21 Μαΐου 1997: Ο Ολυμπιακός γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που πετυχαίνει Triple Crown. Μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας απέναντι στονΑπόλλωνα Πάτρας, αλλά και μετά την ανάδειξή τους σε πρωταθλητές Ευρώπης κόντρα στη Μπαρτσελόνα, οι “ερυθρόλευκοι” πανηγύρισαν και το εγχώριο πρωτάθλημα, έπειτα από την τρίτη νίκη τους επί της ΑΕΚ. Στο τιμόνι της ομάδας ποιος άλλος; Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς!
Το ημερολόγιο έγραφε 13 Απριλίου 1997. Ο Ολυμπιακός, χάρις στο καλάθι του Δημήτρη Παπανικολάου στην εκπνοή, επικράτησε με 80-78 του Απόλλωνα Πάτρας στο ΟΑΚΑ και κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. Κατά την απονομή, ο τότε αρχηγός των «ερυθρολεύκων», Γιώργος Σιγάλας, φώναζε «το πρώτο, το πρώτο», όντας πεπεισμένος ότι θα ακολουθήσουν ακόμα δύο. Το ίδιο πίστευαν και οι συμπαίκτες του, όπως φαίνεται από τη χειρονομία του Παναγιώτη Φασούλα. Και δεν έπεσαν έξω, αφού η ιστορία τους δικαίωσε.
Ο λόγος που γυρνάμε το χρόνο πίσω 24 και κάτι χρόνια, δεν είναι άλλος από τον χαμό του ανυπέρβλητου Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο οποίος έχει συνδέσει στενά το όνομά του τόσο με τον Ολυμπιακό, όσο και με εκείνη την ασύγκριτα επιτυχημένη σεζόν 1996-97. Βλέπετε υπήρχε το «πρέπει». Την προηγούμενη σεζον, ο Παναθηναϊκός είχε αναδειχθεί Πρωταθλητής Ευρώπης και οι «κόκκινοι» όφειλαν κάπως να απαντήσουν. Ήταν κάποιου είδους «ιερή υποχρέωση».
Μία χρονιά, όμως, που είχε ξεκινήσει με το... αριστερό. Οι Πειραιώτες ηττήθηκαν εντός έδρας (67-64) από την Άλμπα Βερολίνου στην πρεμιέρα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ενώ γενικότερα έκαναν αρκετές «γκέλες», ιδίως στο πρώτο μισό της σεζόν και η αμφισβήτηση, τόσο προς τον Σέρβο τεχνικό, όσο και προς το ρόστερ, ήταν μεγάλη. Ίσως η πιο… αχώνευτη από τον κόσμο ήττα ήρθε (80-79, 15/02/97) από τον Βυζαντινό Αθλητικό Όμιλο (ΒΑΟ), που είχε μεν στο ρόστερ του τον βετεράνο NBAερ Τζεφ Μαλόουν, αλλά ολοκλήρωσε τη σεζόν με μόλις 3 νίκες και 23 ήττες, υποβιβαζόμενος μοιραία στην Α2!
Τα πράγματα, ωστόσο, σταδιακά άλλαξαν. Οι «ερυθρόλευκοι», με την καθοδήγηση του Ντούντα, που ανέλαβε δύσκολο έργο στην μετά Ιωαννίδη εποχή, βρήκαν το δρόμο τους. Και ως γνωστόν, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.
Η ομάδα του «Σοφού» ξεπέρασε αρχικά το εμπόδιο της Ολίμπια Λιουμπλιάνα (74-65) για να ακολουθήσει στις 24 Απριλίου του 1997 ο θρίαμβος με 73-58 απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Οι «ερυθρόλευκοι» γιόρτασαν τον πρώτο τους ευρωπαϊκό τρόπαιο μαζί με περίπου 7.000 οπαδούς τους, από τους 12.500 συνολικά θεατές, που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Παλαέουρ της Ρώμης. MVP αναδείχθηκε ο Ντέιβιντ Ρίβερς, που φόρτωσε την άμυνα των «Μπλαουγκράνα» με 26 πόντους, ενώ είχε επίσης 6 ριμπάουντ και 3 ασίστ.
Μια ημέρα νωρίτερα, την Τετάρτη (τότε τα Final 4 διεξάγονταν Τρίτη και Πέμπτη, όχι Παρασκευή και Κυριακή όπως είθισται τώρα), ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί στα προημιτελικά του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για ένα ακόμα εγχώριο το πρωτάθλημα, το πέμπτο κατά σειρά. Αυτό ήρθε μέσα στον ΟΑΚΑ στις 21 Μαΐου, όταν ο Ολυμπιακός έκανε το 3-1 στη σειρά με την ΑΕΚ του «Ξανθού».
Ο λόγος που γυρνάμε το χρόνο πίσω 24 και κάτι χρόνια, δεν είναι άλλος από τον χαμό του ανυπέρβλητου Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο οποίος έχει συνδέσει στενά το όνομά του τόσο με τον Ολυμπιακό, όσο και με εκείνη την ασύγκριτα επιτυχημένη σεζόν 1996-97. Βλέπετε υπήρχε το «πρέπει». Την προηγούμενη σεζον, ο Παναθηναϊκός είχε αναδειχθεί Πρωταθλητής Ευρώπης και οι «κόκκινοι» όφειλαν κάπως να απαντήσουν. Ήταν κάποιου είδους «ιερή υποχρέωση».
Μία χρονιά, όμως, που είχε ξεκινήσει με το... αριστερό. Οι Πειραιώτες ηττήθηκαν εντός έδρας (67-64) από την Άλμπα Βερολίνου στην πρεμιέρα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ενώ γενικότερα έκαναν αρκετές «γκέλες», ιδίως στο πρώτο μισό της σεζόν και η αμφισβήτηση, τόσο προς τον Σέρβο τεχνικό, όσο και προς το ρόστερ, ήταν μεγάλη. Ίσως η πιο… αχώνευτη από τον κόσμο ήττα ήρθε (80-79, 15/02/97) από τον Βυζαντινό Αθλητικό Όμιλο (ΒΑΟ), που είχε μεν στο ρόστερ του τον βετεράνο NBAερ Τζεφ Μαλόουν, αλλά ολοκλήρωσε τη σεζόν με μόλις 3 νίκες και 23 ήττες, υποβιβαζόμενος μοιραία στην Α2!
Τα πράγματα, ωστόσο, σταδιακά άλλαξαν. Οι «ερυθρόλευκοι», με την καθοδήγηση του Ντούντα, που ανέλαβε δύσκολο έργο στην μετά Ιωαννίδη εποχή, βρήκαν το δρόμο τους. Και ως γνωστόν, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.
Η Ρώμη που έγινε Ιθάκη
Χαμένος τελικός το 1994 από τη Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ, χαμένος τελικός και το 1995 από τη Ρεάλ Μαδρίτης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη Σαραγόσα. Η «κατάρα» κάποια στιγμή θα έσπαγε. Ο Ολυμπιακός, έχοντας αποκλείσει τον “αιώνιο” αντίπαλό του, τον Παναθηναϊκό, στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ευρώπης με δύο νίκες (69-49 στο ΟΑΚΑ και 65-57 στο ΣΕΦ) τσεκάρει το εισιτήριό του για το Final 4 της Ρώμης.Η ομάδα του «Σοφού» ξεπέρασε αρχικά το εμπόδιο της Ολίμπια Λιουμπλιάνα (74-65) για να ακολουθήσει στις 24 Απριλίου του 1997 ο θρίαμβος με 73-58 απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Οι «ερυθρόλευκοι» γιόρτασαν τον πρώτο τους ευρωπαϊκό τρόπαιο μαζί με περίπου 7.000 οπαδούς τους, από τους 12.500 συνολικά θεατές, που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Παλαέουρ της Ρώμης. MVP αναδείχθηκε ο Ντέιβιντ Ρίβερς, που φόρτωσε την άμυνα των «Μπλαουγκράνα» με 26 πόντους, ενώ είχε επίσης 6 ριμπάουντ και 3 ασίστ.
Η καινοτομία και η συγκυρία
Ο Ίβκοβιτς ήταν πάντα πριν από την εποχή του. Πρωτοπόρος. Εκείνος έκανε και οι άλλοι ακολουθούσαν. Κάπως έτσι, λίγες ώρες πριν τον μεγάλο τελικό, αντί για πρωινή προπόνηση, ο Ντούντα έβαλε τους παίκτες του στο πούλμαν και τους πήγε βόλτα στη θάλασσα Τσιβιταβέκια, στο παλιό λιμάνι της Ρώμης. Οι παίκτες ένιωσαν για λίγο σαν μικρά παιδιά και άρχισαν να παίζουν με τα βότσαλα και να διασκεδάζουν παρά θιν άλος. Αυτή τη μέθοδο, της χαλαρής βόλτας και της συναισθηματικής αποφόρτισης, την εφαρμόζουν πλέον αρκετοί προπονητές στις μεγάλες διοργανώσεις.Μια ημέρα νωρίτερα, την Τετάρτη (τότε τα Final 4 διεξάγονταν Τρίτη και Πέμπτη, όχι Παρασκευή και Κυριακή όπως είθισται τώρα), ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί στα προημιτελικά του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για ένα ακόμα εγχώριο το πρωτάθλημα, το πέμπτο κατά σειρά. Αυτό ήρθε μέσα στον ΟΑΚΑ στις 21 Μαΐου, όταν ο Ολυμπιακός έκανε το 3-1 στη σειρά με την ΑΕΚ του «Ξανθού».
Η πιο επιτυχημένη χρονιά στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Ίβκοβιτς, και (θα) μνημονεύεται ως ένα από τα μεγάλα του κατορθώματα. Και υπήρξαν πολλά!
Βασιλική Καραμούζα
www.bnsports.gr
Σχόλια αναγνωστών