Είναι τεχνικά εφικτό να σχεδιαστεί ένα ψηφιακό νόμισμα κεντρικής τράπεζας λιανικής — ή CBDC — το οποίο προάγει το οικονομικό απόρρητο, αλλά δεν είναι πολιτικά εφικτό υπό τις σημερινές συνθήκες
Τα προσωπικά δεδομένα με τη χρήση ψηφιακού χρήματος θα αποτελέσουν το μέσο για να στηθεί ένα καθεστώς απόλυτης επιτήρησης των πολιτών από τις κυβερνήσεις.
Το ζήτημα έχει τεχνικές και πολιτικές / θεσμικές διαστάσεις.
Όσον αφορά το σχεδιασμό ψηφιακών νομισμάτων που προστατεύουν την ταυτότητα και τα δεδομένα των συναλλαγών των χρηστών τους, οι προγραμματιστές έχουν καταγράψει μεγάλη πρόοδο σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Είναι τεχνικά εφικτό να σχεδιαστεί ένα ψηφιακό νόμισμα κεντρικής τράπεζας λιανικής — ή CBDC — το οποίο προάγει το απόρρητο των οικονομικών συναλλαγών.
Πρέπει όμως να σκεφτεί κανείς τι είναι πολιτικά εφικτό.
Δυστυχώς, υπάρχει μικρή πιθανότητα η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να υιοθετήσει πραγματικά ένα CBDC που προστατεύει το απόρρητο.
Εάν εγκριθεί, ένα CBDC θα χρησιμοποιηθεί τελικά - αν όχι αρχικά - για την παρακολούθηση των συναλλαγών των Αμερικανών πολιτών - και όλων των πολιτών παγκοσμίως μετά την υιοθέτησή του.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ήδη τις υπάρχουσες τεχνολογίες για να παρακολουθεί τους πολίτες της.
Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση θα παραιτηθεί από την δυνατότητά της να παρακολουθεί τις συναλλαγές με την εισαγωγή ενός CBDC.
Πράγματι, φαίνεται πολύ πιο πιθανό η κυβέρνηση να αδράξει την ευκαιρία για να επεκτείνει τις δυνατότητές της.
Ως εκ τούτου, είναι απολύτως σημαντικό να διατηρηθεί ένα τείχος προστασίας εκ εκ μέρους του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος μεταξύ της κυβέρνησης και των δεδομένων των συναλλαγών μας.
Ας ξεκινήσουμε με το status quo.
Η κυβέρνηση έχει ουσιαστικά αναγκάσει το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα στην παρακολούθηση των συναλλαγών των πελατών.
Οι τράπεζες διατηρούν αρχεία για τις συναλλαγές πελατών, στα οποία η κυβέρνηση μπορεί να έχει πρόσβαση με εισαγγελική παραγγελία.
Η κυβέρνηση απαιτεί επίσης από τις τράπεζες να αναφέρουν ύποπτες δραστηριότητες και συναλλαγές συναλλάγματος άνω των 10.000 δολ. (ή των 5.000 ευρώ στην Ευρώπη).
Όπως έδειξε έρευνα του Nick Anthony στην Cato, τα πραγματικά (προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό) κατώφλια αναφοράς μειώθηκαν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Όταν κυκλοφόρησαν οι κανόνες του νόμου περί τραπεζικού απορρήτου το 1972, οι τράπεζες έπρεπε να αναφέρουν συναλλαγές συναλλάγματος αξίας 10.000 δολ. ή περισσότερο.
Εάν αυτό το όριο είχε αναπροσαρμοσθεί στον πληθωρισμό, θα ήταν περίπου 74.000 δολ. σήμερα.
Δεδομένου ότι δεν αναπροσαρμόστηκε στον πληθωρισμό, οι τράπεζες πρέπει να υποβάλουν πολλές περισσότερες αναφορές σήμερα για συναλλαγές αξίας πολύ μικρότερης από εκείνες που θα είχαν ενεργοποιήσει μια απαίτηση αναφοράς στο παρελθόν.
Άλλα κατώφλια είναι ακόμη χαμηλότερα.
Για παράδειγμα, οι επιχειρήσεις παροχής πίστωσεων πρέπει να λαμβάνουν και να καταγράφουν πληροφορίες για συναλλαγές αξίας μόλις 3.000 δολ..
Η κυβέρνηση υπερασπίζεται σθεναρά την ικανότητά της να παρακολουθεί τις συναλλαγές.
Διώκει όσους κάνουν συναλλαγές ακριβώς κάτω από τα κατώφλια - ένα ξεχωριστό έγκλημα που ονομάζεται structuring.
Περιλαμβάνει τις αναφορές για ρευστό ή άλλα αντικείμενα αξίας, τα οποία καθιστούν δυσκολότερη την παρακολούθηση των συναλλαγών, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχουν στοιχεία εγκληματικής ενέργειας.
Και υπονομεύει τις νέες τεχνολογίες για την προστασία της ιδιωτικής ζωής.
Τι συμβαίνει με τα κρυπτονομίσματα
Να εξετάσουμε την απάντηση της κυβέρνησης στα κρυπτονομίσματα, μερικά από τα οποία προσφέρουν υψηλό βαθμό ιδιωτικότητας.
Το Δίκτυο Καταπολέμησης Οικονομικών Εγκλημάτων απαιτεί από τα ανταλλακτήρια κρυπτονομισμάτων να εγγράφονται ως επιχειρήσεις παροχής πίστωσης και να συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις περί της άρσης του απορρήτου.
Εάν οι συναλλαγές μπορούν τελικά να εντοπιστούν μέσω του blockchain σε αυτές τις πλατφόρμες εντός και εκτός, τότε το οικονομικό απόρρητο που προσφέρουν τα κρυπτονομίσματα διαβρώνεται σε μεγάλο βαθμό.
Η εμπλοκή υπηρεσιών ασφάλειας όπως το FBI
Γιατί μια κυβέρνηση θα εργαζόταν τόσο σκληρά για να διασφαλίσει ότι μπορεί να παρακολουθεί τις συναλλαγές απλώς και μόνο για να γυρίσει και να εκδώσει ένα CBDC που προστατεύει το οικονομικό απόρρητο;
Και πάλι: φαίνεται πολύ πιο πιθανό η κυβέρνηση να εκδώσει ένα CBDC που ενισχύει την ικανότητά της να παρακολουθεί τις συναλλαγές.
Η φαινομενικά ιδιωτική υπηρεσία ανταλλαγής μηνυμάτων ANOM χρησιμεύει ως χρήσιμη σύγκριση.
Το ANOM δεν ήταν ιδιωτικό.
Άγνωστο στους χρήστες του, το ANOM ήταν στην πραγματικότητα το κεντρικό εργαλείο της Επιχείρησης Trojan Shield του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (FBI).
Τα μηνύματα που αποστέλλονταν χρησιμοποιώντας την εφαρμογή ANOM δεν παραδόθηκαν μόνο στους παραλήπτες, αλλά και στη βάση δεδομένων του FBI.
Το FBI υποστηρίζει ότι δεν παραβίασε τεχνικά την τέταρτη τροπολογία χρησιμοποιώντας μια «κερκόπορτα» στην εφαρμογή ανταλλαγής μηνυμάτων για την παρακολούθηση πολιτών των ΗΠΑ,
Το FBI ανέπτυξε την ικανότητα να κατασκοπεύει πολίτες των ΗΠΑ, προώθησε τη χρήση της τεχνολογίας ψηφιακής επιτήρησης και στη συνέχεια παρέδωσε τα δεδομένα που συλλέγονται από αυτήν σε ξένους υπηκόους προκειμένου να παρακάμψει τους συνταγματικούς περιορισμούς που αποσκοπούν στην προστασία των πολιτών των ΗΠΑ από τέτοιες δραστηριότητες.
Αυτές οι προσπάθειες όχι μόνο υπονόμευσαν τη δίκαιη διαδικασία που παρέχεται σε όσους κατηγορούνται για εγκλήματα — αν και αυτό θα ήταν αρκετά κακό.
Διευκόλυνε επίσης την κατασκοπεία απολύτως νόμιμων μηνυμάτων.
Μερικά από αυτά τα μηνύματα περιελάμβαναν προσωπικές λεπτομέρειες που μοιράζονταν μεταξύ ερωτικών συντρόφων.
Άλλοι περιλάμβαναν προστατευμένες συνομιλίες μεταξύ δικηγόρων και πελατών τους.
Εάν η κυβέρνηση δημιουργήσει μια κερκόπορτα σε μία εφαρμογή ανταλλαγής μηνυμάτων - και έχει... πιαστεί να προσπαθεί να πείσει μηχανικούς για να εγκαταστήσουν άλλους - τότε θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα δημιουργήστε επίσης μια κερκόπορτα σε μια εφαρμογή πληρωμών.
Οι Αμερικανοί δεν έχουν μεγάλη οικονομική ιδιωτικότητα σήμερα.
Θα είχαμε ακόμη μικρότερο οικονομικό απόρρητο αν δεν υπήρχε το τείχος προστασίας του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος μεταξύ της κυβέρνησης και των δεδομένων των συναλλαγών μας.
Αυτό το τείχος προστασίας δεν είναι τέλειο.
Αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα.
Για να δείτε πώς ένα τέτοιο τείχος προστασίας προάγει το οικονομικό απόρρητο, εξετάστε τις προσπάθειες του Internal Revenue System να αποκτήσει πρόσβαση στα δεδομένα πελατών της Coinbase το 2016.
Η περίπτωση της Coinbase
Εκείνη την εποχή, η Coinbase καυχιόταν ότι είχε 5,9 εκατομμύρια πελάτες — πολύ περισσότερους από όσους είχαν αναφέρει κατοχή asset κρυπτογράφησης στην παντοδύναμη οικονομική υπηρεσία, το IRS .
Επικαλούμενη αυτή την ασυμφωνία, η IRS εξασφάλισε να μπορεί να αποκτήσει πληροφορίες από την πλατφόρμα.
Βασικά, το IRS θέλει όλες τις πληροφορίες που έχει το Coinbase, ώστε να μπορεί να τις εξετάσει για την παραμικρή ένδειξη εσφαλμένης αναφοράς.
Έχει ζητήσει πληροφορίες εγγραφής λογαριασμού για όλους τους κατόχους λογαριασμού Coinbase, συμπεριλαμβανομένων των επιβεβαιωμένων συσκευών και τρόπων πληρωμής.
Αυτό περιελάβανε τυχόν συμφωνίες ή οδηγίες που παρέχουν πρόσβαση τρίτων ή έλεγχο σε οποιονδήποτε λογαριασμό, αρχεία όλων των πληρωμών που επεξεργάζεται η Coinbase για επενδυτές και όλη την αλληλογραφία μεταξύ της Coinbase και των χρηστών της σχετικά με τους λογαριασμούς.
Αναγνωρίζοντας το καθήκον - και, ίσως το πιο σημαντικό, το κίνητρο του κέρδους - σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να προστατεύσει τους πελάτες της, η Coinbase προσέφυγε στη δικαιοσύνη.
Τελικά, τα δικαστήρια αποφάσισαν ότι η Coinbase θα έπρεπε να παραδώσει ορισμένα δεδομένα για περίπου 13.000 χρήστες με υψηλής αξίας συναλλαγές.
Η Kraken αντιστάθηκε επίσης σε μια υπερβολικά ευρεία εισαγγελική κλήτευση για παράδοση δεδομένων πελατών στην εφορία, το περίφημο IRS, με παρόμοιο αποτέλεσμα.
Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, η κυβέρνηση θα πρέπει να αποδείξει το έννομο συμφέρον του δημοσίου πριν αποκτήσει την εξουσία και την ικανότητα να εξετάζει τα οικονομικά αρχεία των πολιτών.
Ο βαθμός οικονομικής ιδιωτικότητας που παρέχεται από το τρέχον σύστημα σίγουρα υπολείπεται αυτού του προτύπου.
Ωστόσο, παρέχει πολύ μεγαλύτερη οικονομική ιδιωτικότητα από ό,τι θα μπορούσε εύλογα να ελπίζει εάν η κυβέρνηση διατηρούσε τα δεδομένα, όπως πιθανότατα θα συνέβαινε με ένα CBDC.
Η ελεύθερη κοινωνία - και οι εχθροί της
Το οικονομικό απόρρητο είναι πολύ σημαντικό για μια ελεύθερη κοινωνία.
Αυτό που κάνουμε αποκαλύπτει πολύ περισσότερα για το ποιοι είμαστε παρά για το τι λέμε.
Και αυτό που κάνουμε συχνά απαιτεί να κάνουμε πληρωμές.
Για να ασκήσουμε τις ελευθερίες μας, πρέπει να είμαστε σε θέση να μοιραζόμαστε επιλεκτικά τις λεπτομέρειες της ζωής μας με άλλους - και να αποκρύπτουμε τέτοιες λεπτομέρειες από εκείνους που διαφορετικά θα τις χρησιμοποιούσαν για να μας βλάψουν.
Θα πρέπει να λάβουμε μέτρα για να ενισχύσουμε το οικονομικό απόρρητο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η εισαγωγή ενός CBDC λιανικής θα ήταν ένα βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση.
www.bankingnews.gr
Το ζήτημα έχει τεχνικές και πολιτικές / θεσμικές διαστάσεις.
Όσον αφορά το σχεδιασμό ψηφιακών νομισμάτων που προστατεύουν την ταυτότητα και τα δεδομένα των συναλλαγών των χρηστών τους, οι προγραμματιστές έχουν καταγράψει μεγάλη πρόοδο σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Είναι τεχνικά εφικτό να σχεδιαστεί ένα ψηφιακό νόμισμα κεντρικής τράπεζας λιανικής — ή CBDC — το οποίο προάγει το απόρρητο των οικονομικών συναλλαγών.
Πρέπει όμως να σκεφτεί κανείς τι είναι πολιτικά εφικτό.
Δυστυχώς, υπάρχει μικρή πιθανότητα η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να υιοθετήσει πραγματικά ένα CBDC που προστατεύει το απόρρητο.
Εάν εγκριθεί, ένα CBDC θα χρησιμοποιηθεί τελικά - αν όχι αρχικά - για την παρακολούθηση των συναλλαγών των Αμερικανών πολιτών - και όλων των πολιτών παγκοσμίως μετά την υιοθέτησή του.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ήδη τις υπάρχουσες τεχνολογίες για να παρακολουθεί τους πολίτες της.
Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση θα παραιτηθεί από την δυνατότητά της να παρακολουθεί τις συναλλαγές με την εισαγωγή ενός CBDC.
Πράγματι, φαίνεται πολύ πιο πιθανό η κυβέρνηση να αδράξει την ευκαιρία για να επεκτείνει τις δυνατότητές της.
Ως εκ τούτου, είναι απολύτως σημαντικό να διατηρηθεί ένα τείχος προστασίας εκ εκ μέρους του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος μεταξύ της κυβέρνησης και των δεδομένων των συναλλαγών μας.
Ας ξεκινήσουμε με το status quo.
Η κυβέρνηση έχει ουσιαστικά αναγκάσει το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα στην παρακολούθηση των συναλλαγών των πελατών.
Οι τράπεζες διατηρούν αρχεία για τις συναλλαγές πελατών, στα οποία η κυβέρνηση μπορεί να έχει πρόσβαση με εισαγγελική παραγγελία.
Η κυβέρνηση απαιτεί επίσης από τις τράπεζες να αναφέρουν ύποπτες δραστηριότητες και συναλλαγές συναλλάγματος άνω των 10.000 δολ. (ή των 5.000 ευρώ στην Ευρώπη).
Όπως έδειξε έρευνα του Nick Anthony στην Cato, τα πραγματικά (προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό) κατώφλια αναφοράς μειώθηκαν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Όταν κυκλοφόρησαν οι κανόνες του νόμου περί τραπεζικού απορρήτου το 1972, οι τράπεζες έπρεπε να αναφέρουν συναλλαγές συναλλάγματος αξίας 10.000 δολ. ή περισσότερο.
Εάν αυτό το όριο είχε αναπροσαρμοσθεί στον πληθωρισμό, θα ήταν περίπου 74.000 δολ. σήμερα.
Δεδομένου ότι δεν αναπροσαρμόστηκε στον πληθωρισμό, οι τράπεζες πρέπει να υποβάλουν πολλές περισσότερες αναφορές σήμερα για συναλλαγές αξίας πολύ μικρότερης από εκείνες που θα είχαν ενεργοποιήσει μια απαίτηση αναφοράς στο παρελθόν.
Άλλα κατώφλια είναι ακόμη χαμηλότερα.
Για παράδειγμα, οι επιχειρήσεις παροχής πίστωσεων πρέπει να λαμβάνουν και να καταγράφουν πληροφορίες για συναλλαγές αξίας μόλις 3.000 δολ..
Η κυβέρνηση υπερασπίζεται σθεναρά την ικανότητά της να παρακολουθεί τις συναλλαγές.
Διώκει όσους κάνουν συναλλαγές ακριβώς κάτω από τα κατώφλια - ένα ξεχωριστό έγκλημα που ονομάζεται structuring.
Περιλαμβάνει τις αναφορές για ρευστό ή άλλα αντικείμενα αξίας, τα οποία καθιστούν δυσκολότερη την παρακολούθηση των συναλλαγών, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχουν στοιχεία εγκληματικής ενέργειας.
Και υπονομεύει τις νέες τεχνολογίες για την προστασία της ιδιωτικής ζωής.
Τι συμβαίνει με τα κρυπτονομίσματα
Να εξετάσουμε την απάντηση της κυβέρνησης στα κρυπτονομίσματα, μερικά από τα οποία προσφέρουν υψηλό βαθμό ιδιωτικότητας.
Το Δίκτυο Καταπολέμησης Οικονομικών Εγκλημάτων απαιτεί από τα ανταλλακτήρια κρυπτονομισμάτων να εγγράφονται ως επιχειρήσεις παροχής πίστωσης και να συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις περί της άρσης του απορρήτου.
Εάν οι συναλλαγές μπορούν τελικά να εντοπιστούν μέσω του blockchain σε αυτές τις πλατφόρμες εντός και εκτός, τότε το οικονομικό απόρρητο που προσφέρουν τα κρυπτονομίσματα διαβρώνεται σε μεγάλο βαθμό.
Η εμπλοκή υπηρεσιών ασφάλειας όπως το FBI
Γιατί μια κυβέρνηση θα εργαζόταν τόσο σκληρά για να διασφαλίσει ότι μπορεί να παρακολουθεί τις συναλλαγές απλώς και μόνο για να γυρίσει και να εκδώσει ένα CBDC που προστατεύει το οικονομικό απόρρητο;
Και πάλι: φαίνεται πολύ πιο πιθανό η κυβέρνηση να εκδώσει ένα CBDC που ενισχύει την ικανότητά της να παρακολουθεί τις συναλλαγές.
Η φαινομενικά ιδιωτική υπηρεσία ανταλλαγής μηνυμάτων ANOM χρησιμεύει ως χρήσιμη σύγκριση.
Το ANOM δεν ήταν ιδιωτικό.
Άγνωστο στους χρήστες του, το ANOM ήταν στην πραγματικότητα το κεντρικό εργαλείο της Επιχείρησης Trojan Shield του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (FBI).
Τα μηνύματα που αποστέλλονταν χρησιμοποιώντας την εφαρμογή ANOM δεν παραδόθηκαν μόνο στους παραλήπτες, αλλά και στη βάση δεδομένων του FBI.
Το FBI υποστηρίζει ότι δεν παραβίασε τεχνικά την τέταρτη τροπολογία χρησιμοποιώντας μια «κερκόπορτα» στην εφαρμογή ανταλλαγής μηνυμάτων για την παρακολούθηση πολιτών των ΗΠΑ,
Το FBI ανέπτυξε την ικανότητα να κατασκοπεύει πολίτες των ΗΠΑ, προώθησε τη χρήση της τεχνολογίας ψηφιακής επιτήρησης και στη συνέχεια παρέδωσε τα δεδομένα που συλλέγονται από αυτήν σε ξένους υπηκόους προκειμένου να παρακάμψει τους συνταγματικούς περιορισμούς που αποσκοπούν στην προστασία των πολιτών των ΗΠΑ από τέτοιες δραστηριότητες.
Αυτές οι προσπάθειες όχι μόνο υπονόμευσαν τη δίκαιη διαδικασία που παρέχεται σε όσους κατηγορούνται για εγκλήματα — αν και αυτό θα ήταν αρκετά κακό.
Διευκόλυνε επίσης την κατασκοπεία απολύτως νόμιμων μηνυμάτων.
Μερικά από αυτά τα μηνύματα περιελάμβαναν προσωπικές λεπτομέρειες που μοιράζονταν μεταξύ ερωτικών συντρόφων.
Άλλοι περιλάμβαναν προστατευμένες συνομιλίες μεταξύ δικηγόρων και πελατών τους.
Εάν η κυβέρνηση δημιουργήσει μια κερκόπορτα σε μία εφαρμογή ανταλλαγής μηνυμάτων - και έχει... πιαστεί να προσπαθεί να πείσει μηχανικούς για να εγκαταστήσουν άλλους - τότε θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα δημιουργήστε επίσης μια κερκόπορτα σε μια εφαρμογή πληρωμών.
Οι Αμερικανοί δεν έχουν μεγάλη οικονομική ιδιωτικότητα σήμερα.
Θα είχαμε ακόμη μικρότερο οικονομικό απόρρητο αν δεν υπήρχε το τείχος προστασίας του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος μεταξύ της κυβέρνησης και των δεδομένων των συναλλαγών μας.
Αυτό το τείχος προστασίας δεν είναι τέλειο.
Αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα.
Για να δείτε πώς ένα τέτοιο τείχος προστασίας προάγει το οικονομικό απόρρητο, εξετάστε τις προσπάθειες του Internal Revenue System να αποκτήσει πρόσβαση στα δεδομένα πελατών της Coinbase το 2016.
Η περίπτωση της Coinbase
Εκείνη την εποχή, η Coinbase καυχιόταν ότι είχε 5,9 εκατομμύρια πελάτες — πολύ περισσότερους από όσους είχαν αναφέρει κατοχή asset κρυπτογράφησης στην παντοδύναμη οικονομική υπηρεσία, το IRS .
Επικαλούμενη αυτή την ασυμφωνία, η IRS εξασφάλισε να μπορεί να αποκτήσει πληροφορίες από την πλατφόρμα.
Βασικά, το IRS θέλει όλες τις πληροφορίες που έχει το Coinbase, ώστε να μπορεί να τις εξετάσει για την παραμικρή ένδειξη εσφαλμένης αναφοράς.
Έχει ζητήσει πληροφορίες εγγραφής λογαριασμού για όλους τους κατόχους λογαριασμού Coinbase, συμπεριλαμβανομένων των επιβεβαιωμένων συσκευών και τρόπων πληρωμής.
Αυτό περιελάβανε τυχόν συμφωνίες ή οδηγίες που παρέχουν πρόσβαση τρίτων ή έλεγχο σε οποιονδήποτε λογαριασμό, αρχεία όλων των πληρωμών που επεξεργάζεται η Coinbase για επενδυτές και όλη την αλληλογραφία μεταξύ της Coinbase και των χρηστών της σχετικά με τους λογαριασμούς.
Αναγνωρίζοντας το καθήκον - και, ίσως το πιο σημαντικό, το κίνητρο του κέρδους - σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να προστατεύσει τους πελάτες της, η Coinbase προσέφυγε στη δικαιοσύνη.
Τελικά, τα δικαστήρια αποφάσισαν ότι η Coinbase θα έπρεπε να παραδώσει ορισμένα δεδομένα για περίπου 13.000 χρήστες με υψηλής αξίας συναλλαγές.
Η Kraken αντιστάθηκε επίσης σε μια υπερβολικά ευρεία εισαγγελική κλήτευση για παράδοση δεδομένων πελατών στην εφορία, το περίφημο IRS, με παρόμοιο αποτέλεσμα.
Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, η κυβέρνηση θα πρέπει να αποδείξει το έννομο συμφέρον του δημοσίου πριν αποκτήσει την εξουσία και την ικανότητα να εξετάζει τα οικονομικά αρχεία των πολιτών.
Ο βαθμός οικονομικής ιδιωτικότητας που παρέχεται από το τρέχον σύστημα σίγουρα υπολείπεται αυτού του προτύπου.
Ωστόσο, παρέχει πολύ μεγαλύτερη οικονομική ιδιωτικότητα από ό,τι θα μπορούσε εύλογα να ελπίζει εάν η κυβέρνηση διατηρούσε τα δεδομένα, όπως πιθανότατα θα συνέβαινε με ένα CBDC.
Η ελεύθερη κοινωνία - και οι εχθροί της
Το οικονομικό απόρρητο είναι πολύ σημαντικό για μια ελεύθερη κοινωνία.
Αυτό που κάνουμε αποκαλύπτει πολύ περισσότερα για το ποιοι είμαστε παρά για το τι λέμε.
Και αυτό που κάνουμε συχνά απαιτεί να κάνουμε πληρωμές.
Για να ασκήσουμε τις ελευθερίες μας, πρέπει να είμαστε σε θέση να μοιραζόμαστε επιλεκτικά τις λεπτομέρειες της ζωής μας με άλλους - και να αποκρύπτουμε τέτοιες λεπτομέρειες από εκείνους που διαφορετικά θα τις χρησιμοποιούσαν για να μας βλάψουν.
Θα πρέπει να λάβουμε μέτρα για να ενισχύσουμε το οικονομικό απόρρητο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η εισαγωγή ενός CBDC λιανικής θα ήταν ένα βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών