ζήτησε μια έκδοση στο (δημοφιλές τότε) .32 ACP (7,65mm) για τους αξιωματικούς της. Τυποποιήθηκε ως Modello 1935.
Τα δύο όπλα συνέχισαν να παράγονται για την Ιταλία και τους συμμάχους της μέχρι το 1945.
Τα σχεδιαστικά τους γνωρίσματα θα επιβίωναν στα μετέπειτα M70 και Cheetah μέχρι τη δεκαετία του 2000.
www.bankingnews.gr
Παραδόξως δεν παρουσίασαν ένα αυτογεμές πιστόλι πριν το 1915. η πρώτη τους προσπάθεια ήταν ένα όπλο μεσαίου μεγέθος, κατάλληλο για οπλοφορία, σε διαμέτρημα 7,65mm(.32ACP).
Εμπνευστής του ο χαρισματικός Tulio Marαngoni, ο άνθρωπος που σχεδίασε και το μηχανισμό των σούπερ ποζε που η εταιρεία χρησιμοποιεί ακόμη. Από εκείνο προήλθε το βελτιωμένο Μ1931 πάλι σε 7,65mm.
Κάτω από την ηγεσία του Μουσολίνι η Ιταλία της δεκαετίας του 1930 εξοπλιζόταν πυρετωδώς.
Πιστός στη φασιστική ιδεολογία που προωθούσε τον εναγκαλισμό κράτους και ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, “μοίραζε” εξοπλιστικά συμβόλαια σε εταιρείες όπως ο Beretta και Breda.
Κόντρα στη Walther
Ένα από αυτά αφορούσε το ατομικό πιστόλι του Στρατού (Regia Esercito), Ναυτικού (Regia Marina) και Αεροπορίας (Regia Aeronautica).
Η στρατιωτική ηγεσία έδειχνε σαφή προτίμηση πρός το ισχυρότερο φυσίγγιο 9X17mm(.380 ACP) και το γερμανικό Walther PP.
Ο Marangoni επανασχεδίασε το Μ1931 για το μεγαλύτερο διαμέτρημα αλλάζοντας προφανώς την κάνη και στην ουσία μόνο τέσσερα σημεία: το γεμιστήρα, τη γωνία της λαβής (για το νέο γεμιστήρα), το υλικό των πλακιδίων και την προσθήκη μιας θέσης “ημιόπλισης” στη σφύρα. Αυτό απέτρεπε τυχαία ενεργοποίηση του επικρουστήρα από πτώση, κατ’ απαίτηση του στρατού.
Στην τελική φάση δοκιμών, το PP αποδείχτηκε λιγότερο αξιόπιστο και πολυπλοκότερο.
Ο στρατός ζήτησε από τη Beretta να ενσωματώσει μια ασφάλεια στο κλείστρο, όπως εκείνη που υπήρχε στο γερμανικό όπλο.
Κατασκευάστηκαν κάποια πρωτότυπα, αλλά η Beretta κατάφερε να τους “πείσει” να εγκαταλείψουν την ιδέα, παραθέτοντας το επιπλέον κόστος που θα απαιτούσαν οι μηχανικές αλλαγές.
Έτσι το όπλο μπήκε σε παραγωγή για τον ιταλικό στρατό, όπως το σχεδίασε ο Marangoni.
Ήταν ένα ελαφρό και βολικού μεγέθους πιστόλι. Παρόλο που φτιαχνόταν από φρεζαριστό ατσάλι, ζύγιζε γεμάτο 763 γραμμάρια. Είχε λεπτό προφίλ και μήκος 15,2cm.
Εκτός από τη δερμάτινη θήκη που το συνόδευε, μπορούσε έυκολα να χωθεί σε μια τσέπη πανωφοριού της εποχής ή να καλυφθεί κάτω από πολιτικά ρούχα. Ο σχεδιαστής του έδωσε μια λαβή πλήρους μήκους που χωρούσε επτά (7) φυσίγγια .380 (οι Ιταλοί τα αποκαλούσαν 9mm Corto).
Μηχανική ευφυία
Λειτουργούσε με την “απλή οπισθοδρόμηση” του κλείστρο λόγω της ώθησης του κάλυκα από την έκρηξη της πυροδότησης.
Είχε ένα πολύ απλό μηχανισμό αποτελούμενο από 39 μόλις απάρτια.
Όπου είναι δυνατό, κάποια από αυτά εκτελούν πολλαπλές λειτουργίες.
Η σκανδάλη ήταν μονής ενέργειας και ασφάλιζε με τη βοήθεια ενός χειροκίνητου μοχλού “ασφαλείας” στην αριστερή πλευρά του κορμού.
Ο ίδιος μοχλός χρησιμεύει για την αποσυναρμολόγηση του.
Σε μια επίδειξη μηχανικής ευφυίας ο Marangoni σχεδίασε το επανατατικό ελατήριο και τον άξονα του, ώστε ταυτόχρονα να φορτίζουν με τάση το μοχλό ασφάλειας/αποσυναρμολόγησης.
Τέλος, ο ίδιος μοχλός μπορεί να αγκιστρώσει το κλείστρο σε ανοικτή θέση για καθαρισμό και επιθεώρηση.
Για να βελτιώσει το κράτημα, εφάρμοσε ένα “τρυκ”.
Ένας σιδερένιος όνυχας συγκολλημένος στον πάτο του γεμιστήρα προσθέτει επιφάνεια για το μικρό δάκτυλο του χρήστη,
Ο γεμιστήρας συγκρατεί το κλείστρο ανοικτό μετά την τελευταία σφαίρα, ειδοποιώντας το χειριστή ότι το όπλο είναι πλέον άδειο.
Το σώμα του γεμιστήρα είναι “ανοικτό” στα πλάγια και αφήνει ορατό το ελατήριο και τα φυσίγγια.
Υπήρχαν πάντα υποψίες ότι σκόνη και ακαθαρσίες θα εισχωρούσαν έυκολα, διακόπτοντας τη λειτουργία.
Η εμπειρία έδειξε το αντίθετο.
Στα χέρια Ιταλών και Ρουμάνων το Μ1934 υπηρέτησε στις άμμους της Βόρειας Αφρικής, την Αλβανία και το ρωσικό χειμώνα.
Αποδείχτηκε αξιόπιστο λόγω της ικανότητας να αποβάλλει τις ακαθαρσίες μέσω των ανοιγμάτων.
Γερμανοί στρατιώτες το θεωρούσαν σπουδαίο τρόπαιο και το αντάλλασαν με τα δικά τους Luger και Ρ.38.
Αρχή μιας αλυσίδας
Πολλά από τα σημεία που αναγνωρίζουμε ως χαρακτηριστικά των σημερινών Beretta υπάρχουν ήδη στο Μ1934.
Το πλέον εμφανές είναι το ανοικτό κλείστρο που βρίσκουμε στα model 92.
Η ελάφρυνση του κλείστρου που προκύπτει από την αφαίρεση μετάλλου έκανε το Μ1934 να “κλωτσά” λιγότερο από ανάλογα όπλα όπως το Walther.
Η σκοπευτική ακίδα σχηματιζόταν με φρέζα απευθείας στο μέταλλο του κλείστρου.
Στο πίσω μέρος του υπάρχουν κάθετες χαράξεις για την όπλιση.
Ο εξολκέας είναι τοποθετημένος κεντρικά στην κορυφή του κλείστρου, στέλνοντας τους κάλυκες προς τα επάνω.
Ο σκελετός σχηματίζει μια ανατομική “ουρά” στην απόληξη του.
Όπως συνηθιζόταν, το μάνταλο του γεμιστήρα βρισκόταν στο κάτω μέρος της λαβής.
Αυτό το έκανε λεπτότερο.
Στο αριστερό πλευρό της λαβής βρίσκεται ένας ένας κρίκος ασφάλισης, ώστε να μη χάνεται.
Το Μ1934 ήταν ένας σπάνιος συνδυασμός απλότητας και αρτ ντεκό.
Η ιταλική αεροπορία ζήτησε μια έκδοση στο (δημοφιλές τότε) .32 ACP (7,65mm) για τους αξιωματικούς της. Τυποποιήθηκε ως Modello 1935.
Τα δύο όπλα συνέχισαν να παράγονται για την Ιταλία και τους συμμάχους της μέχρι το 1945.
Τα σχεδιαστικά τους γνωρίσματα θα επιβίωναν στα μετέπειτα M70 και Cheetah μέχρι τη δεκαετία του 2000.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών