Η ιστορία της νομιμοποίησης –τακτοποίησης – ρύθμισης κτλ των αυθαιρέτων κατασκευών έρχεται από πολύ παλιά.
Η ιστορία της νομιμοποίησης –τακτοποίησης – ρύθμισης κτλ των αυθαιρέτων κατασκευών έρχεται από πολύ παλιά.
Είναι σχεδόν συνομήλικη του πρώτου μεταπολεμικού πολεοδομικού οικοδομικού κανονισμού (1955).
Πρώτος εντρυφήσας ο Θανάσης Κανελλόπουλος με τον Ν. 720/77.
Απλή – απλούστατη διαδικασία - χαμηλού κόστους, αλλά βραχύβιος ο νόμος και όποιος πρόλαβε.
Ακολούθως ο Στέφανος Μάνος με τον Οικιστικό Νόμο 947/79 που ουσιαστικά για τα αυθαίρετα δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Μετά ο Αντώνης Τρίτσης με τον Οικιστικό Νόμο 1337/83, που και αυτός ουσιαστικά δεν οδήγησε σε ολοκληρωμένη τακτοποίηση των υποβληθεισών δηλώσεων.
Η κεντρική διοίκηση, ενώ στην αρχή έδειξε μεγάλη σπουδή για την ενημέρωση των πολιτών για τα οφέλη του νόμου, με επαναλαμβανόμενες δημοσιεύσεις στον τύπο, απανωτές ανακοινώσεις στα ραδιόφωνα και την τηλεόραση, οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται το βομβαρδισμό με το σλόγκαν:εάν το δηλώσεις μπορεί να το σώσεις-, αυτή εξαντλήθηκε μέχρι τη δεύτερη φάση της διαδικασίας. Δηλαδή μέχρι εκεί που οι πολίτες κατέθεταν τις οικονομικές τους οφειλές στο κράτος και στους μηχανικούς.
Μετά σιωπή.
Όλοι πίστευαν, ότι αφού το δήλωσαν και πλήρωσαν «καθάρισαν».
Καμία ενημέρωση για την τρίτη φάση.
Και το πολύ μικρό ποσοστό των δηλώσεων που ολοκληρώθηκε, αυτό έγινε συγκυριακά, πιθανόν λόγω απαίτησης κάποιου συμβολαιογράφου.
Όλες οι άλλες δηλώσεις είναι στον αέρα.
Μικρή αθόρυβη παρέμβαση ο Ν.1512/85.
Ρυθμίζει μικρές πολεοδομικές παραβάσεις.
Τι είναι «μικρή πολεοδομική παράβαση»;
Κατά την κρίση της επιτροπής…
Πάρ ’το αυγό και κούρευ’το.
Μεγάλο χωνευτήρι.
Το πλέον εκπληκτικό είναι, ότι όλοι ο οικοδομικοί, εκτός του πρώτου άδολου (1955), «μεριμνούσαν» για την τακτοποίηση-νομιμοποίηση-κατεδάφιση αυθαίρετων κατασκευών.
Δηλ. ο κατεξοχήν νόμος της διαδικασίας ορθής και νόμιμης οικοδόμησης θεωρούσε δεδομένο, ότι θα υπάρξουν και περιπτώσεις αυθαιρεσιών στην ανέγερση. Δηλαδή αναγνώριζε εκ προοιμίου ότι κάπου πάσχει το σύστημα.
Ένα υπαρκτό αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι το αλισβερίσι πολίτη–υπηρεσίας βοηθούσας και της διοίκησης, που ποτέ δεν έδειξε αποφασιστικότητα για την επιβολή του νόμου. Κάποιες απειλές, κάποια κατεδάφιση με παρόντα όλα τα TVκάναλα και ως εκεί.
Παρενθετικά να τονίσω τη μεγάλη συμβολή της σχετικά πρόσφατης καθιέρωσης του θεσμού των Ελεγκτών Δόμησης στη δραστική μείωση του φαινομένου ύπαρξης αυθαιρεσιών, κατά την ανέγερση νέων οικοδομών.
Με μία απλή ρύθμιση η κεντρική διοίκηση τακτοποίησε ένα καρκίνωμα, αφαιρώντας την αρμοδιότητα από τις πολεοδομικές υπηρεσίες και αναθέτοντάς τες στους ιδιώτες μηχανικούς που στελεχώνουν το σώμα των Ελεγκτών Δόμησης. Κατά γενική ομολογία ο θεσμός λειτουργεί άψογα μέχρι σήμερα, δίχως ακρότητες και παρατράγουδα.
Αξιοσημείωτο, είναι ότι τρία χρόνια μετά τη θεσμοθέτηση του Παρατηρητηρίου Δόμησης (Ν.4497/17), με την οποία μεταβιβάζεται ο έλεγχος της αυθαίρετης δόμησης από τους υπαλλήλους, στους ελεγκτές δόμησης, με την υψηλή εποπτεία της Περιφέρειας, αυτό δεν τίθεται σε εφαρμογή, δεν κουνιέται φύλλο και ουδείς αναφέρεται σε αυτό.
Κάποιες σποραδικές συσκέψεις και ανακοινώσεις, ότι ξεκινάει το Παρατηρητήριο και πέραν αυτού ουδέν.
Την τελευταία δεκαετία η κεντρική διοίκηση, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα νομοθετικών ρυθμίσεων για τη ρύθμιση των πολεοδομικών παραβάσεων.
Διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις νομοθέτησαν ρυθμίσεις.
Όποιος αναλάμβανε υπουργός για το Περιβάλλον νομοθετούσε «βελτιωμένη» εκδοχή. Σουφλιάς ν. 3775/09, Μπιρμπίλη ν. 4038/10, Παπακωσταντίνου ν. 4014/11, Καλαφάτης ν. 4178/13 και τελευταίος και μακροβιότερος λόγω απανωτών παρατάσεων για την εφαρμογή του, ο ισχύων ν. 4495/17, (Σταθάκης)
Καταλυτικό κίνητρο για ένταξη στους νόμους, η απειλή απαγόρευσης μεταβίβασης ή σύνταξης οποιασδήποτε συμβολαιογραφικής πράξης, εάν υπάρχουν πολεοδομικές αυθαιρεσίες σε εκκρεμότητα. Σήμερα έχει πάλι ανακύψει θέμα παράτασης στην ισχύ του ν. 4495/2017 και πρόσφατα ο πρόεδρος του ΤΕΕ, με πολύ τεκμηριωμένη επιστολή προς τον υπουργό ΥΠΕΝ, το υποστηρίζει το αίτημα αυτό, που είναι μεν καθολικό αίτημα των μηχανικών, αλλά στην ουσία φροντίζει και την ομαλή διεκπεραίωση αιτήσεων πολιτών, που πολλές από τις αιτήσεις δεν ολοκληρώνονται, λόγω του ότι απαιτείται η χορήγηση δεδομένων από κρατικές ή άλλες αρμόδιες υπηρεσίες.
Ταυτόχρονα στο κάδρο εμφανίζεται και η αξιοπιστία της κεντρικής διοίκησης στην υλοποίηση των νομοθετημένων, ή των κατά καιρούς δεσμεύσεων αρμοδίων.
Είναι γνωστό, ότι έχει εκφυλιστεί η εγκυρότητα της δήλωσης των κατά καιρούς αρμοδίων… τελευταία προθεσμία… δεν θα υπάρξει άλλη παράταση….
Ορθά ο υπουργός Θεοδωρικάκος τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, δήλωνε πως δεν θα δοθεί άλλη παράταση (για τα τετραγωνικά μέτρα στους Δήμους) επικαλούμενος την αξιοπιστία της Διοίκησης.Τελικά όμως συνεκτιμώντας τα πραγματικά δεδομένα, ενέδωσε και παρέτεινε την προθεσμία.
Ανακύπτει όμως ένα πραγματικό γεγονός.
Στη συνείδηση των πολιτών οι προθεσμίες που θέτουν τα νομοθετήματα είναι λάστιχο μεγάλης αντοχής.
Για την περίπτωση της ρύθμισης των αυθαίρετων κατασκευών και με νομοθετημένη τη βούληση της Διοίκησης να επεκτείνει την ισχύ του νόμου, δεν πιστεύω, ότι είναι λύση κάποια νέα προθεσμία με τιμωρητικούς όρους, όπως οι προσαυξήσεις στα πρόστιμα, αλλά και ο αποκλεισμός της κατηγορίας 5 αυθαίρετων κατασκευών.
Ούτε κατανοώ από πού προκύπτει ως χρονικός ορίζοντας το 2026.
Για την προσαύξηση των προστίμων ας αναλογιστούν οι αρμόδιοι τι έχει υποστεί οικονομικά ο ελληνικός λαός μία δεκαετία και πλέον.
Σίγουρα ο νόμος παρέχει οικονομικά οφέλη σε αυτούς που αυθαιρετούν, αντισταθμιστικά όμως με τη μνημονιακή αφαίμαξη, οι οικονομικές δυνατότητες έχουν μειωθεί σημαντικά. Κάποιοι πραγματικά δεν δύνανται.
Δεν έχει η μύγα ξύγκι.
Έχουν τη θέληση να υπαχθούν στις διατάξεις του νόμου, αλλά δεν δύνανται.
Όσο για τον αποκλεισμό της κατηγορίας 5, που σηματοδοτεί κατεδάφιση αυτών των αυθαιρεσιών πιστεύω, ότι θα εμφανιστούν τραγελαφικές περιπτώσεις.
Στην ίδια δήλωση ρύθμισης υπάρχουν διάφορες κατηγορίες μαζί με την 5.
Ο συσχετισμός τους ίσως δεν είναι εφαρμόσιμος. Δηλαδή κράτησε τα υπόλοιπα και κατεδάφισε τα της κατηγορίας 5.
Και εάν αυτό δεν είναι δομικά εφικτό;
Είναι αδήριτη ανάγκη η μόνιμη επίλυση του θέματος που θα βελτίωνε και τη σχέση πολίτη -κράτους.
Μία δική μου σκέψη-εύχομαι να υπάρχουν καλύτερες-, είναι η εφαρμογή του ισχύοντος νόμου 4495/17 σε μόνιμη βάση, με κάποιες ουσιαστικές τροποποιήσεις.
Σήμερα η ρύθμιση γίνεται για τριάντα έτη, από την ημερομηνία υπαγωγής στο νόμο.
Να μεταβληθεί η ισχύς του νόμου και η τριακονταετία να ισχύει από την ημέρα δημοσίευσης του νόμου στις 3-11-2017.
Δηλαδή από το Νοέμβριο του 2017 και να έχει καταληκτική προθεσμία το Νοέμβριο του 2047.Ή,έστω, επιπρόσθετη ποινή αυτού που αυθαιρετεί να είναι η μείωση του χρόνου τακτοποίησης.
Συσχετίζοντας και το θεσμικό πλαίσιο της ηλεκτρονικής καταγραφής των κτηρίων, πιστεύω πως είναι δυνατή και υλοποιήσιμη μία ρύθμιση αυτής της μορφής.
Δεν έχει κάποια σημασία, η περαιτέρω ανάπτυξη της πρότασης και οι όποιες λεπτομέρειες παρελκύουν.
Ο ισχύων νόμος, αλλά και οι αμέσως προηγούμενοι σχετικοί, υλοποιούνται πλέον της δεκαετίας, έχει αποκτηθεί μεγάλη εμπειρία, έχουν διαγνωστεί οι... παιδικές τους αρρώστιες και η όποια βελτίωση του νόμου σε σχέση με χρονικούς ορίζοντες και παρατάσεις, είναι εφικτή.
Ίσως, οι εκάστοτε κρατούντες, αποζητούν την όποια οικονομική ωφέλεια άμεσα και σίγουρα αυτό δεν είναι στο σχεδιασμό τους, αλλά πίσω από τα νούμερα υπάρχουν ο κυρ. Μήτσος, η κυρά Μαρία, επαγγελματίες και επιχειρηματίες, ακόμα και φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα..
Στην σημερινή συγκυρία θεωρώ επιβεβλημένη η χρονική παράταση των ισχυουσών διατάξεων και επανεξέταση αυτών για μόνιμη χρονικά λύση.
Σχετική με αυτήν την αντίληψη είναι και οίκοθεν χορηγούμενες επεκτάσεις της ισχύος των οικοδομικών αδειών, που μερικές από τετραετή ισχύ έχουν καλύψει τρεις ολυμπιάδες με προοπτική επέκτασης
Δημήτριος Νικ. Βρετάκος
Τοπογράφος Μηχανικός ΑΠΘ
www.bankingnews.gr
Είναι σχεδόν συνομήλικη του πρώτου μεταπολεμικού πολεοδομικού οικοδομικού κανονισμού (1955).
Πρώτος εντρυφήσας ο Θανάσης Κανελλόπουλος με τον Ν. 720/77.
Απλή – απλούστατη διαδικασία - χαμηλού κόστους, αλλά βραχύβιος ο νόμος και όποιος πρόλαβε.
Ακολούθως ο Στέφανος Μάνος με τον Οικιστικό Νόμο 947/79 που ουσιαστικά για τα αυθαίρετα δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Μετά ο Αντώνης Τρίτσης με τον Οικιστικό Νόμο 1337/83, που και αυτός ουσιαστικά δεν οδήγησε σε ολοκληρωμένη τακτοποίηση των υποβληθεισών δηλώσεων.
Η κεντρική διοίκηση, ενώ στην αρχή έδειξε μεγάλη σπουδή για την ενημέρωση των πολιτών για τα οφέλη του νόμου, με επαναλαμβανόμενες δημοσιεύσεις στον τύπο, απανωτές ανακοινώσεις στα ραδιόφωνα και την τηλεόραση, οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται το βομβαρδισμό με το σλόγκαν:εάν το δηλώσεις μπορεί να το σώσεις-, αυτή εξαντλήθηκε μέχρι τη δεύτερη φάση της διαδικασίας. Δηλαδή μέχρι εκεί που οι πολίτες κατέθεταν τις οικονομικές τους οφειλές στο κράτος και στους μηχανικούς.
Μετά σιωπή.
Όλοι πίστευαν, ότι αφού το δήλωσαν και πλήρωσαν «καθάρισαν».
Καμία ενημέρωση για την τρίτη φάση.
Και το πολύ μικρό ποσοστό των δηλώσεων που ολοκληρώθηκε, αυτό έγινε συγκυριακά, πιθανόν λόγω απαίτησης κάποιου συμβολαιογράφου.
Όλες οι άλλες δηλώσεις είναι στον αέρα.
Μικρή αθόρυβη παρέμβαση ο Ν.1512/85.
Ρυθμίζει μικρές πολεοδομικές παραβάσεις.
Τι είναι «μικρή πολεοδομική παράβαση»;
Κατά την κρίση της επιτροπής…
Πάρ ’το αυγό και κούρευ’το.
Μεγάλο χωνευτήρι.
Το πλέον εκπληκτικό είναι, ότι όλοι ο οικοδομικοί, εκτός του πρώτου άδολου (1955), «μεριμνούσαν» για την τακτοποίηση-νομιμοποίηση-κατεδάφιση αυθαίρετων κατασκευών.
Δηλ. ο κατεξοχήν νόμος της διαδικασίας ορθής και νόμιμης οικοδόμησης θεωρούσε δεδομένο, ότι θα υπάρξουν και περιπτώσεις αυθαιρεσιών στην ανέγερση. Δηλαδή αναγνώριζε εκ προοιμίου ότι κάπου πάσχει το σύστημα.
Ένα υπαρκτό αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι το αλισβερίσι πολίτη–υπηρεσίας βοηθούσας και της διοίκησης, που ποτέ δεν έδειξε αποφασιστικότητα για την επιβολή του νόμου. Κάποιες απειλές, κάποια κατεδάφιση με παρόντα όλα τα TVκάναλα και ως εκεί.
Παρενθετικά να τονίσω τη μεγάλη συμβολή της σχετικά πρόσφατης καθιέρωσης του θεσμού των Ελεγκτών Δόμησης στη δραστική μείωση του φαινομένου ύπαρξης αυθαιρεσιών, κατά την ανέγερση νέων οικοδομών.
Με μία απλή ρύθμιση η κεντρική διοίκηση τακτοποίησε ένα καρκίνωμα, αφαιρώντας την αρμοδιότητα από τις πολεοδομικές υπηρεσίες και αναθέτοντάς τες στους ιδιώτες μηχανικούς που στελεχώνουν το σώμα των Ελεγκτών Δόμησης. Κατά γενική ομολογία ο θεσμός λειτουργεί άψογα μέχρι σήμερα, δίχως ακρότητες και παρατράγουδα.
Αξιοσημείωτο, είναι ότι τρία χρόνια μετά τη θεσμοθέτηση του Παρατηρητηρίου Δόμησης (Ν.4497/17), με την οποία μεταβιβάζεται ο έλεγχος της αυθαίρετης δόμησης από τους υπαλλήλους, στους ελεγκτές δόμησης, με την υψηλή εποπτεία της Περιφέρειας, αυτό δεν τίθεται σε εφαρμογή, δεν κουνιέται φύλλο και ουδείς αναφέρεται σε αυτό.
Κάποιες σποραδικές συσκέψεις και ανακοινώσεις, ότι ξεκινάει το Παρατηρητήριο και πέραν αυτού ουδέν.
Την τελευταία δεκαετία η κεντρική διοίκηση, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα νομοθετικών ρυθμίσεων για τη ρύθμιση των πολεοδομικών παραβάσεων.
Διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις νομοθέτησαν ρυθμίσεις.
Όποιος αναλάμβανε υπουργός για το Περιβάλλον νομοθετούσε «βελτιωμένη» εκδοχή. Σουφλιάς ν. 3775/09, Μπιρμπίλη ν. 4038/10, Παπακωσταντίνου ν. 4014/11, Καλαφάτης ν. 4178/13 και τελευταίος και μακροβιότερος λόγω απανωτών παρατάσεων για την εφαρμογή του, ο ισχύων ν. 4495/17, (Σταθάκης)
Καταλυτικό κίνητρο για ένταξη στους νόμους, η απειλή απαγόρευσης μεταβίβασης ή σύνταξης οποιασδήποτε συμβολαιογραφικής πράξης, εάν υπάρχουν πολεοδομικές αυθαιρεσίες σε εκκρεμότητα. Σήμερα έχει πάλι ανακύψει θέμα παράτασης στην ισχύ του ν. 4495/2017 και πρόσφατα ο πρόεδρος του ΤΕΕ, με πολύ τεκμηριωμένη επιστολή προς τον υπουργό ΥΠΕΝ, το υποστηρίζει το αίτημα αυτό, που είναι μεν καθολικό αίτημα των μηχανικών, αλλά στην ουσία φροντίζει και την ομαλή διεκπεραίωση αιτήσεων πολιτών, που πολλές από τις αιτήσεις δεν ολοκληρώνονται, λόγω του ότι απαιτείται η χορήγηση δεδομένων από κρατικές ή άλλες αρμόδιες υπηρεσίες.
Ταυτόχρονα στο κάδρο εμφανίζεται και η αξιοπιστία της κεντρικής διοίκησης στην υλοποίηση των νομοθετημένων, ή των κατά καιρούς δεσμεύσεων αρμοδίων.
Είναι γνωστό, ότι έχει εκφυλιστεί η εγκυρότητα της δήλωσης των κατά καιρούς αρμοδίων… τελευταία προθεσμία… δεν θα υπάρξει άλλη παράταση….
Ορθά ο υπουργός Θεοδωρικάκος τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, δήλωνε πως δεν θα δοθεί άλλη παράταση (για τα τετραγωνικά μέτρα στους Δήμους) επικαλούμενος την αξιοπιστία της Διοίκησης.Τελικά όμως συνεκτιμώντας τα πραγματικά δεδομένα, ενέδωσε και παρέτεινε την προθεσμία.
Ανακύπτει όμως ένα πραγματικό γεγονός.
Στη συνείδηση των πολιτών οι προθεσμίες που θέτουν τα νομοθετήματα είναι λάστιχο μεγάλης αντοχής.
Για την περίπτωση της ρύθμισης των αυθαίρετων κατασκευών και με νομοθετημένη τη βούληση της Διοίκησης να επεκτείνει την ισχύ του νόμου, δεν πιστεύω, ότι είναι λύση κάποια νέα προθεσμία με τιμωρητικούς όρους, όπως οι προσαυξήσεις στα πρόστιμα, αλλά και ο αποκλεισμός της κατηγορίας 5 αυθαίρετων κατασκευών.
Ούτε κατανοώ από πού προκύπτει ως χρονικός ορίζοντας το 2026.
Για την προσαύξηση των προστίμων ας αναλογιστούν οι αρμόδιοι τι έχει υποστεί οικονομικά ο ελληνικός λαός μία δεκαετία και πλέον.
Σίγουρα ο νόμος παρέχει οικονομικά οφέλη σε αυτούς που αυθαιρετούν, αντισταθμιστικά όμως με τη μνημονιακή αφαίμαξη, οι οικονομικές δυνατότητες έχουν μειωθεί σημαντικά. Κάποιοι πραγματικά δεν δύνανται.
Δεν έχει η μύγα ξύγκι.
Έχουν τη θέληση να υπαχθούν στις διατάξεις του νόμου, αλλά δεν δύνανται.
Όσο για τον αποκλεισμό της κατηγορίας 5, που σηματοδοτεί κατεδάφιση αυτών των αυθαιρεσιών πιστεύω, ότι θα εμφανιστούν τραγελαφικές περιπτώσεις.
Στην ίδια δήλωση ρύθμισης υπάρχουν διάφορες κατηγορίες μαζί με την 5.
Ο συσχετισμός τους ίσως δεν είναι εφαρμόσιμος. Δηλαδή κράτησε τα υπόλοιπα και κατεδάφισε τα της κατηγορίας 5.
Και εάν αυτό δεν είναι δομικά εφικτό;
Είναι αδήριτη ανάγκη η μόνιμη επίλυση του θέματος που θα βελτίωνε και τη σχέση πολίτη -κράτους.
Μία δική μου σκέψη-εύχομαι να υπάρχουν καλύτερες-, είναι η εφαρμογή του ισχύοντος νόμου 4495/17 σε μόνιμη βάση, με κάποιες ουσιαστικές τροποποιήσεις.
Σήμερα η ρύθμιση γίνεται για τριάντα έτη, από την ημερομηνία υπαγωγής στο νόμο.
Να μεταβληθεί η ισχύς του νόμου και η τριακονταετία να ισχύει από την ημέρα δημοσίευσης του νόμου στις 3-11-2017.
Δηλαδή από το Νοέμβριο του 2017 και να έχει καταληκτική προθεσμία το Νοέμβριο του 2047.Ή,έστω, επιπρόσθετη ποινή αυτού που αυθαιρετεί να είναι η μείωση του χρόνου τακτοποίησης.
Συσχετίζοντας και το θεσμικό πλαίσιο της ηλεκτρονικής καταγραφής των κτηρίων, πιστεύω πως είναι δυνατή και υλοποιήσιμη μία ρύθμιση αυτής της μορφής.
Δεν έχει κάποια σημασία, η περαιτέρω ανάπτυξη της πρότασης και οι όποιες λεπτομέρειες παρελκύουν.
Ο ισχύων νόμος, αλλά και οι αμέσως προηγούμενοι σχετικοί, υλοποιούνται πλέον της δεκαετίας, έχει αποκτηθεί μεγάλη εμπειρία, έχουν διαγνωστεί οι... παιδικές τους αρρώστιες και η όποια βελτίωση του νόμου σε σχέση με χρονικούς ορίζοντες και παρατάσεις, είναι εφικτή.
Ίσως, οι εκάστοτε κρατούντες, αποζητούν την όποια οικονομική ωφέλεια άμεσα και σίγουρα αυτό δεν είναι στο σχεδιασμό τους, αλλά πίσω από τα νούμερα υπάρχουν ο κυρ. Μήτσος, η κυρά Μαρία, επαγγελματίες και επιχειρηματίες, ακόμα και φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα..
Στην σημερινή συγκυρία θεωρώ επιβεβλημένη η χρονική παράταση των ισχυουσών διατάξεων και επανεξέταση αυτών για μόνιμη χρονικά λύση.
Σχετική με αυτήν την αντίληψη είναι και οίκοθεν χορηγούμενες επεκτάσεις της ισχύος των οικοδομικών αδειών, που μερικές από τετραετή ισχύ έχουν καλύψει τρεις ολυμπιάδες με προοπτική επέκτασης
Δημήτριος Νικ. Βρετάκος
Τοπογράφος Μηχανικός ΑΠΘ
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών