Το χαμηλό βάρος έφερε επανάσταση στον τρόπο που λειτουργούσε το βρετανικό πεζικό
Αν και το πρώτο “Ελαφρό Πολυβόλο ΒΡΕΝ Μκ1 (BREN LMG)” βγήκε από το Βασιλικό Εργοστάσιο όπλων του Μπιρμινγκχαμ το 1935, η ιστορία του ξεκίνησε τη δεκαετία του 1910.
Οι Βρετανοί είχαν στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο δύο πολυβόλα: το υδρόψυκτο Vickers που ζύγιζε 23 κιλά και το αερόψυκτο Lewis Gun.
Το δεύτερο βασιζόταν σε πολύπλοκους τυμπανοειδείς γεμιστήρες και όντας 13 (κενά) κιλά δεν διέθετε το επιθυμητό βάρος ή αξιοπιστία.
Επηρεασμένοι και από το αμερικανικό Browning BAR, αναζητούσαν ένα αυτόματο τυφέκιο που θα εξυπηρετούνταν από ένα χειριστή και θα ακολουθούσε την ομάδα πεζικού στην έφοδο.
Μέχρι τότε ο όγκος των πολυβόλων τα περιόριζε σε στατικές θέσεις.
Ρίζες από την Τσεχοσλοβακία
Εξετάζοντας έτοιμες εναλλακτικές, εντυπωσιάστηκαν από το ΖΒ vzor. 27 (Μοντέλο 27) που κατασκευαζόταν στο γερμανικό διαμέτρημα 7,92 Mauser.
Σε συνεργασία με τους Τσεχοσλοβάκους, βελτίωσαν το σχέδιο και το τροποποίησαν για το φυσίγγιο .303 British (7,7X56mm).
Ο προεξέχων δακτύλιος στον κάλυκα του βρετανικού φυσιγγίου ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση, αλλά μεταξύ 1930 και 1933 είχαν τελειοποιήσει τη δική τους εκδοχή.
Κλείστηκε συμφωνία για εγχώρια παραγωγή στην Enfield και προς τιμή της το νέο μοντέλο ονομάστηκε BR(-no) EΝ(-field) από τα ονόματα των εργοστασίων.
Μεταξύ 1935 και 1971 θα κατασκευάζονταν πάνω από μισό εκατομμύριο αντίγραφα σε τέσσερις διαδοχικές εκδόσεις (Μκ1, Μκ2, Μκ3, Μκ4).
Με την πάροδο του χρόνου, απλουστεύονταν και ελαφρωναν, για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες του πολέμου που ξέσπασε το 1939.
Ενώ το αρχικό Μκ1 ζύγιζε (πλήρες με 30 φυσίγγια) 11,3 κιλά, τα τελευταία Μκ4 ήταν 1,5 κιλά ελαφρότερα.
Απλότητα για αντοχή
Ο τρόπος λειτουργίας του BREN και η αντοχή του θα γίνονταν με την πάροδο του χρόνου παροιμιώδεις.
Είχε ακριβώς εκείνα τα χαρακτηριστικά που ταίριαζαν στον ταχυκίνητο αγώνα πεζικού που θα εφάρμοζαν οι Βρετανοί στα επόμενα χρόνια.
Το πιστόνι αερίων έπαιρνε ισχύ από μια βαλβίδα στην κάνη μήκους 63cm.
Η κάνη διέθετε μηχανισμό ταχείας αφαίρεσης, ώστε να αλλάζεται εντός δευτερολέπτων στο πεδίο αν υπερθερμανθεί.
Ένας ρυθμιστής τεσσάρων θέσεων καθόριζε τη ροή αερίου και την ταχυβολία που κυμαινόταν από 500-680 βολές το λεπτό.
Ο χαμηλός ρυθμός βολής έκανε το όπλο εξαιρετικά ελεγχόμενο σε ριπές ενώ εξοικονομούσε πυρομαχικά.
Το όπλο ήταν πρακτικά αμφιδέξιο, καθώς η τροφοδοσία γινόταν από την κορυφή και η απόρριψη από το κάτω μέρος.
Δύο συρόμενα καλύματα προφύλασαν το εσωτερικό του μηχανισμού από ακαθαρσίες όταν το όπλο μεταφερόταν.
Οι γεμιστήρες έμπαιναν “ανάποδα”, δίνοντας την αναγνωρίσιμη εικόνα του BREN.
Θεωρητικά ο “βοηθός πολυβολητή” μετέφερε την εφεδρική κάνη και έξτρα γεμιστήρες για να παρέχονται συνεχή πυρά.
Μεταξύ των βολών το κλείστρο έμενε αγκιστρωμένο σε ανοικτή θέση, ώστε να ψύχεται ο μηχανισμός.
Λόγω της θέσης του γεμιστήρα, τα σκόπευτρα ήταν τοποθετημένα έκκεντρα στην αριστερή πλευρά του όπλου, περιορίζοντας κάπως την ορατότητα.
Το πλεονέκτημα ήταν πως ελευθερωνόταν ο χώρος κάτω από το όπλο για χαμηλότερη θέση στο “πρηνηδόν”, προστατεύοντας καλύτερα τους χειριστές.
Ένας δίποδας πρόσφερε την απαραίτητη στήριξη.
Μετά την καταστροφική υποχώρηση στην Δουνκέρκη τον Ιούνιο του 1940, ο βρετανικός στρατός έχασε το ογδόντα τοις εκατό των BREN Mk1 που διέθετε, μένοντας με λιγότερα από 5.000 όπλα.
Ως αποτέλεσμα ξεκίνησε μια επείγουσα διαδικασία απλοποίησης και επιτάχυνσης της παραγωγής.
Τα πολύπλοκα στόχαστρα απαλείφθηκαν, οι μηχανουργικές κατεργασίες λιγόστεψαν και το σύστημα κάνης / βαλβίδας αερίων άλλαξε.
Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκαν δύο γραμμές παραγωγής σε Καναδά (John Inglish Co.) και Αυστραλία (Lithgow Arms Co.).
Τα δύο υπερπόντια εργοστάσια βρίσκονταν έξω από την ακτίνα δράσης γερμανικών βομβαρδισμών, τη στιγμή που η μητροπολιτική Αγγλία ήταν στο έλεος της Λούφτβάφε.
Ριζική αλλαγή τακτικών
Το χαμηλό βάρος έφερε επανάσταση στον τρόπο που λειτουργούσε το βρετανικό πεζικό.
Αντί τα αυτόματα όπλα να ανήκουν στο επίπεδο διμοιρίας ή και λόχου, πλέον κάθε ομάδα υποστηριζόταν από τη δύναμη πυρός ενός τουλάχιστον BREN.
Για την ακρίβεια, οι τακτικές κίνησης της ομάδας εξελίχθηκαν ώστε οι στρατιώτες που χρησιμοποιούσαν ακόμη επαναληπτικά όπλα να προωθούνται προστατευμένοι από τα πυρά του ελαφρού πολυβόλου.
Αυτή η σχέση προστασίας ήταν αμφίδρομη.
Μέλη της ομάδας προφύλασσαν τα πλευρά του πολυβόλου από αντεπιθέσεις του εχθρικού πεζικού και ταυτόχρονα μοιράζονταν το βάρος των πυρομαχικών του. Κάθε άνδρας κουβαλούσε στην εξάρτηση του ένα σακίδιο με δύο έξτρα γεμιστήρες (2Χ28=56 φυσίγγια).
Παρότι οι γεμιστήρες χωρούσαν 30 φυσίγγια, γέμιζαν δύο λιγότερα για να αποφεύγεται κόπωση των ελατηρίων.
Συνολικά το πολυβόλο είχε διαθέσιμα 588 φυσίγγια και 21 γεμιστήρες.
Σε αντιδιαστολή, οι τυφεκιοφόροι μετέφεραν μόνο 50 φυσίγγια έκαστος για το ατομικό τους Lee-Enfield.
Πέρα από το προβλεπόμενο όριο ζωής
Το 1958 οι Βρετανοί υιοθέτησαν το νέο φυσίγγιο 7,62Χ51mm NATO και το μέσο πολυβόλο GPMG (FN MAG-58).
Χρησιμοποιούσε ταινίες 100 φυσιγγίων και θεωρητικά πρόσφερε ισχυρότερη βάση πυρός.
Αυτό όμως δε σήμανε την αποστρατεία του BREN.
Αρκετές χιλιάδες μετατράπηκαν με νέες κάνες ώστε να δέχονται γεμιστήρες από FAL (L1Α1) και FALO (L2A1).
Συνέχισαν να υπηρετούν μέχρι τη δεκαετία του 1990, συμμετέχοντας εν τω μεταξύ στις συγκρούσεις των Φώκλαντ και του Ιράκ, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή επί 60 χρόνια.
www.bankingnews.gr
Οι Βρετανοί είχαν στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο δύο πολυβόλα: το υδρόψυκτο Vickers που ζύγιζε 23 κιλά και το αερόψυκτο Lewis Gun.
Το δεύτερο βασιζόταν σε πολύπλοκους τυμπανοειδείς γεμιστήρες και όντας 13 (κενά) κιλά δεν διέθετε το επιθυμητό βάρος ή αξιοπιστία.
Επηρεασμένοι και από το αμερικανικό Browning BAR, αναζητούσαν ένα αυτόματο τυφέκιο που θα εξυπηρετούνταν από ένα χειριστή και θα ακολουθούσε την ομάδα πεζικού στην έφοδο.
Μέχρι τότε ο όγκος των πολυβόλων τα περιόριζε σε στατικές θέσεις.
Ρίζες από την Τσεχοσλοβακία
Εξετάζοντας έτοιμες εναλλακτικές, εντυπωσιάστηκαν από το ΖΒ vzor. 27 (Μοντέλο 27) που κατασκευαζόταν στο γερμανικό διαμέτρημα 7,92 Mauser.
Σε συνεργασία με τους Τσεχοσλοβάκους, βελτίωσαν το σχέδιο και το τροποποίησαν για το φυσίγγιο .303 British (7,7X56mm).
Ο προεξέχων δακτύλιος στον κάλυκα του βρετανικού φυσιγγίου ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση, αλλά μεταξύ 1930 και 1933 είχαν τελειοποιήσει τη δική τους εκδοχή.
Κλείστηκε συμφωνία για εγχώρια παραγωγή στην Enfield και προς τιμή της το νέο μοντέλο ονομάστηκε BR(-no) EΝ(-field) από τα ονόματα των εργοστασίων.
Μεταξύ 1935 και 1971 θα κατασκευάζονταν πάνω από μισό εκατομμύριο αντίγραφα σε τέσσερις διαδοχικές εκδόσεις (Μκ1, Μκ2, Μκ3, Μκ4).
Με την πάροδο του χρόνου, απλουστεύονταν και ελαφρωναν, για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες του πολέμου που ξέσπασε το 1939.
Ενώ το αρχικό Μκ1 ζύγιζε (πλήρες με 30 φυσίγγια) 11,3 κιλά, τα τελευταία Μκ4 ήταν 1,5 κιλά ελαφρότερα.
Απλότητα για αντοχή
Ο τρόπος λειτουργίας του BREN και η αντοχή του θα γίνονταν με την πάροδο του χρόνου παροιμιώδεις.
Είχε ακριβώς εκείνα τα χαρακτηριστικά που ταίριαζαν στον ταχυκίνητο αγώνα πεζικού που θα εφάρμοζαν οι Βρετανοί στα επόμενα χρόνια.
Το πιστόνι αερίων έπαιρνε ισχύ από μια βαλβίδα στην κάνη μήκους 63cm.
Η κάνη διέθετε μηχανισμό ταχείας αφαίρεσης, ώστε να αλλάζεται εντός δευτερολέπτων στο πεδίο αν υπερθερμανθεί.
Ένας ρυθμιστής τεσσάρων θέσεων καθόριζε τη ροή αερίου και την ταχυβολία που κυμαινόταν από 500-680 βολές το λεπτό.
Ο χαμηλός ρυθμός βολής έκανε το όπλο εξαιρετικά ελεγχόμενο σε ριπές ενώ εξοικονομούσε πυρομαχικά.
Το όπλο ήταν πρακτικά αμφιδέξιο, καθώς η τροφοδοσία γινόταν από την κορυφή και η απόρριψη από το κάτω μέρος.
Δύο συρόμενα καλύματα προφύλασαν το εσωτερικό του μηχανισμού από ακαθαρσίες όταν το όπλο μεταφερόταν.
Οι γεμιστήρες έμπαιναν “ανάποδα”, δίνοντας την αναγνωρίσιμη εικόνα του BREN.
Θεωρητικά ο “βοηθός πολυβολητή” μετέφερε την εφεδρική κάνη και έξτρα γεμιστήρες για να παρέχονται συνεχή πυρά.
Μεταξύ των βολών το κλείστρο έμενε αγκιστρωμένο σε ανοικτή θέση, ώστε να ψύχεται ο μηχανισμός.
Λόγω της θέσης του γεμιστήρα, τα σκόπευτρα ήταν τοποθετημένα έκκεντρα στην αριστερή πλευρά του όπλου, περιορίζοντας κάπως την ορατότητα.
Το πλεονέκτημα ήταν πως ελευθερωνόταν ο χώρος κάτω από το όπλο για χαμηλότερη θέση στο “πρηνηδόν”, προστατεύοντας καλύτερα τους χειριστές.
Ένας δίποδας πρόσφερε την απαραίτητη στήριξη.
Μετά την καταστροφική υποχώρηση στην Δουνκέρκη τον Ιούνιο του 1940, ο βρετανικός στρατός έχασε το ογδόντα τοις εκατό των BREN Mk1 που διέθετε, μένοντας με λιγότερα από 5.000 όπλα.
Ως αποτέλεσμα ξεκίνησε μια επείγουσα διαδικασία απλοποίησης και επιτάχυνσης της παραγωγής.
Τα πολύπλοκα στόχαστρα απαλείφθηκαν, οι μηχανουργικές κατεργασίες λιγόστεψαν και το σύστημα κάνης / βαλβίδας αερίων άλλαξε.
Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκαν δύο γραμμές παραγωγής σε Καναδά (John Inglish Co.) και Αυστραλία (Lithgow Arms Co.).
Τα δύο υπερπόντια εργοστάσια βρίσκονταν έξω από την ακτίνα δράσης γερμανικών βομβαρδισμών, τη στιγμή που η μητροπολιτική Αγγλία ήταν στο έλεος της Λούφτβάφε.
Ριζική αλλαγή τακτικών
Το χαμηλό βάρος έφερε επανάσταση στον τρόπο που λειτουργούσε το βρετανικό πεζικό.
Αντί τα αυτόματα όπλα να ανήκουν στο επίπεδο διμοιρίας ή και λόχου, πλέον κάθε ομάδα υποστηριζόταν από τη δύναμη πυρός ενός τουλάχιστον BREN.
Για την ακρίβεια, οι τακτικές κίνησης της ομάδας εξελίχθηκαν ώστε οι στρατιώτες που χρησιμοποιούσαν ακόμη επαναληπτικά όπλα να προωθούνται προστατευμένοι από τα πυρά του ελαφρού πολυβόλου.
Αυτή η σχέση προστασίας ήταν αμφίδρομη.
Μέλη της ομάδας προφύλασσαν τα πλευρά του πολυβόλου από αντεπιθέσεις του εχθρικού πεζικού και ταυτόχρονα μοιράζονταν το βάρος των πυρομαχικών του. Κάθε άνδρας κουβαλούσε στην εξάρτηση του ένα σακίδιο με δύο έξτρα γεμιστήρες (2Χ28=56 φυσίγγια).
Παρότι οι γεμιστήρες χωρούσαν 30 φυσίγγια, γέμιζαν δύο λιγότερα για να αποφεύγεται κόπωση των ελατηρίων.
Συνολικά το πολυβόλο είχε διαθέσιμα 588 φυσίγγια και 21 γεμιστήρες.
Σε αντιδιαστολή, οι τυφεκιοφόροι μετέφεραν μόνο 50 φυσίγγια έκαστος για το ατομικό τους Lee-Enfield.
Πέρα από το προβλεπόμενο όριο ζωής
Το 1958 οι Βρετανοί υιοθέτησαν το νέο φυσίγγιο 7,62Χ51mm NATO και το μέσο πολυβόλο GPMG (FN MAG-58).
Χρησιμοποιούσε ταινίες 100 φυσιγγίων και θεωρητικά πρόσφερε ισχυρότερη βάση πυρός.
Αυτό όμως δε σήμανε την αποστρατεία του BREN.
Αρκετές χιλιάδες μετατράπηκαν με νέες κάνες ώστε να δέχονται γεμιστήρες από FAL (L1Α1) και FALO (L2A1).
Συνέχισαν να υπηρετούν μέχρι τη δεκαετία του 1990, συμμετέχοντας εν τω μεταξύ στις συγκρούσεις των Φώκλαντ και του Ιράκ, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή επί 60 χρόνια.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών