Serie A 1992-93: Η πιο παραγωγική Κυριακή στην πατρίδα του κατενάτσιο με 48 γκολ! (video)

Γράφει ο Αργύρης Κωστούρος

Από την δεκαετία του '40, όταν ακόμη ο κόσμος βρισκόταν στο πεδίο της μάχης, μαχόμενος ενάντια στον φασισμό, με τις αθλητικές δραστηριότητες να έχουν περιοριστεί δραματικά, το ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν παραδοσιακά δομημένο και προσαρμοσμένο στις ανάγκες του κατενάτσιο, ενός συστήματος που είχε ως φιλοσοφία την αμυντική θωράκιση μιας ομάδας και την δημιουργία ξαφνικών και γρήγορων αντεπιθέσεων .

Πριν τον Νερέο Ρόκο που σχεδίασε και υλοποίησε το κατενάτσιο «Made in Italy» στην Τριεστίνα, και τον Αλμπέρτο Φόνι που εισήγαγε την θέση του «λίμπερο» στην Ίντερ, οι προκάτοχοι τους στην Ιταλία εφάρμοζαν την προπολεμική αμυντική τακτική του Κάρλος Ράπαν. Ο Χελένιο Χερέρα πριν δουλέψει στην Ίντερ την δεκαετία του '60 και γίνει πασίγνωστος για τον συγκεκριμένο πλάνο που του χάρισε δύο ΚΠΕ, τρία Scudetto και δύο διηπειρωτικά, είχε κάνει το «αγροτικό» του στην Ισπανία και την Ατλέτικο Μαδρίτης πραγματώνοντας μία πρώιμη έκδοση του κατενάτσιο που του χάρισε δύο πρωταθλήματα Ισπανίας .

Μετά την επιτυχία του Χερέρα με την Ίντερ, το σύστημα που είχε ταυτιστεί με την φιλοσοφία του ιταλικού ποδοσφαίρου κλυδωνίστηκε από το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Άγιαξ, αλλά και το θριαμβευτικό 4-1 της Βραζιλίας επί της Ιταλίας στο Mexico. Οι δύο διαδοχικές ήττες των Μιλανέζων ( Μίλαν, Ίντερ ) από τον «Total» Άγιαξ του Μίχελς στους τελικούς του ΚΠΕ και η συμβολική «εξάρα» επί της Μίλαν στο Super Cup το 1972, αναθεώρησαν το ανίκητο της τακτικής του κατενάτσιο .

Στις δύο δεκαετίες (70s-80s) που ακολούθησαν, οι Ιταλοί ήταν εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα που είχε βρεθεί το… αντικλείδι. Και ενώ επέμεναν σε μία μίξη «catennacio-total», με... μάστορα τον Τραπατόνι στην Γιουβέντους, σε συλλογικό επίπεδο Άγγλοι και Γερμανοί σάρωναν τους τίτλους, ενώ και η Σκουάντρα Ατζούρα, με εξαίρεση το θαύμα του '82, είχε συνεχόμενες αποτυχίες και... διλήμματα στη βασική ενδεκάδα (Ριβέρα η Ματσόλα, Μπάτζιο η Ντελ Πιέρο).

Στο Campionato ίδια γεύση. Με εξαίρεση τις δύο-τρεις ομάδες κορυφής, το 0-0 και γενικότερα τα λίγα γκολ ήταν το κυρίως μενού στα πρωταθλήματα των 70s, σε μία εποχή όπου είχαν κλείσει τα σύνορα για τους ξένους ποδοσφαιριστές. Η εικόνα της... λειψυδρίας συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, με ναδίρ τα έξι γκολ (!!) σε οκτώ ματς στην πρεμιέρα της σεζόν '79-'80. Και ενώ οι ξένοι λεγεωνάριοι είχαν δικαίωμα συμμετοχής μετατρέποντας το Campionato σε ποδοσφαιρικό Hollywood, οι Ιταλοί προπονητές επέμεναν σε συντηρητικές τακτικές και αμυντικογενή πλάνα, επηρεασμένοι από τον θρίαμβο του Espana '82 . Η παταγώδης αποτυχία της Ιταλίας να προκριθεί στο Euro '84 και κυρίως η τραγική εμφάνιση της στο Mexico '86 ήχησαν ως καμπανάκι .

Η είσοδος του Μπερλουσκόνι στη Μίλαν και η πρόσληψη του Σάκι άλλαξαν σε θεαματικό βαθμό την ποιότητα του θεάματος στο κορυφαίο, τότε, πρωτάθλημα του κόσμου . Από τα τέλη της δεκαετίας του '80, τα γκολ αυξάνονταν στο Campionato, οι ομάδες επένδυαν στους καλύτερους χαφ και στράϊκερ που είχε η παγκόσμια αγορά, ενώ τα Κύπελλα Ευρώπης είχαν γίνει ιταλική υπόθεση, φτάνοντας στο σημείο να έχουμε εμφύλιους τελικούς (1990-Γιουβέντους-Φιορεντίνα). Την ίδια περίοδο, η Εθνική Ιταλίας φτάνει μισό βήμα από τον τελικό σε δύο μεγάλες διοργανώσεις, χάνοντας την πρόκριση στις λεπτομέρειες .

Η σεζόν '92-'93 ξεκινάει με την ίδια επιθετική φιλοσοφία. Εκτός από τις ομάδες-κορυφής που έπαιζαν ανοικτά και με στόχο τα πολλά γκολ, ένα χρόνο πριν είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση το θεαματικό παιχνίδι της νεοφώτιστης Φότζια του Ζέμαν. Ενσαρκωτές του συστήματος «φουλ επίθεση» ήταν το τρίο «Σινιόρι-Μπαϊάνο-Ραμπάουντι» όπου με τα γκολ τους ανέδειξαν την ομάδα της Απούλια ως δεύτερη καλύτερη επίθεση πίσω από την πρωταθλήτρια Μίλαν του Καπέλο . Από τις πρώτες αγωνιστικές η τάση για επιθετικό παιχνίδι είχε φανεί. Το 5-4 της Μίλαν επί της Πεσκάρα και το 7-1 της Φιορεντίνα επί της Ανκόνα του Λάγιος Ντέταρι ήταν το ορεκτικό γι’ αυτό που θα ακολουθούσε στους αγώνες της 5ης αγωνιστικής.

Ο Μπαϊάνο είχε εξαργυρώσει την φανταστική του σεζόν στο «Πίνο Τζακερία» παίρνοντας μεταγραφή για τη Φιορεντίνα και σε εκείνο το απόγευμα που «αναστέναξαν» τα δίχτυα άνοιξε πρώτος τον χορό, σκοράροντας επί της ανίκητης Μίλαν που με τσακισμένη την περηφάνια της και «δαίμονα» τον Γκούλιτ απαντάει με τέσσερα γκολ στο ημίχρονο και άλλα τρία για τον... δρόμο, διαμορφώνοντας το τελικό 3-7 (!!). Στα άλλα οκτώ ματς, το φεστιβάλ των γκολ έχει ξεκινήσει, λες και υπήρχε κάποια μυστική συνωμοσία.

Ο Άμπελ Μπάλμπο κάνει χατ-τρικ και η Ουντινέζε σαρώνει 5-2 την Πεσκάρα, ενώ με το ίδιο σκορ (5-2) επικρατεί η Λάτσιο της Πάρμα. Η Μπρέσια «εκτελεί» με τέσσερις σφαίρες (4-1) την Φότζια και μία από αυτές ήταν του Χάτζι που κάρφωσε τα δίχτυα των «Sataneli». Η Γιουβέντους πετυχαίνει σημαντική νίκη μέσα στο «Σάο Πάολο» επί της Νάπολι, που μείωσε στο τέλος την έκταση της ήττας, από 0-3 σε 2-3. Συναρπαστικό παιχνίδι έγινε στο «Λουϊτζι Φεράρις», με την Τζένοα να παραχωρεί ισοπαλία 4-4 στην Ανκόνα, ενώ η συμπολίτισσα της Σαμπντόρια αποσπά θετικό αποτέλεσμα (2-2) στο «Ντέλε Άλπι» με την Τορίνο. Τέσσερις ομάδες δεν συμμετείχαν στο «PartyGoal». Στο «Μεάτσα» , η Ίντερ επικράτησε δύσκολα της Αταλάντα (1-0) ενώ με το ίδιο... φτωχό σκορ κέρδισε η Κάλιαρι την Ρόμα.

Μόλις τελείωσαν τα ματς, όλοι πήραν κομπιουτεράκι και μετρούσαν. Τα 48 γκολ σε πρωτάθλημα με 18 ομάδες, κονιορτοποιούσαν το παλιό ρεκόρ που κρατούσε από τον Μεσοπόλεμο (1930), ενώ εάν στην «καταιγίδα» των γκολ συμμετείχε το «Μεάτσα» και το  «Σαντ Ελία», ίσως είχαμε νέο ρεκόρ Ιταλίας, ανεξαρτήτου αριθμού ομάδων. Το απόλυτο ρεκόρ αντέχει από το 1951, όταν στο φινάλε της Serie A, τα δίχτυα παραβιάστηκαν 54 φορές. Όμως, το επίτευγμα του 1992 είχε μεγαλύτερη βαρύτητα, διότι σημειώθηκε στην αρχή της σεζόν, όταν οι ομάδες είναι ακόμη επιφυλακτικές και δεν έχουν την χαλάρωση της τελευταίας ημέρας.